ben 4 yaşımda menenjit geçirmişim bu hastalıkdan ne olduysa ailem bilemedi..O aralar bende ateş, ishal gibi hastalıklar vardı.. Babamlar beni o gün doktora götürmüşler bir iğne oldum ama sebebi iğneden mi menenjitenmi anlayamadan kulaklarımda işitme kaybı oldu .Ama ailem benim iyileşirken ilk başda birşey anlayamadı... Çok hareketli kendimden bir yaş küçük kardeşim olunca böyle bir ortamda olsak da insan geç farkediyor... babam bana nihal derken bile öylesine gülerek bakardım çevreme...
Taki sevdiğim bir çizgi film izlemek için televizyonun sesini duymak için sesini sonuna kadar açıp kulağıma dayayınca bizimkiler şok bir eda ile bana bakıyorlardı. Ve ben o gün babama duymuyorum diye o küçüçük yüreğimle haykırmışım...
Hemen apar topar hasteneye gittiğimiz gibi herkes gibi hastane hastane dolaştık ve sonunda bana doktorlar işitme cihazı taktılar...Ve ilk defa bir cihaz takılma heyecanı ailemin yaşaması tarifsiz bir duygu... Cihaz takıldığında babam bana beni duyuyor musun dediğinde şaşkın bakışlar arasında ben... deyip sonra herkesin bakışlar içinde bu benim sesim dedim... baba bak benim sesim çıkıyor diye gülmüşüm.. Tabi bizimkiler sevinçden ağlarken ben gülerek birşeyler mırıldanıyorum...k endi kendime konuşuyormuşum...
O gün çok mutlu olmuştum...Ve hayatımdan halimden çok memnum...
Şu anda 2 yaşımda kızım benim durumumu anlıyor.Cihazı çıkardığım zamanda bana hiç ses etmez aksine kapı veya telefon çaldığı zaman bile bana yardımcı oluyor.bazende duyamamadığımda bile beni uyarıyor...Hayat çok güzel...Kusursuz birşey yoktur ancak herşey uyumlu olduğu kadar güzel olur...Sevgiyle ve mutluluk içinde yaşamanız ve kocaman yüreğinizi sevgi ile ısıtmanızı dilerim..
Taki sevdiğim bir çizgi film izlemek için televizyonun sesini duymak için sesini sonuna kadar açıp kulağıma dayayınca bizimkiler şok bir eda ile bana bakıyorlardı. Ve ben o gün babama duymuyorum diye o küçüçük yüreğimle haykırmışım...
Hemen apar topar hasteneye gittiğimiz gibi herkes gibi hastane hastane dolaştık ve sonunda bana doktorlar işitme cihazı taktılar...Ve ilk defa bir cihaz takılma heyecanı ailemin yaşaması tarifsiz bir duygu... Cihaz takıldığında babam bana beni duyuyor musun dediğinde şaşkın bakışlar arasında ben... deyip sonra herkesin bakışlar içinde bu benim sesim dedim... baba bak benim sesim çıkıyor diye gülmüşüm.. Tabi bizimkiler sevinçden ağlarken ben gülerek birşeyler mırıldanıyorum...k endi kendime konuşuyormuşum...
O gün çok mutlu olmuştum...Ve hayatımdan halimden çok memnum...
Şu anda 2 yaşımda kızım benim durumumu anlıyor.Cihazı çıkardığım zamanda bana hiç ses etmez aksine kapı veya telefon çaldığı zaman bile bana yardımcı oluyor.bazende duyamamadığımda bile beni uyarıyor...Hayat çok güzel...Kusursuz birşey yoktur ancak herşey uyumlu olduğu kadar güzel olur...Sevgiyle ve mutluluk içinde yaşamanız ve kocaman yüreğinizi sevgi ile ısıtmanızı dilerim..
