İçine kapanık olmaktan kurtulan psikiyatri hastaları var mı?

klişe ama; korkunun üstüne gideceksin...

ve herkes sosyal olmak zorunda değildir, olamaz da.

kendimi bildim bileli sessiz sakin içene kapanığım halimden memnunum başkalarının istediği gibi biri olmayacağım

@zeyiledilmistir,
Hayır öyle değil
Bilim insanları diyor ki
"İnsan sosyal bir varlıktır ve sosyal olamadığında psikolojik sorunlar yaşar."

asosyal olmak nedir ben bilirim. 28 senedir evdeyim.

evet bilim insanları öyle der ama o, sağlıklı ve normal insanlar için geçerli.

fakat biz şizofrenler farkı dünyalardayız.

herkese bol şans!

Sosyal ortamlara gir. Zamanla hallolur. Bende öyle oldu. Bir kişiyle konuşuyorsun, sonra başkasıyla tanışıyorsun falan bir bakmışsın içe kapanıklık geride kalmış, senin de arkadaşların olmuş.

Ben çalıştıktan sonra kendi ayaklarımın üzerinde durmaya başladıktan sonra gitti içine kapanıklık öz güvenim yerine geldi keşke üni okuyacağıma çalışma hayatına atılsaymışım diyorum. Çalışmaya başladıktan sonra gerisi çorap söküğü gibi geliyor. En azından bende öyle olduğunu söyleyebilirim.

ben dışarı bile çıkamıyorum evden market marketten ev evden hastane hastaneden ev

Her insan aşırı sosyal olmak zorunda değil. Psikozun içe kapanık insanlarda görülmesinin sebebi beynimizin farklı olması. Biz sosyalleştikçe yorulan, yalnız kalma ihtiyacı duyan insanlarız. Bu açıdan düşünmeye çalışalım. İki üç arkadaşınız varsa önünüze bakın.

İçime kapanınca insanlardan uzaklaşıyorum ve kara kara düşünmeye başlıyorum, bu da beni depresif yapıyor

selamlar, ben oldum olası ev hayatını sevmişimdir. ama orta okul, lise hayatım ve üniversitenin de ilk 2 yılında oldukça aktif ve sosyal bir insan idim.ergenlik ve gençlik dönemlerimdeki saplantılı inançlarım daha sonradan paranoya olarak ortaya çıktı ve tedaviye başladıktan sonra sosyal hayattan geri çekilmeye başladım.arkadaşlarımın zoruyla evden çıkan bir insana dönüştüm. telefonla konuşma sürem azaldı. muhabbeti açan artık ben değildim. muhabbetin sürmesine bile tahammül edemiyordum.iş hayatına atıldım evlendim. ama bu rahatsızlığım daha da artmaya başladı. ilaçlar beni daha da sessiz bir insana dönüştürdü. eşim ve çalıştığım yerdekilerden bir iki kişi beni sosyalleşmeye dışarı çıkmaya teşvik edip durdular ama bu bende daha da ters tepti anksiyetem tavan yaptı cinnet geçirmek üzereydim insanların benden sürekli birşeyler beklemesi üzerimde yük oluşturdu ve patladım sonunda ve polis eşliğinde hastaneye yatırıldım hemde 2 defa. diğer 5 ini normal yatırdılar 2 sinde bağlandım ve o şekilde diğer şehiredeki ruh ve sinire götürdüler.şuan da içime kapanık bir insanım ama bu benim tercihim diye düşünüyorum. bir sohbet olursa sohbet ile ilgili fikirlerim elbet vardır ama ben dahil olmak istemiyorum . dahil olamıyorum değil istemiyorum. şuan doktorum da sosyalleşmemi tavsiye ediyor ama daha önce tecrübe ettim sonucu kötü oluyor. bende youtube de video çekmeye başladım. günlük hayatımda konuştuğum sürenin belki yarısını videolarda konuşuyorum. bu benim daha çok hoşuma gidiyor. anonim olmak aynı zamanda düşündüğüm şeyleri paylaşmak hoşuma gidiyor. buradan da 2 3 kişiyle muhabbet ediyorum. yani gerçek hayatta içine kapanık görünen sosyal olmayan bir insan olabilirim ama bu beni üzmüyor. dışarıda yaşadığım ve yaptığım herşey bana değişik değişik hezeyan olarak geri dönüyor.o yüzden ben böyle kalmaktan memnunum. ama sizlerin içinde bu durumdan memnun olmayan varsa tavsiye verebilirim. ilk tavsiyem belediye kurslar açıyor gidin yazılın hem birşeyler öğrenirsiniz hemde insanların içinde bulunarak arkadaşlık kurma imkanınız olur. psikoz hastasıysanız TRSM ye gidin sizler gibi hastalarla beraber vakit geçirmek de size fayda sağlayacaktır.

