Anne-Babalar engelli çocuğundan kardeşler engelli kardeşinden utanır mı? [Tartışma]

Engellere dair her konuyu burada konuşuyorsak engelli anne ve babaların engelli çocuklarına bakış açılarını biraz irdeleyelim istedim.

Benim ailem yıllar boyunca kız çocuklarının yanında bir erkek çocuğu olmasını istemişler.Sonunda bir erkek çocuğu olmuş ama buda engelli olmuş.İçlerinden geçen yav şimdi bu çocuğu ne yapcaz erkek çocuk istedik ama engelli olmasını istemedik demişler. Şimdi bunun çilesini nasıl çekeceğiz,yıllar boyu nasıl katlanacağız diye içlerinden geçirdiklerine adım gibi eminim.Hani eve yeni bir televizyon alırsın eve gelince heyecanla açarsın bozuk çıkar bunu geri iade edelim dersin ya işte o anlamda bir sorun vardır.Ama ortada engelli bir çocuk olunca iade edemeyeğine göre onu kabullenmek,sıkıntılarına,dertlerine katlanmak gerekiyor.

İşte tam bu aşamada olayın diğer bir boyutuna değinmek istiyorum.Toplum engelli çocuğa sahip olan ailelere çoğunlukla acıyarak bakmışlardır.Toplumun bu baskısını hisseden aileler engelli çocuklarını gizlemekte,göz önüne fazla çıkartmak istememektedirler.Bu aile açısından yüzünde ki bir çıban gibi herkesin görünce dikkatini çeken bir olay gibi görünür ya da öyle hissedilir.
Sizce aileler engelli çocuklarını topluma göstermekte neden çekiniyor? neden saklıyorlar?

benim allaha şükür hiç ailem yönünden bi sıkıntım olmadı, beni her zamn anladılar yardımcı oldular. onlara hepsine ayrı ayrı minnetarım.. ailem beni özürlü falan diye okutmamak akıllarına bile gelmemiş... beni sabırla okula götürdüler getirdiler.. bu konuda arkadaşlarımada çok çok minnettarım.. hiç bi zaman engelli olduğumu hissetirmediler.. kendilerinden ayrı tuttukları olmadı hiç bir zaman. hayata küsmeden böyle olabilmem %50 %50 arkadaşlarımın ve ailemin bana karşı tutumudur... liseye giittiğimde horlanacağım dışlanacağım korkum buyuktu.. benım için belkide bir dönüm noktasıdr liseye başlamam... ama olmadı.. yine ben galip çıktım. sağolsun arkadaşlarımdan engelli olduğumu hissettirecek en ufak bir şey görmedimmm.... yardımcı olduklarında teşekkür bile ettirmezlerdi.. yerinde bizde olabilirdik sen bize yardım etmezmiydin dediler hep... nasıl öderim haklarını bilmem...allah onlardan razı olsun..

şimdi engelliye acıyarak bakan çevre ve aile konusuna geleyimm.. engelliye engelli gözü ile bakmak birzda eğitim ve kültürle ile alakalı... ben çoğu şeye kulağımı tıkarım.. beni kasten kırmak için söylenmediğini düşünürüm hep.. kasten olan allaha şükür olmadı henüz inşallahda olmaz... cevabının kendilerine hiç bir fayda sağlamayacağı saçma soruları elimden geldiğimce cevaplamaya çalışırım... çocukları sewerim. farklı olmamızdan ötürü yönelttikleri soru bombardımanını sıkılmadan cevaplarım... her zaman ilgilerini çeken arabalarımı koz olarak kullanıp onlara yaklaşmış kaynaşmışımdır.. bir kaç kez kontrollice joistikle oynattınmı kankasınızdır artık


AİLEMİ ARKADAŞLARIMI VE ÇOCUKLARI ÇOK SEWİYORUM...

