[size=7]Sakat Raconu: Mutsuzluk Gönüllüleri[/size]
Fatih’lere...
Bülent Küçükaslan
Bundan aylar önce Uygar Şirin diye biri aradı beni. Yazar olduğunu, yeni bir roman yazmaya başladığını, romandaki ana karakterlerden birinin kaza sonucu bir bacağının koptuğunu ve bu karakterin oluşması için –sakat- benimle görüşmek istediğini söyledi.
Birkaç gün sonra bana geldi. Hikâyeyi kısaca anlattı. Sonradan sakatlanan birinin hayata bakışını anlamak için uzun uzun muhabbet ettik. Anladık mı? Sanmıyorum. Çünkü hem “sakat” kavramıyla açıklanabilecek tek bir kişilik yapısı yoktu, hem her insan bir hikâyeydi, ve hem de herkes farklı ve sakat da herkesti...
Peki, o zaman ne sonuca vardık Uygar’la muhabbetimizden?
Bugünden bakınca şu: Herkes kendi yaşamının (nasıl olması gerektiğinin) peşinden koşmalıydı. Herkes, başkasının koyduğu sınırların mahpusu değil, kendi ufkundaki yolun yolcusu olmalıydı. Herkes, o yol ayrımına geldiğinde, bütün varlığıyla mutluluğa adım atmalıydı...
Aradan aylar geçti. Uygar yine aradı, romanı yazmıştı: Büyük Deniz Yükseliyor
Kısa süre içinde aldım romanı ve bugün sabaha karşı 02 civarında kitabın son satırını okudum: “Derya gitti.”
***
Bu sabah uyandım. Turkuaz rengi dingin bir deniz, ipince beyaza çalan sarı renkte kumsal, kumsalla flört eden beyaz köpüklü dilber: dalga ve onları gören ben.
Güzel bir geceydi.
Güzel bir sabaha uyandım.
Gecenin damağımda bıraktığı tadı düşündüm. “Derya gitti”kten sonra kitabın arkasına şunu yazmıştım: Son söz aslında hep ilk sözdür; bilene...
Ve devam etmiştim:
Kendine inananların adası var,
Yaşama inananların umudu var,
Umudu olanların geleceği var,
Bugünü olanların yarını var...
Çok lezzetli bir roman yazmıştı Uygar Şirin.
En kısa sürede hikâyeyle ilgili birşeyler yazmalıydım...
***
Biraz önce sitede bir haber okudum. Haberde, hırsızları kovalarken kazada felç olan üç aylık polis Fatih Güzel’in, "Senin de hayatın kararmasın" diyerek nişanlısından ayrılması konu ediliyordu. Haberin altına alelacele şunları yazdım: Halt etmişsin kardeşim, halt etmişsin!..
***
Fatih Güzel’in Büyük Denizi yükseliyordu
Gördüm.
Gözünün içine baktım.
Deniz seviyesinden başka hiçbir şey yoktu gözünde. Sanki bakmak, görmek, tat/umut/yaşam almak-vermek için değil de, sadece yükselen denizin ölçümünü yapmak için vardı o gözler!
O halde yazmalıydım; gördüysem, yazmalıydım! Hem Büyük Deniz Yükseliyor hakkında hem de gözler hakkında...
***
Büyük Deniz Yükseliyor
Yeryüzü sular altında. Her yer su. Bir tek kara parçası var, bir tek yaşam alanı, bir tek ülke; o da: Ada
Ada’da birkaç milyon insan yaşıyor, bir de Başkan.
Başkan bir gün açıklıyor: “Bildiğiniz gibi, ülkemizi çevreleyen Büyük Deniz’in su düzeyi, yüzyıllardan beri sürekli ve düzenli olarak çok küçük ölçülerde artmaktadır. Bu yükseliş hissedilir ve gözle görülür boyutta değildir. Yine bildiğiniz gibi ilgili birimlerimiz Büyük Deniz’e ilişkin bu ölçümleri her gün gerçekleştirmektedir.
Geride bıraktığımız yedi gün boyunca yapılan ölçümler, olağan ölçümlerimizden çok uzak sonuçlar vermiştir. Bu sonuçlar Büyük Deniz’in yükseliş düzeninde çarpıcı ve köklü bir değişim yaşandığını kanıtlamaktadır.
