Belli bir süreden sonra farkındalıklarımızın vücudumuzla bütünleştiğini anlıyoruz ve galiba işte o zaman engelliliğin vücuda adapte olacağını ümit ediyoruz. Aslında ediyorda çünkü belli bir süreden sonra umursamıyorsunuz. Millet eleştirel mi yaklaşacak yoksa sevdiklerim benden uzaklaşacak mı diye. Sahi dost,arkadaş,sevgili,karı-koca bunlar ne için var hayatı beraber yaşamak için değil mi? O zaman seni sen olduğun için sevecek kişilerle vakit geçirmelisin. Toplumdaki ön yargılar tamamen yıkılmaz. Örneğin ben ruhsal engelliyim. 18 yaşında başladı ve halen de devam ediyor. Kendimi anlatmaktan da vazgeçtim artık çünkü dinlenilmek gerek bir şeyleri anlatabilmen için bende birkaç kişi hariç anlatmıyorum kimseye susuyorum daha fazla. Kelimelerim intihar etmiş gibi hissediyorum diğer türlü bu yüzden birkaç kişi olacak hayatında gerisi teferruat gibi bir şey oluyor.
Merhabalar
Engelli haklarına dair tüm içerikten üye olmaksızın yararlanabilirsiniz.
Soru sormak veya üyelere özel forumlarlardan ve özelliklerden yararlanabilmek içinse sitemize üye olmalısınız.
Engelli halinizi kabul etmek için ne kadar beklediniz? [Yaşam]
- Konbuyu başlatan archimuge
- Başlangıç tarihi
Konunun kişisel boyutunu birçok arkadaş yazmış. Fakat konu kişisel olmaktan çok öte. Sizin kendinizi kabullenmeniz sadece psikolojik boyutta ele alınmayacak dallı budaklı bir konu. Birde toplumsal boyutu var bu işin. Toplum dediğimde geniş kitleler aklınıza gelmesin. yakın cevrenizde bulunan sıradan insanlardan sözediyorum.
Eğer bu kişiler sizi siz olarak değilde sizi "normal" algısına ne kadar yaklaşırsanız o kadar kabulleniyorsa ve bunun adınada kabullenmek diyorsa sizde bu mahalle baskısından yorulup "normalliğe" yaklaşmaya azami gayret safediyorsanız ve bunun adınada kabullenmek diyorsanız - ki maalesef gördüğüm en bariz süreçlerden bu konu- ortada ciddi olarak konuşulması gereken yerli yerine oturtturması gereken içi boşaltılmış kavramlar var demektir
Biz çocuğumuzu çok seviyoruz ve onu her haliyle kabul ettik dedikten abartmıyorum bir dakika sonra doğru yürü , öyle adım atılmaz , konuşmanı düzel , ver şu kaşığı yiyemiyorsun üzerine dökeceksin , her tarafı batırdın , ağızı sil vs vs diyen onlarca anne ve babaya rastgelmişimdir.
Sanırım bizler kabullenme kavramını sevgi kavramı ile karıştırıyoruz. Sadece onunlada kalmayıp sevgi kavramı ile de saygı kavramını karıştırıyoruz. Çocuğunuzu seviyor musunuz sorusu yönelttiğim hiçbir aile "hayır" cevabı vermedi. Hemen arkasından peki ona saygı duyuyor musunuz dediğimde neredeyse hepsi bir duruyor.
Durma sebebi belli adamların dünyasında çocuğa saygı diye bir kavram yok. çocuk ulan bu neyine saygı duyayım nasıl saygı duyayım neden saygı duyayım alt mesajları geçiyor gözlerinden jest ve mimiklerinden.
Özelliklede söz konusu olan çocuk engelli ise zaten yaşamları boyunca bedenlerinin bir parcası olarak görünüyor. Kendisinden ayrı ihtiyaçları , istekleri,talepleri olamayacak sürekli kensisiyle birlikte hareket edecek bir varlık gibi.
Kısacası böyle bir algılama içinde bireyin kendini kabullenmesi ve kabul ettirmesi yıldırım çarpma olasılığı kadar.
Eğer bu kişiler sizi siz olarak değilde sizi "normal" algısına ne kadar yaklaşırsanız o kadar kabulleniyorsa ve bunun adınada kabullenmek diyorsa sizde bu mahalle baskısından yorulup "normalliğe" yaklaşmaya azami gayret safediyorsanız ve bunun adınada kabullenmek diyorsanız - ki maalesef gördüğüm en bariz süreçlerden bu konu- ortada ciddi olarak konuşulması gereken yerli yerine oturtturması gereken içi boşaltılmış kavramlar var demektir
Biz çocuğumuzu çok seviyoruz ve onu her haliyle kabul ettik dedikten abartmıyorum bir dakika sonra doğru yürü , öyle adım atılmaz , konuşmanı düzel , ver şu kaşığı yiyemiyorsun üzerine dökeceksin , her tarafı batırdın , ağızı sil vs vs diyen onlarca anne ve babaya rastgelmişimdir.
Sanırım bizler kabullenme kavramını sevgi kavramı ile karıştırıyoruz. Sadece onunlada kalmayıp sevgi kavramı ile de saygı kavramını karıştırıyoruz. Çocuğunuzu seviyor musunuz sorusu yönelttiğim hiçbir aile "hayır" cevabı vermedi. Hemen arkasından peki ona saygı duyuyor musunuz dediğimde neredeyse hepsi bir duruyor.
Durma sebebi belli adamların dünyasında çocuğa saygı diye bir kavram yok. çocuk ulan bu neyine saygı duyayım nasıl saygı duyayım neden saygı duyayım alt mesajları geçiyor gözlerinden jest ve mimiklerinden.
Özelliklede söz konusu olan çocuk engelli ise zaten yaşamları boyunca bedenlerinin bir parcası olarak görünüyor. Kendisinden ayrı ihtiyaçları , istekleri,talepleri olamayacak sürekli kensisiyle birlikte hareket edecek bir varlık gibi.
Kısacası böyle bir algılama içinde bireyin kendini kabullenmesi ve kabul ettirmesi yıldırım çarpma olasılığı kadar.
