Keşke sizler gibi sonradan özürlü olsaydım...

hayat kısa bakma hıza bırgun gelır hız kesılır yasamak herseye ragmen guzel bence örnek arkadasınızın bırı olsemı sakatmı kalsa mesela sakat kalıp onu gormekte bızı ve belkıde onu nutlu eder benım mutlu oldugum gıbı ve cocugu bıle olur ona ılgı gosterır hep gülün

bende doğuştan engelliyim aslında yütuyorum ama bazılarına gre özelliklede cocuklar yürüyüşümü bir türlü anlamıyoorlar sağ bacağım yirmi cm kısa olduğu için dieğr ayağımı bkerek yüryünce etrafmıdki insaanlar bilhassa çocuklar buun çok yadırgıyor eskien gülen çocukları anlamaz çok içerlerdim ama artık alıştım kızmıyorum çocultur diyip geçiyorum.. bende uzun yürüyüşler yapıp kimsenin bana bakmadan özgfürce koşmayı çok isterdim dillerim gerçek dünyada istedğim herşeyde kavuşurum mesela bir çift uzun bacağa )

her şekil zor be arkadaşlar... hayat insanlara süprzlerni ya döğarken yada sonradan gösteriveriyor işte... kader diyip avunmak lazım galiba ,yoksa bu hayat katlanılmaz olurdu.. benimkide doğuştan.. ama şöyle kül kedisi hesabı bir gecede olsa normal insanlar gibi olmayı isterdim...Ama Allaha şükür aklım duygularım normal bazı normal insanlarda olmayan şeyler yani... buda bana yeter diye düşünüyorum

Ben 2004 yılında iş kazası geçirdim,kaza geçirdiğimde 2 aylık evliydim.Ne kadar zor el ele gezdiğimiz yerlerde bastonla gezmek

Ben yıllarca futbol oynadım ve şimdi toptan nefret ediyorun çünkü oynayamıyorum

daha sizleri sıkmayayım daha neler bunları yaşayacağıma doğuştan ...(daha diyemiyorum kabulenemiyorum sakın yanlış yorumlamayın) olaydım

Keşke kelimesi senin ağzına yakışmıyor bal küpümmmmmmmm

arkadaşlar yazılarınızı okuyunca bende kendimi anlatmak istedim..ben 30 yıl önce kaza geçirdim .kazadan önce dağ bayır çok aktif bi yaşam sürerken şimdi yapabildiklerimle yetinmem gerekiyor...onca sene bana bişey öğretti...hayata bi kıyısından bakınca yaşam zor geliyo... onun için akıp giden yaşama dalıvercen düşcen kalkcan ama durup seyretmecen hep içinde mücadele etcen...kafanda hesaplamacan hayatı, bulunduğun anlarda çözüm aracan yaşamın zorluklarına...

çok değil bundan 10 sene önce ilk sakatlık yaşamıma adım atmam liseyi bitirdiğim ilk ay ayagımda çocukluktan beri şekil bozukluğu vardı... Tıp dilinde (pesekinovarus) ssk hastahanesine ameliyat olacagım neyse geceden orda yattık sabah 8 de ameliyatım varmıs.. Işte kefenimizi giydirdiler ameliata çagrılmayı bekliyoruz.. Beni çagırdılar ayağımdaki kaloşlar la koşarak ameliyata gittim. Ne bilirdim ki son sağlıklı koşmam olduğunu! Ameliyatta parmaklarıma takılan platinler damarların çalışmasını engellemiş 5 saat süren ameliyattan sonra çıktım ayağım kangrene çevireceği zaman farkedilmiş narkozdan yeni yeni uyanıyordum yallah tekrar ameliyata tabi ameliyathane kapandı.. Benim platinleri pansuman odasında alıyorlar bu arada... Artık gece oldu doktor başıma bir hemşire dikmiş hemşire sürekli bana ayak parmaklarımı oynatmamı ve agrı olup olmadığını soruyor... Tahmin ediyorum en az doktor da benim kadar korkmuştur 3 ay hastahenede kaldım haftada bir ameliyat olmak şartıyla tabii... Neyse anlatırken bile fena oldum... Allah o günleri bir daha göstermesin.... Hala o psikolojiyi atabildim mi bilmiyorum ama şu an bi özel hastanede çalışıyorum 3 yılı aştı hala ameliyataneyi gördüğüm zaman tüylerim diken diken oluyor... Belki beni yatağa yada tekerlekli sandalyeye mahkum etmedi. Yürüyebiliyorum ama asla eskisi gibi olamıyacağım artık hala saha turnuvalarıda yok mahalli takımlarda.... Ama yinede yaşamak güzel.... Beni gibi karamsar biri içinde....

