Yazar, komedyen, aktivist Stella Young'ın bir videosunu paylaşacağım. Kısaca sakat kişileri bir "ilham kaynağı" olarak göstermenin sakıncalarından söz ediyor Stella Young. Bu eğilime de "ilham pornosu" adını veriyor 
Not: Bu arada Stella Young Aralık 2014 tarihinde vefaat etti.
Konuşma Videosu: https://www.ted.com/talks/stella_young_i_m_not_your_inspiration_thank_you_very_much?language=tr
Türkçe çevirisi:
0:11
Victoria'nın küçücük bir kasabasında büyüdüm. Normal bir çocuk olarak yetiştirildim. Okula gittim, arkadaşlarımla zaman geçirdim. Küçük kız kardeşlerimle kavga ettim. Tamamen normal şeyler. 15 yaşımdayken, yerel halktan birisi annemden beni toplumsal başarı ödülü için aday göstermesini istedi. Ebeveynlerimin cevabı şu oldu: "Çok hoş, ancak bariz bir problem var. Kızımız hiçbir şey başarmadı ki." (Gülüşmeler)
0:48
Ve annemle babam haklıydılar. Okula gittim, güzel notlar aldım. Okul sonrası sıradan bir şekilde annemin kuaför salonundaydım ve "Buffy the Vampire Slayer" ile "Dawson's Creek" dizilerini izleyerek zaman geçirdim. Biliyorum, ne çelişki ama. Ancak haklıydılar. Sıradan şeyler dışında yaptığım hiçbir şey yoktu. Engelimi bir kenara bırakırsak başarı sayılabilecek hiçbir şey yapmıyordum. Yıllar sonra, Melbourne lisesinde ikinci öğretmenlik seferimde ve yaklaşık 20 dakikalık yasal çalışma derslerine girerken oğlanın birisi elini koydu ve dedi ki "Bayan, konuşmanıza ne zaman başlayacaksınız?" "Ne konuşması?" dedim Önceden 20 dakika bu insanlara karşı hakaret yasası hakkında konuşmuştum. Ve oğlan "Motivasyon konuşması gibi bir şey. Bilirsiniz, tekerlekli sandalyeli insanlar okula gelirse genellikle ilham vereci şeyler söylerler." (Kahkahalar) çocuk "genelde büyük salonda olduğunu" da cümlelerine ekledi.
1:57
İşte o an kafama dank etti: Bu çocuğun engelli insanlarla olan tecrübesi onları ilham kaynağı aracı olarak görmekti. Biz engelliler araç değiliz ve bu durum çocuğun hatası değil. Çoğumuz aynı hataya düşüyor. Birçoğumuzun gözünde engelli insanlar birer öğretmen, doktor ya da manikürcü olamıyor. Bizler gerçek bile değiliz. İlham olmak için burdayız. Aslında, ben şu an bu sahnedeyim tüm konuşmayı tekerlikli sandalyede yapıyorum ve sizler benden size ilham olmamı bekliyorsunuz. Haksız mıyım? (Gülüşmeler) Değil mi?
2:40
Bayanlar baylar, korkarım ki sizleri büyük hayal kırıklığına uğratacağım. Burada size ilham vermek için bulunmuyorum. Buradayım çünkü sizlere engeller hakkında söylenen bir yalanı açıklamaya geldim. Sizleri şu yalana inandırdılar: Engelli olmak Kötü Bir Şeydir. Engellilik kötüdür ve engelle yaşamak sizi özel kılar. Engelli olmak kötü bir şey değil ve sizi özel kılmaz.
3:10
Sosyal medya aracılığı ile son birkaç yılda bu yalanın daha da çok propagandası yapılabildi. Bunun gibi resimler görmüşsünüzdür: "Hayatta tek engel kötü yaklaşımdır." Ya da bunun gibi: "Özrünüz kabul edilmiyor." Ya da böyle: "Vazgeçmeden önce, dene!" Bunlar sadece birkaç örnek, bunları gibi daha çok resim var. Bilirsiniz işte, elleri olmayan kızın ağzında kalem tutarak resim çizdiğini görmüşsünüzdür. Karbon fiber protez bacaklarla koşan çocuğu görmüş olabilirsiniz. Biz bu resimleri -ki çok fazla var - ilham pornosu olarak adlandırıyoruz. (Kahkahalar) Porno terimini bilinçli kullanıyorum çünkü bu fotolar bir grup insanı diğer bir grubun çıkarı için nesneleştiriyor. Bizim durumumuzda, engelli insanları engelsiz insanların çıkarı için nesneleştiriyoruz. Fotoğrafların amacı sizlere ilham vermek, sizleri motive etmek; böylece fotoğraflara baktığımızda şöyle düşüneceğiz: "Yaşamım ne kadar kötü olursa olsun daha kötü olabilirdi. Bu kişi ben olabilirdim."
