Yerle bir edilmiş tüm korkuların kara sarı aralığında buluşmalı umutla, erken başlamış son güz fırtınaları gibi…
Hiç olmamış gibi silip atmalı hüsranları umursamadan.
Bir bakış gibi kaybolan, bir bakış gibi yakıcı, terk etmeli vefalı ayrılıkları.
Ve çok kolay olmalı yeni başlangıçlar… Öyle kolay olmalı ki, nasıl başlayıp nereye gittiği bilinmemeli tarafımızca yaşamın…
Belli belirsizi bir fon müziği eşliğinde çok bilinen bir şiiri okur gibi geçmeli zaman. ‘’es’’ verilecek yerleri sezerek ama hiç duraksamadan…
Sonra yavaşlamalı ek yerlerinde soluklanacak kadar. Öyle bir soluk ki, içinde gelecek düşleri barındırmalı…
İşte bu solukla çekilmeli perdeler sarı odalarda. Dibine vurmuş gerçeklerle yüzleşirken, gökten en parlak yıldız düşmeli.
Yüreklerimizin bekâretini korumuş en ince noktası o yıldızın ışıltısı ile kamaşırken, yok sayılmış anıların kuytu sessizliği ile karşılaşmalı…
Yalnızlık ki, (ender buluna bir kumaş gibi) sarmalayan bedenimizi ve (çekip çıkaran keskin korkularımızdan), öyle bir dokunmalı ki tenimize, yakın kalabalıklardan çıkıp uzak ıssızlıklara taşınmalı ellerimiz…
Kimin yaşamında dönemeçler yok ki! Gölgeler, ucu görünmeyen tüneller, biraz öteye pusu kurmuş acılar, peş peşe gelen aksilikler…
Kim karşılaşmamıştır ki yaşamın defoları ile günün birinde. Çıkıntıları sekerek atlamak, yarasız çıkarır mı yarınlara yüreklerimizi acaba…
Ve hangi köşede beklemektedir çıkarsız uzanacak bir dost eli.
Yalansız gözlere açılan kapıların anahtarları hangi küflü tavan aralarında saklanmıştır dersiniz.
Ya da bütün bunlara uzaktan bakıldığında nasıl görünüyordur kalleşlikler. Peçesini kaldırmış yalnızlıkların bir adım gerisinde kalan hüzün, yolun sonundaki ışığın yansımalarına razımıdır akşam alacalarında?
Neresinden tutmalıyız yaşamın parmaklarımızı yakmadan ve yangınlarda yanmadan neresinden yürümeliyiz çıkmaz sokakların parke taşlarında?
Kalabalık gürültülerden, tenha yalnızlığımıza sıyrıldığımızda daha mı yüksek perdeden gelir kulaklarımıza vefasızlıklar…
Katıksız yaşanabilecek bir yaşamı, dönemeçsiz düşlemek zor bir yerde.
Ama öbür yerde, umudun katık olduğu aydınlık sabahların serinliği, Kaf dağının arkasına sinmiş gülümsemeler midir sizce?
Öyleyse, yerle bir edilmiş tüm korkuların kara-sarı aralığında buluşmalı umutla…
Erken başlamış güz fırtınaları gibi coşkuyla.
Hiç olmamış gibi silip atmalı hüsranları umursamadan.
Bir bakış gibi kaybolan, bir bakış gibi yakıcı terk etmeli vefalı ayrılıkları
Ve çok kolay olmalı yeni başlangıçlar… Öyle kolay olmalı ki., nasıl başlayıp nereye gittiği bilinmemeli tarafımızca yaşamın…
Bu hafta sizlerle yaşamın dönemeçlerine ve gölgelerine dokunmak istedim. Aydınlık zamanlarda ve her pazar saat 20.00’de popstar alaturka'da yine birlikte olmak üzere hepinizi sevgiyle kucaklıyorum.
Sevgilerimle
Ayşe Egesoy
Hiç olmamış gibi silip atmalı hüsranları umursamadan.
Bir bakış gibi kaybolan, bir bakış gibi yakıcı, terk etmeli vefalı ayrılıkları.
Ve çok kolay olmalı yeni başlangıçlar… Öyle kolay olmalı ki, nasıl başlayıp nereye gittiği bilinmemeli tarafımızca yaşamın…
Belli belirsizi bir fon müziği eşliğinde çok bilinen bir şiiri okur gibi geçmeli zaman. ‘’es’’ verilecek yerleri sezerek ama hiç duraksamadan…
Sonra yavaşlamalı ek yerlerinde soluklanacak kadar. Öyle bir soluk ki, içinde gelecek düşleri barındırmalı…
İşte bu solukla çekilmeli perdeler sarı odalarda. Dibine vurmuş gerçeklerle yüzleşirken, gökten en parlak yıldız düşmeli.
Yüreklerimizin bekâretini korumuş en ince noktası o yıldızın ışıltısı ile kamaşırken, yok sayılmış anıların kuytu sessizliği ile karşılaşmalı…
Yalnızlık ki, (ender buluna bir kumaş gibi) sarmalayan bedenimizi ve (çekip çıkaran keskin korkularımızdan), öyle bir dokunmalı ki tenimize, yakın kalabalıklardan çıkıp uzak ıssızlıklara taşınmalı ellerimiz…
Kimin yaşamında dönemeçler yok ki! Gölgeler, ucu görünmeyen tüneller, biraz öteye pusu kurmuş acılar, peş peşe gelen aksilikler…
Kim karşılaşmamıştır ki yaşamın defoları ile günün birinde. Çıkıntıları sekerek atlamak, yarasız çıkarır mı yarınlara yüreklerimizi acaba…
Ve hangi köşede beklemektedir çıkarsız uzanacak bir dost eli.
Yalansız gözlere açılan kapıların anahtarları hangi küflü tavan aralarında saklanmıştır dersiniz.
Ya da bütün bunlara uzaktan bakıldığında nasıl görünüyordur kalleşlikler. Peçesini kaldırmış yalnızlıkların bir adım gerisinde kalan hüzün, yolun sonundaki ışığın yansımalarına razımıdır akşam alacalarında?
Neresinden tutmalıyız yaşamın parmaklarımızı yakmadan ve yangınlarda yanmadan neresinden yürümeliyiz çıkmaz sokakların parke taşlarında?
Kalabalık gürültülerden, tenha yalnızlığımıza sıyrıldığımızda daha mı yüksek perdeden gelir kulaklarımıza vefasızlıklar…
Katıksız yaşanabilecek bir yaşamı, dönemeçsiz düşlemek zor bir yerde.
Ama öbür yerde, umudun katık olduğu aydınlık sabahların serinliği, Kaf dağının arkasına sinmiş gülümsemeler midir sizce?
Öyleyse, yerle bir edilmiş tüm korkuların kara-sarı aralığında buluşmalı umutla…
Erken başlamış güz fırtınaları gibi coşkuyla.
Hiç olmamış gibi silip atmalı hüsranları umursamadan.
Bir bakış gibi kaybolan, bir bakış gibi yakıcı terk etmeli vefalı ayrılıkları
Ve çok kolay olmalı yeni başlangıçlar… Öyle kolay olmalı ki., nasıl başlayıp nereye gittiği bilinmemeli tarafımızca yaşamın…
Bu hafta sizlerle yaşamın dönemeçlerine ve gölgelerine dokunmak istedim. Aydınlık zamanlarda ve her pazar saat 20.00’de popstar alaturka'da yine birlikte olmak üzere hepinizi sevgiyle kucaklıyorum.
Sevgilerimle
Ayşe Egesoy