Anneye göre değişir...E tabi babaya göre de değişir...Anne babanın İnsanlıktan ne kadar pay aldığına bağlı bu...Bazıları kazara ana-baba oluyor Bazen bu kazazedeler mükemmel bir ebeveyn olurken bazen de berbat bir çifte dönüşebiliyor...Dünyaya getirdikleri bir canı şekle şemale göre değerlendirip eserlerinin dünyasını zindan edenler de var,o harabeden bir şaheser yaratanlar da...Ben o şaheserlerdenim...

Yeri geldi,ayağımdaki alçıyla okula gitmekten utandım,yeri geldi "kızının nesi var?Doğuştan mı?" diyenlerden utandım...Onlar hep başımı kaldırdı. Hep gurur duyacakları birşeyler icat ettiler bende...Gerçekten gurur duyulacak işler yaptım mı bilmiyorum ama bana bu dünya cehenneminin arka bahçesinin de olduğunu gösterdikleri için çok şey borçluyum onlara...

Utanırlar mı bilmiyorum?

Ama unutmamak gerekir, kimse dünyaya engelli olarak gelmek istemiyor veya isteyerek engelli olmuyor. Eğer böyle düşünen insanlar varsa ki, vardır… Hiç kimse kendi isteği dışında gelişen olaylardan sorumlu tutulamazlar.

Eğer utanıyorlarsa, unutmamalıdırlar yarın kimin ne olacağı hiç belli olmaz. Eğer yarın kendileri de engelli olurlarsa (İnş kimse engelli olmaz.) o zaman kendi evlatları da kendilerinden mi utanmamalılar? İşte o zaman utanacak bir şey yoktur.

Bencede hiç bir anne baba yada aileden biri engelli yakınından utanmaz ama belki insanların herbirine ayrı ayrı anlatmak ve insanların hatırlatması onları üzüyo olabilir......birde sonradan mı doğuştanmı sorusu yokmu? Sonuçta Allah tan geldi....sonrasıda bu başıda bu farkedermi?herkese sağlıklı mutlu yaşam diliyorum...

konuya dışarıdan bakınca belki öyle gelir ama anne yüreği bizim düşüncemize uygunmu
bizler öylede görsekde anne baba öyle bakamaz şünkü onların olansevgisi herşeyi
kapatabilir diye düşünüyorum tabi bunlar herkese has olmayan bir durum.

İnsan, yeryüzünde en büyük, en güçlü, en iyi, en kötü, en tatlı ve en acımasız varlık. Yaratılış gayesi belli olan insan, yaptıkları davranışlarla kendi yolunu, kendi seçmekte. Herkesin bakış açısının farklı olduğu Dünyada iyilik varken, İnsanlar neden kötülük yapmakta. Konuyu analiz ettiğimizde, yaşanan süreçte yaşanan maddi olanaksızlar, hayatın kötü şartları, zenginliğin verdiği şımarıklıklar, hayatta var olma gayesini unutma, büyüklük hevesi, başkasına acıma duyguları yatmakta.
İnsan; nasıl bir hayat yaşayacağını kendisi seçmemiştir. Doğumundan ölümüne kadar yaşanan süreçte elinden olmadan bazı durumları yaşamakta ve bu sürece ayak uydurmaya çalışmaktadır. Bir insanın engelli doğup doğmayacağı, sapasağlam iken trafik kazası, deprem, heyelan, yangın, spor v.b durumlarda engelli kalıp, kalamayacağını kimse kestiremez. Bunu bilen tek kudret, bizi yoktan var eden, yaratıcımızdır. Çok zengin olup trafik kazası sonucu engelli olan bir birey, tüm servetini kendi hastalığına harcasa da, hastalığın çaresi olmadıktan sonra iyileşme ihtimali mümkün mü? Yâda, futbolun en önemli kariyerlerinden birini yaşayan futbolcu, engelli olacağını bilse kariyerinin en üst seviyesindeyken futbolu bırakmak istemez mi?
Engelli çocuğu, Babası, Annesi, Kardeşi olup onlarla ilgilenmeyen ailelere ne demeli. Çocukluğunu, gençliğini, işyeri kariyerini yaşamamış ve hayatta bir kez olsun bunu yaşamak isteyen engelli bireylerinize karşı, tutum ve davranışlarınız nasıl sorgulanmalı. Onlarda sizin gibi dolaşmak, gezmek, oynamak, tatile çıkmak, kendi işlerini kendi görmek isterlerdi. Ellerinde gelse sizin onlara bakmanızı değil, onlar kendi işlerini kurup, size bakmayı, iyi bir hayat yaşamanız için çaba göstermeyi, fedakârlık yapıp gece-gündüz çalışmayı arzu ederlerdi. Engelli bireyleriniz size emanettirler. Ya bu bireylere sahip çıkıp toplumda itibar kazanacak, yâda onlara sahip çıkmadığınız için toplumdan dışlanacaksınız.
Ailelerin; engelli bireylerine iyi davranmamaları, onlara sahip çıkmaması, onların yaşamını zehir etmeleri için hiçbir gerekçe olamaz. Unutmayalım ki, her birey, bir özürlü adayıdır.

