Yolda yürürken vuruldum... [O an]

Merhaba değerli arkadaşlar, size başımdan geçen talihsizlik mi? desem ne desem bilemedim buna siz karar verin neyse;

Tarihler 17.12.2015 saat akşam 8 buçuk civarıydı evden kuaföre gitmek için çıkmıştım ve arkadaşlarımla haberleşmiştim beni almaya geliyorlardı bende onlara doğru gideyimde ortada buluşalım diyerek yola çıktım 200 metre kadar ilerledikten sonra bulunuğum yerde asker eğlencesi vard yol sol ve sağa ayrılıyordu askerlik eğlencesi sol taraftaydı çok silah atıldığı için o taraftan gitmedim sağa döndüm ve yola koyuldum
1 dakika bile olmamıştır sırtımdan ağrılı bir acı hissettim vurulduğumu anlamıştım 20 30 aniye kadar ayakta durup yardım istedim ve yavaşca kendimi yere bırakarak yardım istemeye devam ettim ardından çevredeki komşlar geldi çok terlemeye başlamıştım sonra ailemde gelince artık korkuyordumda ölümü hissediyordum adeta ve ambulans gelmez ben burda ölürüm diye düşündüm bir anda, ama ambulans yetişti
bir araştırm hastanesine doğru yola çıktık ambulansa kaldırdıklarında içim bir nebze olsun rahatlamıştı ambulansda olmam biraz güven vermişti ambulanstan indiğimde ambulanstan önce nerdeyse tüm yakınlarım hastaneye dolmuştu ağrıdan bağırıyordum ve kurşun akciğerimi delip kalbe çok yakın bir yerde durmuştu iç kanama vardı solunum yavaşlamıştı kırmızı oda dedikleri yere geldik başımda 5 6 tane doktor hemşire ben bağırmaya devam ediyorum içlerinden bir tanesi bağırırsan daha çok canın yanar dayanmaya çalış rahatlarsın dedi ve dediğini yaptım bağırmayı kestim ve dediği gibi oldu akciğerim zarar gördüğü için her bağırdığımda daha çok kurşunun girdiği yer acıyordu
neyse film felan çektiler hala uyanığım her şeyi hatırlıyorum bayılmamak için iradeli olmaya çalışıyorum filme giderken beni bekleyen iyi olmamı isteyen belkide 100 kişi vardı onları görmek daha iyi hissettirdiğini söyleyebilirim filmden sonra Akciğer hasarlanmış ve sürekli bir kaçak vardı göğüs tüpü ile boşaltılması için vücudumun belli bir yerlerini delip hortumla göğüs tüpü (torakostami) işlemini uygulamışlar tabi ben bayılmamak için çaba gösterdim ama bu işlemi yaparken beni bayıltmışlar ve sabaha kadar sarı alanda bekletmişler ardından göğüs cerrahi ve genel cerrahi ortak 9 saatlik bir ameliyat uygulamışlar ve bu ameliyatta beyne pıhtı(damar tıkanıklığı) attı sol tarafım artık kısmi felçti ama bunu farkında değildim henüz Yoğun bakıma aldıklarında yarı baygındım
yoğun bakım hayatımın en zor dönemlerinden biri oldu hiç yerinde durmayan sürekli gezen ben yatağa bağlıydım su içmek yok çok susuyordum ama içemiyordum sadece bir pamuğu ıslatıp o pamukla dudaklarımı ıslatıyorlardı 7 gün boyunca bu şekilde ilerledi uyuyor uyanıyor tekrar uyuyordum sonra servise çıkarttılar beni çıkarken söylediğim ilk cümleler su süt meyve suyu ne bulursanız getirin!!!!!
serviste Kontrol filmleri v.s. çekilmeye devam ediyor tabi bir gün akşam filme götürdüler yine ve filmi yanlış çekilmişim ama bu iyi bir şeydi benim için yanlış çekildiğim filmde akciğerimde kanamanın olduğunu görmüşler ve tekrar ameliyata 5 saatlik bir ameliyat daha ve ailemi uyarmışlar öksürtün ve enfeksiyon kapmaması için çok kişinin girmesini ve sarılıp öpme vs. durumları engelleyin 3. ameliyatı kaldıramaz!!
servisteki günlerim başladı herkes genç olduğum için benimle çok ilgileniyordu bilmiyorum çok farklı bir duyguydu

artık 2016 girecektik ve doktorlarım beni yeni yıla evde girmem için taburcu ettiler dikişi alıcağı zamaznlrı kontrol muayeneleri vs. anlazttılazr evdeydim daha sonra sol tarafımın felç olduğunu idrak etmeye başladım

çok uzun tuttum bir bir anlattım her şeyi isteyen olursa sonraki süreci yazabilirim.

