Sonradan engelli olmaya dair düşüncelerinizi yazar mısınız?

Engelli olmadan önce nasıl bir yaşantınız vardı? Neler yapardınız?
Engelli olmadan önce engellilerin yaşadıkları hakkında ne düşünürdünüz.. Ya da engellilerden ve engellerden bihaber miydiniz?
Nasıl engelli oldunuz ve şu anki engel durumunuz nedir?
Artık eskisi gibi olamayacağını anladığınız/öğrendiğiniz anda neler hissettiniz?
Engelli olduktan sonra hayatınızda neler değişti?
Ve son olarak şu an hayatınız ne alemde, neler söylemek istersiniz..

Sonradan engelli olanlara bir kaç soru..

Çok sıkıcı bir yaşam, sabah 8,00 işbaşı akşam 9,30 iş bitimi 364 gün aynı sistem,(meslek kasap) çalış çalış çalış.
Engeliler hakkında fazla bir bilgim yoktu.
Askerlik sebebi ile Nihayet çalıştığım yerden kurtuldum!.
Askerde bomba patlaması sonucu ağır yaralanma ve şu an SAĞ el ampute ( YAŞASIN AMPUTE KARDEŞLİĞİ ) alıntıdır.
Hastahanede yatarken önce intihar, SONRA YAŞAMA SEVİNCİ
Engelli olduktan sonra özel bir şirkette sakat kadrosunda iş buldum ve 20 yıldır çalışıyorum. sabah 8,30 akşam 17,30 cumartesi, pazar ve tüm resmi tatillerde çalışmıyorum.( "ALLAH cc"ya rıza gösterip ondan gelen her şeye sabrederek şükretmekle benim için sakat kalmak sanki bir ödül oldu )
Sakat kaldıktan 8 yıl sonra evlendim 2 çocuğum ve mutlu bir ailem evim,arabam en önemlisi de huzurum var.
Geleceğinizi mutlaka ( maddi olarak )düşününüz her zorluk gençliğin verdiği kuvvetle aşılıyor fakat yaşlanınca tebessüm etmek bile zorlaşıyor
yazımı okuyan tüm arkadaşlara sevgi ve saygılar.

Engelli olmadan önce nasıl bir yaşantım vardı. Çok üstlerde değildi elbet, yalnızca şunu hatırlarımki, çevremdeki herkes benim fiziki yapımı çok beğenirdi, o nedenle bana bakılmasından utanırdım. Giydiklerimle saklamaya çalışırdım. O zamanlar güzelliğimi saklamaya çalışmışken şimdi engelimi hiç saklama gereği görmüyorum
Engelli olmadan önce engellilerden bir haberdim doğru. Çünkü etrafımda engelli yoktu.
1993 yılında trafik kazası geçirdim ve engelli hayatıma protez kullanarak devam etmeye başladım.
Tek hayalim bir gün yine kot pantolon ve topuklu ayakkabı giymek oldu. Kot pantolon giyiyorum ama topuklu ayakkabı giyemıyorum. Eksikliğini de duymuyorum artık. 16 yıl geçti kazanın üzerinden. ilk başlarda alışmak çok zor geldi.yaşım küçüktü çünkü.
Engelli olduktan sonra hayatımda ne değişti... Bir kere söyleyim çabuk büyüdüm, olgunlaştım. Yaşımın belli bir kısmında büyük çabalar sarfettim, engelime, protezime alışmak için. O nedenle hemen büyüyüverdim. Şimdi bunu düşününce üzülmüyorum aslında.
Şu an hayatım, Allahıma binlerce şükür çok rahat ve güzel. Ailemin sevdiklerimin desteğiyle çok güzel işler başardım. Annemin sayesinde kendime güvenim geldi. İlk zamanlar annem beni okula tek başıma yolluyor diye çok kızardım. Ama şimdi anlıyorum neden tek gitmemi istediğini.
Engelimle kavga etmektense barışık olup bir bütün olmayı tercih ettiğim için kendimi çok seviyorum...

