Onlarla da alay edilecek onlar da oyunlara alınmayacak onların da çocuklukları berbat

Benim doğuştan sol bacagım yok. 5 yasından beri protez kullanıyorum su anda 24 yasındayım Hiç kendi ayağım ütüne basmadım ve basamıycamda. Ama bunada şükür benim tek sorunum cocuklugumda yasadıgım olaylardır helen aklıma geldikce üzülüyorum. Sakat oldugum için oyunlara alınmazdım Va arkadasların sakat oldugum için alay etmeleri topal topal diye...
Artık bunları aştım ama sakat bir cocuk görunce içim eziliyor cünkü o cocuklarda galiba kendimi görüyorum. Onlarla da alay edilecek onlar da oyunlara alınmayacak ve onlarında cocuklukları berbat gecicek
Herşeye ragmen hayat güzel ALLaH herkezin gönlüne göre versin...

Saygılar

bende seni tebrik ederim hayatta kimin herşeyi dörtt dörtlükki herkesin bir eksiği var.herşeye rağmen insan buna da şükür demeli şükreden bir kul olmalı.çünkü sonunda toprağa dönecez hepimizde. allah sevdiği kullarına verirmiş derdi sıkıntıyı.sabretmeli ve ahirette mükafatını almalıyız.rabbimizin razı olduğu kullardan olmak ümidiyle.....

Ben çocukluğumda bu tür şeylerle karşılaşmadım. Belkide hep bu yüzden pozitif oldum bilmiyorum.. Evden pek dışarı çıkamazdım çocuklar dışarıda oynarken ben evde vakit geçirirdim veya çocuklar benim yanıma gelirdi oynamaya.. Okula başlayana kadar bu böyle devam etti okula başladığım zaman yadırganacağımı dışlanacağımı alay edileceğimi düşündü ailem ilk başta ama yine tam tersi oldu bu defada teneffüste ben çıkmıyorum diye diğer çocuklarda sınıftan çıkmamaya başlamışlardı.. Ben şanslı bir çocukluk geçirdim sanırım..
Burada demek istediğim her engelli çocuk dışlanmıyordur.. Senin yaşadıklarınla benim yaşadıklarım farklı.. Umarım her engelli çocuk benim karşılaştığım gibi arkadasları olur cevresinde..

Sevgili NURUL tatlı arkadaşım medişim gibi bende şanslı bir çocukluk geçirdiğimi bu tür yazılar okudukça daha iyi anlıyorum.

Ben ilkokula başladığımda kız kardeşim benden ayrılmak istemediği için onuda okul müdürünün izni ile kayıtsız sınıfa almışlardı benden 2 yaş küçüktü birbirimizden hiç ayrılmazdık,bana çok büyük destek olmuş o çocuk yüreğiyle diye geçiriyorum içimden..

Teneffüsde bahçeye çıkamazdım o zamanlar şimdiki gibi iyi durumda değildim birilerine ihtiyacım olurdu..

Kız kardeşim yanımda arkadaşlarım yanımda olurdu sınıfta tahtaya yazılar resimler yaparak vakit geçirirdik..

Ders zili çalınca öğretmenim tuvalet ihtiyacım olur diye mutlaka bir arkadaşla gönderirdi beni yada kendisi gelirdi..

İlkokul öğretmenimin değeri her zaman farklıdır çok kutsaldır bende,hala gelir işyerime her şeyimle annem gibi detaylı ilgilenir sorar..(canım,birtanem)

Evime gideceğimde karda yağmurda ailemden birisi gelemişse yada geç kalmışsa gene öğretmenim ilgilenirdi veya üst sınıflarda okuyan ablalar derdim o zamanlar onlardan biriyle gönderirdi beni..

Mahalledeki çocuklar hep bizim bahçemizde olurlardı zaten,benim oynayamadığım oyunlar vardı tabi..

Ama beni derinden üzecek kadar hiç takılmamışım demekki bunu ilerleyen zamanlarda daha iyi anlıyor insan..

Şunuda kabul ediyorum engelli insan olmak her dönemde zor çocukkende büyüdüğündede..