Psikolojik durumunuz nasıldı? Hastalığın ağrılı evresini atlatıp iyileşmeye başladıktan sonra bedensel olarak ne gibi süreçlerden geçtiniz?

Sonraki evrede ameliyat olduğum hastanenin FTR(Fiziksel tedavi ve rehabilitasyon) polikinliğine sıra aldık ve beklemeye başladık burda ben beklerken birde başka bir Hastanenin aynı polikinliğine muayene oldum ordanda sıra aldım evde ise ailemden yardım alarak yani bir kişi sağ elimden tutarak yürümeye çalışıyordum lvabo v.s işlerimi yardım alıyordum psikolojik olrak burda yine kendimi salmadım güçlü kalmaya çalıştım bunun bir imtihan olduğunu biliyordum şükrettim hep hiç isyan etmedim azmederek bunu yenebileceğimi biliyordum tabii gece olunca başk oluyordu kimi zaman kendimi tutamadığım oldu ama bu gözyaşları isyan değildi bunu yapan insanın elinin kolunu sallaya sallaya geziyor olmasından dolayıydı sonradan bunuda kendime unutturdum çünkü inanıyorum ki Allahın adaleti şaşmaz neyse;
Bir gün abimi bir numara aradı ve arayan ameliyat olduğum hastanenin ftr polikinliğinden bir bayan sıranın geldiğini ve pazartesi sabah 8de kıyafet ve günlük kullnım gerektiren eşylarıyla ftrnin yataklı servisinde olmamızı istedi yeniden yatıyordum hastaneyee :// mecburdum.. Yatmadan önce soru işaretleri vardı kafamda ama Ftr yattığım süreç inanılmazdı diyebilirim gerçekten beni çok seven insanların samimiyetleri çok yardımcı oldu bu süreçte üniversitesini bırakıp gelenler mi desem yoğum bakım kapılarını benden haber labilmek için tekmeleyenler mi desem hepsinden Allah razı olsun. Fizik tedavi süreci başladı ilk gün güzeller güzeli bir Fizyoterapi uzmanı Melihat hanım keyif aldım onunla gedçirdiğim vakitten seve seve gidiyordum seanslara sevgililer gününde hastane odamın muhteşem süslenmesi ve odanın içinde o zamanlar canımdan çok sevdiğim kızın bekliyor olması felan sanki kabus bitmişti (ölüm kabusu) Akşamları arkadaşlarımın pizza pazrtisi düzenlemelerine ne demeli hastaneyi çok bambaşka bir şekilde kullanmaya başlamıştım tatil gibi gece 1 2 gibi yatıyor sabah 10da seansıma gidiyor sporumu yapıp odamda kahvemi içip televizyon karşısında uyuyakalıyordum bu rahatlık ve destek beni ve hataşlığımı gerçekten pozitif yönde etkiliyor her güün daha iyi hissediyordum aynı yaşlarda hasta olan bir bayan arkadaş edindim ben 1975 o 1980 de kalıyordu sık sık çay getiriyordu akşmları koridorlarda oturuyorduk artık o hastanedeki seansım dolmuştu cuma öğleden sonra o hastaneden çıktım ve eve geldim artık sekerekte olsa kendim yürüyordum ama elimi ktif olarak kullanamıyordum ince beceri kaybı vardı cuma hastaneden çıktım pazar saat 18:00 civarı yine abimi biri aradı şansmıdır bilmiyorum arayan Ftr polikinliğinde muayene olduğum diğer hastanenin polikinliğinden bir çalışan Ertuğrul beyin sırası geldi v.s v.s geliceksenz pazartesi yi,ne aynı şekilde hastanemizde olun abim sordu -Ertuğrul gitmek ister misin? Ben:Biraz düşündükten sonra daha çok çabalamak için evet dedim ve pazartesi Bostancı F.S.M hastanesine gittik yatışımız yapıldı daha ilk günden tersolar başladı arabamız olmadığı için minibüs yoluyla pendikten bostncıya doğru yola çıkmıştık aşırı yağmur vardı ve çok soğuktu yatışımız yapıldıktan sonra mayışıp hemen uyuyakalmışım bir kaç saat uyumanın ardından hemşire hanım yatış yapılan hastaya yapılan tetkitler için uyandırdı ve ordada güzel bir hemşireyle karşılaşmıştık hemen o günün akşamı üşütmüştüm herhalde dahaz ilk gün 2 saat ateşim 40 dereceydi bir türlü düşmek bilmedi ertesi sabah odayı hemşire giri ve beni fizik tedavi salonunu götürdü burdaki fizyoterapistim emekliliğe yaklaşmış küçük boylu güçsüz biri ama çok tatlı sempatikti daha çok direktif verip uygulamayı üni. öğrencilerine yaptırırdı burdada tanıştığım yardımcı olan güzel üni. öğrencisi bayasn arkadaşlrım oldu htta bir keresinde salona indiğimde yatağa yattığımda kimse benimle ilgilenmemişti herkes dolu gibiydi bende buna sinirlenip odama çıkmıştım bir üni. mğrencisi bayan arkdaaşım odama kadar gelip beni ikna etmeye uğraş göstermişti gittiğim her yerde ilgi görüyordum benim ilacımda buydu neyse bana burda botoks tedavisini uyguladılar 3 kez ameliyat olduğum hastanede bu şekilde bir şey yapmamışlardı günler sıkıcıydı hastanede hep yaşlı vardı gerçekten çok huysuzlardı saygısızlık asla yapmadım ama öylelerdi hep alttan aldım yaşlıdır dedim ama yordular beni ) ve ayrıca hastane evime uzaktı tek kalıyordum sıkılmaya bazşlamıştım sadece haftasonları ev iznine çıkıyordum ve eve geliyordum bu şekilde görüyordum arkdaşlarımı ailemi geceleri periscope