Sonradan engelli olup da hayatı benim kadar değişen biri daha var mı acaba diye hep düşünmüşümdür.Sağlıklı hayat dolu biriydim,evliydim ve bir oğlum vardı,öğretmendim,evim arabam ve hepsinden önemlisi huzurum vardı,mutluydum,bir bayram tatili memleket dönüşünde trafik kazası yaptık,direksiyon eşimdeydi,araba yeni olduğu için çok hızlı sürüyordu ve ben de arabanın arkasında çocuğumla birlikteydik,bebeğim küçük olduğu için emniyet kemerini takmamıştım,aşırı hızdan dolayı araba yoldan çıktı ve defalarca takla attı,en son o anı hatırlıyorum,kendime geldiğimde hastanede yoğun bakımdaydım ve bacaklarımı hissetmiyordum,akciğerlerim karaciğerim bütün iç organlarım parçalanmış,kanama geçirmiştim ve belim kırılmıştı,defalarca ameliyat ve ardından yoğun bakımda geçen acı dolu günler ve sonrasında da aylarca fizik tedaviler….Kazadan bir yıl sonra eşim ve ailesi ayrılmamızı istediler,çocuğum için çok direndiysem de yenildim ve ayrıldık…bu olayın da üzerine bunalım dolu aylar,psikolojik tedaviler..heder olan yıllarım,kazadan sonra 5 yıl oldu,şimdi çocuğum başka şehirde ve babasıyla ve üvey annesi var.. ve ben de ailemle annem babam kardeşlerimle kalıyorum,toparlandım artık moral olarak çok daha iyiyim,yeni hayatıma adapte oldum,çalışıyorum,artık derslere giremiyorum,öğretmenlik mesleğimi tam olarak yapamıyorum,masa başındayım,ama buna şükürler olsun halimden memnunum,ailemin desteğiyle yeniden hayata dönmüş gibiyim…O kazayla hayatımda her şey değişti,çocuğum,sağlığım,evliliğim,mesleğim,evim,arabam, her şeyimi kaybettim..Hayata yeni bir başlangıç yaptım,yeniden tutundum hayata,ve bu kez daha sımsıkı daha güçlü daha olguncasına tutundum…Tekerlekli sandalyedeyim artık,hiç yürüyemiyorum ama her işimi kendim yapabiliyorum,maddi özgürlüğüm de var çok şükür,
Artık tevekkül ve şükürle,sabırla ben de mutluyum diyebiliyorum!...

Bende sonradan engelli olanlardanım. Engelli olmadan önce engellilerden ve engelden bi haberdim tabii bunda ailede yada çevremde engelli olmayışınında büyük etkisi var.
Üniversite sınavını kazanamamıştım ve yeni dönemde Ankarada bir dershaneye kayıtolmuştum o günde seviye tespit sınavına gidiyordum. Ankaranın Elmadağ ilçesinde rampa aşağı inerken havanın yağışlı bizim de süratli olmamız yüzünden otobüsümüz kaydı önce karrşı yola daha sonrada öbürtaraftaki yükseklikten aşağı 4 takla attık bazı arkadaşla o anı hatırlamıyorlar ama ben kazanın her anını harırlıyorum tabii o anda hissettiğim şeyleride ve ettiğim duaları..
Benim enkaz haline gelen araçtan çıkarılışım ve sırtımı devildiğimiz yerdeki evin duvarına dayamalarıda ülkemizdeki yardım edelim deken yapılan ilk yardım rezaletinin bi örneği..Kazada boynumu kırmışım Tabi sonrası göğüs hizamdan aşağısını hissedemem ameliyatlar ve hastanelerde geçen bir 20 yıl..
Dediğim gibi böyle bi olayı yaşamadığımızdan ve hiçbir tanıdığımızın yaşamamasından dolayı ilk başlarda bunlar geçecek ve ben iyileşip yürüycem diye bekledim.Halada bekliyorum. Durumu kabul ettim ama umudumda asla yitirmedim.Beni hayata bağlayan kalabalık bi ailem var sağolsunlar beni kazamın ilk günlerinden itibaren hiç yanlız bırakmadılar bırakmıyorlarda
Ben Tekerlekli sandalyedeyim hayatımda neler değişti? Eskiden yerimde duramazdım şimdi bizim burda bir laf var yıkık değirmene koysan kırk yıl eylenir diye tam öyle bişey oldum .. Ama kazadan sonra yine de sınavlara girdim ve Gazi Üniv. İşletme bölümünü kazandım şimdi Mali Müşavirim bir bürom var henüz işim olmasada.. kendi tekerlerimi üstünde durmaya çalışıyorum.

