her insan korkularıyla yaşar.benim fobim ise engellilerdi...
4yaşındaydım ankara dikmende yaşıyoruz. Bana yaşlı bir teyze bakıyor. Her gün annemle babam evden çıktıktan sonra balkona koşuyorum ve onlara el sallıyorum.Bir gün sıradışı bir şey oldu.Ben aileme el sallarken bir adam geçiyordu yoldan.Kollarında koltuk değneği ve bir bacağı yok. Şaşırmıştım...Bu neden böyle bacağına ne olmuş diye sordum. O sakat dedi.Anlayamamıştım sakat ne demek.Günlerden bir gün yaramazlık yaptım sanırım ayağındaki patiği göstererek bana şöyle söylemişti
"benim patiğim aslında beyazdı yaramazlık yaptım beni sakata verdiler o da ayagımı kanattı o yüzden kırmızı oldu.
çocuk aklı işte salak gibi inanmışım buna
hatta inanmak bi yana bi dönem (7-8 yaşlarındayken) tek başıma bir odadan öbürüne gidemezdim arkamdan bir sakatlar ordusu geliyor sanırdım.ailem durumun ciddiyetini anlayınca çok ünlü bir psikiyatrist e götürdüler beni.doktor fobinin ilaçla tedavisi yok dedi zamanla azalacaktır dedi ve nitekim azaldı. Ama allah bu korkumla hep yüzleştirdi beni.
Dersanecilik yaptığım dönemde gözleri görmeyen bir öğrencim oldu sonra kollarından biri kesik olan.Ama bununla bitmedi. Bir gün bi adamla tanıştım.Hoşlandım..Artık sevgili olma yolunda ilerliyorduk.Sonra bana bir şey söyledi.Duyduğumda kulaklarım uğuldadı çıldıracak gibi oldum. Kaçmak istedim...Kalmak istedim...Her iki bacagı da diz altından protezmiş o an öğrendim...ve nitekim kaldım..Tepkime anlam veremedi bir cafede hüngür hüngür ağlıyordum çünkü..nitekim kaldım..sonrasında anlaşamadık ve ayrıldık.Ama ayrılık sebebimiz benim korkum degıldı, alışmıştım çünkü kişilere zamanla alışabiliyorum.Asıl sebep onun engelini kafasında yenememiş ve kabul edememiş olmasıydı.
Sınavım bununla da bitmedi. 1.5ay önce bir kaza gecirdim.Yanlış yapılan bir ameliyat sonucu üç gün sonra tekrar ameliyat oldum.Şimdi ikinci ameliyatın da yanlış oldugu ve bir üçüncüye gerek oldugunu söylüyor doktorlar.Bu arada bacagımı kaybetme riskim var.
Allah beni korkularımla sınıyor biliyorum....
4yaşındaydım ankara dikmende yaşıyoruz. Bana yaşlı bir teyze bakıyor. Her gün annemle babam evden çıktıktan sonra balkona koşuyorum ve onlara el sallıyorum.Bir gün sıradışı bir şey oldu.Ben aileme el sallarken bir adam geçiyordu yoldan.Kollarında koltuk değneği ve bir bacağı yok. Şaşırmıştım...Bu neden böyle bacağına ne olmuş diye sordum. O sakat dedi.Anlayamamıştım sakat ne demek.Günlerden bir gün yaramazlık yaptım sanırım ayağındaki patiği göstererek bana şöyle söylemişti
"benim patiğim aslında beyazdı yaramazlık yaptım beni sakata verdiler o da ayagımı kanattı o yüzden kırmızı oldu.
çocuk aklı işte salak gibi inanmışım buna
hatta inanmak bi yana bi dönem (7-8 yaşlarındayken) tek başıma bir odadan öbürüne gidemezdim arkamdan bir sakatlar ordusu geliyor sanırdım.ailem durumun ciddiyetini anlayınca çok ünlü bir psikiyatrist e götürdüler beni.doktor fobinin ilaçla tedavisi yok dedi zamanla azalacaktır dedi ve nitekim azaldı. Ama allah bu korkumla hep yüzleştirdi beni.Dersanecilik yaptığım dönemde gözleri görmeyen bir öğrencim oldu sonra kollarından biri kesik olan.Ama bununla bitmedi. Bir gün bi adamla tanıştım.Hoşlandım..Artık sevgili olma yolunda ilerliyorduk.Sonra bana bir şey söyledi.Duyduğumda kulaklarım uğuldadı çıldıracak gibi oldum. Kaçmak istedim...Kalmak istedim...Her iki bacagı da diz altından protezmiş o an öğrendim...ve nitekim kaldım..Tepkime anlam veremedi bir cafede hüngür hüngür ağlıyordum çünkü..nitekim kaldım..sonrasında anlaşamadık ve ayrıldık.Ama ayrılık sebebimiz benim korkum degıldı, alışmıştım çünkü kişilere zamanla alışabiliyorum.Asıl sebep onun engelini kafasında yenememiş ve kabul edememiş olmasıydı.
Sınavım bununla da bitmedi. 1.5ay önce bir kaza gecirdim.Yanlış yapılan bir ameliyat sonucu üç gün sonra tekrar ameliyat oldum.Şimdi ikinci ameliyatın da yanlış oldugu ve bir üçüncüye gerek oldugunu söylüyor doktorlar.Bu arada bacagımı kaybetme riskim var.
Allah beni korkularımla sınıyor biliyorum....
