Merhaba, topluca cevap yazmak istedim. Uzun olabilir ama eğer konuyla ilgiliyseniz ve mesajı okursanız çok mutlu olurum.
deep_blue85 eşim 5 yıldır ilaç kullanıyor zaten.. rexapin ve duxet kullanıyordu, sonra değiştirmek istedi bir doktor abilify ve zestat ile. cumartesi 5 senelik doktoruyla görüşeceğiz o ne diyecek merak ediyorum. ailemle yüzleştiği, ailemin ondan özürler dilediği de oldu (çoğu konuda hatalı değillerdi bile), ama eşim şu "hatalı değillerdi bile" lafını okuyunca bile bağırıp çağırıp sinirlenmeye başlayabiliyor. asla gerçekleri görmüyor, yüzsüz bir zihniyetle "bana tahammül edeceksiniz! ben unutmam! ben affetmem" diye bağırıp duruyor.
perseküsyon eşime hiçbir zaman "şizofreni" tanısı koymadılar, paranoya demiş doktoru. cumartesi günü randevumuz var, doktora bunları açıkça soracağım. benim eşimin tanısı nedir? bu aşırı alınganlık hali düzelir mi? diye. eşim ilaç kullanmaya asla direnmiyor, öfke kontrolü konusunda da, ben öfkesini kontrol etmesinden ziyade böyle salak saçma şeylerden alınmasın istiyorum. onu da düşünüyorum. biz boşansak yarın öbür gün başka şeyden alınacak, belki iş hayatı mahvolacak, belki daha zor şeyler gelecek başına.
noz88b bipolar tanısı da almadı, paranoya dediler sadece. "bende paranoid kişilik bozukluğu yok şüphecilik var" diyor mesela. bence öyle değil ama. okuduğum her şeye birebir uyuyor eşim, paranoid kişilik bozukluğunda.
zaferim34 ilaç tedavi önerisi istemiyorum aslında, paranoid düşünceleri ilaçlar yok ediyor mu, düzgün düşünmeye başlayabiliyor mu hasta? yoksa bunları düşünmeye devam ettiği halde sadece tepkisiz mi kalıyor? bunu anlamaya, onun gibi hisseden insanlarla haberleşmeye çalışıyorum ki onu anlayabileyim. ilaç tedavisinden vazgeçme-vazgeçirme gibi bir niyetim asla yok, eşim ilaçlarını kullanmaya başladığı ilk 2 sene harika biriydi ama 20 gün askerde kullanamadıktan sonra tuhaflaştı ve bir daha asla düzelmedi. takıldığı şeyleri size anlatsam gerçekten garip şeyler olduklarını anlayabilirsiniz. mantıklı görünen, ama aşırı düzeyde alıngan, asla ikna edilmesi de mümkün olmayan takıntıları oluyor.
chesterrr eşimle konuşmaya çekinir halde olduğum için iletişimimiz çok zayıf. zaten eşim pek konuşkan biri değil. işten gelir yemek yer çay içer uyur. çok gündelik, sıradan konuşmalarımız olur. oturup bir şeyi derin şekilde konuşmak istesem, bir şeyden rahatsız olsam konu mutlaka onun bana bağırıp çağırdığı ve üstünlük tasladığı saçma bir duruma evriliyor. asla derinlikli konuşmalar yapamıyoruz. ailemden hoşlanmaması psikoz değil farkındayım ama çok saçma şeylerden alınıp bunlardan tetiklenmesi psikoz değil mi? mesela "burada husumet var! demiştim husumet diye bağırmıştım sana! kan dökülecek o kan benim olacak demiştim!" falan diye bağırıyor. yani cia ajanı değiliz altı üstü kaynana muhabbetleri. "her şeyi anlarım" demişsiniz ya ben aslında sizle konuşmayı çok isterim. bazı tartışmalar esnasında ses kaydı almıştım (eşimin haberi var), onları dinleseniz belki anlarsınız durumunu diye umutlandım. telegramınız varsa konuşmak isterim, biliyorsunuz telegramdan görüşünce telefon numaranızı öğrenmiyorum, sadece kullanıcı adı öğreniliyor.
tapasya ne eşime ne de başka psikiyatri hastalarına asla deli gözüyle bakmam. herkesin duygularını anlamaya çalışır, irdelerim hele ki eşim için bunu yapmayı çok isterim. bu yüzden sizlerle iletişime geçmek istedim, çünkü dediğiniz gibi çok ama çok zor. eşimin annesinde, babasında, amcasında bipolar var. ama kendisine hiç bipolar demediler. paranoya dediler sadece. bilmiyorum ki ne yapsam, konuşurken diken üstünde olmak neyden alınacak diye düşünerek yaşamak imkansız bir şey.
herkese not:eşimde inanılmaz bir affetmeme, kin, düşmanlık durumu var. yani mesela ona "bana neden böyle yapıyorsun hiç mi için acımıyor" desem, "siz bana acıdınız mı?" diyor. bu sorusunun sebebi de kaynanasının kendisinden hoşlanmaması, ben ona çok para harcadığım için gıcık olması falan. neymiş annem ona senelerce "iş okul askerlik" demiş. hangi kız annesi bunu demez? oysa ben onu okuttum, askerliğini yaptırdım, işine soktum, düğünümüzü yaptım, annesini tedavi ettirdim, ona hep sevgi gösterdim. elbette kötü zamanlarımız oldu ama maddi manevi desteğimi üzerinden hiç çekmedim. bunları unutup "bana siz acıdınız mı" demesi bana yüzsüzce geliyor. normal insan davranışı değil bu.