[...] bilgiler ve öngörüler doğrultusunda baktığımızda ve ülkenin doruğu diye nitelendirebileceğiz Yüksektepe’nin 1820 adım yüksekliğinde olduğunu göz önüne aldığımızda, kesin olmayan ama bilimsel verilere dayanan varsayımlara göre ülkemiz en az yirmi beş, en çok kırk beş gün içinde tümüyle sular altında kalacaktır.
[...] Bir kez daha söylemek ve vurgulamak isterim, yirmi beş-kırk beş gün aralığı diye özetleyebileceğimiz bu varsayım, en yüksek tepe için belirlenen değerdir.”
Önce her şey duruyor. Ardından her şey açığa çıkıyor. Sonra herkesin bir hikâyesi başlıyor/bitiyor; ya birilerinin çizdiği sınırlarda mahpus ya da kendi ufkundaki yolun yolcusu oluyorlar.
Herkes yolunda ilerlemeye başladı.
Herkes son sözünü söyledi.
Ve her şey -yeniden- başladı...
***
İşte böyle sürüp gidiyor bu büyüleyici Ada hikâyesi...
Hikâyenin bir yerinde, herkes yolunda ilerlerken, adamın biri bir kova benzini başından aşağıya döküyor ve cebinden çıkardığı çakmakla kendini ateşe veriyor. Ada ve Kürşat oradalar. “Kürşat!” diye bağırarak yanan adama doğru fırlıyor Ada. Kürşat Ada’nın kolundan tutuyor, çekiyor. “Kürşat, adam yanıyor!” diyor Ada. “Bir şey yapamayız” diyor Kürşat ”Alev bu, başladı mı bitmiş demektir”. Ada kollarıyla gözlerini kapıyor...
Kısa bir an sonra Kürşat konuşuyor:
Bu sabah bir haber okudum. Haberde şöyle diyordu 3 ay önce omurilik yaralanması sonucu felç olan Fatih Güzel:
Biliyorum ki bir kez yanlış yola girerse, aynaya her baktığında kendine yabancılaşmış bir Fatih görecek *
Biliyorum ki yapmak istedikleriyle yaptıkları arasındaki uçurum büyüdükçe mutsuzluğu derinleşecek **
***
Fatih’e Cevaplar
"Ama onun da hayatını karartmak istemedim."
İyi halt etmişsin güzel kardeşim!
Böylesi anlarda Türk filmlerinden zihnimizde kalan rolü/raconu kesiyoruz hemencecik! Bir de böbürlene böbürlene fedakâr taraf pozlarına girmiyor muyuz! Yuh olsun bize.
İnsan severse neden hayatı kararmış olsun ki? İşini/yaşamını oturarak sürdüren birinin ömrü neden "karanlık" olsun? Hem başkaları hakkında karar vermek sana mı düşer? Ne hakla seni seven bir kadının yerine ve onun isteğinin dışında bir karar alıyorsun!
"Bir çocuk istese bu halimle mümkün değildi."
Kim demiş mümkün değil diye! Hemen umut tacirliği yapıp kök hücre ile yalandan umut veren insanlar, neden önce bu tür konularda bilgi vermezler! Bal gibi de çocuğun olur...
"Ona ayrılmamız gerektiğini ağlayarak anlattım. Önce karşı çıktı. 'Sana ömrüm boyunca bakarım' dedi. Sonra ikna ettim. Ağlayarak kabul etmek zorunda kaldı."
İnsanlar mutlu olmak için adım atmalılar, mutsuz olmak için değil. Ve güzel kardeşim, sen yanlış yola adım attın; o yolda mutluluk yok.
"Bakmak" değil, ömür boyu yaşamaktır, paylaşmaktır evlilik. Birlikteyken mutlu olmaktır, kendinden çok düşünmektir, mücadelede sırtını yaslamaktır, omuz vermektir, gülmektir, ağlamaktır, kızmaktır, tökezlemektir, kalkmaktır, kaldırmaktır, kaybetmektir, kazanmaktır...
Bu paylaşımları oturarak yapamayacağını sakın düşünme. O kadar çok örnek var ki mutlu olan ve yaşamı doludizgin yaşayan...
