Psikolojik yürüme bozukluğu olan var mı?

arkadaşlar ilk defa kendimle ilgili sorunları diile getireceğim utanıyordum. okuyan okymayana teşekür ederim şimdiden..
bende kendimi bildim bileli yürürken yada oturmuşkende ayaklarımı kasmaya çalışarak ya geri yada öne itiyorum ayaklarımı. bu arada memurum beni gören bişiyin yok der .
birde arkadaşlar çok sert biçimde burnumu içe çekiyorum dışada çektiğim oluyor bazen el kolum oynuyor gözlerime hakim olamıyorum göz kapaklatımı sert biçimde kapatıp sert biçimde açıp rahatlanmaya çqlışmaktayım boğazında sanki bişi varmış gibi öksürüyorum çok itina ile yapmam beni yoruyor tabi. arkadaşlar bu öksürük ben zaten öyle düşünüyorum içimden gelen bir öksürük biçimi deyil bu boğazdan kendim yapmak istiyorum yapıyorumda bu aralar en çok da bu burun çwkme ve öksürme çok çok fazla oluyor psikiyatri doktorlarına gittiğimde diyorlar bizlik bir hastalık bazıları da kbb ye git diyor ama yine onlarda tedavi veriyorlar bana. kbb a gittim çok kere belki 50 farklı kbb doktoruna gitmişim ki onlarda bişi yok lakin tedavi verecez diyorlar bazıları.
kalınsağlıcakla

yardımcı olsanız seviniriz
kalınsağlıcakla

27 yaşındayım bu arada 13 yıldır tedaviler görüyorum

Tedavi için ne doktoruna gitmiştiniz? Ve nasıl bir tedavi uyguladılar?

burada açılan başlığı daha önceden görmediğimden bu sıkıntıyı yaşayan bir ben varım sanıyordum. okuyan olur mu bilmiyorum ama biraz içimi dökmek istiyorum,

10 yıldır psikolojik nedenlerden (doktorların söylediğine göre) yürüyüş bozukluğum var. nerde olursam olayım her gün, her saniye yürüyemediğimi düşünerek yürüyorum, ki bu salt düşünce değil, yamuk bastığımın farkındayım. kendi düşünceme göre belki başlarda düzgün yürümeme rağmen bir şekilde bu takıntı başladı ve başladıktan sonra düşüncelerim hiç değişmediği için sürekli yamuk basmam da gerçekleşmeye başladı. ve ayaklarım yere temas edecekken sürekli beynim bu alana odaklı olmasına rağmen
o yamuk basma olayını düzeltemiyorum. sanki bu dünyanın en zor şeyi, 10 yıldır kontrolüm altında, bir kere düzgün bastığımı görmedim. yani bu açıdan bakınca benim algımla alakalı olduğunu düşünebilirsiniz ama en iyi arkadaşlarım bile neden böyle yürüdüğümü soruyorlardı okulda.

nefes darlığım var deyip geçiştiyordum ama bozuluyordum tabi. onlardan daha çok bozulduğum insanlar da var, bunlar da dalga geçenler. tipe bak, ıyy vs... bir de bunu yaparken benim duymam için yüksek sesle söyleyenler, dönüp yüzüne baktığımda ufacık bir utanç duyup yüzünü çevirmeye bile gereksinim duymayanlar var ki insanı çıldırtıyorlar. bu artık öyle bir boyut aldı ki 10 dakikalık bir yolu alay konusu olmadan yürürsem kendimi başarılı saymaya başladım. evimize yakın lise var, buradakilerin çıkış saatlerinde o yolda yürüyorsam oradan geçmemek için ara sokaklara dalıp yolumu uzatıyorum. bunun gibi daha birçok kaçınma durumum var. bu kısıtlanmışlık duygusunu 10 yıldır içselleştiremedim, benim yapmadan bin defa düşündüğüm, cehennem ızdırabı çektiğim yürüyüşü benimle dalga geçenler ömürleri boyunca bir kez bile düşünmek durumunda değiller, neden? hayır hayat haksızlıklarla dolu, biliyorum ama insan haksızlığın bile saçma olanını kaldıramıyor işte. bir de tremorum var ki yürürken bunaldım, oturayım da bir çay içeyim desem bardağı nasıl tutacağım, deli gibi titrediğimi etrafa nasıl çaktırmayacağım vs.. tabi tremorun da tedavisi olmadığı gibi nedeni de bilinmiyor. şimdi bakıyorum ben şöyle bir 5 dakikalığına iyi ki yaşıyorum demedim. psikiyatristim geçen seansta senin hayatında bir dönüm noktasına ihtiyacın var dedi, ama nasıl olacak ki?

