Hastanede yaşadıklarımla ilgili bilgileri günlüğümden alıntı yaparak burayada yazıyorum.
Umarım birilerine yazdıklarımla faydalı olur akıllarındaki binlerce sorudan birkaçına cevap verebilmiş olurum.
21şubat ameliyat günü
Sabah oldu herkeste bir telaş kahvaltı hazırlanıyor yeniyor,ben tabiki aç karına olucam bir yandan telefondayım bir yandan hazırlanıyorum ve
evden çıkış vakti
Evden çıktık evin önünde 3 araba olduk herkes bi arabaya dağıldı benim bindiğim arabada annem,bi akrabamız,kuzenim ve hayat arkadaşım vardı (hayat arkadaşım diyorum çünkü eşim olmaya aday) o günde yanımdaydı.
Annem ağlıyordu gizli gizli bende radyoyu açtırmış müziğe eşlik ediyordum güçlü kız edasıyla....
Hastaneye geldik canım arkadaşım Hande (doktorumun asistanı)karşıladı beni ve odamıza çıktık hala o tuhaf duygu vardı. saatler geçiyordu az kalmıştı saat 10:00 da ameliyata alınacaktım.
Bi telefon geldi canım'a Eda ve Çağlayan gelmiş hastanenin önünde bekliyolarmış canım dostlarım.
Hemen canım la onları almaya gittik ve odama çıktık.
Odama çıktığımda hemşire gelmişti bazı sorular sormak için koluma hasta bilekliğini taktı ve sorulara başladık.Çok uzun sürdü sorular ve neyseki bitti tansiyon,nabız,ateş ölçümü yapıldı,ağrıya dayanıklılığım soruldu "dayanıklıyım" dedim ama abim "hiç sanmıyorum" diyerek beni kızdırmaya çalışıp gülümsedi Smile
ameliyat önlüğüm de bırakıldı ve hemşire gitti.
Sevgililer gününde alınan ikimizin adının olduğu yüzüğüm hala elimdeysi çıkardım ve canım'ın evcuna sıkıştırdım ben hastaneden çıkana kadar onda kalacaktı.....
Ve hemşireler geldi önlüğümü giymemi söylediler tuvalete gittim ve giyinmeye başladım o an titrediğimi hissettim tektim annemi çağırdım ve elbiselerimi toparlamasını istedim.
Mavi önlük yakışmamıştı çok büyüktüSmile
Yatağıma yattım yatak yükseltildi ve sedyeye geçmem istendi
bu arada babam hiç yanıma gelmiyordu babamı çağırmalarını söyledim babam geldi öpmek istedim kanlanmış ve doludolu gözlerindeki yaşları akıtmamak için direnen hüzünlü bakışlarıyla başımı tuttu ve sıkıca öptü hiç bırakmak istemiyor gibiydi.
Babama sadece ağlama diyebildim.
Sedyeye geçtim. yolculuk başlıyordu herkes koridorda bana bakıyordu bir el tuttu elimi öyle sıkı tutuyordu ve gözleri okadar korku dolu bakıyorduki gözyaşlarını bile gizleyemiyordu.
O elimi sımsıkı tutan ve bana her zaman "küçük bir yolculuğa çıkıyorsun hemen döneceksin" diyen canımdı o ,dayanma gücümdü.
Ağlama diyordum lütfen ağlama ve elimi bırak( elimi bırak diyordum çünkü herkes görüyordu ve kimse bilmiyordu aramızdaki ilişkiyi benim ailem dışında gerçi onların bilmesi yeter nasılsa diğer akrabalarımda zamanı gelince öğrenicekti ama yinede tedirgin olmuştum o durumda bile)
Evet ameliyathaneye geldik veda ediyorum ve gidiyorum soğuk odaya,
her yer masmavi nekadarda soğuk geldi bir anda o renk.
Halbuki ben maviyi çokta severim hiç böyle soğuk ve ürpertici gelmemişti Confused
Doktorlar başımda konuşuyor filmlere bakılıyor bir yandanda elime anjiyokat takılıyordu ameliyat masasına baktım etrafı incelemeye fırsatım olmadan uykuya daldım.
Ameliyat sırasında
Altı buçuk saat kalmışım ameliyatta.
Kemiklerim zayıf olduğundan vidaları yerleştirmek için çok zor yer bulunmuş ve benim nefes sorunumda olduğu için çok riskli bir ameliyat sonunda bitmiş.
Ciğerlerimde nefes tüpüyle yoğun bakıma alınmışım yaklaşık 2 saat sonra kendime gelmeye başlamışım(ameliyat sonrası aylarca yoğunbakımda kalma riskim vardı)annemi istemişim annemler gelmiş ve şuurum yerinde tam olmasada konuşamadığımdan elimle havaya yazı yazmaya çalışarak üşüyorum demişim.
