Ünal Kar

ANLADIM

Hasreti özümde köyüm sanırdım
Kanmışım oraya vardım anladım
Küçükten büyüğe tek tek tanırdım
Özlemim toprağa değil anladım

Bahçeye dadanan sinsi köpeğe
Civcivle oynaşan bodur eniğe
Bayramda alınan yeni çediğe
Özlemim toprağa değil anladım

Gözlerim aradı Fındık nenemi
Misafir sevdalı Hasan dedemi
Fırından sımsıcak taze pidemi
Özlemim toprağa değil anladım

Korudan toplardık kuru odunu
Onunla kızartıp keklik budunu
Yanında mis gibi karadutunu
Özlemim toprağa değil anladım

Köyüm bana ben de köye yabancı
İçimde burukluk kalpte bir sancı
Ünal’ın kalmadı düne inancı
Özlemim toprağa değil anladım

Ünal KAR

BAŞKALDIRMAK AR GELİR

Gıcırdayan kapının arkasından çık artık
Beklediğim yetmez mi özlem bana zor gelir
Yarını sorgularken gün bitiyor bak artık
Soluğum kesiliyor can bedene dar gelir
Yokluğuna mahkûmken nefes almak ar gelir

Perde inerken göze bakışım arar seni
Sayıklarken benliğim her anım sorar seni
Paslanmış kulaklarım sussan da duyar seni
Dolunay çıkmazında gizli saklı yar gelir
Karanlığa göz kırpmak her anımda ar gelir

Gücüm yetmez acizim durduramam zamanı
Rüzgâr esmeden güne ayır sapla samanı
Yürek kor kor yansa da vermez asla dumanı
Kardelene gün yüzü bilir misin zor gelir
Maviyle buluşunca boyun bükmek ar gelir

Düşlerim savrulurken umut dağları aştı
Dudaklarım kurudu ağzımdaki dil şaştı
Gecenin toy anında damlayan birkaç yaştı
Yeter artık gel artık tipi boran kar gelir
Baharın cilve nazı karakışa ar gelir

Titreyen sözcüklerin takıldığı an sendin
Kuruyan damarlara hayat veren kan sendin
Sevda denilen aşa tuz biberdin can sendin
Şimdi buz heybesinde alev alev har gelir
Sözün bittiği yerde başkaldırmak ar gelir ..

Ünal KAR

GÜN IŞIĞIM

Gümüşi kıvılcımlar boğuverdi güneşi
Bir akşamsefasıyla baş başa konuşurken
Veda bakışlarında yandı hüznün ateşi
Gözbebeği büzüldü oradan savuşurken

Buz mavisi derinlik kaplarken iç yüzümü
Ayın siyah çehresi gölgelerken güzümü
Sezdin mi? Gül yüreklim, cama düşen gözümü
Düşle gerçek el ele ufkumda karışırken

Suya hasret balığın firari kaçışında
Ölüme aldırmayan kardelen açışında
Güne inat gecenin yıldızlar saçışında
Varlığın anlamısın yoklukla savaşırken

Ey ruhumun sahibi içim dışım bilirsin
Bilirsin yalnız koymaz daralınca gelirsin
Anlamazsa cananı bırak bu can delirsin
Gün ışığım şafakla kavgada barışırken

Zaman yürür yarına içindeki anı sez
Tebessümü anlatmaz ne bir kelam ne de söz
Sevgi denen cevherin elimdeki büyük koz
Benimle can yoldaşım ömürle yarışırken ..

