Sonradan engelli olanlar, engelinize nasıl alıştınız?

2017 de omurilik tümörü ameliyatı sonrası engelim kaldi.o zamana kadar mermer ustası idim ve günde 1 ton dan aşağı yuk geçmezdi üstümden simdi 5 kg taşıyamaz oldum.Tuvalet kontrolumu ilk başlarda zorlanıyordum alıştıktan sonra insan her şeye normal bakıyor.Fazla yüruyemiyorum.Hep kötüsünü aklıma getirdiğinden midir bu halim aklıma pek takılmıyor.Ama kışın havalar soğuyunca sıkıntı yaşıyorum.Dedim ya insanoğlu herşeye alışıyor.Kim ne söylemiş nasıl bakmış umrumda değil

yaşa yeter

şükrediyorum nefes alabildiğime

şükrediyorum her anıma, gülmek iyi geliyor...

benim işitme engelı ve 2012 den sonrakı yıllar gectıkce ağırlaşmaya başladı suan 33 yaş ve zorlanıyorum. Son ıkı yıldır daha cok zorlanmaya başladıgımı hıssettım ınsanlardan uzaklasıyorum .
Cunku cok arkadasım ve ortamım var ve bılmıyorlar . Hıc bellı etmedım belkıde ama artık arkadas ortamlarına gırıp gerı planda kalmak korkuyor benı . Bır cok kız arkadaşım oldu sıf bu yuzden cıddıyete de gıdemıyorum onlara yazık dıyorum.
Cıhazlarımızda çok pahalı ama yeterlı de degıl . Helekı cıhazlar cıkınca işte ozaman cok daha zor.

İş yerıne gelınce çalışkan bırıyım hızlıyım sıf engelım yuzunden hep en ıyı olmak zorunda hıssedıom kendımı eksık kalmamak gerıde kalmamak ıcın cok ugrasıyorum . Memurum ve halen pandemı dolayası ıle 1 gun bıle idari izin kullanmadım ayrıca yıllık ızınlerım bıle durmakta ..
En azından çalışarak kendımı gostererek takdır edıirlerek bir yandan kendımı tatmın edıyorum . Ama ılerıkı yaşlarda daha da zorlanacagımı hıssedıyorum . Allah yardımcımız olsun ..

Ben doğuştan engelliyim kalça çıkığına bağlı tek taraflı femur hasarı var. Benim ömrümün büyük bir kısmı isyanla geçti. Yıllarca kabullenemedim. Bu konuda tek kelime bile edilmesine tahammülüm yoktu. İyi niyetle bile ayağına ne oldu diye soran olsa karşımdakinin tek kelime daha etmesini engellemek için; kahyası mısın, sana ne, seni ilgilendirmez, başının olmadığı yere kıçını sokma gibi sert ve keskin cevaplar veriyordum. kendi içimde bile yüzleşmek istemiyordum. Hep bir tedavi imkanı umuduyla yaşadım. Bir gün raporla ilgili bir sorunum vardı, google de arama yaparken bu siteyi buldum. Buradaki insanlarla tanışıp biraz konuşmaya başladıktan sonra hayata bakış açım değişmeye başladı. Artık pek umrumda değil, engelimle bir sıkıntım yok, diğerlerinin nasıl baktığı da pek beni ilgilendirmiyor o da onların meselesi.

Mesele kabul edip engelimizle barışmakta azizim. Ya mevcut şartlarda kendimizle barışık olup hayatımızı en iyi şekilde değerlendiririz, yada isyanlarla karamsar duygularla ızdırapla heba edip gideriz. Şu anki bakış açım 15-20'li yaşlarımda olsaydı hayatımda herşey de çok farklı olurdu. Spor yapardım mesela belki uluslar arası olimpiyatlara bile katılırdım, Derslerime daha çok çalışır kendime daha iyi bir gelecek hazırlardım. Mutlu yaşardım kendimi daha fazla yıpratmazdım.

Herkese sağlıklı ve mutlu bir hayat dilerim. Kendinizi üzmeyin. Allah gönlünüze göre versin.