Doğuştan kalça çıkığı ya da bacak kısalığı, nedenini tam olarak bilmediğim bir sakatlıktan dolayı aksayarak yürüyen bir genç kızımızın anısını aktarayım size (bu siteye üye olmak istemiyor, çünkü kendisini engelli olarak görmüyormuş).
Kendisininkine benzer bir sakatlıktan dolayı yürüme güçlüğü çeken bir delikanlı ile tanışır bu kızımız.
Birbirlerinden hoşlanırlar, flörte başlarlar.
Gel zaman git zaman, kız delikanlıyı ailesi ile tanıştırmak ister.
Annesinin ilk tepkisi: “ E kızım bu çocuk sakatmış, ne işin var bununla!”
Buyurun siz karar verin, anne-babalar engelli çocuğundan utanır mı?
Çocuğunun engeli, ailenin gözünde engel midir?

bence hempatıyapmak lazım lodos kardeşım acaba ane veya babamız dan bırı engellı olsaydı bız onlardan utanırmıydık ? utanmasak bıle onlardan onların göstermış olduğu özverıyı bız onlara gösterebılecekmıyıyız . işin doğrusu ben kendı adıma söyleyeyım bunda emın değilım cumku bız ane baba değılız peğamberımız sav nedemış cenet anaların ayakların altındadır hepınıze yaşama sevıncı dolu bır hayat dılerım

Bir anne ile babanın dünyaya birlikte getirdikleri en güzel varlıktır çocukları. Onlarla övünmek, gururlanmak, başarıları ile mutlu olmaktır anne babanın yavrusundan istediği. Engelli olupta başarılı olan insan yokmu, var tabi, nicelerini duyuyoruz.
-Kolları olmayan bir bebek dünyaya getiren bir anne kızının yüzme eğitimi alması için çaba sarfediyor ve şampiyonaya hazırlıyor kızını. Onun madalyalarıyla övünüyor...
-Spastik bebek dünyaya getiren anne oğlu, ilk defa kaşığı kendisi tuttu diye sevinç gözyaşları döküyor...
-Kulakları duymayan kız çocuğuna işitme cihazı takılıdığında sese ilk defa tepki veren kızını sevgiyle kucaklıyor annesi...
İşte engelli çocuklarıyla bu denli ilgilenen, birebir paylaşımlarda bulunan aileler var. Bunları gördükçe mutlu olmaz mı insan.
Engelli evlat sahibi olmayan kimse anlamaz annenin babanın içindeki hüznü, sevinci, heyecanı...
Bunun yanında, engelli çocuğunu eve bağlayan, toplum içine çıkarmaktan utanan aileler de var malesef...
"5 tane çocuğum var, 1 tane daha var ama o engelli onu saymıyorum" diyenlerde var...
Engelli evladını topluma kazandırmak ve yeterince eğitmek bir ailenin en baştaki görevidir bence.
Engelli çocuğundan utanan anne baba, ona bakamadığı için kendinden utanmalı bence.

