öncelikle bu yazıyı yazıp yazmamak konusunda çok düşündüm.... ve sonra bütün cesaretimi topladım size bir itirafta bulunucam..
ben engelli olmadan önce engelli ve sakat kişilerden iğreniyordum... hemen bir kaç kişinin şimdi bana kızar gibi olduğunu biliyorum ama doğrusu bu.. çok bakımlı bir insandım titizdim halen öyleyim. oturduğum apartmanda üst katta bir komşumuzun engelli bir kızı vardı o komşunun kapsından dahi geçerken midem bulanıyordu. elimde değildi. ne yapıyım
komşumuzun geirdiği hiç bir şeyi yemezdim, çöpe dökerdim açıkcası eve gelmesini dahi istemezdim.. dayımın da bedensel engeli bir oğlu vardı çok severdim onu ama oraya gittiğimde yemek yıyemez hep burnuma bir koku gelirdi.. yengem çok temiz bir anneydi çok iyi bakıyordu oğluna fakat dedim ya elimde değildi
bir çok ortamda bir çok engelli ve sakat insanlarla karşılaştım hep aynı şeyi hissettim. yardım dahi edemezdim heralde. çünkü dokunmak istemezdim.. bu duyguyu inanın çok atmak istedim o zamanlar üzerimden olmadı yapamadım.. hatta hep aklımdan geçiyordu, yaa ben de olursam ve nitekim oldum da. belki de hak mı ettim
kazadan sonra uzun süre hastanede yattım, hiç yıkanamadım. annem tozumu alıyordu sadece bir gün halamın kızı ziyaretime geldi o sırada benim zavallı anacığım tuvalet ıhtiyacımı yaptırmaya çalışıyordu. halamın kızının midesi bulandı ve dışarı çıktı işte o gün anladım nasıl bir hata ediyordum diye
çok üzüldüm kuzenımın yaptığı harekete.. ama insan bence doğruyu başına birşey gelmeden de bulabilir. ben başıma geldikten sonra bulduğum için çok utanç duyuyorum.. eğer benim gibi düşünen birileri varsa lütfen ibret olsun.. gerçekten tüm okuyan engelli ve sakatlanmış arkadaşlarımdan çok çok özür diliyorum..
şimdi rahatladımm ohh beeee
ben engelli olmadan önce engelli ve sakat kişilerden iğreniyordum... hemen bir kaç kişinin şimdi bana kızar gibi olduğunu biliyorum ama doğrusu bu.. çok bakımlı bir insandım titizdim halen öyleyim. oturduğum apartmanda üst katta bir komşumuzun engelli bir kızı vardı o komşunun kapsından dahi geçerken midem bulanıyordu. elimde değildi. ne yapıyım
komşumuzun geirdiği hiç bir şeyi yemezdim, çöpe dökerdim açıkcası eve gelmesini dahi istemezdim.. dayımın da bedensel engeli bir oğlu vardı çok severdim onu ama oraya gittiğimde yemek yıyemez hep burnuma bir koku gelirdi.. yengem çok temiz bir anneydi çok iyi bakıyordu oğluna fakat dedim ya elimde değildi
bir çok ortamda bir çok engelli ve sakat insanlarla karşılaştım hep aynı şeyi hissettim. yardım dahi edemezdim heralde. çünkü dokunmak istemezdim.. bu duyguyu inanın çok atmak istedim o zamanlar üzerimden olmadı yapamadım.. hatta hep aklımdan geçiyordu, yaa ben de olursam
ve nitekim oldum da. belki de hak mı ettim kazadan sonra uzun süre hastanede yattım, hiç yıkanamadım. annem tozumu alıyordu sadece
bir gün halamın kızı ziyaretime geldi o sırada benim zavallı anacığım tuvalet ıhtiyacımı yaptırmaya çalışıyordu. halamın kızının midesi bulandı ve dışarı çıktı işte o gün anladım nasıl bir hata ediyordum diye çok üzüldüm kuzenımın yaptığı harekete.. ama insan bence doğruyu başına birşey gelmeden de bulabilir. ben başıma geldikten sonra bulduğum için çok utanç duyuyorum.. eğer benim gibi düşünen birileri varsa lütfen ibret olsun.. gerçekten tüm okuyan engelli ve sakatlanmış arkadaşlarımdan çok çok özür diliyorum..
şimdi rahatladımm ohh beeee
