Tekerlekli sandalyede yaşam hakkında görüşleriniz..?

Sandalyem ve ben

Sandalyem ve ben ayrılmaz bir bütünüz. O benim yaşamımın her anını paylaştığım tek dostum, sırdaşım, ayaklarım, herkesten kıskandığım sevgilim.. Bütün gün kahrımı çeken ama yinede hiç şikayet etmeyen, beni hep sessizce dinleyen sessiz arkadaşım.. Kısaca her şeyim. Sandalyem olmasa ne yapardım bilmiyorum. Belki de şu an hala evde kanepede oturuyor, dışarıda neler oluyor bihaber şekilde günlerimi geçiriyor olurdum..
İlkokula gidene kadar sandalyem yoktu anneciğim kucağında gezdirirdi beni hep. Okula başladığımda okul müdürümüz bana bir sandalye getirtmişti. 7 Yaşındaydım sandalyemle ilk tanıştığımda. Öyle güzel bir şeydi ki.. Okuldan eve gelir gelmez sandalyeme kurulup arkadaşlarımla bende sokaklarda gezebiliyordum artık. O zamanlardan anlamıştım onunla çok iyi geçineceğimizi ve hayatımın sonuna kadar benim bir parçam olacağını.. Hayatımı öyle kolaylaştırmıştı ki.. Artık ondan vazgeçmem mümkün değildi..
Sandalyede bir yaşam tabi ki kolay değil.. Merdivenler en büyük düşmanındır. Sokağa çıktığında kaldırımlara çıkamamak insanı kahreder ille de birinin yardımını almak zorundasın. Ama ben ne zaman yardıma ihtiyaç duysam hep çevremde birilerini buldum.. İşte bizim milletimizin de yardımsever olmalarının güzelliği..
Öyle alıştık ki birbirimize.. Artık o olmadan olmuyor, yaşam duruyor benim için..
Bu dünyadan göçüp gittiğimde, mezarımda benle birlikte kalmasını istesem kalır mı ki acaba can dostum..

mrb ben 6 yaşımda ayağa kalktım tekerlekli sandalye hiç kullanmadım tam olarak bilemem kullanan arkadaşların neler hissettiklerini ve neler yaşadıklarını.
Nasreddin hoca birgün eşşekten düşmüş millet toplanmış 'aman hocam ne oldu diye 'Hoca 'hepiniz çekilin bana eşşekten düşen birini getirin ancak o anlar benim halimden' demiş .Ama tekerlekli sandalye kullanan birini gördüm.
GATA da daha 15 yaşındaydı ( 2 yıl önce ).Annem ameliyat oldu GATA yanında refakat olarak kaldım. Çocuk hergün geliyordu bizim odaya ilk gün dikkat etmedim bakamadım daha doğrusu ertesi gün bir baktım kollar dirsek üzerinden yok ayağın teki yok gözün teki yok yalnızca tek ayakla o sandalyede geziyor.
İlk aklıma gelen tuvalete nasıl gidiyor , yemek nasıl yiyor, yüzünü nasıl yıkıyor oldu...
Çocuk Azeriydi 15 yaşında askere gitmiş, mayına basmış ve bu hale gelmiş. GATA ' da ayağına ve kollarına protez yapılacaktı ve rehabilitasyon tedavisi alıyordu . Hastanede kaldığım 10 gün boyunca ona kahvaltıda yüzünü kafasını yıkamada öğle akşam yemeklerinde çay ve sigara içmesinde yardımcı oldum.
Ama o tek ayakla 15 yaşında olmasına rağmen çok mutluydu.
Ben sandalyesini sürdüğümde sen yorulma abla ben iyiyim diyordu ...

ben tekerlekli sandalyemi çok seviyorum çünkü o benim dış dünyaya açılan tek özgürlügüm,çünkü o benim bacaklarım.bir defasında tekerlekli sandalyem çalınmıştı ve ben günlerce agladım yemedim içmedim,sanki varolan bacaklarım kesilmiş gibiydi ve sanki dünyam yıkılmıştı,o birkaç günde engelli oldugumu öyle acı bir şekilde hissettim ve yaşadımki..sevgiler

insanın başına ne zaman,nerde ve ne geleceği hiç belli olmuyor.heran başımıza beklenmedik bir kaza gelebilir ve biz yaşamımızı eskisi gibi sürdüremeyebiliriz.kimimiz elimizi kimimiz kolumuzu ve kimimizde bacaklarımızı kaybedebiliriz.ama böyle durumlarda insana yardımcı olan,onun hayatını bir nebzede olsa eskisi gibi olmasada yaşamını kolaylaştıracak bazı araç gereçler devreye giriyor.örneğin bir tekerlekli sandalyedeyseniz o tekerlekli sandalyede sizin dış dünyayla olan tek bağınızsa bir anda en değerli şeyiniz olup çıkıyor o sandalye.kazara bir şey olsa ve kaybetseniz dış dünyayla olan bağınızda bir anda kesilmiş gibi olursunuz.ama asıl önemli olan şey bunlarında ötesinde sizin gibi insanlarla biraraya gelip ve sizin duygularınızı gerçekten anlayan insanlarla aynı duygu ve düşünceleri paylaşıyor olmanızdır.yeri gelince aynı duygu ve düşüncelere sahip insanlarda biranda o kaybettiği uzvunun yerine geçebiliyor.hemde fazlasıyla.ömrünüzde hep böyle insanların olması dileği ile...