ailem hiçbir zaman bir engelimin olduğunu hissettirmedi bana yalnız bir gece su içmek için mutfağa gittiğimde annemle babamın konuşmalarını istemeyerek dinledim benden bahsediyorlardı beni çok sevdiklerini diğer çocuklarının birer birer yuvadan uçtuklarını benden küçüklerinin bile evlendiğini ama benim evlenmediğimi ve bununda mümkün olmadığını konuşuyorlardı o zamanlar bu konuşmalardan dolayı çok üzülmüştüm ama evlendim eşimin hiçbir engeli yok geçen sene doğuma eve gittiğimde annemle babama o geceki konuşmalarından bahsettim ve bugün bir kız çocuğu dünyaya getiriyorum dedim o anki bakışlarını asla unutamıyorum sanki on yaş yaşlanmışlardı duydukları acı yüzlerine vurmuştu

hayat öyle bir bulmaca ki çözmek pek mümkün değil. anne baba olmak çok farklı bir duygu olsa gerek. nasıl bir kültürde olursa olsunlar, nasıl bir eğitim alırsa alsınlar bir bebeğin heyacanını da umudunu da yaşarlar. her toplumda berekettir ödüldür hanenin kutsanmasıdır bebek... ama yaşadıkları şartlar nedeniyle bazen saklarlar engelli çocuklarını kimse görmesin incitmesin, kimseler eleştiremesin. öyle eleştiriler duyarsınız ki bazen yüreğiniz derinden sarsılır...

ben ailemin benden utandığını sanmıyorum ama çok iyi biliyorum ki farklı olduğumu kabul etmek zorunda olsalar bile eksik yanlarım olduğunu engelli olduğumu hala kabullenemediler. her daim yanımda ve destek oldular özellikle eğitimim ve işim konusunda... aileler için engelli bir evlada sahip olmak ve bunu kabullenmek zor elbette ama bu utandıkları için değil incinmemizden korktukları için galiba...

Lodos kanayan yaraya değinmişsin tabiki çocuğu engelli diye kendi üzüldüğü için toplumun da göze parmak misali bakışından ve sorgulamasından dolayı pek çok anne ve baba engelli çocuğunu topluma çıkarmayı istemiyor en azından benim izlenimim böyle . benim annem hiç bir zaman engelimi hissttirmedi her kararımda destek verdi arkamdaydı ama babam ise ben başarılı oldukça güvenmeye başladı ani böyle durumlar doğal tepkime bana göre ana babanın karekterine de bağlı çevremde görüyorum değil engelli sağlam çocuklarıyla ilgilenmeyen değer vermeyenler var..ayrıntılara girersem çıkamam...
benden bu kadar insanların karakter yapısıyla ilgili...

gerçekten tamamıyla size katılıyorum yalnız ben ekleme yapmak istiyorum engeleyi saklamak ailenin suçu değildir çünkü aileler bu konuda tamamen bilinçsizdir inankin medyada gereksiz konulara gayet geniş yer verilirken engelilerin sorunları yalnızca engeliler gününde kısaca bahsedilmektedir bu durumda biz engelilere çok görev düşmektedir lütfen arkadaşlar topluma kendimizi kabulenlendirelim ve asla pesetmeyilem

utanmak nedemek obenim canım ciğerimyeri geliyo kızlarimdan üstünondan utanmakmı asla koluma takıp ankarayı turluyorum şunu bilinki herzaman engelli adayıyız allah yardımcımız olsun

Anneler daha fedakar olabiliyor babalar biraz daha katı bu konularda..Bazende tam tersi olabiliyor..

