Hayat kimimiz için kısa, kimimiz içinse uzun bir yol. Bu yolda yalnız gitmiyoruz, bizim seçimimiz olan ya da olmayan bir sürü insanı yanımıza alıp da yürüyoruz. Ya da onlar peşimize takılıyor bir şekilde. Yolumuz bazen taşlı dikenli oluyor zar zor ilerliyoruz, bazen de birdenbire düzelebiliyor, koşmaya başlıyoruz. Ama hep yanımızda birileri var.. Annemiz, babamız, kardeşlerimiz, akrabalarımız daha biz yola ilk adımımızı attığımız andan itibaten bizimle birlikte ilerliyorlar, ne biz onları seçebiliyoruz, ne de onlar bizi.. Kader bizi onlarla daha doğduğumuz anda karşılaştırıyor. Ve bu durumdan memnun olalım olmayalım, ayırana kadar önümüzde, arkamızda, yanımızda, kısaca bu yolda hep yakınımızda biryerlerde bir şekilde bizimle birlikte yürümelerini sağlıyor.
Zaman geçip büyüyüp sosyalleşmeye başladıkça, mesela ilkokula hatta yuvaya gittiğimizde artık yol arkadaşlarımızı kendimiz seçmeye başlıyoruz. Daha küçücükten tercihlerimizi yapıyoruz, ya bize benzeyen, ya onun gibi olmak istediğimiz, ya yanında kendimizi güvende hissettiğimiz ya da çok eğlendiğimiz insanları kendimize yol arkadaşı ediniyoruz. Bu yol arkadaşı edinme işlemi neredeyse hayatımızın sonuna kadar da devam ediyor. Zaman geçtikçe hayatımıza yeni dostluklar, arkadaşlıklar, aşklar giriyor. Gün geliyor en yakın ve en önemli yol arkadaşımız olan eşimizi seçiyoruz. İşte bu seçimlerimiz esnasında zaman zaman hayal kırıklıkları ve yanlış tercihlerle dersini veriyor yaşam bize. Birden yolun şekli değişip de bozulunca düz yolda gayet eğlenceli olan bir yol arkadaşı birdenbire bırakıveriyor bizi. Ve başlıyor Ben nasıl oldu da tanıyamadım? Neden bu kadar güvendim? Ne kadar safmışım..lar.
Çok sevdiğim bir arkadaşımla yine böyle bir konudan konuşurken bana “seninle olan senindir, gerisini boşver” demişti. Çok hoşuma gitmiş, hem aklıma, hem ruhuma hitap etmişti. Bazı sözler öyledir ya, birden kulaklarınızdan girer ve siz farkında olmadan kalbinize ve aklınıza saplanıverir. İşte bu da onlardandı. Sonra ben bu sözü “Seninle olanla yola devam et” olarak biraz değiştirdim. Gerçekten de her nevi yolda herkesle yürünmüyor, ya da her nevi yolda sizinle yürüyecek yol arkadaşları bulmak kolay değil diyelim. Benim gibi dostluklar ve insan ilişkileri konusunda ince eleyip, sık dokuyan biri için hele ki.. Fakat hayat bir öğrenme süreci allahtan, yaş ilerledikçe yola çıkacağınız insanları daha doğru seçmeye başlıyorsunuz, daha az hata ve daha doğru tespitlerle kimin zorlu virajlara dayanabileceğini, kimin ancak asfalt yolda ilerleyebileceğini daha net görüyorsunuz. Böylece yolculuk arkadaşlarınızı da kategorize edebiliyor, kiminle hangi yolda gidebileceğinize karar verebiliyorsunuz. Yaş ilerledikçe de sizinle devam edenlerin sayısı azalıyor fakat değeri artıyor. Çünkü elde bir tek vefakar eşler, gerçek dostlar, bir de tabii çocuklarınız ve aileniz kalıyor. Bu arada yolunuz da gitgide kısalıyor tabii ki.
Bu mevzunun en zorlu taraflarından bir tanesi, iş hayatında nasıl davranacağınız. Çünkü iş yerinde birlikte iş yapacağınız insanları maalesef seçemiyorsunuz eğer patron değilseniz. Birden yolunuzun biryerinde peşinize takılıveriyorlar ve yolunuza ortak oluyorlar. Kimisi yorulduğunuzda yükünüzü taşımaya yardım ederken, kimisi sizi yoldan dışarı ittirip, sizin yolunuzda tek başına yürümeye çalışıyor. Ve siz sürekli olarak yol arkadaşlarınızı tanımaya çalışarak ve mücadele ederek geçiriyorsunuz yolculuğunuzu. Ya da siz de farkında olarak olmayarak başkalarının yollarına giriyorsunuz. İşin kötüsü iş hayatında yol arkadaşlarınızı, özel hayatınızda olduğu gibi çıkarıp atamıyorsunuz yolunuzdan. Onlarla yürümek, onlarla yola devam etmek zorunda kalıyorsunuz, gidebildiğiniz yere kadar..
