Kör öğretmen istemeyen velicikler

KÖR ÖĞRETMEN

18 Ocak Pazartesi günü gazetelerde aşağıdaki haber dikkat çekiciydi.

Haber, Doğan Haber Ajansı kaynaklı. İzmir’in Karabağlar İlçesi’ndeki bir ilkokulda görme engelli öğretmenin İngilizce dersine girdiği sınıftaki öğrencilerin velileri, hem öğretmenin, hem de öğrencilerin daha verimli ders işleyebilmeleri için çözüm bulunmasını istedi. Ders sırasında öğrencilerin, öğretmenin engelinden yararlanıp zaman zaman sınıftan çıktığını, bunun da güvenlik zafiyeti doğurduğunu savunan veliler……..

İngilizce öğretmeni görme engelli R.A.L., haftada 16 saat İngilizce dersine giriyor. Asıl branşı matematik olan ve sertifikasının bulunması nedeniyle İngilizce dersleri de veren R.A.L. öğretmen…….

Haberin özeti; görme engeli bir bayan öğretmen var. Öğrencilerinin aileleri derslerin verimli geçmediğini kanıtlamak için sessizce sınıfa girip video çekim yapıyorlar. Bu arada öğrenciler sessizce haşarılık yapıyor.

Hani şöyle bir soru vardır. Biz ne zaman adam oluruz? Sanırım soru şu anda sorulsa. Benim cevabım, ancak cehennemde olurdu.

İnsanın gelişimi, toplumların gelişimi uzun ve zorlu süreç. Düşünsenize binlerce yılda taş devrinden tarım ve sanayi devrine gelen insanların bir kısmı ile diğer kısmı arasında oldukça büyük uçurum var.

Toplumlar, gelişme sürecini bir diğer toplumlardan farklı yaşıyor. Nedeni gayet basit. Bireyin dolayısıyla bireylerin oluşturduğu toplumun önem verdiği öncelikler, o toplumun diğerlerinden geri kalması ya da ileri gitmesinde önemli rol oynuyor. Nedir bu öncelikler? derseniz. Beklentiler, hayaller ve tecrübelere dayalı olarak konulan hedefler. Örneğin; Marsta uzay üssü kurmayı hedefleyen, hayal eden bir toplum, eğitim, araştırma ve yatırımlarını buna göre yapıyor. Öncelikleri bu hedefe göre oluşuyor. Hedefi olmayan toplumlar yok mu? Olmaz mı? Rüzgar nereye onlar oraya……

Bireylerin öncelikleri ile toplumların, devletlerin hedefleri arasında oldukça sıkı uyum var. Uzun uzun sosyoloji, psikoloji, hukuk gibi konuları ve etkilerini burada tartışmak yerinde olur ancak ne benim o kadar zamanım var ne de sizi bu kolaycılığa iteklemek istemiyorum. Konu ile ilgili kütüphaneler dolusu kitaplar var okuyabilirsiniz.

Toplumun çekirdeği denilen ailenin hedefleri ve önceliklerinin aynası çocuklar oluyor. Çocuk toplumun çekirdeği ailenin aynası olurken çoğunluğun yani toplumun da aynası durumunda….

Önce aile, (ama ne tek başına, ne de en önde olarak) sonra okullar yani içindeki eğitimciler, sonra kamu (kurumlarıyla, yöneticileri ile karar verici ve uygulayıcılarıyla) toplumun şekillenmesinde etken oluyor. Tabi en tepede devlet dediğimiz aslında her türlü politika ve siyaseti belirleyen milletvekilleri, bakanlar, hükümetler vs. var.

Çok karmaşık, girift gibi görülen bu durum aslında oldukça basit. O kadar basit ki, çok basit bir örnek ile açılamaya çalışayım. 2 yaş civarında çocuğunun burnu ortamın kuruluğu gibi etkenlerden tıkanıyor. Anne, baba özenle hijyene de dikkat ederek çocuğun burnunu temizliyor. Temizlemek durumunda çünkü nefes alamayan çocuk ağlamaya başlıyor. Sonra anne, baba sürekli bunu yapmandan sıkılıyor. Çünkü çocuk 5-6 yaşına gelene kadar bu işi kendisi yapamayacak. Anne ya da baba geçiyor çocuğun karşısına burnunu parmağınla karıştırıp pisliği çıkarıyor. Olay bitti. Artık çocuğun kendisi burnunu temizliyor. Ama çıkanları hep yere atıyor. Hijyen kalmadı her an her yerde pisliğe basma olasılığı var. İşte bu kadar basit. Ailenin neye öncelik ve önem verdiğiyle kesin şekillenen bir çocuk var. Bu örneği çoğalmak olası. “Benim çocuğum işini bilir ne uyanıktır o!” sözünün ardında toplumun günlük yaşam şekli, sıkıntılarından mücadelelerine öncelikleri var.

