Yılmaz Odabaşı

HAYAT

gözlerimin önünde ıslak dağların kabaran yalnızlığı
ne varsa uçurumlar eşiğinde
hüzünlerle yalpalayan ne varsa
gözlerimin önünde
ve hayat gül kokulu bir sağanak yine
birşeyler anlatmak istiyor hayat
ve alıp götürmek bir şeyleri kurt sofralarına
gün batıyor
gün batıyor bukağısı paslı bir sevinç oluyor yalnızlığım
unutuyorum sevgilim suretini
durgunluğun "niçin"di unutuyorum
gün batıyor ürkek yıldızlar dolanıyor yalnızlığıma
umurumda değil ne yağmur ne ayaz
ne de kerpiç kokusu havada
unutuyorum/sabaha/kadar/ gün batıyor
sonra bir akasyayı okşuyor gözlerim
geciken sabahlara koşuyor kuşlar
gözlerimin önünde
ve hayat gül kokulu bir sağanak yine.


Yılmaz ODABAŞI

NİCE KÜLLERDEN

iç cebimde,
sol göğsümle
senin o dalgın ve dargın yüzün;
susuyor,
sanki ağrımış, ağlamış bir hüzün...

iç cebimde,
sol göğsümle
o renksiz günlerden kalan geriye;
nereye gitmişliğin,
eskimişliğin,
ah, bir de beklememişliğin!

iç cebimde
tarihsiz
ve tarifsiz suretin senin,
her sabah giyinir benimle
ve düşer düştüğüm yere;
dönüşlerimde eve...

Dönüşlerimde
düşlerimle
iç cebimde
sol göğsümle
bir fotoğrafsın

nice küllerden geriye...

Yılmaz ODABAŞI

BİLEKLERİMDE BAYAT BİR İNTİHAR

Geliyormuşum;
pencerelerde yaz
ve bileklerimde bayat bir intihar.

Oysa ölünecek bir şey yokmuş,
gidince sen,
yaşanacak bir şey olmadığı kadar...

Yanıyormuşum;
vardığım yere bırakıp kendimi.
Atlasında yeryüzünün
çılgın
ve çirkin
ve hüzünle oyalanan;
yüreğimde kül tadı nice yangından kalan...

Ölüyormuşum;
senin saçların uzuyormuş üstelik.
Ölünce ben, cıgarayı da bırakıp taksit ödüyormuşsun.
Bedenin tecritmiş geçliğinden,
ikisi de yalnızmış,
geceler öpüyormuş memelerinden…

Bense geçliğimi pazarlıksız
ve hızla geçtiğimden;
bugünler saçlarımla birlikte şiir yazmayı da kısa
kestiğimden,
piç kalmış aşklarla avutup kendimi,
bileklerimde bayat bir intiharın dikiş izleri,
gelip geçmiş yılların diş izleri ömrümde,
neşter ve gül’müş hayat.

Gülüyor...Gülüyor...Gülüyormuşum!

Yılmaz ODABAŞI

YÜZÜN BENDE SOLACAK

bu aşkın nüshası şarkılarda
aslı bende kalacak
bizi hasret saracak
bulutlar çıldıracak

ayrılık başımı döndürüyor
kavuşmayı özlettin
intiharlar kuşandım
bu aşkı sen kirlettin

geçtim borandan, kardan yitirdim bahçeleri
ellerini tutmazsam yatamam geceleri…

bu aşkın nüshası rüzgârlarda
kahrı bende duracak
sende ihanet canım
bende matem olacak

bu aşkın efkârı şarkılarda
yüzün bende solacak
bizi zaman yenecek
ve anılar kalacak

geçtim borandan, kardan yitirdim bahçeleri
ellerini tutmazsam yakarım geceleri!

Yılmaz ODABAŞI

BİZE DÜŞEN YANMAKTIR

ne mene şey şairlik
dil’le deşilen yara ne acı
ama yaralar da iyileşir inan
belki bir dize kalıcı

“yazalım”dedik
bize düşen
yazmaktır
bir baktık ki
düşen bize
yazmamaktır...

kıvılcımlar sıçramasın
yaan şair yaannn
belki tutuşur dünya senin ahından!

y
a
n
a
l
ı
m: bize düşen yanmaktır

/düş ölür, sevda düşer
bize düşen yanmaktır.../

Yılmaz ODABAŞI