Ünal KAR

ASIRLIK ZEYTİN AĞACI

İbriğin ucunda hayat
Çifte su verilmiş çelik
Bir örs bir çekiç
Katmer katmer kırışmış yıllar alında
Umut sevgi ve onur
Akıp durur damarda

Yaşam kendine özgür
Yaşananlar ise sürgünde
Asla olmadı ki hür
Acımasızlıklara direnmiş ömür
Simsiyah göle düşen billur bir damla
Zifiri aydınlığa dönüştürmekte hale hale
Topraktan semaya uzanmakta şelale

Özlemler hüzünler
Derinden kopmakta fırtınalar
İçten içe savrulmakta
Salınmada kayık
Nasırlaşmış elleri tuzla kavurmakta

Şiire düşmüş bilmece
Kaybolmuş benliği sorgulamakta

İbrahim kayan yıldız
Bilir misin ne dilekler tuttuk ardından
Razı mısın bilmem dualara
Alıştın mı söyle bizsiz oralara
Hadi birlikte akıverelim
İliştirelim alt alta birkaç dize
Meraklanma ustam emanetin borçtur bize

Yanılmadın bilesin
Itır kokuları karıştı gül kokusuna
Lavanta işlendi karanfil dokusuna
Demiştin ya hani tayı sevin tepmez
Isırmadı tepmedi
Zaten huyu bıraktığın gibi güzeldi

Gecenin sessizliğinde
Yıldızlar göz kırpmada sana
Her biri birer gönül şulesi
Eflani’den tüm arza yayılmakta

Gün ağarırken yarına
Güvercinler konuverdi
Asırlık zeytin ağacının dallarına ..

Ünal KAR

AYNI GÖZLERLE BAKMAK

Ne güzel duygu
Aynı gözlerde bakmak
Aynı yürekte atmak
Aynı ırmakta coşkun
Ve delicesine akmak

Ne güzel duygu
Gözlerinde ışıltı olmak
O gözlerin gittiği
Gördüğü yerde bulunmak
Tutmak gerek yüreğindeki sesi
Solumak gerek
Sevgi dolu nefesi
Yaşam onunla güzel
Onunla canlı ve diri

Ünal KAR

güzel şiirler emeğine sağlık arkadşım

BENİM GÜLÜM

Güneş bir başka doğdu bugün
Tepelerin ardından
Yavaş yavaş ve ağırdan
Bir tomurcuk sıyrıldı
Güç alarak güneşin
Hayat dolu ışığından
Gülümseyerek uzandı
Yapraklar arasından
Hayattı o
Dirilişi müjdeleyen
Saf ve zarif
Sevgiydi rengarenk
Kimisi saflığı
Kimisi aşkı
Kimisi barışı görürdü onda
Duyguları
Yalın ve doğrudan anlatan
Kırgınlıkları yatıştıran
Farklı yürekleri
Tek kalıpta buluşturandı

O gülün adı
Benim için dostluktu
İçten ve yürekten
Umuttu
Köhnelerimde yeşeren
Güçtü
Hayat ve direnç veren
Her zorda kaldığımda
Menfaat beklemeksizin
Koşup gelen
Yüreğimi yüreğinde hisseden
Ölürcesine güvenen
Güvenilen
Gülümseyendi hayata
Aldırış etmeden hiçbir şeye
Gülümsetendi
Gülümsemeyi bana öğreten
O gül benim gülüm

Ünal KAR

KALBİME SÜRDÜM SENİ

Kaç gece inatlaşıp düşlerime saklandım
Kâh özlemle yâd edip kâh hayra yordum seni
Yıldızlara ip attım yağmurlarda aklandım
Ağustos böceğinin sesinde sordum seni

Derinlerde çağlayan sevdanın dinmez sesi
Yar diye sayıklayan bir yazgının nefesi
Çırpınırken kanayan şu gönlümün kafesi
İnleyip aka dursun hüzünsüz sardım seni

Emeklerken saatler durdu zaman ve mekân
Kan çekildi damardan sızlarken inceden can
Kapısı hasrete açık köhnelerdeki bu han
Yıkılırken tepeme kalbime sürdüm seni

Demir atmış kördüğüm çözülmez bir haldeyim
Ayrılık ateşiyle yanıp sönmüş küldeyim
Tipi bora savrulan aşılmaz sarp beldeyim
Bakışları nemlenmiş bir halde gördüm seni

Gülümse ne olursun usumdasın her zaman
Dudağımda zikirsin benimlesin an be an
Gün gelecek sönecek derinimde bu duman
Kalbime sökülmeyen nakışla ördüm seni ..

Ünal KAR