üniversiteyi bıraktım 1 ayda, iş yapmam lazım ama kendime güvenim yok, arkadaşım yok, kız arkadaşım zaten hiç olmadı. markette kasiyer bir kız öyle yapması söylendiği için hoşgeldiniz dese gidip aşık oluyorum. aylarca hayal falan kuruyorum, şu sıfırın ortasındaki boşlukta bir nokta oluyor hayatımda, aksi hiç çekilmiyor. bazen aylarca evden çıkmıyorum, sigarayı bile param olduğu zaman üçer beşer alıp stok yapıyorum. yürüdüğüm cadde kalabalıksa her defasında başımın sağ tarafına ateş gibi bir ağrı düşüyor, odama dönünceye kadar da çıkmıyor, bu ağrıdan dolayı 2 metre önümde yer yarılsa fark etmeyip bodoslama dalarım, defalarca doktor değiştirmeme rağmen verilen ilaçlarında bir halta yaradığı yok.

bir delilik yapıp 10 şubat'taki bir konsere bilet aldım, şehir dışında olacak, alacağım zevki filan düşüneceğime nasıl bir an önce odama dönerim diye düşünüyorum. bir yandan intihar etmek istiyorum, öte yandan kendimle çelişerek bu eylemden korkuyorum, sanki şimdiye kadar boşa geçmiş ve devamında da hiçbir değişiklik olmayacak ve üstüne her başımı yastığa koyduğumda niye devam ediyorum dedirten bir hayat intihardan daha iyiymiş gibi. biraz kopuk anlattım belki, gecenin şu saatinde düşüncelere dalıp gitmişken bu başlığı gördüğümde yazmasam içimde kalacaktı. okuyan ve cevap veren olursa teşekkür ederim.

buraya yazmanız iyi olmuş. çünkü bazı problemlerin başkalarında da olduğunu bilmek bazen insanı rahatlatabiliyor. öncelikle yürüyüşünüzle ilgili düşüncelerinizin çözümü olduğunu bilin. ilaç ve psikiyatristle çözülecek bir problem değil pek. fakat durumunuzu tam olarak bilmediğim için ilaçları bırakmanızı tavsiye etmem. başka bir doktora daha gidip bırakmak istediğinizden bahsederseniz belki yavaş yavaş bıraktırabilir. ya da devam etmenizi isteyebilir. asıl önemli olan iyi bir psikoterapiste gitmenizi tavsiye ederim. sakarya'da yaşıyorum fakat bildiğim iyi bir terapist yok ne yazık ki. çözülemeyecek bir sorun değil. tremor da psikolojik kaynaklı olabilir. sizinkine çok benzer durumda olan bir yakınım var (dış görünüşle alakalı başka bir takıntısı olduğundan dolayı dışarı çıkmak istemiyor, tremor da var). okulu bıraktığınızı söylemişsiniz. şu an hiçbir sosyal ortamınız, arkadaş çevreniz yok mu?

Resmen cektigim izdirabi özet geçmişsin. Ilk mesajimdan beridir halen bir gelişme yasamadim. Gerçekten hayatımda ilk defa bu kadar çaresiz kaldığımı düşünüyorum. Bu tanımı belirsiz hastalığı nasıl yeneceğiz? Tükendim artık..

Benim bipolar bozukluğum var. Geçmişte şizofreni tedavisi de gördüm. Çok kötü olduğum ve ilaç kullandığım sıralarda uyku hariç hep ayaktaydım, sürekli yürüyordum kesinlikle oturamıyordum. Çok fazla kaygım vardı. 3 seneye yakın böyle devam etti. En sonunda sol dizimde şiddetli ağrılar oluştu. Doktora gittiğimde sol dizimde menisküs yırtığı oluşmuş olduğunu söylediler. O zamanlar araçla hafif bir uçurumun kenarından geçerken nefesim kesilecek gibi olurdu. Ancak yaşayan bilir bunları. Şimdi şizofreninin geçtiğini düşünüyorum. Bipolar bozukluk ilaçlarını kullanmaya devam ediyorum. Şimdi eskisi gibi sürekli ayakta değilim oturabiliyorum. Eskisi gibi denge sorunum yok, uçurum kenarından korkmadan geçebiliyorum.

Arkadaşlar merhaba sorununuz ne durumda buralarda kimse var mı? Bu konu hakkında tekrar konuşalım

Arkadaşlar bugün doktora gittim 4 aydır yürüme problemi yaşıyorum.Tendomlarda sınıntı var

Tarif eder misin? Nasıl bir zorluk yaşıyorsun tendonlarda ne var?