Başlığı açalı baya bir zaman oldu ve ben son güncellemeleri paylaşmak istedim kendi adıma. Bir deli cesareti mi dersiniz, özgüven patlaması mı dersiniz ne dersiniz bilemem ama bakım evine gitmektense kendi hayatımı kurmaya karar vererek bir yola girdim
Hem yaşadığım şehri değiştirdim hem de artık yalnız yaşıyorum. Annemin sağlık sorunlarıyla birlikte aile içi bir çok sorun yaşamaya başladık, bir süredir bu durum beni oldukça boğmuş durumdaydı ve kendimde bulduğum son bir cesaretle ben gidiyorum deyip tayin istedim.
Önceleri kafamda bir kaç şehir vardı ama en son kira bakımından bir tık daha uygun aynı zamanda küçük bir şehir olan Yalova'yı tercih ettim. Tayin sürecim baya bir sıkıntılı geçti. Herkes kızgınlıkla bu kararı verdiğimi zaten yapamayacağımı,tek başıma olamayacağımı düşünüyordu. İdari amirlerim bu yüzden dilekçemin tabiri caizse sürünmesine neden oldu. Velhasıl sonunda tayinim çıktı
Uygun bir ev buldum, çok eşyam yoktu ben de temel bir kaç eşya ve çalıştığım okuldaki öğretmenlerin desteğiyle onların getirdikleri bir kaç parça eşyayı daha ekleyerek taşındım. Taşınma süreci baya sıkıntılı olsa da Yalova'da ikinci ayım bitti.
Zaman ne gösterir ileride tekrar bakımevi seçeneğini düşünmek zorunda kalır mıyım bilmiyorum. Sanırım sağlığım iyice sıkıntıya girerse bu seçeneği cepte tutuyorum. Zorlanıyor muyum elbette evet, annemi yada Mersin'i özlemiyor muyum elbette evet ama hayat bana bunu getirdi ve şimdilik bir sıkıntı yok (Maşallah diyelim lütfen

)
Umarım bundan sonrasında her şey çok daha iyi olur. Ben bir gün tek başıma yaşayabilecek gücü bulmak için hep dua eder ve içimde bir yerlerde bunu yapabilecek gücümün olmadığını düşünürdüm ama varmış. Hayat sizi öyle bir noktaya getiriyormuş ki içinizdeki o güç her şeye rağmen ortaya çıkıyormuş. Ben ki annemle bile şehirler arası yolculuk yapmaya korkar, nasıl gidecez nasıl yapacaz olmaz ki derdim ama tek başıma pardon kedimle birlikte Mersin'den Yalova'ya geldim

Hayat işte....