yayın yaparak kendime arkadaş buluyor vakit geçiriyordum derken tekrar beni çıkaracakları haberini aldım abim yurt dışındaydı beni lmaya abimin arkadaşı geldi yürümemdeki sekme devam ediyordu ve parmaklarımdaki uyuşuklukta bunlar kronikti artık çok fazlada zorlamıyor diyebilirim burdanda taburcu oldum ve 2 ay onra tekrar gelip botoks olmamı söylediler eve geldikten sonra babam evde akşamları kültür fizik dedikleri şeyi yaptı artık dışarı tek başıma çıkabilirdim ve tüm cesaretimi toplayıp bir gün arkadaşlarımın bir kafede olduğunu öğrendim ve gittim onları orda bastımm evet Allahım dualarımı kabul etmişti çabalarım karşılık vermişti ve bunlardan 2 ay sonra botoks oldum ordaki hastaneylede işimi bitirdim.Bir gün yine gezmelere çıktım ve eve gelirken minibüs çok dolu olduğu için arkadaşıma sonrakine binelim dedim oturarak gideriz o ısrar etti ve ayakta gitmeye ikna etti beni ve giderken nasıl oldu bilmiyorum minibüs yolcu indirip bindirirkensol uyuşuk elim kapıya sıkıştı hemen çektim ama sanki kolumun her yeri kıvılcımlaşmıştı tekrar başa döndüğümü ve tekrar pıhtı attığını düşündüm inanın o kadazr çok korkmuştum ki hasaneye gittik hemen film felan bir şey çıkmadı ama herkes bana son zamanlarda çok dışarı çıkıyorsun evde otur biraz dinlen diyerek beni psikolojik etkilediler bu süreçte yenik düştüğüm tek durum bu oldu onların bu lazfı beni çok etkiledi ve o günden sonra ben tam 1 yıl dışarı çıkmadım hep evdeydim yiyordum içiyordum yatıyordum bilgisayar oynuyordum bu süreçte ne kız arkadaşım kaldı ne erkek bilgisayar ve ben vardık sadece benim hayatımda evde dura dura Anksiyete. Panik Atak, Agorafobi, Sosyal fobiler, Travma Sonrası Stres Bozukluğu, Yaygın Anksiyete Bozukluğu. hastalıklar oluştu kulağım duymuyor gibi hissedip doktora gittiğimizde doktorum sağlıklıın sakız çiğne demesi beni dahada çok delirmişim gibi hissettiriyordu yeniden kabus gibi günler başlamıştı en sonunda psikolojik tedavi ve ilaç kullanmaya başladım 3 ay felan sürdü ilaçların bana daha çok zarar verdiğini düşündüm kendi kendime ama o duymama hissi felan gitmişti sadece hiç kimseyi görmek istemiyordum utanıyordum çekiiyordum akşamları ışıktan rahatsız oluyordum gibi gün geldi artık bu şekilde yaşanamayacağına karar verdim yine çabalayıp bunu yenmem gerekiyordu ya savaşıp kazanıcaktım yada pes edip yenilcektim bu hastalığa evde dura dura yakalandım bunun ilacıda dışarı çıkmak sosyalleşmekti bunun farkına vardığımda epey zaman geçmişti bu konuda bana kimse yardımcı olamadı çünkü çok asabiiydim çok çabuk sinirlenip seslerini çıkarttırmıyordum kimsenin neyseki yavaş yavaş dışarı çıkmaya başlamıştım her şeyin fiyatı değişmiş yeni alanlar yapılmış değşiklikler olmuş kendi semtime yabancı kalmıştım bir kaç ay boyunca sürekli dışarı çıkarak toplum içine katılarak bunu hafiflettim daha sonra iş aramaya başladım henüz 20 yaşında bu olaylar başıma gelmişti ve ben iş aramaya başladığımda 22 yaşındaydım mail atmadığım şirket katılmadığım seminer iş görüşmesi kalmamıştı gittiğim bir çok yer beni beden işcisi olrak almayı planladı ngelli oluğumu unutarak hatta bana 10. kata cam taşıyabilirmisin diyen bile oldu adamın yüzüne tükürmemek için çok zor tuttum kendimi iş ara ara ara artık vazgeçicektim ama vazgeçemezdim çünkü daha gencim ailemin hiç bir şekilde bana çalış çalışma gibisinden bir ifadesi yorumu bir görüşü olmadı tamemen kendi düşünclerimle çalışmam gerektiğine inandım ve şuan çalıştığım firmaın i.k departmanından bir beyfendi aradı ve görüşme günü ayarladık felan görüştük konuştuk 1.5 yıldır çlışıyorum sol ayağımda çok dikkatli bakılınca anlaşılcak bir hasar ve sol elimde parmak uçlarındauyuşukluk ve beceri kaybı devam ediyor SON OLARAK ŞUNLARI SÖYLEMEK İSTİYORUM BURASI ÇOK ÖNEMLİ:Arkadaşlarc ben 8. sınıftan sonra mezun olduktan sonra çalışmaya başladım ve özgür yani aile baskısı olmadan büyüdüm her şey benim planladığım belirlediğim gibi ilerlerledi ve gençliğin verdiği rehavete heyecana kapılarak ve yanlış arkadaşlar seçerek sigaraya başladım peşinden Alkol geldi Sonra beyni uyuşturan maddeler evden çıkıp eve hiç gelmemeler v.s bunların çoğu arkadaş ortamından oldu hiç alakam olmadığı bir mevzudan dolayı sırf arkadaşı olduğum için hiç hayatımda gitmediğim karakolun nezarethanesinde 1 gece yattım Din iman Kuran Cami unutmuştum tamamen günlük yaşıyordum iyice bataklık içine çekiyordu beni ve bu olay başımdan geçti ve şuan sigara dahi kullanmıyorum kötü arkadaşım yok işim var cumadan cumayada olsa namazıma gidiyırum içimde iman Kalbimde Allah aşkı var..