süper deli dolu, hem iş eglence hem spor az uyku bol seyahat dolu bi hayatım vardı.. bikaç universite ve bikaç sehir değiştirdim..son universitede okurken bi gece gec saatte trafik kazası sonucu omurilik felçlisiyim.. hersey 180derece degişiyor, bol bol küfür ediyorum sakat kalacagımı ögrendiğimden beri aklıma geldikce.. engellilerin farkındaydım, üzülüyor ve yapılmayanlara kızıyordum, halada aynı
değişen şeyler çevremdeki insanlar, gezdiğim yerler, maddi durumum, psikolojim, kilom, yaptıgım işler, kullandıgım arabalar, yasadıgım şehir, yasadıgım ev, vs vs vs daha ne diyeyim ki..

bende sonradan engelli olanlardanım her nekadar bazı kesimler bana kulak ların duymasada olur diyorlar ama gelin bide bana sorun duymamak nasıl bişey acaba o kulkların duymasada olur diyenler duymasalarda acaba beni anlarlarmı bilmem belki anlarlar4 defa ameliyat oldum kulak kemikçiklerim erimiş tabi zamanında düzgün tedevi olsaydım belki bunlar başıma gelmezdi şimdi 2 tane işitme cihazıyla bile zor duyuyorum ameliyatlara baglı ürolıjik rahatsızlıgımda cabası anlıyacagınız herkes saglıgının degerini bilmeli ve herkeste haline şükretmeli şükür en büyük nimet allah herşeyin beterinden saklasın herkese saglık vede mutluluklar temenni ederim

öncelikle hepinize çok ama çok geçmiş olsun dileklerimi sunuyorum. ben sonradan engelli olmuş birisi değilim kendimi bildim bileli engelliyim tabi hayatımda bana göre bir engel yok ama topluma göre engelliyim))) sevgili ipek ezgi özellikle senin yazdıklarınızdan etkilendiğim için yazma ihtiyacı hissettim amacım olayınızı dramatize etmek değil ama merak ettiğim husus eşinizin nasıl sizden sonra nasıl evlenebildiğidir. bir insanı kendi hatası yüzünden yarı yolda yüzüstü bırakabilen bir insanı kimin hayatında kabul ettiğidir. gerçekten merak ettim. eşinizin sadakatsizliğini kabul edebilecek bir insanın varlığını kabul etmek benim için insanlıktan çıkmış demekle eş anlamlıdır. ayrıca bu forumlarda açıköğretim konularında aktif olup öğrencilere ışığınızla ışık tuttzuğunuz için sizi tebrik ediyor başarılarınızın daimini diliyorum. sevgiyle kalın

Albayrak,
İyi temennileriniz için teşekkür ediyorum,ben artık Allah'a havale ettim,Mahkeme-i Kübra'ya bıraktım...ne diyelim...kader...aslında kader de bizim tercihlerimizin, irademizin sonucu da olsa...kader.... kader diyelim geçelim...