Sonuç olarak hepimizin gideceği yer belli aslında, neye inanırsak inanalım yolun sonunda fiziksel olarak bir yok oluş var. Kimse daha farklı bir yere doğru ilerlemiyor dünya yüzünde. Herkesin son istasyonu bu yokoluş. O zaman maksat kendi yolumuzu yürürken en keyifli, en huzurlu ve en güzel yolculuğu yapmak, yol arkadaşlarımızı olabildiğince doğru seçerek, bizi yarı yolda bırakmayacak insanlarla bu hayat yolunu yürümek.. Bizimle olanlarla yola devam edip, olamayanlara da kendi yollarında iyi yolculuklar dilemek..
Herkese iyi yolculuklar, en vefalı yol arkadaşları sizlerle olsun
Zaman geçip büyüyüp sosyalleşmeye başladıkça, mesela ilkokula hatta yuvaya gittiğimizde artık yol arkadaşlarımızı kendimiz seçmeye başlıyoruz. Daha küçücükten tercihlerimizi yapıyoruz, ya bize benzeyen, ya onun gibi olmak istediğimiz, ya yanında kendimizi güvende hissettiğimiz ya da çok eğlendiğimiz insanları kendimize yol arkadaşı ediniyoruz. Bu yol arkadaşı edinme işlemi neredeyse hayatımızın sonuna kadar da devam ediyor. Zaman geçtikçe hayatımıza yeni dostluklar, arkadaşlıklar, aşklar giriyor. Gün geliyor en yakın ve en önemli yol arkadaşımız olan eşimizi seçiyoruz. İşte bu seçimlerimiz esnasında zaman zaman hayal kırıklıkları ve yanlış tercihlerle dersini veriyor yaşam bize. Birden yolun şekli değişip de bozulunca düz yolda gayet eğlenceli olan bir yol arkadaşı birdenbire bırakıveriyor bizi. Ve başlıyor Ben nasıl oldu da tanıyamadım? Neden bu kadar güvendim? Ne kadar safmışım..lar.
Çok sevdiğim bir arkadaşımla yine böyle bir konudan konuşurken bana “seninle olan senindir, gerisini boşver” demişti. Çok hoşuma gitmiş, hem aklıma, hem ruhuma hitap etmişti. Bazı sözler öyledir ya, birden kulaklarınızdan girer ve siz farkında olmadan kalbinize ve aklınıza saplanıverir. İşte bu da onlardandı. Sonra ben bu sözü “Seninle olanla yola devam et” olarak biraz değiştirdim. Gerçekten de her nevi yolda herkesle yürünmüyor, ya da her nevi yolda sizinle yürüyecek yol arkadaşları bulmak kolay değil diyelim. Benim gibi dostluklar ve insan ilişkileri konusunda ince eleyip, sık dokuyan biri için hele ki.. Fakat hayat bir öğrenme süreci allahtan, yaş ilerledikçe yola çıkacağınız insanları daha doğru seçmeye başlıyorsunuz, daha az hata ve daha doğru tespitlerle kimin zorlu virajlara dayanabileceğini, kimin ancak asfalt yolda ilerleyebileceğini daha net görüyorsunuz. Böylece yolculuk arkadaşlarınızı da kategorize edebiliyor, kiminle hangi yolda gidebileceğinize karar verebiliyorsunuz. Yaş ilerledikçe de sizinle devam edenlerin sayısı azalıyor fakat değeri artıyor. Çünkü elde bir tek vefakar eşler, gerçek dostlar, bir de tabii çocuklarınız ve aileniz kalıyor. Bu arada yolunuz da gitgide kısalıyor tabii ki.
Bu mevzunun en zorlu taraflarından bir tanesi, iş hayatında nasıl davranacağınız. Çünkü iş yerinde birlikte iş yapacağınız insanları maalesef seçemiyorsunuz eğer patron değilseniz. Birden yolunuzun biryerinde peşinize takılıveriyorlar ve yolunuza ortak oluyorlar. Kimisi yorulduğunuzda yükünüzü taşımaya yardım ederken, kimisi sizi yoldan dışarı ittirip, sizin yolunuzda tek başına yürümeye çalışıyor. Ve siz sürekli olarak yol arkadaşlarınızı tanımaya çalışarak ve mücadele ederek geçiriyorsunuz yolculuğunuzu. Ya da siz de farkında olarak olmayarak başkalarının yollarına giriyorsunuz. İşin kötüsü iş hayatında yol arkadaşlarınızı, özel hayatınızda olduğu gibi çıkarıp atamıyorsunuz yolunuzdan. Onlarla yürümek, onlarla yola devam etmek zorunda kalıyorsunuz, gidebildiğiniz yere kadar..
Sonuç olarak hepimizin gideceği yer belli aslında, neye inanırsak inanalım yolun sonunda fiziksel olarak bir yok oluş var. Kimse daha farklı bir yere doğru ilerlemiyor dünya yüzünde. Herkesin son istasyonu bu yokoluş. O zaman maksat kendi yolumuzu yürürken en keyifli, en huzurlu ve en güzel yolculuğu yapmak, yol arkadaşlarımızı olabildiğince doğru seçerek, bizi yarı yolda bırakmayacak insanlarla bu hayat yolunu yürümek.. Bizimle olanlarla yola devam edip, olamayanlara da kendi yollarında iyi yolculuklar dilemek..
Herkese iyi yolculuklar, en vefalı yol arkadaşları sizlerle olsun
