Köy yerinde bir aşı hikayesi ve sonrası... [O an]

Selam arkadaşlar, evet dediğim gibi allah düşünce özürlü yapmasın. lütfen cümlem yanlış anlaşılmasın, zihinsel özürlü demiyorum, DÜŞÜNCE ÖZÜRLÜ olmasın..

Arkadaşlar benim öyle çok farklı bir hayatım olmadı. ben 1975 doğumluyum, Burdur'un bir köyünde dünyaya gelmişim. dünyaya gelirken bir de ikiz kardeşim varmış, nur içinde yatsın, kardeşim 2 aylıkken hayatını kaybetmiş. Dedim ya köyde dünyaya gelmişim, köy hayatını bilirsiniz, eğitim seviyesini bülirsiniz, hele bu bi de 75 li yıllarda... cahillik alabildiğince (cahillik derken eğitimden yoksun) fazla ve sürekli çalışmak zorunda olmak ve sürekli farklı farklı işlerle uğraşmak, hayvancılık tarım vs. işite bütün bu nedenlerden dolayı ülkemizde binlerce arkadaşımız benim gibi madur olduğuna inanıyorum..

İki yaşında iken yürüyen bir çoçuk imişim. köyümüze aşı yapmak üzere sağlık memurları gelmiş.. bana ablam baktığı için annemlerde tarlada olduklarından birşey derler bana kızarlar diye korkusundan bana aşı yaptırmamış. Kendine göre çok ama çok haklı, çünkü o dönemlerde anneye babaya itehat varmış ve onlardan izinsiz hiç birşey yapılmazmış....

Aradan zaman geçmiş, ben uyurken annemler yufka açuyorlarmış ve ben ağlayarak uyanmışım. soğuk bir kış günü annem ablama bna bakması için gönderiyor. sonra tekrar ben bağararak kalkıyorum, annem tekrar gönderiyor ablabı. her göndermesindeki nedenler şöyle üstü açılmıştır üşümüştür, bismillahsız yatırmışsındır vs vs. sonra ben sesi sedayı kesiyorum ve mışıl mışıl uyuyom. sonra uyanınca annem kucağına alıyor ve fark ediyor ki ayaklarım basmıyor endişeleniyor. babama anlatıyor, babam da normaldir küçücük çocuk koşacak değil ya diyerek umursanmıyor. aradan 3-5 gün geçiyor ve beni doktora götürüyorlar ve doktor ateşli havala sonucu çocuk felci yapacak bişey yok diyorlar..

bunun üzerine yıllarca tedavi olabilmek için araştırmalar devam etti. Ankara numune hastanesi rehabilitasyon hacettepe gibi sağlık merkezlerinde tedavi gördüm, ama olmad.ı en fazla çift uzun yürüme chaz ve çift kanedyen deynekler yardımı ile yürüyebildim ve halen de hayatıma öyle devam etmekteyim..

ilkokulu köyde okudum. çok zordu. benim için engelli olmanın belkide en kötü anını yaşıyordum. isyan etmeden duramıyordum. çünkü sürekli eksiklikler hissediyordum. taki ANKARA DOĞAN ÇAĞLAR eski adıyla (ORTOPEDİK ÖZÜRLÜLER OKULU ) na gidene kadar. oradaki arkadaşlarımın yaşama sevincini gördüm, oradakilerin hayata nasıl umutla baktığını gördüm ve kendimden utandım. utandım isyan ettiğim için utandım, cesaretimi bu kadar mı kaybetmiştim diyerek utandım. azmimi ytitirmiştim, ama hepsini orada tekrar kazandım ve şükrettim allayıma bana bu günleri gösterdi diye ve ondan sonra beni kimse tutamadı desem yalan olmaz..

ayaklarıma chazlarımı takmadığım zaman ayağa kalkma şansım yok. halen bu şekilde hayatımı sürdürüyorum..

köyde benden iyi traktör kullanan yok idi. kendi işlerimizi yapardım traktörle ve diğer köylülerin işlerine giderdim. para karşılığı inşaatlarda çalışırdım. kağı pencere boyacılığı yaptım, uydu chazları montajı yaptım, yıllarca çatılarda dolaştım. HAYATA İNAT SEN YAPAMAZSIN DİYENLERE İNAT ve DENİZLİ ye geldim. özel bir tekstil firmasında bilgisayar oparatörü olarak çalışyorum.
yaklaşım 10 yıldır evlendim bir oğlum var, ellerinizden öper. ama annesi ile anlaşamadık, ayrılmak zorunda kalddım. evet eşim normaldi, ama ayrılmamın nedeni kesinlikle engelli veya engelsiz olmak değildi. sadece kişilik insanlık saygı gibi anabaşlıklardan mahtum idi evliliğimiz. sonra yeniden evlendim 2007 temmuzunda ve şimdiki eşim engelli. çok mutlu bir hayatımız var. bu yazıyı yazdığım tarih itibari ile bir oğlum daha olacak inşallah ...