Dönelim öğretmenimize. Öğretmen kör, görmüyor, biz de ona istediğimizi yaparız. Etek giydiğinde kilotunun resmini bile çekeriz. Diyen ve benim aklıma sizin aklınıza gelmeyen pek çok şeyi yapabilecek çocukları kim yetiştiriyor acaba?

“Vatan Millet Sakarya” bilinen slogan. Bunu siyasetçilerin nutuklarında çok dinledik hep dinliyoruz. Peki, önce ülkem, öncelik ülkemde olmalı ki benden sonraki insanlar bayrağı daha ileriye taşısın diyebilen kaç kişi var? Ben Şafi’yim, Hanefi’yim, Alevi’yim, Kürdüm, Bursalıyım, Siirtliyim gibi aidiyeti ön planda tutanlar, ülkenin hangi eksikliklerini gidermek için ya da hangi ayrıcalıkları almak için bu söylemi kullanıyorlar? Burada düşünün deyip kesiyorum.

Yine dönelim kör öğretmenimize. Öğretmenimiz bir engelli. Okul yaşamı dışında ona rastlayanların büyük çoğunluğu acıyarak ona yaklaşır, yardım etme duyguları ön planda olur. Hayde ne biliyorsun? demeyeceğinizi biliyorum. Hepimiz yaşıyoruz. İşte ilk nedeni yakaladık. Günlük yaşamda acıyarak baktığı, acıma duyguları ile yaklaştığı, çoğu kez dilenen, muhtaç insanlar ile özdeşleştirdiği bir insana çocuğunu eğitmesi için teslim etmek! Eyvah! Eyvah! yürekleri daralıyor, nefesleri kesiliyor. Öyle bir insan benim çocuğuma nasıl eğitim verebilir ki? Sokakta acımak, yardım etmek şefkat göstermek başka, çocuğunun öğretmeni olması başka. Ailenin önceliği eğitim, bilenin bilgisinden yaralanmak, bayrağı ileriye taşıyacak, insana insan, bilgiye bilgi gözüyle bakacak nesil yetiştirmek olmuyor. Niye? Ufuk çizgisini belirleyen, kara verici, politika ve siyaseti belirleyenler, ufku bu genişlikte açmamış ki.

Tabi hepsi bu kadar değil. Bireyin ve toplumun öncelikleri ne oldu? Yine çok bilinen bir sözün yeri geldi. “Amaç üzüm yemek mi? Bağcıyı dövmek mi?” Son sözü önceden söylemenin hiç sürpriz olmayacağını düşünüyorum. Bağcı hep dayak yiyor. Bağcı kim? Hepimiziz. Döven kim yine hepimiziz.

Şöyle bir düşünün, yaşamınızda pek çok kez küçük büyük çıkarcılıklarımız olmuyor mu? Kestirme yollar aramıyor muyuz? çok kez kamu işerinden yararlanmak için “avantaj” “kolaylık”lara başvurmadık mı? Biraz ilerisinde kestirme yolları arayıp başvurmadık mı? Daha ilerisinde suiistimallere başvurulmuyor mu? Demek ki eğitimizde “gemisini yürüten kaptan” önceliği var. Suistimal eğilimleri var.

Hadi öğretmenimize dönelim yine. Öğretmen görmüyor. Ee! görmüyorsa karşısında bir şeyler öğrenmek, kendini zorlamak, çalışmak, çok çalışmak gibi zorluklara girmek yerine onu suiistimal etmeye eğilimli çocuklar olacaktır değil mi? Kim eğitti onları suiistimal yapmaya. Çocuğuna, öğretmenden bir harf öğrenmek yerine kendi geleceğini neden dinamitliyorsun diye sormayan aileler olabilir mi? Evet o aileler…. Bugün bize kör öğretmen yerine gözleri gören, çocuğumuzun yaramazlıklarını görecek onu baskılayacak birisini verin diyenler…. Evet onlar…. Onların istekleri kabul edilip gören bir öğretmen verildiğinde, yaramazlık yapan çocuğa bağırıp azarlayıp bu yetmeyince tokat atan öğretmeni de istemezuk deyip göndermeye çalışacaklardır…..
Evet şimdi düşünelim. Biz nerede hata yapıyoruz?
Sevgi ile akıl sağlığı ile kalın.
Avni ARIKAN

