merhabalar,
benim de sol kolum yok,çocukken trafik kazasında kaybettim.
bana büyüyünce kol takacaklarını söylediler.ben zaman zaman gerçek kol zannederek beklediğimi hatırlıyorum.zaten çocukken hiç de umurumda değildi, ben oyunuma bakıyordum.ne zaman ki genç oldum, gözüm karşı cinsden başka birşey görmedi,o zaman kolum önemli oldu! protez takacakları yaşa da gelmiştim.
kol diye karşıma soğuk, yapay, sevimsiz bişey çıktı! çok ağladım.hiç sevmedim ama onsuz olmam ihtimal bile değildi.lise öğrencisi olarak onu takmak sanırım biraz kendime güvenli olmamı sağladı.üniversitede de biraz sağladı.ama çok ağırdı çok hantaldı,zaten bir işe yaramıyordu. orada öylece duruyordu..aslında kendi hareketimi kısıtlıyordu,gene de onsuz yapamadım.kem gözlere kolu yok dedirtmiyordum.sözümona çok işime yarıyordu.ama giderek daha çok yük olmaya başladı. kimse niye takıyorsun demiyordu.evde takmıyordum ve bu hoşuma gidiyordu.14 yıl taktım.sonra bir gün aniden takmamaya başladım..bu kadar yılda ben aslında toplum için taktığımı farkettim ve (sadece içimden) en yakınlarıma takma demedikleri için hep sitem etttim.
zaten karşı cinsten daha önemli sorunlarla da karşılaşmıştım bu arada.çok önemli değillerdi.ya da ben sadece yürek diyenleri mi görür olmuştum. kem gözler takmamama da karşı çıkan yaklaşımlarda bulundular tabii.üzdüler beni.
artık, hiçbir zaman protez takmayı düşünmem.gerçek kol bile istemem.tek elimi büyük bir maharetle kullanıyorum ve kolumun olmadığına memnun oluyorum.
iki kolum olmasaydı protez çok gerekli olurdu herhalde onu bilemiyorum.
ben bütün bu aşamaları yaşarken yalnızdım.iç hesaplarımla kendi sonuçlarıma kendim vardım..ancak bu kadar yıl nasıl olduysa kendimden başka hiçbir bir engelliyi görmedim.engelliler.biz ile tanıştığım için mutluyum.
benim de sol kolum yok,çocukken trafik kazasında kaybettim.
bana büyüyünce kol takacaklarını söylediler.ben zaman zaman gerçek kol zannederek beklediğimi hatırlıyorum.zaten çocukken hiç de umurumda değildi, ben oyunuma bakıyordum.ne zaman ki genç oldum, gözüm karşı cinsden başka birşey görmedi,o zaman kolum önemli oldu! protez takacakları yaşa da gelmiştim.
kol diye karşıma soğuk, yapay, sevimsiz bişey çıktı! çok ağladım.hiç sevmedim ama onsuz olmam ihtimal bile değildi.lise öğrencisi olarak onu takmak sanırım biraz kendime güvenli olmamı sağladı.üniversitede de biraz sağladı.ama çok ağırdı çok hantaldı,zaten bir işe yaramıyordu. orada öylece duruyordu..aslında kendi hareketimi kısıtlıyordu,gene de onsuz yapamadım.kem gözlere kolu yok dedirtmiyordum.sözümona çok işime yarıyordu.ama giderek daha çok yük olmaya başladı. kimse niye takıyorsun demiyordu.evde takmıyordum ve bu hoşuma gidiyordu.14 yıl taktım.sonra bir gün aniden takmamaya başladım..bu kadar yılda ben aslında toplum için taktığımı farkettim ve (sadece içimden) en yakınlarıma takma demedikleri için hep sitem etttim.
zaten karşı cinsten daha önemli sorunlarla da karşılaşmıştım bu arada.çok önemli değillerdi.ya da ben sadece yürek diyenleri mi görür olmuştum. kem gözler takmamama da karşı çıkan yaklaşımlarda bulundular tabii.üzdüler beni.
artık, hiçbir zaman protez takmayı düşünmem.gerçek kol bile istemem.tek elimi büyük bir maharetle kullanıyorum ve kolumun olmadığına memnun oluyorum.
iki kolum olmasaydı protez çok gerekli olurdu herhalde onu bilemiyorum.
ben bütün bu aşamaları yaşarken yalnızdım.iç hesaplarımla kendi sonuçlarıma kendim vardım..ancak bu kadar yıl nasıl olduysa kendimden başka hiçbir bir engelliyi görmedim.engelliler.biz ile tanıştığım için mutluyum.