Ailem,doktorlarım hepsi şaşkın durumdayken nefesim kontrol edilmiş ve iyi olduğu anlaşılarak ciğerlerimdeki tüp alınmış(alındığı anı bir müğde bulantısı gibi hayal meyal uğultulu seslerle anımsıyorum)Artık sadece burnumda oksijen hortumu bırakkılmış.Bu olanlar arasında acaba kaç gün geçti ameliyatın üstünden düşünceside geçiyor aklımdan cevabını bir şekilde alıyorum ama nasıl ve kimden cevap aldım anımsamıyorum.
Hayal meyal yoğun bakıma gelenleri hatırlıyorum ama gelenler arasında babam ve canım yoktu.
Onları istemişim ve babamla canım evlere dönmüşken bir telefonla akşam tekrar hastaneye geldiler çok mutluydum onları gördüğümde okadar mutluydumki canımın gözlerine buğulanmış gözlerimle baktığımda bunuda başardık diyordum herşey bitti hayallerimiz gerçek olucak kavuşacağız diyordum Crying or Very sad
(günlüğüm o an gerçekten benim yeniden doğuşumdu hayata korkusuzca adım atışımdı)
Ertesi gün odama alınacaktım saatler geçmiyordu gece saat 1 annem ve halam hastanede kalıcaktı ama yanıma gelmiyorlardı.
Hata bakıcıdan rica ettim benim annemler burdaydı çağırırmısınız dedim(annemi nasıl tanıycaktıki bunu akıl edemedim)
aradan yarım saat kadar geçmeden annem geldi anımda kal diyordum ama yasaktı biraz kaldı su içirdi ve gitti Sad
Sabaha az kalmıştı ama saatler geçmek bilmiyordu sanki,morfinden dolayı hiç ağrı hissetmediğimden yanımdaki hasta teyzeye bakıp duruyordum.
Sabah oldu Handem ve annem geldi konuştuk filme gideceğim söylendi ve sonra odama çıkacakmışım.
Doktorum Barış beyde geldi biraz konuştuk ve gittiler.Hande ve hasta bakıcı ekibiyle filme gittik(Muayane bölümlerinden geçtiğimiz için diğer hastalar bana tuhaf bakıyordu sanırım meraklarından dolayıdır dedim)
Hiç kıpırdatılmadan film yerine çarşafla taşınarak filmlerim çekildi.
Evettttt odama alındım.
Okadar mutluydumki sanki o an herşey bitmişti ama bilmiyordumki aslında herşey yeni başlıyormuş......
Odama çıktığımda farkettim sol kolumu kullanamıyordum nedeni ameliyat esnasında üstüne yatırıldığımdan bazı komplikasyonlar olmuş ama geçicekmiş.Ağrılarım oluyordu ama ağrı kesiciler gün geçtikçe azaltılıyor, azaldıkça ağrıların şiddetini hissediyor ve dayanamıyordum.
Her gelen hemşireye yalvarıyordum morfin vermeleri için hatta bağırıyordum çünkü dayanılmaz ağrılarım vardı.
Yatakta dönemiyordum sanki yatak bana batıyordu bir kez ayağa kalkmak için herşeyi yapabilirdim ama mümkün değildi Sad
Hande (doktorumun asistanı benimde canım arkadaşım herşey onun sayesimnde oldu)günlerce uykusuz kaldı.Yanımda annem ve bazı günlerde halam olmasına rağmen beni hiç bırakmadı.
Korse yapılacaktı ve korsemi yapmak için dünya tatlısı ve dünya iyisi Deneyim Ortepedi nin sahibi Gurur bey geldi.
Ölçümü yatar pozisyonda aldı.
Gurur beye annem ve hande yardım etti.
Korsemin nezaman geleceğini sorduğumda p.tesi dediğinde pazar günü gelmesi için adeta yalvardım
Ve Gurur bey sağolsun pazar günü saat 10:00da korsemi getirdiğinde "Allah razı olsun" diye bağırdım.
Sanki o anda Gurur bey bana özgürlüğümü getirmişti.
Hemen çok dikkatlice yatarken korsem giydirildi kalkış pozisyonu nasıl yapılmalı onu anneme öğreterek beni oturur pozisyona getirdi ve korsemin üstüne önlüğümü giyerek ilk ayağa kalkışımı yaptım.
Bir kelebek gibiydim,ilk ayağa kaldırılmış ve day day duran bebekler gibiydim.İçimden duygu seli akıyor ama gözyaşlarım düşmüyordu.
Abimin gözlerinin içine bakarak yine o titrek sesimle abi bak yürüyorum dedim abim hoş bir tebessümle gözlerini kaçırıyor ama banada belli etmek istemiyordu.
Odamın kapısında abimin arkadaşları vardı içlerinden biride canımın abisiydi beni öyle görünce ağladığını gördüm o anda gözden kaybolup canımı aramış Gülcan ayağa kalktı yürüyor demiş canım da ağlamış tutamamış kendini ve "orada olmalıydım" (o zaten oradaydı gücüyle,sevgisiyle yanımdaydı)diyerek üzülmüş.....