Bizlerden sonra yetişen engelli insanlarda üzülecek ağlayacak ama en önemlisi güçlü olmayı başı dik gezmeyi öğrenecekler bizler gibi, bedeli ne olursa olsun.. : ))

Sevgi ile kal..

Yorumlarınız için Teşekkür ederim. iyiki varsınız )

özrümüz hepimize aynı duyguları yaşatmış aynı sorunlar ilk okul çağı koşmadan oynamadan geçen çoçukluğumuz biz çoçukluğumuzu yaşayamadan büyüdük.sorunlar geçip gidiyor giderken bizden bişeyleride götürüyor.özrümüze alışıyoruz ve alıştırıyoruz zaman herşeyin ilacı ama yaşanmamışlığın değil

Sevgili nurul bunun içindirki eğitim ve bizlerin işleniş şekli her şeyin başında geliyor
evet bizim çocukluklarımız bu şekilde geçti ama şimdiki nesil
birazdaha farklı gibime geliyor ve engelli arkadaşlarını fazla dışlamıyorlar
tabi bu gelişmiş ve biz engellilerin durumunu çocuklarına işleyen ailelerin sayesinde olan bir şey

burnunun direği sızlamak deyimi var
ya onu yaşadım yazını okuyunca

Anne babalar çocuklarını eğitirken öğretmeliler insanlarla dalga geçilmemesi gerektiğini arkadaşlarına karşı hoşgörülü saygılı olmalarının gerektiğini duyarlılığı aileler öğretmeleri çocuklarına..

okullardada bu eğitim verilmeli çocuklara arkadaşlık insanlık saygı aşılanmalı...

sadece genel kültür birikimleri ile adam olunmuyor bence..kültür asaleti değiştirmiyor..

eğitimden kastım konuşulmalı bu konular çocuklarla anlatılmalı güzellikle anlayabileceği bir dilden..

bir anne baba sormalı araştırmalı çocuğunu etrafında varsa engelli bir arkadaşı onunla nasıl iletişim kurabileceğini anlatmalı nasıl davranması gerektiğini anlatmalı..

yine bence engelli insanların sosyal hayatta yaşadığı bu dışlanmalrın incitilmelerin sebebi bilinçsiz anne babalar evlatlarını hakkıyla yetiştiremeyen anne babalar...

gerçi evladı doğuran huyunu doğuramaz derler ama ağaç yaşken eğilirde deriz..olması gerektiği gibi eğitilirse çocuklar bence daha aza inecektir bu kırılmalar incilmeler kötü çocukluk anıları..

ben bu tür durumlarda teselli etmeyi sevmiyorum..bence tesellisi yok bunun içine yer etmiş ezilmişsin..sana sadece bugününe bak arkana dönüp bakma derim arkadaşım..ve en önemlisi şunuu unutma bu konuda yalnız değilsin sen gibi binlerce insan var bu tür sorunları yaşayan.

umarım bir gün gelirde daha bilinçli bir toplum olabiliriz..insanlara insani özelliklerine göre değer vermeyi öğrenebiliriz..bu vitrin sevdası boş bomboş bana göre..

Genelde eğitimsiz ailelerin çocukları böyle. Ama zaten çocukluk bazen cehennem herkes için. Çocuklar çok acımasız olabiliyor.

hayat öylede devam ediyor böylede..Sonunda öleceğiz ama hayatı dört dörtlük te yaşayabilirdik! Neden böyle engeller bizi buluyor?Diğer insanlar insan gibi yaşıyor ama bizler bi tarafımız eksikmiş gibi ..

Bu sorunu çözelim! Sesimizi duyuralım..

cahil ve yetersiz ailelerin çocukları yapar bu tür olayları . o nedenle dikkate almamak gerekir .küçüklüğümde böyle bişey olmuştu .biri bi laf söylemişti sonra çocuk yanıma geldi niye öyle diyosun dedim yüzüne bi tokat geçirdim ağlayarak eve gitti. şimdi olsa psikolojik olarak ona iyi bir ders verirdim.

• bırakın..
  
  oyunlara alınmasınlar, alay edilsinler, sen yapamazsın desin herkes onlara, dışlansınlar.. bunları yaşamaları gerekiyorsa bırakın yaşasınlar, yaşasınlar ki günün birinde 10'luk çivi gibi çakılsınlar hayatın orta yerine, kimseler sökemesin bu çocukları..

