Engel türleri arasında ayrımcılık mı uygulanıyor?

Son 8-10 yılda engellilerin toplumsal hayata katılımında yeterli olmasa da ilerlemeler kaydedildi. Çalışma hayatından eğitime, spor ve kültürel faaliyetlere kadar bir çok engellileri görebiliyoruz.

Ancak bir takım kas hastalıkları, parapleji, omurilik hasarı, Friedreich ataksisi gibi ağır sağlık sorunlarıyla uğraşan engellilerin ihtiyaçlarının karşılanması ve özellikle toplumsal hayata katılımındaki engellerin kaldırılması konusunda yetersiz kalınıyor.

Havuz asansörü olmadığı için yüzme sporu gibi her engellinin yapabileceği bir spordan ayrı kalmaları,

2-3 saatte bir yatarak dinlenme ihtiyacı duyan engellilerin bu ihtiyacı karşılanmadığı için okula gidememeleri,

'Hafif' engellilerin tutunarak oturup kalkabildiği tuvaletlerden sırf alan yetersizliği yüzünden yararlanamayan tekerlekli sandalyeli engellileri,

Yine tekerlekli sandalye sabitleme imkanı olmayan toplu ulaşım araçlarında tehlike altında yolculuk yapan engellileri,

Kaldırım, yol, yürüyüş yolu, meydan, ören yerleri, parklar gibi alanlara ısrarla taş döşeyen ve tekerlekli sandalyelileri engelleyen-hayatını zorlaştıran belediyeleri,

Fiziksel engelli bir çocuğun gittiği okulda, "kaynaştırma" kapsamında eğitim gören zihinsel açıdan bir takım farklılıklar taşıyan engelliye ayrımcılık gösterilmesi

gibi konuları düşünürsek bazı kesimlerin "unutulduğu" gerçeğini hatırlayabiliriz.

(Bu başlıkta çalışan, spor alanında ülkemizi temsil eden, en iyi yerlerde öğrenim gören - bir takım imkanlara sahip olan engellilere yöneltilmiş herhangi bir söylem yoktur)

engel olmasınlar yeter.

ankara beledıyesınde melıh varken beledıye arabalarına camları kapatacak sekılde reklam koyuyorlardı bız duymayanları magdur edıyordı bu uygulama. melıh gıttı su yenı gelen zat daha ıyı galıba derken tekrardan basladı bu uygulama. bız gozlerımızle yapıyoruz cogu seyı. camdan dısarısı ıyı gorulmezse nerelere geldıgımızı goremıyoruz.ınmek bınmek derken cok tedırgın oluyoruz.

sade ben rahatsız oluyorum bu uygulamadan derken gecen ıkı kız bındı arabaya dılsız sagır. ısaret dılıyle konusuyorlardı. ısıtme cıhazı takmıyoruz dedıler ısaretle bıraz konusmaya kalktımda kızlar durup durup kafalarını uzatıyorlar azıcık camdan reklamın acık kalan yerınden

ben kızıyorum ama onları gorunce gercekten aglıyasım geldı. bızler ayaklarımız yuruyoya allaha sukur derken arabaya ayıracagımız paraya ısıtme cıhazı alırız derken zılını bıle duymadıgımız bu beledıye arabalarında bıze engel koyan zıhnıyetlerı kınıyorum
reklamı alsınlar tamam ama camları nıye kapatırırcasına buyuk olmak zorundakoskoca otobuste.

@UnFeeLinq Şu konuyu topluma sorsak %90 ''engel grupları içinde hangilerinin daha çok başarı hikayesi varsa tabi ki onları göz önüne getirecekler'' cevabı alırız. Bir down sendromlu milli yüzücünün ne kadar ilgi çektiğini düşünün. Ne de olsa o bir ''zihinsel özürlü'' ve ilginç bir şekilde kendini bir işe verebiliyor, ''küçücük aklıyla'' kocaman işler başarıyor, inanılmaz bir durum...

