17.06.2012 en mutlu günüm, düğünüm çok güzeldi peri masalı gibiydi...Herkezin gözü üzerimizdeydi. Ben o kadar güzel olacağını hiç sanmıyordum.Rüya gibi geldi geçti.. Ertesi gün balayına gitmek için yola çıktık. 19.06.2012 saat 04:30 da araç içi trafik kazası geçirmişiz, omurgamda kırık meydana gelmiş ve artık yürüyemiyordum,hissetmiyordum... Kaza sonrasında gözlerimi açtığımda yoğun bakımdaki 6. günümdü. Rabbim beni pamuklara sarıp yoğun bakımdaki yatağıma yatırmıştı...Acı hissetmemiştim hiç... Herkesle konuşuyormuşum, merak etmemelerini söylüyormuşum,ama ben hiç birini hatırlamıyorum, eşim hep başucumda (kendi ağrıları, ameliyatlarını unutmuş endişeyle bekliyordu). Ben olanlara anlam veremiyordum. Olayın ciddiyetinin farkında değildim çünkü hayatımda omurilik felçli bir tanıdığım hiç olmadı. Hiç bilmezdim nasıl bir hastalık olduğunu, yürüyememek nasıl bir duygu bilmiyordum.. Ama kader insana herşeyi öğretiyor. Ben hiç umudumu kaybetmedim, 45 gün sonra ayağa kalkacağım iki ay sonrada yürüyeceğim dedim.(öyle de oldu çok şükür) Çok zor günler geçirdik ama mutluydum, bir balayı faciası gibi görünse de her şerde bir hayır vardır dedim hep iyi yönlerini düşündüm. Beni gerçekten kimler seviyormuş, kimler dostummuş öğrendim.
Eşimi tanıdım kaza sonrasında... Nasıl yani dediğinizi duyuyorum, biz 5yıllık birliktelikten sonra evlendik. Ben onun bu kadar güçlü ve sabırlı olduğunu bilmezdim. O kadar narin yaklaştı ki bana bir bebekmişim gibi davrandı hep, herşeyimle o ilgilendi, yorulmadan, bıkmadan uğraştı günlerce, aylarca... Rabbim beni onun yokluğu ile sınamasın. O benim elim, ayağım herşeyim O yanımdayken her zorluğu aşacağımı biliyorum. Ki çok şükür artık kanedyenle yürüyorum evimdeyim ona yemekler yapabiliyorum, ev işlerimi yapabiliyorum, kendi ihtiyaçlarımı görebiliyorum... Rabbim herkesin gönlüne göre versin, inancımı hiç kaybetmedim herşey daha da güzel olacak ben inanıyorum... İşte bu da benim hikayem...
Eşimi tanıdım kaza sonrasında... Nasıl yani dediğinizi duyuyorum, biz 5yıllık birliktelikten sonra evlendik. Ben onun bu kadar güçlü ve sabırlı olduğunu bilmezdim. O kadar narin yaklaştı ki bana bir bebekmişim gibi davrandı hep, herşeyimle o ilgilendi, yorulmadan, bıkmadan uğraştı günlerce, aylarca... Rabbim beni onun yokluğu ile sınamasın. O benim elim, ayağım herşeyim O yanımdayken her zorluğu aşacağımı biliyorum. Ki çok şükür artık kanedyenle yürüyorum evimdeyim ona yemekler yapabiliyorum, ev işlerimi yapabiliyorum, kendi ihtiyaçlarımı görebiliyorum... Rabbim herkesin gönlüne göre versin, inancımı hiç kaybetmedim herşey daha da güzel olacak ben inanıyorum... İşte bu da benim hikayem...
sonuç beni gülümsetti