Ruhsal hastalıklara sahip kişilerin sosyalleşememesinin en büyük sebebi.
İnsanlarla konuşurken ya yanlış bir şey söylersem ya insanlara bana gülerse diye düşünüp özgüven eksikliği yaşamaları bence.
Onun için aynı şartlara sahip kişilerle konuşmak ve iletişim kurmak bu özgüven eksikliğini aşmada yardımcı olabilir.
Ayrıca daha öncede yazmıştım ne kadar az insan o kadar az sorun biraz seçicide olmak lazım bazı insanların egoları tavan yaptığı için sürekli laf sokma, aşağılama , hata arama gibi huyları oluyor o kişiler sağlıklı kişilerin bile canını sıkabiliyor.

Kendimi bildim bileli sessiz ve içine kapanık biriyim.Psilkoz hastasıyım psikoz hastası olmadan öncede aynıydım şimdide aynıyım.Ekpss ile memur oldum ve profesör bir psikyatriye gitmeye başladım ilacımı değiştirdi.3-5 kişi daha iyisin gibi yorumlarda bulunuyor ben ise hiçbirşeyin değişmediğini sadece iş bulduğumu düşünüyorum. İçine kapanık olmaktan bırakın rahatsızlık duymayı gurur duyuyorum. Siz ne düşünüyorsunuz içine kapanık olmak kötü birşey mi ?

Ben bunu dert edinmeyi bıraktım, okul çıkışı otobüs durağında umarım arkadaşlardan biri gelmez diyorum

Abartmayın yavv. Engelli değilken çalışma hayatına kadar bende sessiz içine kapanık biriydim. Her şeyi hastalığa bağlamayın. Engelli olmayıp sessiz ve içine kapanık bir sürü kişi var. Kurtulun şu eziklik psikolojisinden !

@erola,
Ben sadece küçük bir iş kazasıyla sessizleşmiştim.
(15 yaşımda iken sağ kulak iç kısmına odun girmesi ile içe kapanmıştım doğrusu ben)
YOKSA BENDE NORMAL BİR İNSAN GİBİYDİM.

(Lise 1 yıllarımda olmuştu bu kaza)

Bu tamamen insanın karakteri ve huy ile ilgili birşey. Ben de psikoz hastasıyım ama üniversiteye gidiyorum sosyalleşiyorum bütün fakülteyi tanıyorum konuşuyorum hatta tanımadığım insanlarla bile tanışmaya çalışıyorum sırf hastalığım ilerlemesin diye yapıyorum bunu , bu tamamen insanın elinde olan birşey . Artık bu negatif düşüncelerden kurtulun . Ölü toprağını üzerinizden atın. Bu durumdan kurtulabilmek için zorlada olsa sosyalleşin toplum içine çıkın, göreceksiniz artık sizin canınız tek başına sıkılacak konuşacak birini arayacaksınız.

Sessiz ve içine kapanık olmak iyidir cp hastasıyım tranvalar zorbalıklae dışlanmalar yaşadım

@Üzümlükekim, aylarca kendimi sosyalleşmek için zorladım sonra eski halime döndüm. Tamamen bizim elimizde olan bir şey olduğunu düşünmüyorum, benim aklıma söyleyecek bir şey gelmiyordu sohbet sırasında.