"2004 yılında büyük umutlarla girdiği polislik sınavını başarıyla kazanan ve Niğde Polis Meslek Yüksekokulu'na giren Fatih Güzel'in şimdi tek umudu kök hücre tedavisi"
Tek umut kök hücre olursa, elbette önünde hep hayal kırıklıkları olacaktır. Unut kök hücreyi. Tıp gelişince zaten sen de geri kalmazsın o tedaviden. Ama ne şu anda bu kök hücre tedavisinin bir bilimselliği var ve ne de yararı. Orta ve uzun vadeli bir beklenti sadece...
Ne güzel mesleğin var. Bence en kısa zamanda sana en yakın Emniyet teşkilatında bir büro işine geri dönmelisin. Polislik illa hırsız kovalamakla olmaz. Zekânı kullanarak mesleğini en güzel ve başarılı şekilde yürütebilirsin. Hiç hiç hiç kimse sana bu konuda engel olamamalı.
Bence tıpkı felç olmadan önce olduğu gibi bugün de hayallerinin peşinde koşmaya devam etmelisin. Önce sevdiğin kadını ara ve kendisine/sevginize sahip çıkamadığın için özür dile. Sonra onu sevdiğini ve yaşamı paylaşmak istediğini söyle. Sonra Emniyet Müdürü Sayın Celalettin Cerrah ve Müdür Yardımcısı İnci Aksoy'u ara ve mesleğine büro memuru olarak devam etmek istediğini söyle. Bir de güzel haber ver, "evleniyorum" de. Sana verecekleri kök hücre desteği yerine, iş ve yaşam mücadelende omuz vermelerini iste...
Göreceksin kardeşim, her şey dünkünden daha güzel olacak...
Her son söz dediğinde, her son dediğinde, bil ki birşeyler yeniden başlıyordur. Kendini son’a değil, başlayacak olan’a hazırlamalısın.
Yükselen deniz değil, sen kendini dibe çekiyorsun.
“Umut” da, “yarın” da, sevgi” de, “saygı” da, “aşk” da, “iş” de, “dostluk” da üç ay önceki anlamlarda. “Yaşam” hep aynı...
Bak!
Gör!
Ve bil ki bir kez gördüğünde artık her şey çok güzel olacak.
Göreceksin.
Yolun mutluluk olsun...
Büyük Deniz Yükseliyor: Yazan Şirin Uygar. Doğan Kitapçılık, Nisan 2006.
* Bu sözü site üyelerimizden sevgili Oğuz (spastik) kullanmıştır. Aslı şöyledir: “...çünkü aynaya baktığımda kendisine yabancılaşmış bi oğuz görmek istemiyorum”
** Bu söz Büyük Deniz Yükseliyor’dan alınmıştır. Aslı şöyledir: “Bir yanda yapmak istediklerin var, öbür yanda yaptıkların. Aradaki uçurum büyüdükçe mutsuzluğun derinleşiyor.”
Fatih’lere...
Bülent Küçükaslan
Bundan aylar önce Uygar Şirin diye biri aradı beni. Yazar olduğunu, yeni bir roman yazmaya başladığını, romandaki ana karakterlerden birinin kaza sonucu bir bacağının koptuğunu ve bu karakterin oluşması için –sakat- benimle görüşmek istediğini söyledi.
Birkaç gün sonra bana geldi. Hikâyeyi kısaca anlattı. Sonradan sakatlanan birinin hayata bakışını anlamak için uzun uzun muhabbet ettik. Anladık mı? Sanmıyorum. Çünkü hem “sakat” kavramıyla açıklanabilecek tek bir kişilik yapısı yoktu, hem her insan bir hikâyeydi, ve hem de herkes farklı ve sakat da herkesti...
Peki, o zaman ne sonuca vardık Uygar’la muhabbetimizden?
Bugünden bakınca şu: Herkes kendi yaşamının (nasıl olması gerektiğinin) peşinden koşmalıydı. Herkes, başkasının koyduğu sınırların mahpusu değil, kendi ufkundaki yolun yolcusu olmalıydı. Herkes, o yol ayrımına geldiğinde, bütün varlığıyla mutluluğa adım atmalıydı...
Aradan aylar geçti. Uygar yine aradı, romanı yazmıştı: Büyük Deniz Yükseliyor
Kısa süre içinde aldım romanı ve bugün sabaha karşı 02 civarında kitabın son satırını okudum: “Derya gitti.”
