Çok eski bir web tarayıcısı kullanıyorsunuz. Bu veya diğer siteleri görüntülemekte sorunlar yaşayabilirsiniz.. Tarayıcınızı güncellemeli veya alternatif bir tarayıcı kullanmalısınız.
Sosyal fobi sebebiyle engelli raporu alınabilir mi?
6 ay, 1 yıl? Ben 25 senede tek bir oran bile almadım. Normal engelli raporu alırken oran verilmiyor mu, yoksa bunun için de ayrıca rapor mu alınması gerekiyor?
Öncelikle tedaviye gerek duyulacak seviyede bir sosyal fobi olduğu kanaatine varılması lazım. Normal yaşamı etkilemeyecek düzeydeki nevrozlar puan alamaz. Yani asansöre binemiyorum, sinamaya gidemiyorum vs. diye gidene pek rapor vermezler.
Sende pek de sosyal fobi varmış gibi durmuyor. Öyle olsa buralarda öyle hoplayıp, zıplayıp gezemezdin bu kadar.
Tabi eğer gerçekten böyle bir şey varsa rapor alırken psikiyatriye de gidip bunu rapora ekletmen gerekirdi.
Minnoşcuğum teşekkür ederim, güldürdün beni
Şu an çok daha iyiyim Neredeyse tamamen bitme aşamasında diyebilirim. Ama şunu kesinlikle belirtmeliyim ki; bu sorunun semptomlarını belki de Türkiye de en ağır şekilde yaşayanlardan biriyim. Aylarca hastanede bile yattım. Yıllarca tedavi oldum. Bedensel hastalıklara sebep oldu, onlar için de ayrıca tedavi oluyorum şu an. Ara ara ölümcül acılar çekiyor ve en kısa zamanda gebermemi diliyorum. Umarım bunlar seni yeterince ikna etmiştir. Bildiğimiz engelli raporu alırken de hemen her doktora muayene olduğumuz gibi psikiyatriye de oluyoruz zaten. Ben durumu tedevimi, kullandığım ilaçları söylüyorum. Buna rağmen hayatımda hiçbir raporda sosyal fobi için oran verilmedi. Sebebi de tedavi edilebilir bir sorun olması imiş Tedavi edilebilir bir hastalık neden 25 senedir tedavi edilemedi de beni zamanında çıldırma aşamalarına kadar getirdi o da ayrı bir soru tabii...
Şeker kız ben de şaşırdım okuyunca duruş itibarı ile sosyal fobik olabileceğin ile ilgili bir izlenim bende senden almamıştım. Gelmiş geçmiş sanırım, bir daha tekrarlanmaz umarım
Teşekkürler arkadaşlar Bunları bana hep söylerler zaten. Sorunun en kasvetli dönemlerinde bile hatta. Çok enerjik ve pozitif olduğumu, kendilerine yaşama sevinci verdiğimi falan. ''Ara sıra yanımızdan geç, biraz enerji bulaşsın bize de'' filan diyerek beni güldürürler. Bunlar beni çok mutlu ediyor tabii. ''sende bir şey yok, sen bahane ediyorsun'' diyenler de vardı ve buna çok üzülürdüm. Halbuki geçmişte ağır, hezeyanlı depresyona bile girdim bu yüzden. Ve hepsinde de kendi kendime atlatmayı başardım. Tabii doktorları,ilaçları da yok sayamam. Onlarında o dönemde faydası olmuştu, ama en çok kendi mücadelemle aştım bazı şeyleri. Hayatı , insanları sevmem, araştırma, okuma, bilime ve gerçeklere olan sevgim sayesinde. Yoksa çoktan ya mezarı ya tımarhaneyi boylamıştım
Meşhur bir söz vardır hani '' hiçbir şey göründüğü gibi değildir''...
Şaka bir yana, en büyük tedavi insanın içindedir. Doktorlar ve ilaçlar sadece bedenin kendini iyileştirmesine yardımcı olurlar. Aksi halde hiç bir tedavi işe yaramaz.
Sadece ''Adamlar'' değil, doktorların içinde kadınlar da vardı!
Ayrıca, evet katılıyorum. En iyi tedaviyi kişinin kendisi yapar. Düşünceler değişmedikten sonra ömür boyu ilaç kullanmak gerekir. Ama ben hala neden 25 senede tek bir oran bile verilmemesinin cevabını hala alamadım?