Bende atipik otizm var. Rahatsızlığım yüzünden insanların duygularını ve düşüncelerini anlamakta zorlanıyorum. Bu yüzden çok fazla patavatsızlık yapıyorum, istemeden insanları incitebiliyorum, söyledikleri şeyleri bazen anlamıyorum ya da yanlış anlıyorum, yaptıkları şakaları ise neredeyse hiç anlayamıyorum (anladığım zamanlarda da düzgün şekilde karşılık veremiyorum.). Zaten bir erkek olarak futbol, araba ve kadınlar hakkında konuşmaktan hoşlanmamam ayrı bir dezavantaj benim için. Bunun sonucu olarak herkes benden uzaklaşıyor, uzaklaşmayan da beni ciddiye almıyor bile. Mesela; iş yerindekiler genelde diğerlerine selam verirken ya da sohbet ederken beni hep es geçiyorlar. Bir buluşma olacağı zaman beni hiç çağırmıyorlar. Sevgili ve evlenme konusunu açmaya bile gerek yok. Galiba ömür boyu yalnız kalmak kaderim olacak. Özellikle bu ülkede gram vasfı olmayan insanlar sırf çenesi çalışıyor diye hayatta her zaman benden önde olacaklar. En iyi işlere girecekler, hatta belki benim amirim ya da müdürüm falan olacaklar. En iyi sevgililere sahip olacaklar. Mahallede görüyorum zaten, elinde tesbihle ve Adidas eşofmanıyla ağzından küfür eksik olmayan mahalle kekolarının bile yanında manken gibi kızlar var (Sonra niye kadın cinayetleri artıyor.). Onlar hayatını gül gibi yaşarken ben yalnızlığımda kimsenin ruhu bile duymadan sefil bir şekilde yaşayacağım. Hatta belki de öldüğümde yaşadığım evde cesedim günlerce çürüyüp kalacak.
Bu arada kimseye kendimi acındırmak gibi bir niyetim yok. Zaten acınsam da bir şey değişmez. Sadece şu anda içimi dökebileceğim kimsem olmadığı için içimdekileri buraya yazmak istedim. Yazdıklarımdan rahatsız olan varsa kusura bakmasın.
Bu arada kimseye kendimi acındırmak gibi bir niyetim yok. Zaten acınsam da bir şey değişmez. Sadece şu anda içimi dökebileceğim kimsem olmadığı için içimdekileri buraya yazmak istedim. Yazdıklarımdan rahatsız olan varsa kusura bakmasın.