***
Bu sabah uyandım. Turkuaz rengi dingin bir deniz, ipince beyaza çalan sarı renkte kumsal, kumsalla flört eden beyaz köpüklü dilber: dalga ve onları gören ben.
Güzel bir geceydi.
Güzel bir sabaha uyandım.
Gecenin damağımda bıraktığı tadı düşündüm. “Derya gitti”kten sonra kitabın arkasına şunu yazmıştım: Son söz aslında hep ilk sözdür; bilene...
Ve devam etmiştim:
Kendine inananların adası var,
Yaşama inananların umudu var,
Umudu olanların geleceği var,
Bugünü olanların yarını var...
Çok lezzetli bir roman yazmıştı Uygar Şirin.
En kısa sürede hikâyeyle ilgili birşeyler yazmalıydım...
***
Biraz önce sitede bir haber okudum. Haberde, hırsızları kovalarken kazada felç olan üç aylık polis Fatih Güzel’in, "Senin de hayatın kararmasın" diyerek nişanlısından ayrılması konu ediliyordu. Haberin altına alelacele şunları yazdım: Halt etmişsin kardeşim, halt etmişsin!..
***
Fatih Güzel’in Büyük Denizi yükseliyordu
Gördüm.
Gözünün içine baktım.
Deniz seviyesinden başka hiçbir şey yoktu gözünde. Sanki bakmak, görmek, tat/umut/yaşam almak-vermek için değil de, sadece yükselen denizin ölçümünü yapmak için vardı o gözler!
O halde yazmalıydım; gördüysem, yazmalıydım! Hem Büyük Deniz Yükseliyor hakkında hem de gözler hakkında...
***
Büyük Deniz Yükseliyor
Yeryüzü sular altında. Her yer su. Bir tek kara parçası var, bir tek yaşam alanı, bir tek ülke; o da: Ada
Ada’da birkaç milyon insan yaşıyor, bir de Başkan.
Başkan bir gün açıklıyor: “Bildiğiniz gibi, ülkemizi çevreleyen Büyük Deniz’in su düzeyi, yüzyıllardan beri sürekli ve düzenli olarak çok küçük ölçülerde artmaktadır. Bu yükseliş hissedilir ve gözle görülür boyutta değildir. Yine bildiğiniz gibi ilgili birimlerimiz Büyük Deniz’e ilişkin bu ölçümleri her gün gerçekleştirmektedir.
Geride bıraktığımız yedi gün boyunca yapılan ölçümler, olağan ölçümlerimizden çok uzak sonuçlar vermiştir. Bu sonuçlar Büyük Deniz’in yükseliş düzeninde çarpıcı ve köklü bir değişim yaşandığını kanıtlamaktadır.
[...] bilgiler ve öngörüler doğrultusunda baktığımızda ve ülkenin doruğu diye nitelendirebileceğiz Yüksektepe’nin 1820 adım yüksekliğinde olduğunu göz önüne aldığımızda, kesin olmayan ama bilimsel verilere dayanan varsayımlara göre ülkemiz en az yirmi beş, en çok kırk beş gün içinde tümüyle sular altında kalacaktır.
[...] Bir kez daha söylemek ve vurgulamak isterim, yirmi beş-kırk beş gün aralığı diye özetleyebileceğimiz bu varsayım, en yüksek tepe için belirlenen değerdir.”
Önce her şey duruyor. Ardından her şey açığa çıkıyor. Sonra herkesin bir hikâyesi başlıyor/bitiyor; ya birilerinin çizdiği sınırlarda mahpus ya da kendi ufkundaki yolun yolcusu oluyorlar.
- “Birlikte öleceğiz.
Ne oldu, beğenmediniz mi?
Niye kızdınız? Niye somurtuyorsunuz?
Niye kendinizi öldürüyorsunuz, niye gözyaşı döküyorsunuz, niye birbirinizin gırtlağını kesiyorsunuz, çocuklara saldırıyorsunuz, yaşlı annenizi evde bırakıp kaçıyorsunuz?
[...] Unutmuş muydunuz günün birinde öleceğinizi?
[...] Son kez soluk verirken birbirimizin gözlerine bakacağız.
Birlikte konuşamadık, birlikte yürüyemedik, birlikte şarkı söyleyemedik, birlikte gülemedik ve ağlayamadık da, birlikte sevemedik, birlikte düşünemedik, birlikte yanıt bulmayı bırakın, birlikte soramadık, birlikte yaşayamadık.