Aklıma çılgın sedat geldi engelli bir çocuğu var ve eski eşi sahip çıkmıyor bir anne olmasına rağmen.. çok şaşırmıştım buna ben genelde babalar sahip çıkmaz ya alışık olduğumuz senaryo böyledir genelde.. Baba ilgileniyor evladıyla böyle babalarda var..

Engelli Evladından utanan annelerde var yaşadığım ortamda şahit oldum bir kaç kez..bu bence insanlık meselesi içinde kibir olan insanlar hazmedemiyor engelli bir çocuğa sahip olmayı bu durum onlar için utanç kaynağa oluyor bir zamanlar hava attıkları insanlara karşı kendilerini küçük düşmüş sayıyorlar..

Ama engelli Anne-Baba'sından utanan evlatlarda var..Ben tüm bunları "kendini beğenmişliğe" bağlıyorum desinlere yaşamayı seven insanlarda görelebilecek haller bunlar..

Bazende sözlü tacizlerle incitici bakışlarla rencide edilebileceği ortamlardan uzak tutmak ister aileler evlatlarını çocukda bunu "utanılan evlatmıyım" gibilerinden yorumlayabilir halbuki ailenin amacı korumaktır çocuğu..çok hassas bir konu..

Gözlerimin önünde yaşanıcak olursa böyle bir olay sezersem ki bir anne yada bir baba utanıyor insan içine çıkarmaya evladığını tükürürüm suratına o insanların tüüüü yazıklar olsun sizin gibi ana babaya derim.. çok ashabım bozuluyor böyle insanlara!!

son olarak ben kısacası kibire bağlıyorum evladından utanan anne babaların bu tavrını o kadar!

valla ne yalan soyleyim benim engelim dışardan hiç belli olmuyor ama babama engelli raporu alcam dediğimde bayagı karşı geldi nedeninini hiç sormadım

Aklıma yeni bir şey geldi işitme engelli olan oğluna sakat olmayan bir kızı istedi bir kadın evililik için yani.. kızın annesiyle konuşurken kurduğu cümleler aynen şöyleydi..

Benim oğlum sağar değil cihazla duyabiliyor zar zorda olsa az çok konuşuyorda..yani sakat sayılmaz.. demişti..utana sıkıla anlatıyordu bunları ben dinlerken o an o ortamda ne hissedeceğimi şaşırdım ne düşüneceğimide şaşırdım..o kız kabul etmedi bu evlilik teklifini karşı taraf işine geldiği gibi anladı sebebini..ama onların anladığı gibi değildi

o zaman düşünmüştüm işte ilk olarak utanır mı aileler engelli evladıdan niye dolandırarak anlatıyorsun ki açık açık harbi bir şekilde söylerdim ben olsaydım benim oğlumun durumu böyleyken böyle diye..

Önüne geçilebilinecek bir durum değil bu sanırım utanmaktan çok engelli evlatlara sahip ailelerin içlerinde toplum tarafından yaratılmış eziklik duygusuda olabilir diyorum..tekrar tekrar incinmektende korkuyor olabilirler..

aha şimdide toplumu suçluyorum çıbanın başı toplum o kadar!!

serap_vuu;
Sorması ayıp olmasın ama orada siz ne yapıyordunuz? Kız isteme olayları sizin oralarda aleni mi yapılıyor ki, ortamlarda siz de bulunabiliyorsunuz? Ya da istenen kız sizmiydiniz?

hahahahahah. hiç güleceğim yoktu.. gizli saklı mı oluyor sizin oralarda kız isteme olayları?

kapı komşunuzun evinde oluyorsa kız isteme merasimi biliyorsunuz ortamda yapılan konuşmaları kız tarafının en yakın arkadaşı oluncada o an o ortamda bulunmanız anormal olmuyor yani..

Makri neden bu kadar garibinize gitti bunuda anlamadım doğrusu...

