Merhabalar,
05.06.2019 tarihinde memleketten haber geldi. Eşimin büyükannesi vefat etmişti Allah rahmet eylesin. Yaşlı olduğu için beklediğimiz bir haberdi. Eşim iş yerimizden beni aradı cenazeye gideceğini söyledi. Ben de gitmesen elimiz baya sıkışık bu ayda evin kredisini yatırmadık dedim. Ama sonra içimi pişmanlık kapladı dedim kadın orda ölmüş benim düşündüğüm şeye bak. İçin nasıl rahat edecekse öyle yap dedim.
Aradan belki bir saat geçmeden tekrar aradı beni. Sen de gelmek ister misin diye ? Ben gelip ne yapacağım siz gidip gelin dedim. Sonra eltimle görümceminde geleceğini söyledi, ben tek bayan olurum diye de gitmek istememiştim. (Bu arada lütfen yanlış anlamayın bizim adette evin büyük erkekleri genelde giderler o yüzden). neyse tamam o zaman kendime de bi kaç eşya alayım sen gel çıkalım dedim.
Bu arada kızım var ondört yaşında. Sınavı oldupu için onu amcasına bırakacaktık. Oğlan zaten babası ile dükkândaydı biz gidince dükkana o bakacaktı. Neyse aslında bize bir sürü engel uyarı geldi ama biz anlamdık. Benim kızım asla kolay kolay ağlamaz biz giderken kapıda ağladı gelmek istemekle istememek arasındaydı ben sırf sınav zamanı yakın olduğu için getirmek istemedim. İyi ki gelmemiş diyorum şu anda.
Kusura bakmayın çok uzattım. Akşam yedi civarları ramazanın ilk sahur gecesi biz yola çıktık. Eşim, ben, görümcem, eniştem ve eşimin dayısı birlikteydik. Geceye kadar gayet normal konuşa konuşa geçti zaman. Ben onlar kendi arasında konuşuyor diye biraz uyuyayım dedim. Gözlerimi açtığım zaman duyduğum ses eniştemin sesiydi ERCAN ÖLDÜRDÜN BİZİ diyordu. Benim gördüğüm en son şey eşimin direksiyon çeviren elleriydi. Sonra gözlerimi açtığım zaman zifiri bir karanlığın içinde beyaz bir ışık o zaman öldüğümü düşündüm. Meğer bize yardıma gelen kişiler karanlık olduğu için fener tutuyorlarmış. Baktım sesler geliyor, dedim ki bacaklarım hareket etmiyor. Arabanın altındayım sanıyorum. Arabaya sıkışmışım. Kafada darbeler olduğu için tekrar bayıldım.
Sonrası olağan süreç hastahane ameliyat felan. Eşim dokuz gün yoğun bakım mücadelesi sonunda vefat etti, Rabbim rahmet eylesin. Ben şu anda hala hastahanede tedavi görüyorum t6 t7 paraplajik vaka.
On gün önce sağ ayak küçük iki parmakta çok az oynama başladı. Hisler ağrı, uyuşma şeklinde belirmeye başladı. İnşaAllah Rabbimin izni ile iki evladımla bu mücadeleyi kazanacağım. Oğlumu işe uğurlamak, kızımı sabahları okul için tekrar öperek koklayarak uyandırmak için sabırsızlanıyorum.
Yazım çok uzun oldu lütfen kusura bakmayın. Benimle aynı durumda olan arkadaşların fikir ve deneyimlerini paylaşmalarını çok isterim. Hepinize sevgiler, hayat hala güzel şeyler devam ediyor.
05.06.2019 tarihinde memleketten haber geldi. Eşimin büyükannesi vefat etmişti Allah rahmet eylesin. Yaşlı olduğu için beklediğimiz bir haberdi. Eşim iş yerimizden beni aradı cenazeye gideceğini söyledi. Ben de gitmesen elimiz baya sıkışık bu ayda evin kredisini yatırmadık dedim. Ama sonra içimi pişmanlık kapladı dedim kadın orda ölmüş benim düşündüğüm şeye bak. İçin nasıl rahat edecekse öyle yap dedim.
Aradan belki bir saat geçmeden tekrar aradı beni. Sen de gelmek ister misin diye ? Ben gelip ne yapacağım siz gidip gelin dedim. Sonra eltimle görümceminde geleceğini söyledi, ben tek bayan olurum diye de gitmek istememiştim. (Bu arada lütfen yanlış anlamayın bizim adette evin büyük erkekleri genelde giderler o yüzden). neyse tamam o zaman kendime de bi kaç eşya alayım sen gel çıkalım dedim.
Bu arada kızım var ondört yaşında. Sınavı oldupu için onu amcasına bırakacaktık. Oğlan zaten babası ile dükkândaydı biz gidince dükkana o bakacaktı. Neyse aslında bize bir sürü engel uyarı geldi ama biz anlamdık. Benim kızım asla kolay kolay ağlamaz biz giderken kapıda ağladı gelmek istemekle istememek arasındaydı ben sırf sınav zamanı yakın olduğu için getirmek istemedim. İyi ki gelmemiş diyorum şu anda.
Kusura bakmayın çok uzattım. Akşam yedi civarları ramazanın ilk sahur gecesi biz yola çıktık. Eşim, ben, görümcem, eniştem ve eşimin dayısı birlikteydik. Geceye kadar gayet normal konuşa konuşa geçti zaman. Ben onlar kendi arasında konuşuyor diye biraz uyuyayım dedim. Gözlerimi açtığım zaman duyduğum ses eniştemin sesiydi ERCAN ÖLDÜRDÜN BİZİ diyordu. Benim gördüğüm en son şey eşimin direksiyon çeviren elleriydi. Sonra gözlerimi açtığım zaman zifiri bir karanlığın içinde beyaz bir ışık o zaman öldüğümü düşündüm. Meğer bize yardıma gelen kişiler karanlık olduğu için fener tutuyorlarmış. Baktım sesler geliyor, dedim ki bacaklarım hareket etmiyor. Arabanın altındayım sanıyorum. Arabaya sıkışmışım. Kafada darbeler olduğu için tekrar bayıldım.
Sonrası olağan süreç hastahane ameliyat felan. Eşim dokuz gün yoğun bakım mücadelesi sonunda vefat etti, Rabbim rahmet eylesin. Ben şu anda hala hastahanede tedavi görüyorum t6 t7 paraplajik vaka.
On gün önce sağ ayak küçük iki parmakta çok az oynama başladı. Hisler ağrı, uyuşma şeklinde belirmeye başladı. İnşaAllah Rabbimin izni ile iki evladımla bu mücadeleyi kazanacağım. Oğlumu işe uğurlamak, kızımı sabahları okul için tekrar öperek koklayarak uyandırmak için sabırsızlanıyorum.
Yazım çok uzun oldu lütfen kusura bakmayın. Benimle aynı durumda olan arkadaşların fikir ve deneyimlerini paylaşmalarını çok isterim. Hepinize sevgiler, hayat hala güzel şeyler devam ediyor.
