Seksen yaşında yaşlı bir dedeye sordum.
- Dede bu kadar yıl yaşadın, kim bilir neler neler gördün. Söyle bakayım ne anladın bu dünyadan?
Dediki
- Oğlum sadece seni gördüm.
- Nasıl yani?
-geçmiş yok sanki. sadece sen varsın şu an. başka birşey bilmiyorum. dedi.
Yaşam dediğin; tarifi bile yapılamayan izafi bir zaman yığını. Ne geçmiş oldu, ne de gelecek var. Sonu olmayan bir evrende küçücük bir dünyaya hapsedilmiş canlılarız biz. Boşluktayız.
Düşünüyorum o halde varım. değil, düşünüyorum o halde yokum demek belkide doğrusudur lafın.
Çünkü ancak düşündüğünde boş olduğunu anlıyorsun herşeyin.
Düşünmediğin zaman yaşam var, aşk var, deniz, dağ böcek çiçek..
Oysa düşünürsen azıcık bir anda geldik sanki bu yaşa.
yaşımız doksan desede yine bir anlıktır bu doksan sene.
Madem böyle.
Değil bir kere daha, Doksankere de gelsen
Hep istersin yine.
Ahh bir kere daha gelsem dünyaya
Aslında tek bir doksan sene bile fazladır.
Gayeyi anlayana.
Söz konusu sonsuzluksa
90=2x90=3x90=1000x90=90!=90.000=90.000².........v.s.....v.s......= [size=7]0[/size]