ne zordur anne olmak hele bizim ülkemizde birde engelli çocuğunuz varsa....kendinizi buna hazırlamanıza imkan vermezler .önce vah vahlar sonra bir bakmışsınız yapayanlızsınız.kızım ilk doğduğunda büyük bir şok ve şaşkınlık yaşadım.kendi içime kapandım.psikolojik olarak yıkıldım.neden ben sorularıyla yıprattım kendimi.kabus dedim uyanınca herşey yoluna girecek.sonra doktorlar olumsuz sonuçlar daha büyük yıkıntı.kendiniz için birşey düşünmüyorsunuz.gelecek korkutuyor aslında.nasıl olacak kendini tanımaya başlyınca ne cevap vereceğim?benim kızım ergenliği çok erken yaşadı.7 yaşından itibaren sorunlar başladı.beni sen dünyaya getirdin.senin yüzünden böyleyim.sorunu ayaklarında.okula giderken oyuncak bebeklerinin ayaklarını koprtır yanıma bırakırdı.hep empati kurmaya çalıştım.onun yerinde ben olsam ne yapardım diye.sonra psikolojik destekalmaya başladım hem onun hem kendim için.kızımı bir şekilde hayata hazırlamak için.şimdi 20 yaşında.tedavi süreci başldı.birçok engelsiz insandan daha pozitif.hayatla barışık.ewet ben anneyim.kızımla hayatla barışık olmasından dolayı gurur duyuyorum.