Sonunda birlikte bir şey yapacağız. Birlikte öleceğiz.
Şimdi konuşabiliriz, zamanımız var.
Şimdi soru sorabiliriz, nedenimiz var.
Şimdi ağlayabiliriz, sonumuz belli.
Değil mi?
Oysa biz yine suçlu arıyoruz. “Ne yapabiliriz?” diye sormak yerine, “Bu kimin suçu?” diye sormaya başlıyoruz. Çözmeye değil bozmaya, sarmaya değil kırmaya yatkınız.
Üzülmeyin, şimdi suçun kimde olduğunu bulmak çok kolay. Suç Büyük Deniz’de.
Acımasız olan o. Yükselen o.
O yutacak bizi, ülkemizi, sevdiklerimizi.
Büyük Deniz’e atalım suçu.
[...]
Büyük Deniz dünyada bizimkinden başka bir toprağın var olmasına izin vermeyerek benliğimizi de sıkıştırdı. Ülkemizi Kuzey Adası ve Güney Adası diye ikiye bölerken benliğimizi de ikiye böldü. Bu yüzden sevgimize karıştı öfkemiz.
Oysa benim Büyük Deniz’e karşı hissettiklerimde korkunun, tiksintinin, öfkenin, anlayışsızlığın yeri yoktu. Ben Büyük Deniz’i yalnızca sevdim. Saydamlığını, dinçliğini, suskunluğunu sevdim.
Onunla başladı öykümüz. Onunla büyüdük büyüttük, onunla kazandık kazandırdık, onunla yedik yedirdik, onun için şarkı yazdık, ona ellerimizi uzattık, onu dizginlemeye, eğitmeye, ele geçirmeye çalıştık.
Şimdi yine o bitirdi yaşam denen büyük oyunu, başlattığı gibi.
Duydu, “Aramızdan geçtin, ayırdın” diyen sesimizi.
Büyük deniz birleştirdi bizi.”
- “Büyük Deniz’in yükselmesi ülkeyi çok değiştirdi. Kimi sözcükler anlamsızlaştı, yok olmak üzereler. Kimi sözcüklerin anlamı değişti. Kimi sözcükler ünlendi, değerleri arttı.
“Deniz”in, “uyku”nun, “gün”ün, “düş”ün, “suç”un, “gelecek”in, “arkadaş”ın, “kumsal”ın, “yolcu”nun, “utanç”ın, “korku”nun, “ev”in, “yukarı” ve “aşağı”nın, “kıyı” ve “aykırı”nın, “deli” ve “derin”in anlamları değişti, kaydı ya da yok oldu. Her şeyden önemlisi, ve belki de tüm değişimlerin gerekçesi, “ölüm”ün anlamı değişti.
“Başlangıç”ın anlamı kalmazken, “son”unki değişti, şimdi çok daha açık ve anlaşılır.
“Su” eskisinden bile çok kullanılıyor ama artık korkuyla anılır oldu.
“Belki” gereksizleşti, her şey kesin.
“Gelecek” ve “uzun” da gözde değiller, ne de olsa gelecek çok kısa, yalnızca yirmi gün.
“Karmaşık” da gereksiz, “uzak” da, “sonsuz” da.
“Değişim”, “ileri”, “tasarı”, “düzen”, “işlem”, “sonuç” eskiden çok sevilirlerdi; şimdi yararsızlar ve yavaş yavaş unutuluyorlar.
Ayak basacak yer azaldıkça “yer”in anlamı kalmıyor. Kaçacak yer azaldıkça “kaçış”ın anlamının kalmadığı gibi. Yakında, su her yanı doldurduğunda “ada” da anlamsızlaşacak.
Artık kıyıdaki evlere “ev” denemez, denizin altındalar. Olsa olsa “kalıntı” denebilir. Ya da “anı”. “Ya da “balık yuvası”
Kimileri denizin altında kalan bölgelere “eski ülke” demeye başladığına göre, “ülke”nin de anlamı değişiyor. Ülkedeki her şeyin anlamı değişirken “ülke”nin anlamının aynı kalması beklenemez.
[...] Büyük Deniz kıyıdakileri de ölüme çağırıyor. Üzerindeki yataklardan birine uzanıp, üzerindeki örtülerden birini örtünüp, sonu olmayan bir uykuya dalmaya ve denizdeki ölüler ülkesine katılmaya çağırıyor.”
