Herkese merhaba
Annem ve babam engelli, size bir konu paylasmak istiyorum,
ben vakit buldukca dunyayi gezmeye calisiyorum ve gittigim ulkelerde yolda gordugum engelli insanlari sayiyorum, en son Bahrain deydim. 3 ay kaldim toplam 4 tekerlekli sandalye gordum, Bahrain de toplu tasima luks araclarla yapiliyor, her an bir spor araba gormek mumkun, evler villa turunde ve buyuk binalar yok hersey engellilerin ulasimi icin uygun kisacasi para bok... Bahrain de Insanlar dusunmek istemiyor ve agir cahiller (net bilgi). Toplum gercekten sevgi dolu ama konfor alanindan cikip karsindakini anlayamadigin surece ne kadar sevgi dolu olabilir bilmiyorum. Biz imkanlari gelistirsek, sahane toplu tasima vs yapsak da insanin morali coktugu zaman ( major depresyon ) vucut derman bulmuyor...
Rahmetli babam dunyanin en beyefendi insaniydi, taki hastalandigi gune kadar. Babamin hastaligi cok zor gecti, insanlarin onunde kucuk dusmekten nefret ederdi, idrarini kacirsa kavga cikarirdi ve asamadigimiz bir utanc vardi. Disa cok bagliydi ve insanlarin onun icin ne dedigi cok onemliydi. Sonrasinda annem coktu ve hersey daha zorlasti..
Babam konusunda yasadigimiz bir diger buyuk problem babamin ytu mezunu olmasina ragmen cehaletiydi, her seyin sonunda bir para beklentisi olurdu. Yani kendimizi mesgul tutalim, resim muzik vs yapalim dedigimde " para kazanmayacagim ki ne ugrasayim" gibi bir cevap alirdim ve surekli kavga cikardi,
Annem su anda herkes tarafindan ornek aliniyor, bu cokmuslugu dusunmuyor, yani surekli birseylerle mesgul, is yeri var surduruyor birbirimize surekli destek oluyoruz, ve biz umursamayip calistigimiz surece umitsiz vaka olan annem yurumeye basladi her gun daha iyiye gidiyor...
Bence bizim tartismamiz gereken konu egitim ve bilinc olmali diye dusunuyorum. Yani insanlari egitip mesgul hale getirdigimiz zaman kimse bize engel olamaz arkadaslar bunu butun samimiyetimle soyluyorum. Artik butun universiteler, egitim internette ve cok daha iyi
hayatlar kurabiliriz. Utanma sikilma kulturunu bitirmeliyiz guclu bireyler yaratmaliyiz.
Ingiltere de kaldigim donemde engelli insanlari tekerlekli sandalyelerde, barlarda dans ederken gordum, zaten her yerde bir iki tekerlekli sandalye goruyorsunuz, ben konunun tamamen kulturel olduguna inaniyorum yani siz butun sari cizgileri cizseniz, butun ulasimi engellilere uygun hale getirseniz de horozlanma kulturunu bitirmedigimiz muddetce bu is bir yere varmayacaktir diye dusunuyorum. Biz horozlardan cok cektik ben utanma sikilma horozlanma kulturunu bitirmemiz gerektigini dusunuyorum, gercekten guclu insanin saga sola horozlanan degil yalniz insanlar olduguna inaniyorum, yalniz ve mutlu olabilirsek, cokmeden, hersey guzel olacak bunu cok iyi biliiyorum.
Saygilarimla
Annem ve babam engelli, size bir konu paylasmak istiyorum,
ben vakit buldukca dunyayi gezmeye calisiyorum ve gittigim ulkelerde yolda gordugum engelli insanlari sayiyorum, en son Bahrain deydim. 3 ay kaldim toplam 4 tekerlekli sandalye gordum, Bahrain de toplu tasima luks araclarla yapiliyor, her an bir spor araba gormek mumkun, evler villa turunde ve buyuk binalar yok hersey engellilerin ulasimi icin uygun kisacasi para bok... Bahrain de Insanlar dusunmek istemiyor ve agir cahiller (net bilgi). Toplum gercekten sevgi dolu ama konfor alanindan cikip karsindakini anlayamadigin surece ne kadar sevgi dolu olabilir bilmiyorum. Biz imkanlari gelistirsek, sahane toplu tasima vs yapsak da insanin morali coktugu zaman ( major depresyon ) vucut derman bulmuyor...
Rahmetli babam dunyanin en beyefendi insaniydi, taki hastalandigi gune kadar. Babamin hastaligi cok zor gecti, insanlarin onunde kucuk dusmekten nefret ederdi, idrarini kacirsa kavga cikarirdi ve asamadigimiz bir utanc vardi. Disa cok bagliydi ve insanlarin onun icin ne dedigi cok onemliydi. Sonrasinda annem coktu ve hersey daha zorlasti..
Babam konusunda yasadigimiz bir diger buyuk problem babamin ytu mezunu olmasina ragmen cehaletiydi, her seyin sonunda bir para beklentisi olurdu. Yani kendimizi mesgul tutalim, resim muzik vs yapalim dedigimde " para kazanmayacagim ki ne ugrasayim" gibi bir cevap alirdim ve surekli kavga cikardi,
Annem su anda herkes tarafindan ornek aliniyor, bu cokmuslugu dusunmuyor, yani surekli birseylerle mesgul, is yeri var surduruyor birbirimize surekli destek oluyoruz, ve biz umursamayip calistigimiz surece umitsiz vaka olan annem yurumeye basladi her gun daha iyiye gidiyor...
Bence bizim tartismamiz gereken konu egitim ve bilinc olmali diye dusunuyorum. Yani insanlari egitip mesgul hale getirdigimiz zaman kimse bize engel olamaz arkadaslar bunu butun samimiyetimle soyluyorum. Artik butun universiteler, egitim internette ve cok daha iyi
hayatlar kurabiliriz. Utanma sikilma kulturunu bitirmeliyiz guclu bireyler yaratmaliyiz.
Ingiltere de kaldigim donemde engelli insanlari tekerlekli sandalyelerde, barlarda dans ederken gordum, zaten her yerde bir iki tekerlekli sandalye goruyorsunuz, ben konunun tamamen kulturel olduguna inaniyorum yani siz butun sari cizgileri cizseniz, butun ulasimi engellilere uygun hale getirseniz de horozlanma kulturunu bitirmedigimiz muddetce bu is bir yere varmayacaktir diye dusunuyorum. Biz horozlardan cok cektik ben utanma sikilma horozlanma kulturunu bitirmemiz gerektigini dusunuyorum, gercekten guclu insanin saga sola horozlanan degil yalniz insanlar olduguna inaniyorum, yalniz ve mutlu olabilirsek, cokmeden, hersey guzel olacak bunu cok iyi biliiyorum.
Saygilarimla
Son düzenleme:
