merhaba... nasıll başlanırr bilmiyorumm yenii üyee oldumm vee bii çokk arkadaşınn hikayesinii okudumm. hepsinee büyükk geçmişlerr olsunn diyorumm. allahımm herşeyinn en iisinii bilirr, böylee bii olyınn olmasındaa daa bii hayırr vardırr diee düşünüorumm. bii çoğuu kadarrr kötüü olmasamdaa (kii onlardaa kötüü değillerr beterinn beterii vardırr) bendee kazaa anıımıı sizlerle paylaşmakk istiyorumm
27 nisan 1999. Ben bu yıldaa henüzz 8 yaşındaydımm 1. sınıfaa gidodumm.günlerden pazardıı. her pazarr olduğuu gbiii dışarıı çıktımm, sabahtann ayağımdaa en sevdiğimm spor ayakkabilarımm dar bi tayt giymiştim. çokk güzel bi gündü. lojmandaki herkess dışardaydıı. bahçedee kahvaltı edenlerr, her şey muhteşemdii. komşumuzlaa kahvaltıı etmiştimm, hatta arkadaşımm furkanlaa bisiklete binmiştikk... derkenn öğle vaktine doğruu bii kaza oldu dedilerr yolda. çocukluk yaa, bi de merak, herkes o tarafa giderken ben dee gittim. bi motor devrilmiş. sepetin içinde de adam kalmıştı. ben dee lojmanınn elektronik kapısınaa tutundumm izliodumm.. lojmanınn lokalinde kalan bii üniversiteli abi de kulübede oturuyormuş. kalabalıktaa lojmana kimse girmesinn die kapıyıı kapatmak istemiş. işte herşey burdan sonra başladı...
o kapıyı kapatırken mekanizmanın bulunduğu kutunun arkasındaki beni görmemiş. kapı düğmesine basmasıyla benim kutunun içine girmemm bi oldu. o anı hatırlamıyorum. nasıl oldu nasıl girdim ne oldu bilmiyordum.
gözümü açtığımda etraf karanlıktı ve başımdaa sadecee seslerinii duyduğum bi çok insan vardıı. hepsi dee bağrıodu "ordan olmaz, burdan çıkartalım, hayırr ellemeyinn" gbi bağırtılarr. tek hissettiğimm şeyy kafamdakii sıcaklıktı. biri sürekli içinde bulunduğum kutuya tekmee atıoduu ve ordan sonrasınıda hatırlamıoyorum...
tekrar gözümüü açtığımda birileri benii tutmuş araba durdurmaya çalışıodu. o andaa tek gördüğüm şey kucağıma dökülen bağırsaklarımdııı. 2 gn öncee o küçük ellerimdee kalem varken O AN elimde bağırsaklarımı tutuyordum... neyse araba durduruldu abiim ben ve düğmeyee basan kişi bindik -yani binmişiz-. baş ucumda abim vardıı, ağlıoduu. abimi ilk defaa öyle görmüştüm... abii ağlama ne olur dedimm. ağbim hemm ağlayıpp hem espriler yaparakk benii uyanık tutmayaa çalıştıı. "ayşee bakk kızımm kalbinn çok kirliymiş görüyorum şuan onuu akciğerlerinde çökmüşş bundan sonra kalbinii temiz tut" demiştii.
<BUNDAN SONRA> evett acaba bundan sonrası olacak mıı die geçti aklımdan. hastaneye vardığımızdaa hayatımda ilk defa ameliyathane görmeninn şaşkınlığıyla benii ameliyata aldılar... soğuk ve bi o kadar sert tabiri caizse masaya yatırdılarr. başımdaa kocaman ışıklarr ve dolaşan insanlar ve hiç susmayan bi hemşire... kıyafetlerimii çıkartılarr jiletlee kestiler daha doğrusuu son olarak ayakkabımın TEK'ini çöpe atılarr -üzülmüştümm hiç üzülecekk birşey yokk gibi ona üzüldüm - daha sonra iğne falan birşeyler son sözüm o an, "doktor amca uyuyabilir miyimm " olmuştu.
kalktığımda başımda babam vardı. sanki o suç işleyincee kii mahcup tavrınıı takmış çökmüş omuzlarıyla endişeli bii biçimdee bana bakışı vardı... ayağımın koptuğunu sanki arabada görmüştüm ama pek inanmamıştım koptuğuna. uyandığımda öğrendim. ağlamıştımm, ne olurr gerii dikin diee "ayağını gömdük" dedilerr bana çok üsüldümm. çıkarın dikin ben öğle de yürürüm demiştimm. daha sonra babaannem ayağımın beni cennette beklediğinii söyleyince susmuştum...
daha sonra 1 hafta yemek vermediler. her içeri girene bana yemek mi getirdin, die sorarmışım. o sıralar ablamda trabzonda okuo. benim için gelmiş maraşa. başımda ağlıoduu. hatırlamıyorum ama ablamıı ben teselli etmişim. 8 yaşındaki o halimle ablama, " abla bu olabilecek birşey kimse yarının ne olacağını bilemez böyle olması gerekiomuş. bu saatten sonraa ağlayıp kendini harap etmene gerek yok. bak ben sağlıklıyım, allaha şükür yaşıyorum (ki yaşamamın bi mucize olduğunu söylüyolar) ve yakında ayağa kalkacağım" demişim.
kendimee tam geldiğimdee karnımda 58 tane dikiş vee sağ kasıklarımdann aşağıı doğruu inenn 28 dikişiminn olduğunuu söylediler. bel kemiğim kırılmasına santimler kalmış. kırılsaydı yaşayamazmışım. ben istemişim yaşamayıı...
evet ben istedim çünküü doğduğumdan beri YAŞAMAYI ÇOK SEVİYORUM...
şu an 17 yaşındayım. bii bacağım yok, protez kullanıyorum. hiç bir şekilde hiç birşeyde zorluk çekmiyorum. arasıra protezim isyana geliyo ama olur o kadar ... mutluyumm. tek olmadığımı ve bunun utanılacak birşey olmadığını biliyorum. bazı insanların bakışlarını sevmiyorum, ama olsun, eminim ki onlar daa art niyetle bakmıyolardırr
GÖRÜŞMEK ÜZERE.. kazasıs belasız günler...
27 nisan 1999. Ben bu yıldaa henüzz 8 yaşındaydımm 1. sınıfaa gidodumm.günlerden pazardıı. her pazarr olduğuu gbiii dışarıı çıktımm, sabahtann ayağımdaa en sevdiğimm spor ayakkabilarımm dar bi tayt giymiştim. çokk güzel bi gündü. lojmandaki herkess dışardaydıı. bahçedee kahvaltı edenlerr, her şey muhteşemdii. komşumuzlaa kahvaltıı etmiştimm, hatta arkadaşımm furkanlaa bisiklete binmiştikk... derkenn öğle vaktine doğruu bii kaza oldu dedilerr yolda. çocukluk yaa, bi de merak, herkes o tarafa giderken ben dee gittim. bi motor devrilmiş. sepetin içinde de adam kalmıştı. ben dee lojmanınn elektronik kapısınaa tutundumm izliodumm.. lojmanınn lokalinde kalan bii üniversiteli abi de kulübede oturuyormuş. kalabalıktaa lojmana kimse girmesinn die kapıyıı kapatmak istemiş. işte herşey burdan sonra başladı...
o kapıyı kapatırken mekanizmanın bulunduğu kutunun arkasındaki beni görmemiş. kapı düğmesine basmasıyla benim kutunun içine girmemm bi oldu. o anı hatırlamıyorum. nasıl oldu nasıl girdim ne oldu bilmiyordum.
gözümü açtığımda etraf karanlıktı ve başımdaa sadecee seslerinii duyduğum bi çok insan vardıı. hepsi dee bağrıodu "ordan olmaz, burdan çıkartalım, hayırr ellemeyinn" gbi bağırtılarr. tek hissettiğimm şeyy kafamdakii sıcaklıktı. biri sürekli içinde bulunduğum kutuya tekmee atıoduu ve ordan sonrasınıda hatırlamıoyorum...