4:29
Ya sen o kişiysen? Sayısız kez hem de tanınmıyorken yabancı insanların yanıma gelip bana benim hakkında çok cesur ya da ilham verici olduğumu düşündüklerini söylediklerini biliyorum. İsmimi hatırlıyorum diye ve sabah yatağımdan kalkabiliyorum diye beni tebrik ediyorlardı. Bunun adı nesneleştirmedir. Bu fotoğraflar engelli insanları engelsiz insanların çıkarı için nesneleştirdi. Onlara bakabilesiniz, halinize şükredesiniz ve endişelerinize bakış açısı getirebilmek için o fotoğraflar oradalar.
5:11
Evet engelli bir insan olarak hayatın bazı zorlukları var. Bazı şeylerin üstesinden geliyoruz. Ancak üstesinden geldiğimiz şeyler sizlerin düşündüğü şeyler değil. Onlar vücudumuzla ilgili olan şeyler değil. Bilerek "engelli insanlar" ifadesini sık sık kullanıyorum çünkü engelliliğin toplumsal modeli olan ve bize şunu söylen şeye inanıyorum: Bizleri engelli kılan şey bedenlerimiz ve hastalıklarımızdan ziyade daha çok toplumun kendisi.
5:42
Bu bedende çok uzun zamandır yaşıyorum. Ve bedenimi seviyorum. Yapması gereken şeyleri yapıyor ve onu aynen sizlerin de yaptığı gibi en üst kapasitede kullanmayı öğrendim. O fotoğraftaki engelli çocukların da yaptığı bu. Sıradışı bir şeyler yapmıyorlar. En üst düzeyde sadece bedenlerini kullanıyorlar. Bu fotoğrafları paylaşarak onları nesneleştirmek hak mıdır? İnsanlar "Siz ilham perisisiniz." dediklerinde bunu övgü bağlamında söylüyorlar. Ve ben bunun nedenini biliyorum. Nedeni o yalan, sizlere "engellerin insanları özel kıldığını" söyledikleri yalan. Hakikaten öyle olmuyor.
6:31
Ne düşündüğünüzü size söyleyeyim Buradayım ve ilham vermeyi bir kenera bıraktım ve düşünüyorsunuz "Hey Stella bir zamanlar sende bir şeylerden ilham almadın mı?" Gerçek şu ki evet aldım. Engelli diğer insanlardan sürekli bir şeyler öğrendim. Ancak onlardan daha şanslı olduğum için öğrenmedim. Öğreniyorum çünkü zekice fikirleri var. Örneğin mangal maşasını yere düşürdüğüm şeyleri almak için kullanmak harika bir fikir." (Gülüşmeler) Telefonunuzun bataryasını sandalyemin bataryasından şarj etmek gibi harika fikri onlardan öğreniyorum. Zekice. Birbirimizin gücünden ve sabrından bir şeyler öğreniyoruz bedenlerimizden ya da rahatsızlıklarımızdan değil. Bizleri istisnai kılan ve nesneleştiren dünyanın yaptığının tam aksini yapıyoruz.
7:20
Bizlere engelli olmak hakkında yutturulan bu yalanın en büyük adaletsizlik olduğunu düşünüyorum. Bu hayatımızı zorlaştırıyor. Şu cümleye bakın "Hayattaki en büyük engel kötü bakış açısıdır". Bu cümle beş para etmez çünkü gerçek değil ve engelli sosyal modeline aykırı. Hiçbir gülümseme merdivenleri engelli yokuşuna dönüştürmez. Asla. (Gülüşmeler) (Alkışlar) Televizyon ekranına gülerek duyma engelli bir insan için kapalı olan altyazıyı görünür kılamazsınız. Kitapçıda saatler geçirmeniz ve etrafa pozitif sinyaller vermeniz o kitapları kabartma harfli kitaplara dönüştürmeyecektir. Bu olmayacaktır.
8:17
Engelli olmanın özel değil normal kabul edildiği bir dünyada yaşamak istiyorum. 15 yaşındaki kız çocuğunun yatak odasında "Buffy the Vampire Slayer" izlemesinin bir şeyleri başarmak kabul edilmediği bir dünyada yaşamak istiyorum. Öyle bir dünya istiyorum ki sabah yataktan kalktığı ve ismini hatırladığı için tebrik edildiği şeklinde engelli insanlardan beklentinin düşük olmadığı bir dünya. Engelli insanlar için dahice başarıların değer gördüğü 2011 yılında Melboourne'de lisesinde bir çocuğun yeni öğretmenin tekerlekli sandelye kullandığını görünce şaşırmadığı bir dünyada yaşamak istiyorum.
