Kendinden Kaçış ve Sakatlık [Tartışma]

(kuyucak, ne güzel... böyle bir teşekkürün kendisine hemen teşekkür etmek lazımmış ama bilgisayar çöktü, kusura bakma. şimdi iki dakkalığına bir bilgisayar buldum da)

Yasamımda iki farklı boyut olarak algılanırsa eger sakatlığıda sakatsızlığıda yasadım gördüm yaşamaya da devam ediyorum.Engelli olmadan önce cevremde ki engellilerin cok ta farkında değildim her sağlıklı insan engelli adayıdır diyorduk anlatılanlar yada duyduklarımızdan bu payı cıkarıyorduk ama buna ne kadar inanıyor ve bunu gercekten ne kadar düşünüyorduk.Sedece dilimize pelesenk olmuştu.
Bir gün ben bunun gerçekliğini hiç bir seyin garantisinin olmadığını gördüm yaşadım sonra baska bir gözüm acıldı sanki engellileri gördüm hemde hiç görmediğim kadar coklardı ve her yerdeydiler.
Kendime sordum irdeleledim neden farkında olmadığımın acıklamasını bulmak istedim.Anlamak le yaşamak arasındaki derinlik cok farklıydı.
Ne kadar doğruluğunu düşünsemde hak versemde kendime konduramamıştım.Yani kendimize konduramıyoruz.Sonra neden ben deyişimizde bundan olabilir.
Yaşlılığı , düşkünlügü, çetin hastalıkları . sakatlığı kendimize konduramıyoruz.Çünkü bunlar kötü acı veren seyler zihin kendini güzel hep güzel istemine alıştırıyor bu saydıklarımızı geriye atıyor saklıyor örtüyor üzerini.
Hayat hergün birilerinin zihnin tozunu atıyor bak diyor buda var bende.Bu da acı tadım..
Bu acının tadına farklı sekillerde olsada bakıyoruz ama istiyormuyduk olsun diye hayır.
O yüzden bütün hesaplardan uzak bir hoşgörü ile yaklaşmalı insanlara herseyin üstünde insanlığın olduğunu kabul etmeli.Kimsenin alacağı yok vereceğide herkesin göreceği var.
Daha neler göreceğimizi bilmeden gördüklerimize bakmayı bilmeden nerdeyiz nerelerdeyiz bilmiyoruz...

Kuyucak abi yine güzel bir konu yakalamışsın ve aslında insanların zayıflıklarından bir parça olan "başına gelmesi muhtemel korkularından kaçışı" belki seninde dediğin gibi engelliğin bu kaçışdaki yerine biraz daha fazla vurgu yaparak, çokda güzel anlatmışsın.
İnsanız ne kadar sağlam durmaya çalışsakta korkularımız her zaman yakamızda ama hayatta yenemediğimiz,bizi kısıtlayan bazı korkularımızın üzerine giderek çözebileceğimizde aşikar.Belki kendimizi tanıma yolunda korkularımızı perdelemek yerine perdeyi aralayıp ardındaki gerçeği görmeyi denersek kendi varlığımızı,kendimizden kaçmamıza neden olan korkuların aslında bizim beynimizdeki kadar büyük ve korkutucu olmadığını görebileceğiz.Belkide gerçekten korkunç gördüğümüz o gerçekle karşılaşmanın şokunu yaşayacağız ama ilk şoktan sonrası daha bir kabulleniş,normal bir seyre dönüş olacak ama o perdeyi aralamazsak bunların hepsi bilinmeyen bir korku olarak bilinçaltımzda devleşmeye devam edecek...