tekrar gözümüü açtığımda birileri benii tutmuş araba durdurmaya çalışıodu. o andaa tek gördüğüm şey kucağıma dökülen bağırsaklarımdııı. 2 gn öncee o küçük ellerimdee kalem varken O AN elimde bağırsaklarımı tutuyordum... neyse araba durduruldu abiim ben ve düğmeyee basan kişi bindik -yani binmişiz-. baş ucumda abim vardıı, ağlıoduu. abimi ilk defaa öyle görmüştüm... abii ağlama ne olur dedimm. ağbim hemm ağlayıpp hem espriler yaparakk benii uyanık tutmayaa çalıştıı. "ayşee bakk kızımm kalbinn çok kirliymiş görüyorum şuan onuu akciğerlerinde çökmüşş bundan sonra kalbinii temiz tut" demiştii.
<BUNDAN SONRA> evett acaba bundan sonrası olacak mıı die geçti aklımdan. hastaneye vardığımızdaa hayatımda ilk defa ameliyathane görmeninn şaşkınlığıyla benii ameliyata aldılar... soğuk ve bi o kadar sert tabiri caizse masaya yatırdılarr. başımdaa kocaman ışıklarr ve dolaşan insanlar ve hiç susmayan bi hemşire... kıyafetlerimii çıkartılarr jiletlee kestiler daha doğrusuu son olarak ayakkabımın TEK'ini çöpe atılarr -üzülmüştümm hiç üzülecekk birşey yokk gibi ona üzüldüm - daha sonra iğne falan birşeyler son sözüm o an, "doktor amca uyuyabilir miyimm " olmuştu.
kalktığımda başımda babam vardı. sanki o suç işleyincee kii mahcup tavrınıı takmış çökmüş omuzlarıyla endişeli bii biçimdee bana bakışı vardı... ayağımın koptuğunu sanki arabada görmüştüm ama pek inanmamıştım koptuğuna. uyandığımda öğrendim. ağlamıştımm, ne olurr gerii dikin diee "ayağını gömdük" dedilerr bana çok üsüldümm. çıkarın dikin ben öğle de yürürüm demiştimm. daha sonra babaannem ayağımın beni cennette beklediğinii söyleyince susmuştum...
daha sonra 1 hafta yemek vermediler. her içeri girene bana yemek mi getirdin, die sorarmışım. o sıralar ablamda trabzonda okuo. benim için gelmiş maraşa. başımda ağlıoduu. hatırlamıyorum ama ablamıı ben teselli etmişim. 8 yaşındaki o halimle ablama, " abla bu olabilecek birşey kimse yarının ne olacağını bilemez böyle olması gerekiomuş. bu saatten sonraa ağlayıp kendini harap etmene gerek yok. bak ben sağlıklıyım, allaha şükür yaşıyorum (ki yaşamamın bi mucize olduğunu söylüyolar) ve yakında ayağa kalkacağım" demişim.
kendimee tam geldiğimdee karnımda 58 tane dikiş vee sağ kasıklarımdann aşağıı doğruu inenn 28 dikişiminn olduğunuu söylediler. bel kemiğim kırılmasına santimler kalmış. kırılsaydı yaşayamazmışım. ben istemişim yaşamayıı...
evet ben istedim çünküü doğduğumdan beri YAŞAMAYI ÇOK SEVİYORUM...
şu an 17 yaşındayım. bii bacağım yok, protez kullanıyorum. hiç bir şekilde hiç birşeyde zorluk çekmiyorum. arasıra protezim isyana geliyo ama olur o kadar ... mutluyumm. tek olmadığımı ve bunun utanılacak birşey olmadığını biliyorum. bazı insanların bakışlarını sevmiyorum, ama olsun, eminim ki onlar daa art niyetle bakmıyolardırr
GÖRÜŞMEK ÜZERE.. kazasıs belasız günler...