Sonradan engelli olup mevcut durumuna aşılma gibi bir durum kesinlikle yoktur. Gerçi doğuştan engelli olan kişiler içinde durumun aynı olduğunu sanıyorum. Çünkü insan engeline karşı savaş veriyor. Kendimden örnek verecek olursak 21 yaşında sonradan engelli oldum, ilk başlarda ağrılar, sızılar, tedaviler, onlarca ameliyat, dinmeyen ağrılar, olayın oluş şekil ve olduğu andaki durumu rüyalarında yıllarca binlerce kez görmek ve yaşamak oluşan engelin zorluğunu psikolojik olarak da daha da arttırdığı zamanlar oldu zamanında hiç düşünmediğin aklının ucundan bile geçmeyecek olan, evinin camından yolda yürüyerek bir yerden bir yere giden insanları seyretmek imrenmek yolda tek başına yürüyebilmenin belki de insan için lütfedilmiş olduğunu düşündürüyor. Kendi kendine acaba bende bir gün evimden dışarıya çıkarak sokaktaki bakkal yada marketten sigaramı tek başıma alabilirmiyim diye geçiriyorsun, yada evinde bir eşya bir yerden bir yere çekilecek ama kolunun yada elinin engel olması kendini daha da aciz hissettiriyor.

Yukarıda anlatmaya çalıştığım sadece kendi durumunla ilgili küçücük bir durum,
Tüm engelli insanların kendine özgü engeli kadar sıkıntıları vardır. Burada durumuna aşılma gibi bir durum kesinlikle yoktur.
Durumu kabul etme vardır ki zaten en zoru da budur Kabul ettikten sonra zorluğun %50 sini zaten aşmış oluyorsun ve oluşan durum ile baş etme yeteneği zaten kendiliğinden oluşuyor zamanla engeline göre yaşıyor durumuna göre hayat çiziyorsun kendine.

Hayat ne olursa olsun yaşamaya değerdir.

Hayat tarzını komple değiştirmek gerektiği için zor oluyor elbette. Düne kadar uçup kaçtığım yollardan ayrıldım bir kere, artık sadece hacmine göre motorlarının sesiyle avutuyorum kendimi.

Gelip görün ki şimdi yolda yürürken dahi önce toprağı tercih ediyorum. Olur da kriz geçirirsem başımı direkt betona vurmayayım diye.
Tehlikeli hiçbir aleti kullanamıyorsunuz, eline çekiç dahi aldığında acaba ters bi durum olur mu düşüncesi geliyor insanın aklına.

Her şeye rağmen ses çıkart(a)mıyorsunuz. Sevdikleriniz, aileniz, eş dost sizdeki o farklılığı anlamasın istiyorsunuz ama gözleri belli ediyor hissettiklerini.

Son olarak hastane geliyor gözünüzün önüne, çektiğiniz acı ve bitmeyen tedavi süreci. Aldığınız nefese şükrediyorsunuz işte..

alışmak demek öğrenmek demektir yada durumu red edersen üzülürsün ama yaşamayı bu durumdayken bile öğrenebilenlere ne mutlu...ben bipolarım şuan çevreme bakıyorum çoğu insandan daha iyiyim diyebiliyorum kendi kendime...bilmiyorum belkide ben böyle düşünüyorum sadece sizlerin yorumlarınıda merak ediyorum.

Bende 40 yaşında engelli oldum. Osteomiyelitten solayı daha önceki 5-6 sene de sorunluydu ama 40 yasında ampute oldum. Ben biraz daha kolay atlattım. Amputeden sonra protezler vs. ilk altı ay zordu. Ondan sonra hayatıma geri döndüm. Tabi eşim ve üç kızımı, geleceklerini düşünmek beni depresyondan korudu. Güzel bir işim var, güzel bir ailem var; daha ne isteyeyim yaşamdan diyorum sadece.

Alışma diye birşey yok engelimden önceki hayatım engelimden sonraki hayatım diye ikiye ayırıyorum.

Kaza yaptığımda omurilik felçlisi kaldım. Aylarca neden ben, neden ben dedim durdum.
Aylar sonra fizik tedavi için hastaneye yattım. Aynı odada 3 kişi kalıyorduk. Odadaki diğer engellileri görünce halime şükrettim.
O zamanlar sağda solda engelli görmek mucize gibiydi. 1995 yılıydı kaza yaptığımda ve kazadan önce sadece bir görme engelli bir de manuel sandalyeli engelli görmüştüm.
Hastanede başka engellileri görünce şok oldum. Meğer ne kadar da çokmuş/uz.!
Her zaman kendimden daha iyilere imrendim. Ama kendimden daha ağır engellilerin de benim durumuma imrendiğini düşününce, halime şükredip hayat mücadelesinde ben de varım demeye başladım...

16 yaşından sonra engelli oldum. Hiç alışamam diyordum ama 14 yıl geçti. İster istemez zamanla alışıyorsun.. Alışmak için birşey yapmaya gerek yok..

Arkadaşlarımla yine görüşüyorum değişen pek birşey yok sadece az korkuları var sanırım şizofren olduğum için