@Pickle,

Aynen ben bu olayı yaşadım bugün
Konuşmak muhattap olmak istemiyorum

Paranoya diyordu buna doktorum

Aynen öyle

BENDE BU DURUM DAHA AŞIRI VAZİYETTE.
BEN İNSAN GÖRECEM DİYE KORKUYORUM.
(ÖZELLİKLE DE TANIDIĞIM İNSANLARI)

Hayatta her şeyin bir sebebi vardır, içe kapanık olmanızın sebebini araştırın, oturun kendi kendinize tefekkür edin, kendi geçmişinizi gözünüzün önüne getirin, yani psikoloğa gideceksiniz o da çocukluğunuza inecek o yüzden siz kendiniz de biraz araştırıp kendiniz üzerinde çalışma yapın. Maddi olan gitsin iyi bir psikoloğa ama herkesin durumu olmayabilir. Sebepleri bertaraf ettiğinizde özgüveniniz normalleşir. Kimisi de tercihen yalnız yaşam sürer o ayrı konu.

BENİMKİSİ TERCİH DEĞİL TAMAMEN KAZAYLA 100% BAĞLANTILI BANA GÖRE.

2 sene önceki halime bakıyorum. Vallahi iki sene önce samıtmışım. Yalan söylemeyeceğim; şu anda da böyle %100 girişken bir insan değilim ama eskisine göre bayağı yol katettim. En azından gerektiği yerde sesimi çıkarabiliyorum. Arkadaş ortamında muhabbet edecek seviyeye çıkabiliyorum.

Bunu başarmamdaki en büyük destekçim en yakın arkadaşımdır. Beni çeşitli ortamlara soktu, ilk zamanlarda zorlansam da zamanla sohbetim muhabbetim arttı. Yani kısacası pratik yapmak şart.

İşin ilginç yanı; en son gittiğim psikolog da dahil pek çok kişi benim otistlik olduğuma inanmıyor. Sırf bunlara baktığımda bile bayağı yol katettiğimi düşünüyorum.

@erola,

Selam,

Hocam kaç yıldır memursun bilmiyorum ama bu durumunu hiç küçümseme bence.

Bizim gibi psikiyatrik engelli çoğu durumda çalışarak sosyalleşiyor. Ve bu çok çok önemli.
Ben 15 yıldır memurum ve çoğu zaman yıllık izinlerim kullanmadığım için yanıyor.
İşe keyfine gidiyorum. Severek çalışıyorum ve eğer bir gün emekli olursam ne yaparım diye düşünüyorum.

Sosyallik konusunda haklısın: Herkes sosyal olmak, dışa dönük olmak zorunda değildir ama bu kendini toplumdan soyutlamak pahasına olmamalıdır. O yüzden bir işte çalışmak çok önemlidir bizim gibilerde.

@friends, Daha bir yıl olmadı. En azından bu şekilde kabul görmek istiyorum ama çoğu insanlar hor görüyor küçük görüyor bu da moralimi bozuyor

Kabul görmek, onaylanma ihtiyacı hissetmek, saygı duyulmak vb. insan olmaya dair şeyler.
Bizler toplumun en alt tabakasının bireyleriyiz. Ve siz memur olarak sınıf atlamış vaziyettesiniz.

Şöyle ki: Özelde bir profesöre gidip muayene olmuşsunuz bu bile önemli bir ayrıcalıktır bence.

İnsan önce kendini tanıyıp iyi ve kötü yanlarıyla kendini kabul etmelidir ki diğerleri de onu öyle kabul etsin.
İnsan önce kendi yaptığı hamlelerin bilincinde olarak hareket etmeli ki diğeri de onu o haliyle onaylasın.
İnsan önce kendine saygı duymalıdır ki...

Başka cümleler ile konuyu uzatmayayım.
Sözün özü: Kendini sevmeyeni kimse sevmez, kendini -bir şeye- layık bulmayanı diğerleri de layık bulmaz.