[Üye buluşması] 6 Temmuz: Ankara Göksu'da Piknik

CAFER AĞAM SAYENDE DOSTLARLA GÜZEL BİR GÜN GEÇİRDİK
EMEĞİNE,YÜREĞİNE SAĞLIK .

piknigimiz çok güzel geçti resimlerdende nasıl geçtigi belli oluyor zaten

cafer abime enişteme melek ablama nuran ablama cafer abimin eşi sehere zelişe ve yelize çook teşekkür ediyorum

inşallah bundan sonraki organizasyonlarada katılırım

4 temmuz akşamı vertigo ile birlikte otobüse atlayıp sabah Ankara'da olduk..
AŞTİ'de Tokat'tan gelen Roacc ile buluşup Kızılay'da kahvaltı yaptık, öğlen yemeği yedik..

Saat 14:00 gibi nişan için kız evine gittik.. Hem Akşahin ve Denizce'nin mutlu gününe ortak olduk hem de forumdan tanıdığım ama birebir tanışma fırsatı bulamadığım birçok arkadaşımla tanışma fırsatı buldum..

Atom Karınca, Minerva, Utopia, Dönence, Zele1453, Karaçocuk, Fatoş60, Mehtap ve Denizce'nin şeker ailesi... ve bizlerin rahatlığı için koşturup durmaları...
ilk gün, yol yorgunu ve uykusuz oluşumun insanların kafasında "aksi adam" tiplemesi yaratması muhtemel da olsa herkes çok iyi, çok hoşgörülü ve güleryüzlüydü.. herkese çoooook teşekkür ediyorum..

Akşahin; nişan akşamının telaş ve yorgunluğunu üzerinden atamadan yatağını bana tahsis etti.. yok böyle birşey... saygı ve sevgi adına herşeyi yüreğinde barındırdığın için ve seni tanıdığım için çok şanslıyım Akşahin...

bizden bir hafta önce Ankara'ya gelmesine rağmen hem nişan günü hem de piknikte koşturup duran, "yaşasın biz" 'in yaratıcısı Kalem için ne söylesem boş.. iyi ki varsın dostum...

Ertesi gün işini gücünü bırakıp bizlerin rahatlığı için sabahın köründe yollara düşen, pikniğin organizatörü Cafer Aga ve ailesini daha yakından tanımak çok güzeldi..


şu anda hislerimi yazıya dökmekte zorlanıyorum...

hepiniz iyi ki varsınız.. sizleri seviyorum...

piknikten bi hafta once Ankara'daydım. otogardan hemen oradaki evimize gittim.
canım atomiğimin evi evimiz oldu artık orada aslında evim dışında pek rahat edemem. nadir yatılı kalırım.
oysa atomiğimin sıcacık yuregi evine de yansımış. ve ben hiç yabancılık çekmedim. galiba artık ankaraya gidince onun evinden başka bi yerde kalamam
oyle rahat ettirdi ki canım atomum bizi. kendi evimiz gibi...
atomiğimi ve evini başka yazıya konu etmem gerekecek. bu şart oldu

ankarada nereye gittiysek saolsun cafer ve muhittin koştular.
arabasız hiç kalmadık. bunu insanın akrabası yapmaz. istediğimiz anda araba yanımızdaydı.
yolculuklarımız bile guzeldi. kısacık anlarda soylenen şarkılar ve bizim coşkumuz...

çünkü kızımızı isteyecektik. once aile usulen tanışmak istedi. gittik. tatlımızla ve güler yüzümüzle.
tabi o gece cafer sayesinde sohbet baya güzel geçti. ben dalga konusu oldum
daldan dala atladıgım için. bu da söz gecesinin stresini yaşamama sebeb oldu
sonra atomiğin evinde sohbetlerimiz... uykusuz gecelerimiz... okeyde yenilişlerimiz... bir günlük bulaşık cezam
...
sonra kızımızı istediğimiz kandil gecesi... yuzukleri takıldığı gece... çekirdiğimiz resimler... tatlı heyecanlar...
...
atomiğin evinde nişan hazırlıklarımız ve cumartesi gunu nişanımız
tatlı telaşlarımız.
antinin ve vertigonun da gelişi...bi ara antinin mızıkçılıgı
neyse kazanan biz olduk
nişanımız güzel geçti. sadece oynama faslını hiç düşünmemiştim. annelerin de oynaması gerektiğini
oyun esnasında vertigom bana gostermeye çalıştı. ama ben beni unuttukları anda sandalyeme koştum
çok duyguluydum nişan anlarında.. yuzlere baktıkça gittim geldim. bu yuzlerdi işte canlar...
işte buydu sevgi dostluk dediğimiz şey..
yuzlere baktıkça kalabalık olmayan ama binlerce kalabalıga bedel yuregi gördüm.
biz o gün binlerceydik sanki.
bu nasıl kelimelere dökülür?
nasıl?
yaşamayan bunu asla anlamayacaktır.
...
gece yorgunduk. tatlı bir yorgunluktu. biz nasıl gidecektik pikniğe?))
sabah oldu. erkenden cafer ve muhittin geldiler. kurtuluş yok gidicez artık

hep birlikte alış veriş yaptık. yorgun, gergin
sabah gittik göksuya fakat ben kaçmanın yollarını arıyordum yorgunluktan.
bir ara yagmur yagdı. onu bahane edeyim dedim.
ama cafer aga "hayır kalacagız" diyor
kısacık yagdı. yorgunlugumuzu aldı. güneş daha da yayıldı göksunun ustune...
çayımızı mangalımızı kendimiz yaptık. kendimiz yaptık, kendimiz yedik. gulerek. gülümseyerek.
pikniği pek fazla anlatmayacagım.zaten bu yazıda onemli olan hiç bir anı anlatamadım da...
o kadar hızlı o kadar güzel anlar ki... bu anlar istanbula kadar bizi koşturacaktı
...
dost yüzlerin ismini anmaya gerek var mıdır?
tanışmadıkça gorulen sadece isimdir.
oysa bunların hepsi bin yurek gibidir.

ve hepsinin bir hikayesi vardır kendine özgü

asrın yureklerinin izi var uzerlerinde.
asrın çığlığıyla buyumuş yureklerdir.
bizim hikayemizin baş kahramanları...

dedim ya kalabalık değildik.
ama sesimiz çoktan duyuldu bile
ve biz birbirimizi çok sevdik

sadece bu kadar değiliz!
kocaman bir aileyiz evrende
evren bizden yana
aşk bizden yana

türkümüz şehir şehir dolaşacak!
çünkü biz her yerdeyiz!
yüreklerimiz başka yureklerde
türkümüz başka türkülerde hep varolacak!
yaşasın biz!
yaşasın engelliler.biz!

selam olsun asrın çığlıkçılarına!