Küçük kızım, ben ve kızımın toplumsallaşması

Öncelikle yüreği güzelliklerle dolu insanlar hepinize merhabalar...
Benim hikayem biraz uzun ayrıntılarıyla anlatmaya kalkarsam belki yürek burkar belki tekrar o anı yaşarım o yüzden anlatmak istemedim... bir kızım var anne karnındayken amniyotik bant oluşumu sonucu sağ eli gelişimini durdurduğundan kızımın sağ eli dirsekten yok..ama çok güzel bir melek o....
Durumu doğum anında öğrendiğimizden aşmamız pek kolay olmadı..AMA ŞÜKREDECEĞİZ PEK ÇOK KONU VAR ...
son 2 yıldır kreşe gönderiyorum bir iki ay gidip sıkıldım diyerek kreşi bırakıyor..bizlerde üstüne gitmiyoruz..pek çok araştırma yapmıştım doğduğunda ama o dönemlerde yapılabilecek bişey yoktu. artık büyüdü etraftan özelliklede çocuklarda tepkiler alıyor ve bu durum onu üzüyor düzenli olarak psikolağa gidiyoruz nasıl davranmalıyız konusunda bilgiler almak için..çok şükür ki kendisiyle çok barışık akıllı sempatik bir çocuk..
hatta melek o )
bu yıl kısmetse ilköğretim okuluna anaokuluna göndermek niyetimiz ben özel okuldan ziyade kalabalık bir devlet okulunda olsun istedim çünkü ona özel davranılmasını istemiyorum..ne kadar küçükkken zorluklarla başederse o kadar iyi olur diye düşünüyorum belki yanlıştır bilemiyorum ama şimdilik fikrim bu...
beni en çok üzen kızımın büyüdükçe beni eleştirir soruları oluyor...beni neden doğurdun ben böyle doğmak istemiyordum ki...yada elim hiç olmayacak mı ...doktoruma gidip el alalım bana ama hareket etsin diğeri gibi hadi anne demesi...ona hiç bir zaman üzüntümü belli etmedim..ama içimde yaşadığım fırtınanın tarifi mümkün değil...
son dönemde protez düşüncesi yoğunlaştı haklı olartak merak ediyor görüntüsünün güzelleşeceğine inanıyor kız işte...başka oluyor.
nereden ve nasıl temin edeceğimiz konusunda araştırma yapıyorum..tabi küçük olduğu için zor biraz....
yinede sevgi dolu bir aileyiz umarım kızım hep mutlu olur umarım hep onun yanında olabilirim...hep destekçisi olabilirim...
bütün bu psikolojiyi atlatmamda bana yardımcı olan canım annem ablam ve canım kızım sizi çok seviyorum...
SAĞLICAKLA KALIN ARKADAŞLAR KUCAK DOLUSU SEVGİLER HEPİNİZE...

Ne olursa olsun onu akranlarının arasında tutun. Kızacak küfredecek, üzülecek ağlayacak, bıkacak bırakıp gidecek, damarına basılacak nefret edecek, hep başkalarının sözüne kulak verip kendiyle/bedeniyle çatışmalar yaşayacak... Ama sonra bu mücadeleyi öğrenecek ve kendini bulacak. O zaman sorunun kendinde değil, onu "olmayan kol" olarak gören, onu "olmayan kol"a indirgeyen kişilerde olduğunu anlayacak. Farklı olmanın nasıl da dışlamak ve küçümsemek için bahane olarak kullanıldığını (içinde yaşadığı toplum için üzülerek ve hırslanarak) fark edecek. Sonra kendi gördüklerini gören ve bu sisteme karşı olan başka kişilerle tanışacak. Sonra o aydınlanmayla yaşamını dolu dolu yaşamaya başlayacak, devam edecek.
Kolay değil tabii bu süreç. Başta da dedim ya, çok gözyaşı dökecek... Ama siz yanında oldukça, onu bedenindeki bir 'şey'e indirgeyen toplumun sıradanlığına karşı güçlendirdikçe her şey güzel olacak...