İpek Hanım;
Anlatmış olduğunuz olayları büyük bir üzüntüyle okudum. Hayatta yaşanılabilecek en zor olayları yaşamışsınız. Üstelik bir kaç tanesini aynı zamanda yaşamış olmanız büyük talihsizlik. Her şeyden önce bu yaşamış olduğunuz olaylardan sonra ailenizin desteğini de arkanıza alarak, ayakta durmayı başarmanız, bütün zorluklara göğüs germenizi, örnek bir davranış olarak nitelendiriyorum.

Allah yardımcınız olsun....

Geçmiş olsun demekle geçmediğini biliyorum ama klişe bir laf olmuş,
önümüze gelen her yerde, geçmesini istediğimiz her musibette kullanıyoruz işte.
Ben de hepinize geçmiş olsun diyorum.
Yakın bir gelecekte şifasız bir hastalık, çaresiz bir dert kalmamasını temenni ediyorum.


İster doğuştan, ister sonradan olsun her engellinin zor bir mücadelesi, nahoş bir hikayesi vardır ama, İpek Hanım’ın hikayesi hakikaten ayrı bir dram. Sizi hiç utanmadan terk edip giden eşinize inat yaşama sevinci, yaşama gücü, başarı ve mutluluklar diliyorum.

önceki hayatımı ve sonraki hayatımı anlatsam ne yazarki, sonunda sakat kalmışım ben böyle hayatın içine ..

!

engelsizken,çevremde hiç engelli görmedim ki ben!
önemsemiyordum,farkında bile değildim,yaşam zorluklarınıın
yaşam kaliteleri nasıl artar biliyordum fakat umurumda değildi nasıl yaşadıkları, o onların sorunuydu benim değildi.
sadece benim değil çevremdeki kişilerde bir engelliyi tanımıyorlardı
,okul hayatımda bile engelli görmedim,
algılamadım hiç ,varlıklarını .bakmıyordum nesne olarak görüyordum önemsiz kişilerdi belkide benim için.
üzülürler mi ,onları da seven olur mu benim için duyguları varmıydı o nu bile bilmiyordum.
sadece ürperirdim kıskançolduklarını sağlıklı kişileri kıskandıklarını ,kötülük geleceğini arkadaşlık etmemem gerektiğini bana da engellerinin bulaşıcağını düşünürdüm galiba içimden.
geçenlerde bir araba firmasının yeni arabalarını tanıtımına gittim bir arabada oturdum bakınıyorum.yanıma bei bey oturdu sohbet ederken engelli olduğumu söyledim adam anlamadı tabe şöfor koltuğunda beni görünce,
ayrılırken arada konuşmak istediğini hiç bir engelliyle daha önce konuşmadığını farkında bile olmadığını yaşadıklarını trafikde gördüğü engelli plakalarını kullananların ne zorluklar yaşadığını öğrendim dedi..(sadece ben değilim bilinsin)

şimdiiiiii,artık bir engelliyim
inanamıyorum hala,ben nasıl böyle bir hayatı yaşıyorum.
aslında yaşamıyorum da ,yok saydığım yaşamadan geçen bir hayat bana göre.madalyonun öbür yüzü çok acımasızmış.
hırçın,huysuz,karamsar(pesimist)kötü biriyim artık..
hayat harcadı beni bende böyle oldum asla değişmem artık..
sevgiler..

Ben 15 yaşında kendi yaptığım silahla arkadaşlarla oynarken vuruldum engell hayatım başladıi... .engelli olmadan önçe orta okulu bitirmiştim meslek lisesi sınavını kazanmıştım ama gitmek kısmet olmadı..babam o kadar dışardan bitirmeme hısrar ettiysede yapmadım
engelli olmadan önçe hiç engelli arkadaşım yoktu ve engelli olmayı hakllıma bile gelmezdi.
Engelli olduğumda çok sıkkıntı çektim yatalak kaldım konuşamadım ve yürüyemedim ama gençliğin verdiği hırs ve azimle kendimi ança dört yılda toparlaya bildim tabiki AİLEMİN desteğile.Şimdi 20 yıldır engelliyim ama gene konuşmam bozuk yardımsız yürüyemiyom ama hiç birini ezkisi kadar kafama takmıyom.
ALLAHIMA SONSUZ ŞÜKÜRLER OLSUN 20 yılda cok şey değişti..