Çok güzel ve mantıklı bir yazı fakat yani siyasetciye bağlamak değil bu adamların hepsi de kuzey atlantadan gelmiyor yetişmiyor biz yetiştiriyoruz Biz ne isek onla idare ediliyoruz yani temel toplum problemi biziz ülke olarak aslında bilgiyi ve makam mevki para pul yakışıklılık vucüt sağlamlığı gibi değerlerle hareket edip hiyerarşı belirlediğimiz için insana pek fazla alan kalmadı malesef ... Bilgi esasen insanlığın hayrına kullanılmak için vardır bizde hem üstünlük kavramı hem de makam mevki elde etmek için olduğu için ve toplum değerleri de sadece bunlara yapıştığı için elbette bu gelişim normal evet ileriye marsa yolculuk yapacağız ama birbirimizden daha hızlı kaçmak için bunun sebebi de sadece kendini düşünen insana insanlığa değer vermeyen yargı biçimlerinin en küçük yapıtaşımıza kadar sinmesi yani yeni putlar oluşturduk ve bu putları işimize gelince yiyoruz ve bazen kendimizi çocuk çoluğumuzu da kurban veriyoruz çıkar için menfaat için sadece kendi için yaşayan bir toplum haline gelerek yok oluyoruz ...Bakın burada bile çıkacaktır yapamıyorsa yapmasın o da o işi diyecek adam yani burada da var bu zihniyet çünkü bize de sirayet etti damdan düşenin halini damdan düşen bile anlamıyor artık o kadar kendi bencilliğimize kendi menfaatlerimizde kaybolduk ki bu adam bu işi yapmasın ben yapayım diyen engellilerde çıkacaktır yani esasen toplumun değer yargılarından bizde nasibimizi aldık bunun örneği çok engelliyse yer işgal etmesin diyen insanlar kendleri girsin diye başkası girmesin diyecek kadar rahatlar bunun başka bir örneği basit hastalıklardan engelli raporu alıp bunu kullanan insancıklar ne engelliye ne de engellilere verilmeyen haklar umurlarında olmayacak sadece kendi işlerine gelenleri kullanacaklar emin olun onlar da aman onlara bu kadar hak çok bile diyecek ve hatta engelliliğin bir olumsuzluğunu görünce ben engelli miyim deyip geçecek bu zorlukları yaşayan bizlerde en fazla böyle arada bir köşe yazısında belki yer bulabileceğiz ...Konuya dönelim değer yargıları insana değil yukarıda saydığım şeylere dönünce elbette engelliler bu piramitin en altında kalacak malesef imkansızlıklar olanaksızlıklar verilmeyen aranmayan haklar zorluklar bilinçsiz veya yanlış bilinçli toplum bunun temellerini hazırlıyor engelliye malesef yaşamak kalıyor ve bunun sebebi de malesef biziz beraber olup hak aramayı bilmeyen bizler bugün yukarıda dediğim kısım dışında bile engelliler arasında başka engel gruplarına karşı duyarsız ve banane mantığı var bunun sonucu bölünen ve hakkının arayamayan verilene idare edip susan bir mantık oluşuyor malesef bu sitede bile kendi engel grupları dışındakileri değişik tanımlamalarla tanımlayan (kötü olarak böyle yapan) editörler var ve bu sitenin admini bile benim daha önceki yazımın baişığını değiştirip göstermek istediğim şeyi tamamen farklı tarafa çekiyor malesef yani kazanmamız çok zor ama ALLAH'tan umut kesilmez yazılarımız silinse de umursanmasa da biz doğruyu söylemekle mükellefiz ...Gelelim ne olması gerektiğine toplumun yapı taşı gerçekten çocuktur bu yüzden çocuğumuzu yetiştirirken dikkat etmeliyiz değer yargıları olarak mal mülk para pul vucütsal sağlamlık gibi değer yargılarıyla değil inanıyorsak ALLAH ın değer verdiği şeylerle inanmıyorsak da ahlaki etik ve insani gereklililklerle eğitmeliyiz bu toplumu değiştirmenin en kesin çözümü malesef bu yeni nesiller eskileri temizleyecek ve onların zihniyeti ve insaniyeti hakim olacak biz elbette sesimizin çıktığı yerlerde sesimizi çıkaracağız ama çocuklarımızı da buna göre yetiştirmeliyiz ki nesil değişsin yavaş yavaş bu yanlış yargılar yok olsun başka türlü bize çıkış yok malesef ....

sistem hatalı sen engelliye bu parayı çalıştırmadan verilmesi gerek.daaha biz adam olmadık çünkü...ben de bir engelli ögretmenim..

tamamını okumadım ama üzüldüm...
keşke imkan olsa da o öğretmen kendini daha rahat hissedeceği bi iş yapsa....
vardır bi çözümü mutlaka istenmediği yerde sırf mecburiyettten kalmak ne kadar yıpratır insanı....
milli eğitime başvurup kendisi için daha uygun bir iş istemeli....
belki de görme engelliler okulunda çalışmalı hem ordaki öğrenciler örnek alır kendisini....