- “Eskiden olsa Ada [romandaki kadın karakter] duraksamaz, bu çağrıya uyardı. Yaşamının yeterince anlamlı, önemli, gerekli olduğundan kuşku duyan biri olarak, Büyük Deniz’in yükselmesinden korkmazdı. Tek başına yaşadığı evini bırakır, dolduramadığı kağıtları bırakır, [ölen] annesi ve babasıyla buluşmak üzere kendini sulara bırakırdı. İki erken ölüm ve birkaç zamansız tutku dışında kolaylıkla sıkıcı ve tekdüze bulunabilecek yaşam öyküsüne, denizin yardımı ve kendi elleriyle sıkı bir son yazardı.
Şimdi durum değişti. Şimdi yeni bir yolculuk var. Sungu var. Kürşat var.”
Herkes yolunda ilerlemeye başladı.
Herkes son sözünü söyledi.
Ve her şey -yeniden- başladı...
***
İşte böyle sürüp gidiyor bu büyüleyici Ada hikâyesi...
Hikâyenin bir yerinde, herkes yolunda ilerlerken, adamın biri bir kova benzini başından aşağıya döküyor ve cebinden çıkardığı çakmakla kendini ateşe veriyor. Ada ve Kürşat oradalar. “Kürşat!” diye bağırarak yanan adama doğru fırlıyor Ada. Kürşat Ada’nın kolundan tutuyor, çekiyor. “Kürşat, adam yanıyor!” diyor Ada. “Bir şey yapamayız” diyor Kürşat ”Alev bu, başladı mı bitmiş demektir”. Ada kollarıyla gözlerini kapıyor...
Kısa bir an sonra Kürşat konuşuyor:
- - Yardım öyle bir şey değil ki. Adam çakmağı yaktıktan sonra koşturmak, yardım etmek değil... Biz Sontepe’ye vardığımızda adam orada duruyordu. Boş boş bakıyordu. Elinde kova vardı Ada. Kova, kova! Ne işi olur kovayla, düşündük mü? Ne yapıyor? Su mu alıyor oradan? Ne yapıyor? Sorduk mu?
- ...
- Sormadık. Delinin teki deyip geçtik. Yanına gidip bakacaktık, kovada ne var diye soracaktık, kokuyor bu, su değil, diyecektik. O zaman yardım etmiş olurduk. Belki o zaman adam kendini yakmazdı, bilmiyorum. Belki gözümüzün içine bakmıştır, biz onunkine bakmadığımız için görmemişizdir. Suçluysak bunu yapmadığımız için suçluyuz. Yoksa kendimizi alevlere atmadığımız için değil. Kahramanlık alevlere dalmak değil, kahramanlık birine yangından önce elini uzatmak.
Bu sabah bir haber okudum. Haberde şöyle diyordu 3 ay önce omurilik yaralanması sonucu felç olan Fatih Güzel:
- "Ama onun da hayatını karartmak istemedim. Bir çocuk istese bu halimle mümkün değildi. Ona ayrılmamız gerektiğini ağlayarak anlattım. Önce karşı çıktı. 'Sana ömrüm boyunca bakarım' dedi. Sonra ikna ettim. Ağlayarak kabul etmek zorunda kaldı.
2004 yılında büyük umutlarla girdiği polislik sınavını başarıyla kazanan ve Niğde Polis Meslek Yüksekokulu'na giren Fatih Güzel'in şimdi tek umudu kök hücre tedavisi"
Biliyorum ki bir kez yanlış yola girerse, aynaya her baktığında kendine yabancılaşmış bir Fatih görecek *
Biliyorum ki yapmak istedikleriyle yaptıkları arasındaki uçurum büyüdükçe mutsuzluğu derinleşecek **
***
Fatih’e Cevaplar
"Ama onun da hayatını karartmak istemedim."
İyi halt etmişsin güzel kardeşim!
Böylesi anlarda Türk filmlerinden zihnimizde kalan rolü/raconu kesiyoruz hemencecik! Bir de böbürlene böbürlene fedakâr taraf pozlarına girmiyor muyuz! Yuh olsun bize.
İnsan severse neden hayatı kararmış olsun ki? İşini/yaşamını oturarak sürdüren birinin ömrü neden "karanlık" olsun? Hem başkaları hakkında karar vermek sana mı düşer? Ne hakla seni seven bir kadının yerine ve onun isteğinin dışında bir karar alıyorsun!
