Bence yalnız yaşamayı sevmek, yaşamak hastalık değildir. Tercih meselesidir. Bende yalnız yaşamayı tercih ediyorum bende mi hastayım şimdi
bu zamana kadar sevgili, flört durumu olmadı. 20'li yaşlarda sorun ederdim ama yaş belli bir zamana gelince iyi ki olmamış diyorum. 30'lu yaşlardan sonra pek eksikliğini hissetmedim. Belli bir yaştan sonra insan alışıyor. En azından benim için öyle. İş hayatımdan dolayı. Nadir olarak arkadaşlar ile görüşmek yeterli oluyor bana. Sürekli vakit geçirmenin anlamı yok bana göre. Her durumu hastalığa bağlamamak gerekir diye düşünüyorum. Engelimde ortopedi bu arada.
Ruhsal herhangi bir rahatsızlığım yok. Tek gezmeyi ve vakit geçirmeyi seviyorum. Her yıl 2 haftalık yıllık izinde atlarım motora gitmediğim, görmediğim yeni şehirleri, yerleri gezerim. Bu demek değil ki kendimi dışarıya tamamen soyutluyorum anlaşılmasın. Gezilerde bir laf attın mı sohbetin gerisi geliyor zaten. Motor görüp bununla mı geldin diye başlıyor alıyor gidiyor sohbet, muhabbet.
Hiç olmazsa klasik soru " memleket neresi ? " diye sorunca bile oradan muhabbet yürür gider yani. Hatta daha rahat oluyorum bir daha yüzünü görmeyeceğim için ne var ne yok anlattığımda oluyor. Karşımdaki kişinin samimiyetine, sohbetine göre değişiyor. Sonra onlar yoluna ben yoluma gidiyoruz. Motor kullanan iş yerinden kişilerde var uzun yola gel beraber gidelim diyorlar tercih etmiyorum. Ne ben birilerine bağlı olayım ne de başkası bana. Yeri geliyor mola verdiğimde 5 - 10 dk duruyorum. Yeri gelir 1 saat 1,5 saat mola verdiğimde oluyor. O an ki duruma göre değişiyor. Kimin ile tanışsam ya da tanıdığım kişilerin sorduğu soru aynı " tek, yalnız gezmekten sıkılmıyor musun? " diye hayır niye sıkılayım. Motor sürmeyi, yeni yerler keşfetmeyi, fotoğraf çekmeyi ve yolculuk esnasında yeni kişiler ile tanışmayı seviyorum. Daha ne olsun.
Milletin çoğu illa birileri olsun istediği için yanında yalnız kalmayı istemiyorlar, sevmiyorlar gibime geliyor. Bende hiç bir zaman aile kavramı olmadığı için yalnız daha mutlu oluyorum. Aile ile beraber yaşamanın vermiş olduğu bir alışkanlık gibi geliyor. Ama herkes bir değil. Evde her işimi kendim gördüğüm için evlenmeyi de düşünmüyorum. Zamanında akrabalar ve babam çok baskı yapmıştı ama onların yaptığı baskıyı da kırınca anladılar bir daha laflarını açmıyorlar. Zaten benden 4 yaş büyük zihinsel engelli abime bakıyorum. O yeterli oluyor bana. Evlilik, çocuğa karışmak hem maddi olarak hem manen yorar beni, hayattan soğutur. Yakın çevremdeki erkeklerde kime sorsam evlendiğine pişman. Bekarlar da tam tersi evlenmeye can atıyor. Kısaca insan evladı olmayanı arıyor açıkcası.
Uzun oldu kusura bakmayın.