Bir şey sizin için hayırlı olduğu halde siz ondan tiksinebilirsiniz. Ve bir şey sizin için şer olduğu halde siz onu sevebilirsiniz. Allah bilir, siz bilmezsiniz (2: 216).

herşeyde bir hayır var

Her İşte Bir Hayır Vardır !

Benimki bu kadar ağır bir serüven değil.

Ben başıma bir darbe aldım: Aldığım darbe bazanın içinden elbise almak isterken kapağı kafama düştü, genetik yatkınlıkta varmış sonuç; epilepsi.

Dediğin çok doğru firmalarda yüzlerine tükürülecek çok adam var.

Ben Sivas’ta yaşıyorum.

Adamlar, epilepsi kelimesini duyunca sanki; deli, demişim gibi davranıyor.

Tüm firmalarda beni donanımımla değil, beden işçisi olarak almak istiyor.

kmlklc
Olsun sen şükür edip dua etmekten vazgeçme ben öyle yaptım birde yaşadığın yer itibariyle ordaki insanları tahmin edebiliyorum ve şehre göre iş bulma şansın yarı yarıya düşüyor senin için en doğru olan ekpss girmek veya belediyeye başvurman söylediğine göre başarılı bir eğitim hayatın var ama işte dağın altınada saklansan nasibin seni bulur demişler ya o misal nasip kısmet birazda ben 8. sınıftan mezunum yani eğitim seviyem düşük ama Rabbim nasip etti böyle bir iş o şekilde çalışıyorum birazda devlet kurumlarına gitmeyi dene elinde başarılı bir mezuniyet belge eğitimin var seninle ilgileneceklerdir çabala kapısında yat gerekirse ama uğraş verdiğin bir şeyi sonunda elde etmek gurur verici dilerim Allahtan en yakın zamanda istediğin hayırlı bir işe girersin.

DüşünürBilir yaş kaç?

Demir60

23 yaşındayım.

sleeping beauty

Üzülme Allah bizimle

Amin Allah hepimizin yardımcısı olsun [emoji3526]

Tapatalk kullanarak iPhone aracılığıyla gönderildi

Geçmiş olsun

Eyvallah


Tapatalk kullanarak iPhone aracılığıyla gönderildi

ben bilmiyodum........sol tarafta felç olduğunu....çok üzüldüm....

sen bana böle solemedigin için......düşün....

Geçmiş olsun. Her insanin hayatının bir dönüm noktası vardır. Kimine iyi, kimine kötü gelir. Bazen başına gelen şeyin aslında senin için iyi olduğunu zamanla anlıyorsun.Sabrın ve şükrün daim olsun...