"Bir çocuk istese bu halimle mümkün değildi."
Kim demiş mümkün değil diye! Hemen umut tacirliği yapıp kök hücre ile yalandan umut veren insanlar, neden önce bu tür konularda bilgi vermezler! Bal gibi de çocuğun olur...
"Ona ayrılmamız gerektiğini ağlayarak anlattım. Önce karşı çıktı. 'Sana ömrüm boyunca bakarım' dedi. Sonra ikna ettim. Ağlayarak kabul etmek zorunda kaldı."
İnsanlar mutlu olmak için adım atmalılar, mutsuz olmak için değil. Ve güzel kardeşim, sen yanlış yola adım attın; o yolda mutluluk yok.
"Bakmak" değil, ömür boyu yaşamaktır, paylaşmaktır evlilik. Birlikteyken mutlu olmaktır, kendinden çok düşünmektir, mücadelede sırtını yaslamaktır, omuz vermektir, gülmektir, ağlamaktır, kızmaktır, tökezlemektir, kalkmaktır, kaldırmaktır, kaybetmektir, kazanmaktır...
Bu paylaşımları oturarak yapamayacağını sakın düşünme. O kadar çok örnek var ki mutlu olan ve yaşamı doludizgin yaşayan...
"2004 yılında büyük umutlarla girdiği polislik sınavını başarıyla kazanan ve Niğde Polis Meslek Yüksekokulu'na giren Fatih Güzel'in şimdi tek umudu kök hücre tedavisi"
Tek umut kök hücre olursa, elbette önünde hep hayal kırıklıkları olacaktır. Unut kök hücreyi. Tıp gelişince zaten sen de geri kalmazsın o tedaviden. Ama ne şu anda bu kök hücre tedavisinin bir bilimselliği var ve ne de yararı. Orta ve uzun vadeli bir beklenti sadece...
Ne güzel mesleğin var. Bence en kısa zamanda sana en yakın Emniyet teşkilatında bir büro işine geri dönmelisin. Polislik illa hırsız kovalamakla olmaz. Zekânı kullanarak mesleğini en güzel ve başarılı şekilde yürütebilirsin. Hiç hiç hiç kimse sana bu konuda engel olamamalı.
Bence tıpkı felç olmadan önce olduğu gibi bugün de hayallerinin peşinde koşmaya devam etmelisin. Önce sevdiğin kadını ara ve kendisine/sevginize sahip çıkamadığın için özür dile. Sonra onu sevdiğini ve yaşamı paylaşmak istediğini söyle. Sonra Emniyet Müdürü Sayın Celalettin Cerrah ve Müdür Yardımcısı İnci Aksoy'u ara ve mesleğine büro memuru olarak devam etmek istediğini söyle. Bir de güzel haber ver, "evleniyorum" de. Sana verecekleri kök hücre desteği yerine, iş ve yaşam mücadelende omuz vermelerini iste...
Göreceksin kardeşim, her şey dünkünden daha güzel olacak...
Her son söz dediğinde, her son dediğinde, bil ki birşeyler yeniden başlıyordur. Kendini son’a değil, başlayacak olan’a hazırlamalısın.
Yükselen deniz değil, sen kendini dibe çekiyorsun.
“Umut” da, “yarın” da, sevgi” de, “saygı” da, “aşk” da, “iş” de, “dostluk” da üç ay önceki anlamlarda. “Yaşam” hep aynı...
Bak!
Gör!
Ve bil ki bir kez gördüğünde artık her şey çok güzel olacak.
Göreceksin.
Yolun mutluluk olsun...
Büyük Deniz Yükseliyor: Yazan Şirin Uygar. Doğan Kitapçılık, Nisan 2006.
* Bu sözü site üyelerimizden sevgili Oğuz (spastik) kullanmıştır. Aslı şöyledir: “...çünkü aynaya baktığımda kendisine yabancılaşmış bi oğuz görmek istemiyorum”
** Bu söz Büyük Deniz Yükseliyor’dan alınmıştır. Aslı şöyledir: “Bir yanda yapmak istediklerin var, öbür yanda yaptıkların. Aradaki uçurum büyüdükçe mutsuzluğun derinleşiyor.”