SEVGİLİ ARKADAŞLARIM

ben pek kendimi düşüncelerimi ifade edebilen biri sayılmam. onun için abartmış dallandırmış olablirim bundan dolayı özrü dilerim. hayatımı anlattım ve ben diyorum ki arkadaşlar BEN İYİKİ ENGELLİYİM, bunun için şükrediyorum allahıma...

herkese saygılarımla
teşekkürler

slm

Sizi kutluyorum azminizden dolayı..Mutluluğunuzun daim olması dileğiyle..sevgilerimle..

yaşadığımız tüm zorluklara rağmen umut ve azim bizimleyse her şeyi başarabilir ve mutlu olabiliriz ... sağlıcakla kalın

merhaba ,
neden ''iyi ki engelleyim''neden bu şükür?
açık söylemek gerekirse bu düşünceler bende negatif baskı yaratıyor.
düşünce özürlüyüm belki de sizin deyiminizle
engele körleşmiş bakış açımla bakarken.
şükür anlayışım da bu anlamda blocke edilmiş.
engelinize rağmen çok azimli davranmışsınız takdir etmemek mümkün değil.ailenizle de mutluluklar.
fakat iyi ki engelliyim demeniz ,engelsiz yaşamı kıyas yapamadığınızdan sanırım.
burdaki engelsiz olan ,engellilerle etkinliklere katılan üyelerin
hepsi de bence ,bizler gibi olmadıkları için şükrediyorlardır.
ben o insanlardan da negatif elktrik alıyorum ayrıca.
bu şükrü hissettiğim için.

Hikayenizi zevkle okudum.. Ne güzel engelli olup engelleri aşabilmek.. Tebrikler..

BİRTAKIM ZORLUKLARI AŞMIŞ OLMANIZ SİZİN ADINIZA GÜZEL BİR BAŞARIDIR. TEBRİK EDERİM

Sevgili 2. bahar sizin yorumlarınız benim çok ilgimi çekiyor, çok karamsar ve öfkeli gibi geliyorsunuz bana, yanılıyorsam affola. Sanırım sonradan engelli olmuşsunuz.İnsanların iyi ki engelliyim demesi bence tuhaf değil, beterin beteri vardır bana göre sevdiğim birinin engelli olmasından veya gene sevdiğim birisinin sonra engelli kalmasındansa kendimin engelli oluşum daha iyi. Elbette engelsiz olmayı isterdim ama o zaman zorluk sınavımı başka türlü yaşardım. Sanırım şükür etmemiz bu yüzden, bize verilen diğer güzellikler yüzünden.

Ben iyiki engelliyim diyemiyorum!çünkü engelin bazan yüzüne tokat gibi vuruluyor..

neden hep biz çaba göstermek zorundayız!!

Hikayenizi okudum ve sizİ çok taktir ettim.Hayatınız boyunca hep mutlu olursunuz inşallah

gercekten iyi kabullemis gibi yapsanizda kafayi kuma gomup iyiki engelliydim diyebileceginize hiiiic ihtimal veremiyorum burda kucuk kardeslerinize seker veriyo gibi olmus :lol:
hayatta basarili olup yilmadan biyerlere gelmisiniz kutlarim

arkadaşımızın hayatı hepimize örnek olması açısından çok anlamlı bence ayrıca "iyi ki engelliyim" diye şükretmesi de hayata bakışı açısından olumlu bir yaklaşım bunun yerine her gün neden ben engelliyim diyerek isyan etse ne kazanır lütfen bazı karamsar olan arkadaşlar yaşadığınız sıkıntıları hepimiz hayatımızın belli dönemlerinde zaten yaşıyoruz bu olumsuz düşüncelerinizi buraya yazarak başkalarına da yansıtmayın bir de bir eğitimciye hiç bu kadar karamsarlık yakışmıyor lütfen rica ediyorum sevgili ikinci bahar bir de şöyle düşünün biliyorum yaşadıklarınız zor ama sizi öğretmen olarak gören engelli aileleri belki sizi örnek alarak çocuklarının eğitim almaları için mücadele edecekler belki bir engellinin okumasına vesile olacaksınız bir de bu açıdan bakın lütfen rica ediyorum sevgiyle kalın