Necmi Ünsal

BEN KİMİM ?

Bu gün de akşam oldu, kervan kondu; battı güneş.
Yalnızım bu loş handa. Ne bir dost var, ne de bir eş!

Han taşları, yıllardır sessizliğinde kâbusun.
Pervaneyim o nurlu ışığına ben fanusun.

Karardı dünya ne gam! Diğer yarısı aydınlık.
Her taraf gece, yaslı dünyamın hepsi karanlık.

Ufuktaki kızıllık yalnızlığımın ateşi.
Hayallerime saldım, zonklayan puslu geçmişi.

Güzel anılar uçar durur kelebek kelebek.
Geri gelir mi acep sonsuz umutla beklesek?

Düşünüyorum bazen: Ben kimim, ben neyin nesi?
Tanır mısın? Ben senden başka olmayan kimsesi!

Ben harap evin yıkık bacası, ocağın isi!
Pınarların su tası, yalnız mezarın selvisi!

Ben masum, ağlamaklı çocuğun dudak büküşü!
Ben kederin sardığı yüzün acıyla gülüşü ..!

Necmi ÜNSAL

BEN OLURUM BEN

Umutlara bir ateştir, gecelerde rüyalar.
Nice fırtınalar esti, âfetlendi dünyalar.
Esmek, adını kalplere hep indirmekse eğer!
Kanat kanat gönüllere tozan, ben olurum ben!

Akıllar hep âcizlerin şekvasıyla bulandı.
Yaşlar aktı da gözlerden, kalpler kanla sulandı.
Haykırmak; zulmü, zalimi tam sindirmekse eğer!
Seninle tüm tuzakları bozan, ben olurum ben!

Dünya kara bir pıhtıyla mühürlendi, zorlaştı.
Sulak ovalar kurudu, yeşil dağlar korlaştı.
Kurtuluş, köhne gemiye Nuh bindirmekse eğer!
Şiir şiir çağlayan bir ozan, ben olurum ben!

Asrın kör çarpılmışlığı yansır, eğri gölgeler.
Özgürlügün vahşetini yaşar, kurtlu bölgeler.
Kutlu adına esaret, yaş dindirmekse eğer!
Rahmetini kalbe koyan kozan, ben olurum ben!

Necmi ÜNSAL

YALNIZLIK YALNIZI OYNAR

Buz tutmuş havsalam ayaz dolan yüreğimde.
Sürüklenir sevdam bu dipsiz ve dik eğimde.

Çürüdü ellerde kalbe inmeyen dualar.
Büküldü bellerde insicam buldu belalar.

Erişti sükutlar yürekte yanan ateşe.
Parıldar yakutlar, paslı beyinde telaşe.

Ağır bir bezginlik esirliğinde hayatın.
Sağır bir gezginlik körlüğünde seyahatın.

Masum, ürkek, bakir bakışlarda soru şaşkın.
Zalim, korkak, hakir isyanlar diz boyu, taşkın.

Asırlar sıtmalı, hastaya ateş verilmiş.
Beyinler sıkmalı, kafadan diken derilmiş.

İsimler kavgalı, hep toprak olmuş sonları.
Cisimler kargalı, zaman leş yapmış onları.

Kör olursa gözler, fani sevdaya tutulur.
Kor olursa közler, fani beladan kurtulur.

Bu uzun nehirde membalar derinden kaynar.
Bu tenha şehirde yalnızlık yalnızı oynar.

Necmi ÜNSAL