Değişen birşey olmadı kaza geçirdim uzun bir tedavi sürecinden sonra yürümeye başladım değişen birşey olmadı
Merhabalar
Engelli haklarına dair tüm içerikten üye olmaksızın yararlanabilirsiniz.
Soru sormak veya üyelere özel forumlarlardan ve özelliklerden yararlanabilmek içinse sitemize üye olmalısınız.
Sizce engelli olmasaydınız hayatınızda ne değişirdi?
- Konbuyu başlatan mehmt
- Başlangıç tarihi
Engelli olmasaydım şuan adam yaralama ve öldürmektten içerde olabilirdim. Şuan ki halime hamdolsun...
Meslek olarak yine aynı mesleği yapardım da, değişecek tek şey sosyalliğim olurdu sanırım. Okulda derslere daha aktif katılırdım, daha çok görev alırdım, üniversitede kulüplere üye olur toplantılara katılırdım. Ama işitme sıkıntısı olunca buralarda insanlarla iletişim sürekli sorun oluyor. Arkadaşlarla konuşmak bile sıkıntı olurken, tanımadığınız insanlarla biraraya geldiğinizde bu sıkıntı sizi zor duruma sokabiliyor. İşitme cihazları o kadar yardımcı olmadı bana...
Ama yine de hayırlısı olan buymuş demek ki. Şükürler olsun ki elim ayağım tutuyor.
Ama yine de hayırlısı olan buymuş demek ki. Şükürler olsun ki elim ayağım tutuyor.
Daha çalışkan olurdum...
Kimsenin öyle mükemmel bir hayatı yok, sadece ve sadece birbirinden farklı derdi ve acısı vardır. Engelli olmasan başka bir sıkıntın olurdu belki. Zaten sonucu belli olan bir maça çıkmışsın bari anın tadını çıkarın.
Ben dünyanın varlığında habersiz iken yoktan yaratıldım. bunca canlı çeşidinde hiç kimse ne olarak dünyaya geleceğini tercih etme şansına sahip değilken bende tercih şansım olmadan insan olarak dünyaya geldim. yıllarca bunca nimetten istifade ettim. İş hayatında evi otel gibi eşimi hizmetçim gibi görürken dışarıda yaşantımı yazmak istemiyorum. söylemesi ayıp olmasın hem yakışıklıyımdır hem de ticaret ile uğraşıp kendi işimin patronuydum. Maddi sıkıntım yoktu. Ne kadar fındık kırdım bilmiyorum. Eğer beyin ameliyatı olmasam bu hayat böyle gidecekti. Bir beyin tümörü ameliyatı her şeyi değiştirdi. 11 yıldır evdeyim. Dışarıya çok nadir çıkıyorum. İşyerini abime devredip hesaplarımızı ayırıp kira gelirlerim normal harcamaya yetiyor. Bu beyin ameliyatı beni evime aileme bağlamak için bir lütuf gibi oldu. Allaha şükrediyorum. Ayrıca daha çok düşünme daha çok araştırma imkanım oldu. Ne demişler ''nasihatte anlamayanın hakkı kötektir'' benimde biraz öyle oldu. En çok da çalışamayıp geçim sıkıntısı çeken arkadaşlara üzülüyorum. Onun dışında fazla kafaya takmayın. Bazen sevindiğiniz şey sizin için kötü son ile biter bazen de üzüldüğünüz şey sizin için mutlu son ile biter. Herkese mutluluklar dilerim.
Daha güzel bı meslek edinebilirdim böylece ekonomik olarak daha güçlü olabilirdim daha iyi yerlere gelebilirdim.onun dışında insanları takmamayi öğrendim zaman zaman canımı siksalarda..özgürce geziyo,kurslara katiliyo arkadaşlarımla buluşuyorum sosyal yaşantımda bı fark yok yani
benim küçükten beri isteğim kaymakamlık sınavlarına girip kaymakam olabilmekti. 18 yaşından beri hastayım. başarılı bir öğrenciydim. şu an yaşım 31. yıllar geçtikçe hastalığın ve ilaçların da etkisiyle başarım git gide düştü. beynim zayıfladı. eğer rahatsızlığım olmasaydı, hayatımı etkilemeseydi, kaymakamlık sınavlarına girmek isterdim. ama artık yapacak bir şey yok. şu an milli eğitimde bir buçuk senelik memurum. uzaktan eğitimle tezsiz yüksek lisansı bitirdim. buna da şükür. bir tek şu an evlilik kaldı. o da hayırlısı.
Nasibimde ne vardı bilemem ki!
Baya değişirdi herhalde. Engelli olmadan önce ortaokul ikinci sınıfta okurken oldukça dağınık ve düzensiz biriydim. ne ders dinler ne de üstüme başıma dikkat ederdim. Bir gün veli toplantısında öğretmenlerin benden yana şikayetlerini duydum ve değişmeye karar verdim. Son sınıfta daha derli toplu ve düzenli biri olmuştum ve bu değişim gerek sınıf arkadaşlarım gerekse öğretmenlerim tarafından fark edilmişti. Son sınıfta meslek lisesine gitmeye karar verdim ve sınava giriş için kaydı yaptırmıştım. Ancak gel gör ki sınava girmeden işitmemi kaybetmiştim ve 1 sene işitme kaybıyla meslek lisesinde okumaya çalışmama rağmen başaramadım ve normal liseye döndüm. Eğer işitmemi kaybetmemiş olsaydım muhtemelen meslek lisesini dereceyle bitirir üniversitede de elektrik-elektronik falan okurdum. Aslında sorun engelli olmak değil. Bir insanın bir şeyler başarmasındaki engel, onun yaşadığı fiziksel engel değil ruhsal veya zihinsel engeldir. Yani "ben engelliyim bunu yapamam, bunu beceremem" diye düşünür ve başarabileceği işe başlamadan pes eder. İnsan zihninde yarattığı bu engeli geçebilirse başaramayacağı şey yoktur.
Daha iyi yada kötü olacağını kimse bilemez.Hayatınızın iyi olması için illa engelsiz olmanıza gerek yoktur.Engelsiz olanlar çok mu? güzel yaşıyor hayatı birde bu açıdan bakın.Hayata nasıl bakarsanız o şekilde yaşarsınız.
Engelli yada engelsiz hiç farketmez yine sağlıklı ve huzurlu bir hayatım olmasını isterdim,diğer seçimler zaten kendi elimde.
Hayata güzel bakmaya çalışın, bakış açınızı değiştirin yada kendinizi mutlu edecek şeylerle uğraşın.İnanın ozaman hayat ne kadar güzel geçer görürürsünüz.
Engelli yada engelsiz hiç farketmez yine sağlıklı ve huzurlu bir hayatım olmasını isterdim,diğer seçimler zaten kendi elimde.
Hayata güzel bakmaya çalışın, bakış açınızı değiştirin yada kendinizi mutlu edecek şeylerle uğraşın.İnanın ozaman hayat ne kadar güzel geçer görürürsünüz.
Ben olaya karşı taraftan bakıyorum. Eşim engelli oldu, görme yetisi onda bir her iki gözünde de. Önceleri yoğun bakım hemşiresi olarak çalışıyordu. Akşamları bazen evde değildi, nöbetleri oluyordu. Önce ücretsiz izin aldık. Sonra da yol göstermeleriniz sayesinde emekli oldu. Artık daha çok evde vakit geçiriyor, en çok sevdiği şey kitap okumaktı, onu yapamıyor. Kendini işe yaramaz ve değersiz hissediyor. Ben öyle olduğunu düşünmüyorum. İşe gittiğimde çocuklarla ilgileniyor, onları gezdiriyor, yemek hazırlıyordu. Onları da yapmamaya başladı. Şükür ki çocuklarım büyük, idare edebiliyorlar. Ben eşim için çok üzülüyorum. Engelli olduğu için değil, işe yaramaz hissettiği için üzülüyorum. Onu neşelendirmek için birşeyler yaptığımızda çoğunlukla kızıyor. Anne babasından uzaklaştı. Onların hastalıkları ile daha önceleri uğraşırdı. Artık onu da yapamıyor. Ben mutlu olmasını istiyorum. En iyi doktorlara götürdüm, yapabileceğim herşeyi yaptım. Yine de kabullenemedi. Her çeşit ot, vitamin takviyesi, yağ vb. alıyoruz hiçbiri fayda etmiyor, daha çok üzülüyor. Keşke onu mutlu edebilecek birşey bulabilseydim... Keşke bu engelini kabullense ve böyle yaşamaya çalışsaydı.
Kabullenmek hayattaki bir çok sorunun anahtarı bence de. Eşiniz GETEM ya da MİLLİ KÜTÜPHANE gibi görme engelliler için geliştirilmiş bir çok sesli kütüphaneden binlerce kitabı dinleyebilir, belki biliyorsunuzdur. Elbette kendi kitap okumanın bir zamanlar o sayfalara göz gezdirmenin zevkini tatmış biri için başlarda zor gelse de vakit ayırıp sürekli hale getirildiğinde büyük ölçüde tatmin edici olacaktır. Ben öyle yapıyorum en azından. Geçmiş olsun...
Artık sürekli kendimi kollamam gerekmezdi, en önemlisi engeli üzerime yapıştıran motosikleti kullanmaya devam ederdim 
En azindan bu kadar saglik sorunuyla yıpranmaz ve daha guzel gelecek icin calismaya zamanim olabilirdi.Engelli olmak herzaman sorunlari cozmek icin plan yapmak demek aslinda.
ne değişirdi bilmiyorum ama engelli olmadan önceki hayatım devam ederdi hayalini kurduğum mesleği yapıyor olurdum ve en önemlisi mutlu olurdum herhalde
Bazen çocukluk arkadaşlarımı gördüğümde ( sosyal medya sağ olsun) ben de onlar gibi olabilirdim diye düşünürüm. Evli mutlu çocuklu.. Sonra herşeyin göründüğü gibi olmadığı, her hayatın kendince zorlukları olduğu aklıma gelir. Evlenen boşanır, çocuğu olan belki onunla sınanır, çok yüksek okullarda okumuştur ama işsizdir vs vs vs.. Herkes payına düşeni yaşıyor. Bizimki de buymuş.
İnsanların tüm yaptıklarına rağmen sabredip sonra üniversite hayatım böyle çıktıktan sonra iş hayatım nasıl olur bilemiyorum evlilik hayatımında nasıl olacağını bilmiyorum geleceğe dair karamsar oldum üniversiteye geldikten sonra istediklerim gerçekleşmeyince