9:01
Engeller sizi özel kılmaz. Düşüncelerinizi sorgulamak sizi özel kılar.
9:08
Teşekkür ederim.
9:09
(Alkışlar)
Not: Bu arada Stella Young Aralık 2014 tarihinde vefaat etti.
Konuşma Videosu: https://www.ted.com/talks/stella_young_i_m_not_your_inspiration_thank_you_very_much?language=tr
Türkçe çevirisi:
0:11
Victoria'nın küçücük bir kasabasında büyüdüm. Normal bir çocuk olarak yetiştirildim. Okula gittim, arkadaşlarımla zaman geçirdim. Küçük kız kardeşlerimle kavga ettim. Tamamen normal şeyler. 15 yaşımdayken, yerel halktan birisi annemden beni toplumsal başarı ödülü için aday göstermesini istedi. Ebeveynlerimin cevabı şu oldu: "Çok hoş, ancak bariz bir problem var. Kızımız hiçbir şey başarmadı ki." (Gülüşmeler)
0:48
Ve annemle babam haklıydılar. Okula gittim, güzel notlar aldım. Okul sonrası sıradan bir şekilde annemin kuaför salonundaydım ve "Buffy the Vampire Slayer" ile "Dawson's Creek" dizilerini izleyerek zaman geçirdim. Biliyorum, ne çelişki ama. Ancak haklıydılar. Sıradan şeyler dışında yaptığım hiçbir şey yoktu. Engelimi bir kenara bırakırsak başarı sayılabilecek hiçbir şey yapmıyordum. Yıllar sonra, Melbourne lisesinde ikinci öğretmenlik seferimde ve yaklaşık 20 dakikalık yasal çalışma derslerine girerken oğlanın birisi elini koydu ve dedi ki "Bayan, konuşmanıza ne zaman başlayacaksınız?" "Ne konuşması?" dedim Önceden 20 dakika bu insanlara karşı hakaret yasası hakkında konuşmuştum. Ve oğlan "Motivasyon konuşması gibi bir şey. Bilirsiniz, tekerlekli sandalyeli insanlar okula gelirse genellikle ilham vereci şeyler söylerler." (Kahkahalar) çocuk "genelde büyük salonda olduğunu" da cümlelerine ekledi.
1:57
İşte o an kafama dank etti: Bu çocuğun engelli insanlarla olan tecrübesi onları ilham kaynağı aracı olarak görmekti. Biz engelliler araç değiliz ve bu durum çocuğun hatası değil. Çoğumuz aynı hataya düşüyor. Birçoğumuzun gözünde engelli insanlar birer öğretmen, doktor ya da manikürcü olamıyor. Bizler gerçek bile değiliz. İlham olmak için burdayız. Aslında, ben şu an bu sahnedeyim tüm konuşmayı tekerlikli sandalyede yapıyorum ve sizler benden size ilham olmamı bekliyorsunuz. Haksız mıyım? (Gülüşmeler) Değil mi?
2:40
Bayanlar baylar, korkarım ki sizleri büyük hayal kırıklığına uğratacağım. Burada size ilham vermek için bulunmuyorum. Buradayım çünkü sizlere engeller hakkında söylenen bir yalanı açıklamaya geldim. Sizleri şu yalana inandırdılar: Engelli olmak Kötü Bir Şeydir. Engellilik kötüdür ve engelle yaşamak sizi özel kılar. Engelli olmak kötü bir şey değil ve sizi özel kılmaz.
3:10
Sosyal medya aracılığı ile son birkaç yılda bu yalanın daha da çok propagandası yapılabildi. Bunun gibi resimler görmüşsünüzdür: "Hayatta tek engel kötü yaklaşımdır." Ya da bunun gibi: "Özrünüz kabul edilmiyor." Ya da böyle: "Vazgeçmeden önce, dene!" Bunlar sadece birkaç örnek, bunları gibi daha çok resim var. Bilirsiniz işte, elleri olmayan kızın ağzında kalem tutarak resim çizdiğini görmüşsünüzdür. Karbon fiber protez bacaklarla koşan çocuğu görmüş olabilirsiniz. Biz bu resimleri -ki çok fazla var - ilham pornosu olarak adlandırıyoruz. (Kahkahalar) Porno terimini bilinçli kullanıyorum çünkü bu fotolar bir grup insanı diğer bir grubun çıkarı için nesneleştiriyor. Bizim durumumuzda, engelli insanları engelsiz insanların çıkarı için nesneleştiriyoruz. Fotoğrafların amacı sizlere ilham vermek, sizleri motive etmek; böylece fotoğraflara baktığımızda şöyle düşüneceğiz: "Yaşamım ne kadar kötü olursa olsun daha kötü olabilirdi. Bu kişi ben olabilirdim."