[FONT=Verdana]Sevgili dostlar sonradan engelli olan arkadaşların engellilik hakkındaki görüşleri ve bu engelliliğe nasıl düştüklerinin öz geçmişinden bahsetmişler, gerçekten sonradan engelli olmak zor bir durum bunu kabullenmek bile o kadar kolay değil çünkü bunun kötü sonuçlanan örneklerini bile çevremizde yaşamış olduğumuz hadiseler bile cereyan etmiştir. Sizleri yaşama bağlandığınız ve aştığınız için tebrik ediyorum.[/FONT]
[FONT=Verdana] [/FONT]
[FONT=Verdana]Öz geçmişlerinizi okurken sayın [FONT=Verdana]İpekezgi' nın[/FONT] öz geçmişi bütün samimiyetimle söylüyorum çok zoruma gitti arabayı süren o kazayı yapan o sonrada bırakıp giden o valla arkadaşı bir kez daha kutluyorum bunca yıkıntıdan sonra hayata bağlanmış helal olsun diyorum. Karşı tarafta hala insan diye bu dünyada yaşıyorsa yazıklar olsun derim.[/FONT]

Hasan Bey,tşk ederim,çok doğru söylediniz...

bu yaşam çok zor kimin ne olacağı belli olmaz

Bende sonradan trafık kazasında engelli oldum, kazadan önce engelli olmadan önce bölgesel ligte basket oynardım ilkokulda basladım basket oynamaya kulüpte taa ki kaza yapana kadar suan hıc bir basketboll sahasının önünden gecemıyorum tv de bile o zevkle ızledıgım macları nba ızleyemıyorum.. gerci ben engellinin boş yere yasadıgını düşünüyorum artık hiç bi ihtiyacını karsılayamadıktan sonra her zaman bir insana baglı olarak yardıma bakıma muhtac olarak yasamaktansa nefesi tutup yolcu olmak bu hayattan daha mantıklı geliyor ama sadece geliyor uygulanmıyor denemeyin denedim basarı yüzde 0

önceki hayatımda sadece bedensel engelli birini tanıdım komşumuzdu.o zamanlar küçüktüm ama yinede onunla ilgilenirdim.hiç onun yerinde olabileceğimii düşünmemiştim.aradan yıllar geçti hayatım düzene girmişti.artık mutluluğu yakalammıştım.doğuda bir ile tayinim çıktı.sözlenmiştim bu arada.düğünüm olacaktı.her genç kızın muradı olan gelinliği bende giyecektim.ama nasip olmadı.gözlerimi açtığımda gördüğüm koskoca bir karanlıktı.bomba patlamıştı ve gözlerimi kaybetmiştim.aileme ben teselli verdim yanlarında ağlamadım.hep göreceğim dedim.nitekim sözlümde aileside kör birini istemediler.ayrıldı benden.tabi çok sıkıntılı dönemlerim oldu.ama hepsinin karşısında dimdik durdum.halen memurluğa devam ediyorum.sonradan engelli olarak hayata devam etmek çok zor.şimdi bir engelliyle karşılaştığımda kendimi unutuyorum ve ilk önce ona dua ediyorum.yada bir mutlu engelli görsem enaz onun kadar mutlu oluyorum.allah dağına göre kar verirmiş.bazen ben bile nasıl dayanıyorum diye şaşırıyorum kendime.ama hayatta küçük şeylerden mutluluk çıkarmayı bilmek gerek.şükürler olsun harika bir ailem var.onlarla beraber yaşıyorum.allah tüm engellilere yardım etsin.hiç bir zaman umutsuzluğa düşmemek gerek.benim hala umudum var bana dua edin arkadaşlar bakarsınız bir mucize olur kimbilir birgün uyandığımda bende güneşi görebilirim