Artık ayağada kalkmıştım her an oturmak,yürümek istiyordum ama yasaktı Sad günler geçiyor geçtikçede dayanılmaz ağrılar oluyordu ve bir gün doktorum geldi
"Oooo Gülcan iyice hasta piskolojisine girmişsin hadi kalk taburcu ediyorum diyerek" pansumanıma bakıyordu
O anda hemen döndüm ve "Valla gitmem banane ben bu ağrılarla evde duramam yapamam göndermeyin beni" dedim.
Ama taburcu edildim çünkü çok güçü ilaçlar vericem demişti.
Eşyalar toplandı eve haber verildi ve annemim adağı için hazırlık yapıldı.Annem ameliyattan çıkıp evime ilk geldiğimde adağını yerine getireceğine söz vermişti onlar bunlarla uğraşırken ben canım'ı arayıp ben çıkıyorum dedim hemen işinden izin almış ve bizim eve doğru yola çıkmış.
Biz evin önüne geldiğimizde canım da abimle geliyordu.
Adak kesildi,eve çıkarıldım ve ilk işim aynanın karşısına geçmek oldu.Canım'a "gel bakalım şimdi nerene geliyorum" dediğimde gülüyordu
boy ölçüştük. uzamışımLaughing
Evet evde geçiş dönemi yine zordu 10 gün içinde geçecek denen ağrılar bende 1 ay sürdü ve çok kötü dönemler atlattım kabuslar,ağlamalar,duysallık,korkular,tedirginlik herşey vardı.
Eve gelen gidenler oluyordu ama benim odama enfeksyon riski nedeniyle girilmesi yasaaktı.
Bir gün bir yakınımız bana
Gülcan bidaha ameliyata gerek yok dimi dedi
Yok çok şükür dedim
Peki olsa olurmusun dedi
(bu sruyu ilk defa düşündüm ama düşünmek bile çok ürküttü)
Hayır dedim başımı sallayarak ve devam ettim
Ben ameliyatın herşeyini araştırmıştım acısınıda söylüyorlardı ama tatmamıştım ve cahil cesaretiyle ameliyata atladım şimdi olsa çok düşünürüm dedim.
Gerçektende nekadar zor denirse densin bilmek yaşamak gibi olmuyor.
Şuan ben bu ameliyatta yaşanan acıların her zerresini biliyorum çünkü yaşadım.
evet günlüğümmmmm
Çok yazdım yoruldumda aslında ama olsun.
Bugün 49. günüm acıları yaşamak zor olsada hala sorunlarım devamda etsede iyki ameliyatı oldum.Atlatmam gereken daha çok şey olsada artık geleceğe korkuyla bakmıyorum çünkü artık nefes sorunum bitti,eğilimim %160dan %80 civarına düşerek durdu,düzelmeler doktorum olmıycak desede oldu.
Artık yaşam sıtandartlarım ben bedenime iyi baktıkça ve düşüncelerim hep pozitif oldukça düşmiycek.
Bu ameliyatta emeği/hakkı geçen,dualarıyla,sevgileriyle,düşünceleriyle yanımda olan herkese çok teşekkür ediyorum.
Başta Hande SABUNCU(doktorumun hasta asistanı benimde canım kardeşime,arkadaşıma çok teşekkür ediyorum o olmasa asla bu duruma gelemezdim Allah razı olsun)
Prf.Dr Osman GÜVEN (soyadı gibi bana güven verip elinden gelen herşeyi yaptı için teşekkür ediyorum)
Dr. Barış KOCAOĞLU (Güler yüzünü hiç eksik etmediği,şakalaşmalarıyla doktor hasta ilişkisinden çok abi kardeş ilişkisini yaşattığı ve yakın ilgisi için teşekkür ediyorum)
Ali KIVANÇ Anestezi doktoru (bakışlarıyla,konuşmasıyla,kendini benim yerime koyarak düşünüp o şekilde yaklaşmasıyla ve en önemlisi baba sevgisi gibi yaklaşımıyla beni hep cesaretlendirdiği için teşekkür ediyorum)
Ercan bey (hasta çıkış işlemleriyle ilgilenmesine rağmen benim hastaneye girişimin öncesinden çıkışımın sonrasına kadar olan yardımlarından,yakın ilgi ve evgisinden dolayı teşekkür ediyorum)
Gurur ÖKTEM (Deneyim ORTAPEDİ nin sahibi, korsemi yapan ve en ufak sorunumda gittiğimde itinayla ilgilenen güzel haberlerimi aldığında benim gibi memnun olan ve herşey para demiyerek insana değer veren güzel insana teşekkür ediyorum)
Hastanede bulunan aklıma ismi gelmeyen benim için bu işte kahraman olan bütün ACIBADEM KADIKÖY hastanesi çalışanlarına teşekkür ediyorum.