4:29
Ya sen o kişiysen? Sayısız kez hem de tanınmıyorken yabancı insanların yanıma gelip bana benim hakkında çok cesur ya da ilham verici olduğumu düşündüklerini söylediklerini biliyorum. İsmimi hatırlıyorum diye ve sabah yatağımdan kalkabiliyorum diye beni tebrik ediyorlardı. Bunun adı nesneleştirmedir. Bu fotoğraflar engelli insanları engelsiz insanların çıkarı için nesneleştirdi. Onlara bakabilesiniz, halinize şükredesiniz ve endişelerinize bakış açısı getirebilmek için o fotoğraflar oradalar.
5:11
Evet engelli bir insan olarak hayatın bazı zorlukları var. Bazı şeylerin üstesinden geliyoruz. Ancak üstesinden geldiğimiz şeyler sizlerin düşündüğü şeyler değil. Onlar vücudumuzla ilgili olan şeyler değil. Bilerek "engelli insanlar" ifadesini sık sık kullanıyorum çünkü engelliliğin toplumsal modeli olan ve bize şunu söylen şeye inanıyorum: Bizleri engelli kılan şey bedenlerimiz ve hastalıklarımızdan ziyade daha çok toplumun kendisi.
5:42
Bu bedende çok uzun zamandır yaşıyorum. Ve bedenimi seviyorum. Yapması gereken şeyleri yapıyor ve onu aynen sizlerin de yaptığı gibi en üst kapasitede kullanmayı öğrendim. O fotoğraftaki engelli çocukların da yaptığı bu. Sıradışı bir şeyler yapmıyorlar. En üst düzeyde sadece bedenlerini kullanıyorlar. Bu fotoğrafları paylaşarak onları nesneleştirmek hak mıdır? İnsanlar "Siz ilham perisisiniz." dediklerinde bunu övgü bağlamında söylüyorlar. Ve ben bunun nedenini biliyorum. Nedeni o yalan, sizlere "engellerin insanları özel kıldığını" söyledikleri yalan. Hakikaten öyle olmuyor.
6:31
Ne düşündüğünüzü size söyleyeyim Buradayım ve ilham vermeyi bir kenera bıraktım ve düşünüyorsunuz "Hey Stella bir zamanlar sende bir şeylerden ilham almadın mı?" Gerçek şu ki evet aldım. Engelli diğer insanlardan sürekli bir şeyler öğrendim. Ancak onlardan daha şanslı olduğum için öğrenmedim. Öğreniyorum çünkü zekice fikirleri var. Örneğin mangal maşasını yere düşürdüğüm şeyleri almak için kullanmak harika bir fikir." (Gülüşmeler) Telefonunuzun bataryasını sandalyemin bataryasından şarj etmek gibi harika fikri onlardan öğreniyorum. Zekice. Birbirimizin gücünden ve sabrından bir şeyler öğreniyoruz bedenlerimizden ya da rahatsızlıklarımızdan değil. Bizleri istisnai kılan ve nesneleştiren dünyanın yaptığının tam aksini yapıyoruz.
7:20
Bizlere engelli olmak hakkında yutturulan bu yalanın en büyük adaletsizlik olduğunu düşünüyorum. Bu hayatımızı zorlaştırıyor. Şu cümleye bakın "Hayattaki en büyük engel kötü bakış açısıdır". Bu cümle beş para etmez çünkü gerçek değil ve engelli sosyal modeline aykırı. Hiçbir gülümseme merdivenleri engelli yokuşuna dönüştürmez. Asla. (Gülüşmeler) (Alkışlar) Televizyon ekranına gülerek duyma engelli bir insan için kapalı olan altyazıyı görünür kılamazsınız. Kitapçıda saatler geçirmeniz ve etrafa pozitif sinyaller vermeniz o kitapları kabartma harfli kitaplara dönüştürmeyecektir. Bu olmayacaktır.
8:17
Engelli olmanın özel değil normal kabul edildiği bir dünyada yaşamak istiyorum. 15 yaşındaki kız çocuğunun yatak odasında "Buffy the Vampire Slayer" izlemesinin bir şeyleri başarmak kabul edilmediği bir dünyada yaşamak istiyorum. Öyle bir dünya istiyorum ki sabah yataktan kalktığı ve ismini hatırladığı için tebrik edildiği şeklinde engelli insanlardan beklentinin düşük olmadığı bir dünya. Engelli insanlar için dahice başarıların değer gördüğü 2011 yılında Melboourne'de lisesinde bir çocuğun yeni öğretmenin tekerlekli sandelye kullandığını görünce şaşırmadığı bir dünyada yaşamak istiyorum.
9:01
Engeller sizi özel kılmaz. Düşüncelerinizi sorgulamak sizi özel kılar.
9:08
Teşekkür ederim.
9:09
(Alkışlar)