engellı olmak yada sonrada engellı olmak her ikisınınde kendısıne göre zorlukları vardır sadece insanın insana yaptığı vefasızlıkar insanı yaşama duygusunu yıtırıyor onun için bu tur vefasızlara inat hayata tutunmak gerekır mutlaka bırgun herkes yaptığıyla başbaşa kalacaktır : butum arkadaşlara sevgılerımı sunarım

offfffffff, engelli olmadan önceleri, hani bir deyim var tazı gibi koşmak işte öyle idim, futbol hayatım dı;ve şimdi ne koşabiliyorsun nede futbol oynayabiliyorsun bazen halı sahaların yanından geçerken bir kaç damla yaş akar gözümde koşan çocukları görünce saklayamam gözyaşlarımı, yüzmeyi çok severdim hala severim,ama şimdi denize girerken protezi çıkarırken bakan gözler beni çok rahatsız ediyor oysa bu olay başıma gelemden önce 500 metre gerilir koşarak cup diye atlardım,hatta bir keresinde derin olmayan yere atlamışım burnumn yüzülmüştü ama he rşeye rağmen anlatamadığım o kadar güzel anlarım oldu ki, şimdi nasılım siz nasılsanız ben de aynıyım..

Bende sonradan engelli olanlardanım.Ama bunu 2.5 yaşında geçirdiğim için siz arkadaşlarımın sağlamken nasıl engelliyken nasıl gibi bir şeye giremeyeceğim.Çünkü böle birşey tatmadım.O yaşta insan ne anlayabilirki.
O yüzden hep engelli grubunda idim. Çevremde sağlam arkadaşlarımda çok oldu engelli arkadaşlarımda. O yüzden bazen engelli olduğumu bile unuttum.
Hatırlatanlarda olmadı değil şu hayatta ama ben her zaman bunu aşmasını başardım.Yada aşmak zorundaydım.

Oncelikle her kese geçmiş olsun dileklerimi takdim edeyim.Foruma ilk mesajımı yazıyorum.Aranızda bulunmakdan çok memnunluk bildirmek isterim.Kendim azeriyim,Bakuden katılıyorum.Sonradan engelli oldum.Sağlam olduğum dönemlerde engelli insanlara hep yazıklandım,galiba şimdi kendime de yazıklanıyorum,yarım kalmış hayata,daha doğrusu yarım kalmış sağlam hayata.Kendim sandalyedeyim,yürüyemiyorum.Artık 5 yıl olacak.Arada sanki hiç yürümedim gibi geliyor bana,arada da engelli olduğumu unutuyorum.İşte hayat.Evden çok çıkmıyorum,kompleksler izin vermiyor.Her kese başarılar dilerim,Allah herkesin ben dahil yardimcisı olsun diliyorum!

arkadaşlar ben engelli olduğumda 6 yaşlarındaydım sağ kolumu biber çekme makinasına kaptırdım. engelli olmadan önce hatırladıklarım 6 yaşındaki bir çocuğun hatırladıklarıydı sonrasında zaten engelli olarak büyüdüm ve 22 yaşına geldim çok şükür ama inanın engelli olarak olarak büyümek bana daha ileriye dönük daha ince fikirli ve hayatı daha çok düşünerek yaşamayı öğretti. bu arda ipek hanım seni gerçekten yürekten kutluyorum çünkü senin başararak bu seviyeye gelebilmen gerçekten dünyada az sayıda kişinin başarabileceği bişey bu yüzden seni bir kez daha yürekden kutluyor ve bundan sonraki yaşamında daha da mutlu olmanı diliyorum