[size=2]Yazan - Çocukluğunda sakat olmadığı halde benzer şeyleri yaşamış sağlıklı biri[/size]

çocukken farkında olmazsın.. ağlarsın, isyan edersin ama alay edilmesi daha bir hırslı yapar...
ben çocukken yaşamadım ama büyüklerinde çocuktan pek bir farkı yok alay etmeseler bile bakışları o saçma sapan acıma duyguları bile yetiyor hırslı yapmaya

Dante, sanırım gereğinden fazla yaramaz bir çocuktunuz

geri durmak, dudak bükmek bir tek çocuklara yakışmıyor.. normalde de kendine sahip soğuk kanlı biri değilim zaten; ama bütün bunları çocuklarda izlemeyi hiç kaldıramıyorum..

Oysa ben yapabilmiştim vaktinde, kaldırmıştım üzerime abanan bütün olumsuzlukları, hepsinin üstesinden gelebilmiştim; hatta güzel/mutlu bir çocukluk yaşadığımı bile söyleyebilirim.. Benim bir özelliğim yoktu, binlerce insan gibi ben yapabildiysem onlar da yapabilecek bunun bilincindeyim.. ama yine de kaldıramıyorum darmadağın oluyorum her karşılaşmamda

yetişkin bir insan bütün bunları yaşarken, bilerek anlayarak gidebildiği kadar gider.. ama çocuklarda bir "neden" sorusu var ki.. işte susturup dağıtan da o

Ben de ortaokulda beden eğitimi dersinden muaf oldum. İlkokulda idare ettiler.Okulda yavaş koştuğum için bütün kızlar beni kovalardı.

Hakıkaten bende engelli bir çocuk görsem yaşadığım olumsuzluklar gelir.İçim burkulur.

Bir bayram en yeni elbise ayakkabılarımı giyip gezerken çocuğun biri gelipte o ayakkabılar sana yakışır mı diyince hüngür hüngür ağladığımı hiç unutmam.

engelli çocuklarımızın incinmelerine, incitilmelerine hiç dayanamıyorum .. özge küçükken dışarda karşılaşırdık ara da bir incitilmelere .. engelimiz gözümüze gözümüze sokulurdu ..! okul hayatında çok şükür hiç incitilmedik ..! 1. sınıftan itibaren (şu an lise 3. sınıfta) bütün arkadaşları etrafında pervane oldu ve hala öyleler (engelli olduğu için değil) 4. sınıfa giderken bir arkadaşının annesi özellikle kızının özgeyle arkadaş olmasını rica etti benden .. o yaşta özgenin hayata bakışıyla kızına çok şey kazandıracağını söyledi .. özge çok azimli güçlü bir insan .. bütün çocuklarımıza sağlık huzur mutluluk başarılar diliyorum hayatları boyunca rabbimden .. onlar hep gülsün

Bende 9 yasimdan beri engelliyim . ve suan 22 yasindayim bugüne kadar ne arkadaslarimdan nede ailemden kirici sözler yada haraketler görmedim.Hic alay konusuda olmadim. Ama engelli bi cocuk gördügüm zaman icim burkuluyor

Öncelikle hayata tutunabildiğiniz için gerçekten çok sevindim. Bu tür baskılardan sıyrılarak kendinizi toplumdan uzaklaştırmadan kendinizi toplumun bir parçası saymanızda çok anlamlıdır.

Diğer taraftan insanların bu tür söylemlerinin olması çok hoş bir durum değil. Zira insanlara bunu anlatma çok zordur. Be engelli olan kişilere bu tür söylemlerin çok kırıcı ve moral bozucu olarak nitelendiriyorum.

Sizin durumunuzda olan çocuklara gelince evet onların durumu gerçekten çok zordur. Onları o şekilde arkadaşlarının arasında dışlanması o çocuklara psikolojik olarak büyük bir zarar verecektir. İşte bizim büyüklerimizin bu konuda bilinçli birer birey olmamalarından dolayı, çocuklarına da gerekli eğitimi verememelerinden bu tür olayların önüne geçmek o kadar kolay olmuyor.