Diğer taraftan ayağa kalkamayan, kaslarında bir sorun olan ve belli bir seviyede tutunmak için 200-250 metre de olsa yüzmek zorunda kalan birini düşünün. Hem havuza gelip giderken ailesini yoruyor hem de kendisini, üstelik havuza indirilip çıkarılırken Allah korusun düşüp de bir tarafını kırarsa bir daha yataktan bile kalkamaz.

Bu kişi havuzdan yararlanmak istediğini söylese, ek masrafa ihtiyaç duymayan biriyle maalesef aynı hakka sahip olamadığı, bu durum için üzgün oldukları söylenir. Böyle olunca hem down sendromlu bireyin hiç bir şey yapamadığı ön yargısı oluşuyor, diğer yandan daha çok maddi yardıma - altyapıya ihtiyaç duyan engellilerin yetenekleri köreltiliyor.

Psikiyatrik süreğen hastalığı olup da çalışmak isteyenler bu durumu belirttiklerinde özel sektörde iş bulmaları neredeyse imkansız. Diyelimki memur oldu benim gibi; nice ön yargılarla karşılaşacak, dalga geçilecek, laf sokulacak; böylece hastalığı iyice artacak...

Çalışarak hayatımızı kazanmak ve makul koşullarda emekli olmak bizim de hakkımız. Bazı konularda kendimi yetiştirmeseydim; kurumumda kalmak imkansız hale gelecekti. Ne laflar işittim takacak; ilk günlerimde resmen kıvrandım, süründüm! Görme engelli bir avukat söylemişti; "bir engellinin engeliyle alay etmek kanunlara göre 6 aydan başlayan hapis cezasına tabidir" diye... Rahatsızlığımdan ötürü hiç bir yerde kayırılmadım; üstelik engellilere pozitif yaklaşım gerektiği politikasına rağmen. 2001 de üniversiteden mezun olmuştum; o cumhuriyet tarihinin en büyük krizi sıralarında...

Zaten hastayız, zorluklar var önümüzde; öyle sıkıntılar çektim ki işsizlikten, intiharı bile düşündüm defalarca... O sıralarda Sultan Ahmet camiine Cuma namazına gitmiştim, cami kapısındaki görevli "buyurun beyefendi gül suyu vereyim" demişti ve ondan sonra camiiye girince "vay be bizi bile adamdan sayıp; beyefendi dediler" diye düşünüp ağlamıştım! Bizi bu hallere düşürenler utansın!!! Şikayetim Yaradan'a...

Birlikten kuvvet doğar misali.. Bazı engel gruplarının aileleri birlik beraberlik olup seslerini isteklerini daha kolay duyurabilmekte ve ellerini taşın altına koyabildiği için onlara ayrımcılık yapılıyor gibi gelsede benim şahsi fikrim birlikte hareket etmeyi başardıkları için güçlüler.

Arkadaşlar merhaba
Aranızda yeniyim zaman içerisinde hepiniz beni daha iyi tanıyacaksınız.
Engelliler arasında gerçekten çok büyük bir ayırım söz konusu ve bu konuda birlik olup üzerime düşen ne varsa yapmaya hazırım.

Şöyleki 2017 sonuna kadar Bilgi işlem sistem uzmanı olarak aktif bir şekilde çalıştım. 2017 sonunda çalıştığım firmanın istanbula taşınması dolayısıyla işsiz kaldım ve alanım ile ilgli hangi firmaya başvurduysam mülakata veya sınava girmiş olsam dahi red yedim. Doğuştan nörolojik engelliyim ve insanlar ile bu durumu paylaştığımda en başta işe kabul etseler dahi bu durumu duyunca gereksiz bahaneler ile red veriyorlar.

Bu konu ile alakalı benim gibi bir sürü mağdur arkadaşım kardeşim var ve yapabileceğim her ne varsa gerek bu konu gerek diğer engelli kardeşlerimin karşılaştığı sorunlar adına yapmaya hazırım...