Benim durumumda tam aksine ..annem ve babam çok şımarttılar beni, benimle o kadar gurur duyuyorlardıki her gelen misafire bir saat benim marifetlerim anlatılıyordu..haklılardı ben yaşıtım olan sağlam çocukların bile yapamayacağı becerilere sahiptim.. Hem çok zeki hemde çok çalışkandım..ayrıca haylazdım.. Ağacın en tepesine ben tırmanabilirdim sadece hatta bir defasında herkes beni ararken ben tepelerinde onları izliyordum babamdan korkumdan da ses çıkarmıyordum..ama sonra ileriki yıllarda bu şımartılmalar bende kibir oluşturdu etrafımdakiler değil ben onlara küçümseyici gözlerle bakıyordum..şu an kocaman kız oldum hala içimde istemesemde kibir ve gurur var..buda madalyonun bir başka tarafı..yanlızlık çekiyorum herkes bana yaklaşmaya çalışırken ben kaçıyorum onlrdan kimse bana yetmiyor ...mutlumuyum hayır değilim...bakalım bu yazıyı okuyunca neler düşüneceksiniz

Bu yazıyı okudum y.ırmak ve şunları düşündüm tatlım...

ilk olarak bir ağacın en üst tepesine çıkabilmek senin için muhteşem bir başarı olabilir ama bazıları için sıradan işlerdir bunlar..

Sonra hiç kimse sana yetmiyormuş ya "seninde yetemediğin" insanlar çıkacaktır karşına seninle arkadaşlık yapmayı istemeyecek senden kaçacak kadar senden daha kibirli senden daha başarılı birileri..senin kendince başarı saydığın şeyleri küçümseyecek biri yada birileri olacaktır bir gün hayatında..

Bunları düşün ve o hoşuma gitmiyor bu kibir ve gurur dediğin huyunu bunları düşünerek değiştirmeye bak derim ben..empati kur yani...

Bunların hepsini ve daha fazlasını da düşünüyorum serap,kendimi iyileştirmeye çalışıyorum bu konuda ayrıca yeti ve yeteneklerimdende bahsederken rekabebet ortamı oluşturmak için değil ailemin tutumunun bende oluşturduğu soruna dikkat çekmek istedim sanırım yanlış anlaşılmışım..

yok canım yanlış anlaşılma yok.. ben sadece konunun ortasından giriş yaptım..sen beni yanlış anladın belli ki seni kınadığımı düşündün..amaa öyle değil gerçi dürüst olmak gerekirse ben hiç sevmem kibirli insanları ama sen farkındasın bu huyunun değiştirmek istediğini de söylüyorsun önemli olanda bu zaten..

kibirli insanlar hakkında ki genel düşüncemdir bu sana özel bir tavır değil yani..ben seni eleştirdim sadece..

İnşallah kurtulabilirsin bu çirkin huydan..diliyorum...kendinle verdiğin bu savaştan galip çıkan sen olursun

Anlaştık serap cım tabiki ben kazanıcam... BENDE SEVMEM KİBİRLİ İNSANLARI..

LODOS DENiZCiSi;

kişilik:insanlar kişiliksiz olunca utanır.
mahalle baskısı:engelli çocuklara bakan ailere yapılan bakışlar, yorumlar, tavırlar, eleştiriler...
kendini beğenmişlik:eğer anne baba dış görünüşe, güzelliğe vs önem veriyorsa çocuğundan utanır. bu da insani değerlerini yitirmiş insanlara mahsustur.
umduğunu bulamama:doğmadan önce yakışıklı, güzel bir çocuk bekledikleri için...
kabullenmeme:engelli çocukları olduğunu içlerinde kabul etmemezlik...

...

tek kelime ile; güvenme güzelliğine bir sivilce yeter, güvenme malına bir kıvılcım yeter...