Öncelikle Allah size kolaylıklar versin diyorum bu sadece sizin sorununuz değil sizler gibi bir çok insanların sorunudur diye düşünüyorum.
Bu yaşadığınız olay herkesin başına gelebilir bu gibi şeylerde pes etmek hiçbir zaman düşünülmez,tabiki çocuğunuza elinizden gelen bütün imkanlarınızı kullanacaksınız ve yardımcı olacaksınız ve bazi olaylarıda kendisine aklı erdiği şekilde anlatmaya çalışacaksınız mesala bu gibi olayların Allah'tan geldiğini bizlerin Allah'tan gelen olaylara birşey yapamayacağımız gibi.
Sevgili Bülent'ınde dediği gibi çocuğunuzu hiçbir zaman geri tutmayın bunun sonrası onun için daha kötü olabilir.Çocuğunuzla konuşarak onun sorunlarını gidermeye çalışacaksınız.
Birde bu gibi olaylarda sadece yardımcı olmak bizlerde değil diğer anne ve babalarada sorumluluklar düşmektedır.Onlarda çocuklarına bu gibi olaylarla karşılaştığı zaman o arkadaşlarına iyi davranılması ve onun rahatsızlığını hiçbir zaman konu etmemelerini öğretilmelidir.
Kendimden örnek verirsen ben çocuklarıma hiçbir zaman böyle birdurumda sakat arkadaşlarınıza kötü davranmayacaksınız,onların sakatlıkları ile alay eden arkaşaşlarınız olursa müdahale edeceksınız ve elinizden geldiğince yardımcı olmaya çalışacaksınız.

Velilerinin gelişmiş insanlardan oluşan devlet okullarını seçin evde eğitimini alıp gelmiş çocuklar başka oluyor evime daha yakın bir okulun anasınıfına verdiğim iki kızımda çok az giderek bıraktılar okulu birincide çalıştığım için incelememiştim ikinci kızımda bir gün nöbetçi anneleik yaptım sınıfta ertesi gün zorla giden çocuğu aldım okuldan daha uzak ama velileri eğitimli insanlarla dolu bir okul seçtim çok güzel bir anlayışa sahip, yöneticiler anlayışlı okulda engelli tek çocuk var ama inanılmaz bir özen ve sevgi görüyor herkesten sınıfımızda tam bir erkek gibi olan kızımız var 7 yıldır ilgiyle izliyorum onları inanılmaz sevgi ve hoşgörü dolular bence esas olan velilerin yaklaşımı ve o evlerde aldıkları eğitimle hayata karışan çocuklardır ,ayrıca okulu sevmezse dert etmeyin anaokulları zeki çocukları sıkıyor...

bunu sana gönderiyorum

ben 13 yaşında bir kız çocuğum aynı şey benimd başıma gelmiş fakat sol kolumdan bu yaşıma kadar hiç sıkıntı çekmedim kızınızın sıkıntı çekmesi belki onun kolu üzerinde çok durmanız o daha herşeyi yeni öğreniyor kolunun böle olması ona zor geliyor olabilir .en çok onun yaşamını eğlendirin böylece kolunu bir an daha unutabilir hep sosyal yaşam gösterin basketbol bile oynayabir bişiklet alın onu sürsün ben bunların hepsini yapabilirim hem onun koluna sosis diyebilirsiniz kolyunu gerçek normal kol gibi görün o herşeyi sizden dxaha ii biliyor ona bir bebek dikin bakın göreceksiniz yüzü gülecek

ben özgenin annesi...burayı ve burdaki insanları çok sevdim yeniyiz henüz ....kızım ve ben çok zor hastane günleri yaşadık...yılmadık 17 senedir umutluyuz...beni en çok üzen kızımın bazen umutsuzluğa kapılması ve üzülmesi....onun üzülmesini istemiyorum...hep mutlu olur inşaallah...rabbimden herkese şifa diliyorum.... sevgiyle kalın