27-30 yaşlardan sonra kimseye güzelliği kalmıyor, önemli olan insani değerlere sahip olmak...

ben 22 yasndaym suanda ve acıkcası ırmak aılem senın aılenın sana gosterdıgı kadar ılgı gostermedı benm aılem.. genelde ötekı kardeslermden uzak tutuldm otekı kardeslerm benden kucuk olmasına ragmen onlarn yanında bana bagırdılar ben halbuukı ablalarıydm ama benı onlarda yerı gelnce ıncıttıler bu yuzdende cok sinirli olurdum yedıremezdm kendıme benden kucuk olan bana nasl hakart eder nasl benden buyukmus gıbı davranır ben buna bı anlam vremıyordm sımdı bıle aynı benm skolyozm oldugundan boyum uzamadı 1.55 te kaldım kardeslerm benden cok uzun bırı 1.95 dıgerıde kucuk ama 1.60a yaklastı erkek kardesm 195 boyunda oldugu ıcın bana herseyı yapma hakkına sahıp oldugunu dusunuo ama aılem ona bıkere bıle o sızın ablanız dedıgını duymadm neden byle bısey yapıolarkı bana benm sucum ne aılem benı neden ötekı kardeslerme ezdırıodu anlamıyordm sonunda bı not bıraktm ve evden kactm sızden bıktm dedım sızın gıbı aıle ıstemıorm keske aıleyı bız secmek zornda olsaydık o zamn sızı hıc secmezdm sız ötekı cocuklarınızla mutlusunuz bana ıhtıyacınız yok ben arkdaslarmda kalmaya gıdıorm... ve artık sızın o dogru sandıgınız yanlıslarla yasamak ıstemıorm bu evde benmde söz sahıbım olmıcaksa ben gelmıcem bu eve ben hastaysam sebebı ben dıılm sızsınız benı böyle dunyaya getırmeye hakkınız yoktu dedım kucukken amelıyat olmustm ama sırtımda yıne bı kemık var ergenlıge gelınce bu benı daha cok rahatsız etmeye baslamıstı arkdaslarmın soruları dısardakılern bana bakması evden cıkmaz olmustm okudugum okula yarıda bırakmıstm ben bu baskılar altındayken aılem bı kez olsn yanmda dııldı aılem dedıgım anne babam ve kkardeslerm dedem ve babanem hep yanmdaydılar ama ınsanın anne babaya daha cok ıytıyacı oluo :S neyse notun devamında artık sızın söledıgınız gıbı dııl benm söledıgım olcak ben amelıyat olup bu sırtımdakı kemıktten kurtulmak ıstıorm dedım ve evden kactm.. telefonlarımıda kapattm
arkadasımın evndebeklemeye basladm öylece durdm arkdasm telefonumu actırdı zorla herkes yana yakıla benı arıodu ama kuzenm ceydadan baska kımseye acmıyordm telı sonunda halamda kalmak sartıyla ortaya cıkmaya karar vermıstm halamda cok ıyıydı kısacası benm aılem böyle bu hastalıkta benm sucum nekı =(((

skolyoz büyük bir şaşkınlık içinde okudum hayretler içerisindeyim ve çok üzüldüm..umarım herşey senin hissettiğin gibi değildir bazan insan yaralıysa helede tepkileri farklı algılayabiliyor..şu an nasılsın peki ailen sana karşı tutumunu değiştirdimi?

benim kardeşimde engelli annem babam hiç utanmaz bende eskiden utanırdım ama artık böyle birşeyi gereksemiyorum allahın takdiri yabacak bişe yok

ırmak degısıklık yok kucukken belkı yanlıs anlamıs olablrmama buyudm artk 22 yasndaym ve bence tamda söledıgım gıbı hersey eger öyle olmasaydı evden kactm onları bırakıp yazdm notta yazanlar hakknda kımse benı karsısına alıp konusmadı bıle neden cunkı gerek bıle duymuyorlar. :S