Bir zengin iflas edince intihar edebiliyor..
Olan bir şeyi kaybetmek mi daha acı yoksa olmayan bişeye keşke benimde olsaydı demek..
Gerçekten buna benzer..
Ben çok zengin olsam diye iç geçirmem!
Ama zenginliğim elimden alınsa onu ararım aramasam bile hatıraları anıları insanı bazen rahatsız eder.
Sizce bu imtihan mı zor olan..!
Keşke bende sizler gibi zengin olsaydım ! (Bu mu ?)
Bu Mevlanın takdiri bizim elimizde olan bir şey değil !
Her insan farklı,her insanın rızkı farklı ,imtihanı farklı...
Önemli olan imtihanı verenlerden olmak inşallah...
Hepimiz aynı toprağa gömülecez simit te yesek karnımız doyar ,et te yesek karnımız doyar.!
Sabır ,sabır ,sabır...

Selam arkadaşlar bende 26 yaşındayken bir kaza sonucu of'li oldum 11 yıl geçti.
O kadar çok uzun sene kendime acı çektirdim ki en sonunda dedim daha nereye kadar, ömrüm daha ne kadar,
bu kadar keder yeter...
Hayat benim için bu böyle yaşamak gerekiyormuş "görelim mevlam neyler neylerse güzel eyler"
AMA hatıralara da özlem duymak çok zor özlem bitmiyor...
allah yardımcımız olsun

Ne güzel söylemişsin kederlenmek nereye kadar ayrıca kime ne yararı var.Öyle yada böyle bir kere gelmişsek bu dünyaya yaşamak lazım mutlu olmak için elimizden gelen ne varsa onu yaparak.

yorumları okudum ama herkes ne yazıkki yakınmısss neden yakınırsınızz hic anlaöamm bnde dogustan sp hastasıyımmm7 yıldır azmimle yürümeyü basardımmm hayattan ne istediginiz degil hayata ne verdiginiz önemlidir ve ilk kural ilk bas kendinizi sevin ve her yeni güne basladıgınızds aynaya bakın bugün dünden daha güzelim deyin inanın her sey daha kolay olacak yoksa acı verir neden ben diye soru sorarsanızz kendinize inanın cvp yok sadece acı verir ve cıkmaz bir sokaga girersinizz cıkmaak üzere saygılar

İnsan pes etmemeli. Hayata dört elle sarılmalı. Engelli değilim ama. Sevdiğim iki insan şu an engelli. Kendimi hep bir özürlü adayı olarak gördüm. Hemde adaylık riski çok yüksek bir aday. Ama yine söylüyorum. Pes etmek en basit olan şekli bence mücadelenin. İnadına mücadele etmeli ve hayata tutunmalı. En azından bizi sevenler için..Hayat Bir Gündür O da Bugündür

ALLAHım kimseyi gördüğünden geri bırakmasın sonradan daha zor

valla bana kalırsa kendi düşüncem:Ya insan bilmiyorum ama yaşadığı zorlukları atlatıncaya kadar o kadar çok şey yaşıyor ama unuttuktan sonra bazılarının aklına gelmiyor ya şöyle olmuştu ben böyle yapmıştım gibisinden
yani Sonradan böyle olmak insana daha bir koyar zor olur herhalde ben 21 yaşındayım hala ben alışmış değilim Hayatında umarım başarılı olursun

BÜTÜN CAN DOTLARIMM,BİZLER ""MEVCUTİYETİMİZLE"" YAŞAMALIYIZ..çünkü önce-sonra kavramı göreceli bir kavramdır..hiç bir insan kaybetmeyi sevmez.bu bizim yaratılışımızda içimizdeki iç güdüden kaynaklanıyordur..bundan dolayı kayıp edilen ne ise insan buna gayri ihtiyari üzülür...
olmayan iç çeker,olan kıymetini bilmez..
olan ne zaman kaybetti o an dünyası başına yıkılır...bizler inançlı bir insan isek "HER ŞEYİN ALLAH'TAN GELDİĞİNE İNANIR.TEVEKKELLİ OLARAK RIZA GÖSTERİRİZ...ha bu bazen içten istemeyerekte olsa isyan eder gibi oluruz..isyana teşebbiz etmeyen yok diyen kendini kandırır..ha bu isyan aşırı olursa ALLAH'I İSYANA GİRER. RABBİM BU DURUMLARDAN KORUSUN..
insan beşer,şeşerdir...fakat kabullenmek insanın itikat derecesini artırır...isyan edeince insan kendine ve yakınlarına zulüm yapmış olur.kabullenmişse dünyası toz pembe olmuştur...
birde;şöyle düşünmek lazım..."NEDEN BEN"" demek ki bir hikmet vardır...bunu böyle düşünmek bile insanı alemler içinde alim yapar..derecesi farklı olsada..
benim düsturum olan kendi sözüm..."MALIN MÜLKÜN İLK SAHİBİ KİM..?
YÜCE ALLAH...c.c
VERİRKEN İYİDE ,ALIRKEN NİYE KÖTÜ...
YA HİÇ VERMESEY Dİ,,YADA HİÇ YARATMASAYDI..
RABBİM İ ;ŞİKAYET EDECEK BİR MERCİ VAR MI?(TÖVBE) ....YOK....
EEE OZAMAN RABBİM LE ARAMI NİYE BOZAYIM...(BETERİN BETERİ VAR)..RABBİM DEMİYOR MU!! BEN HASTANIN DUASINI KABUL EDERİM...BENDE BU FIRSATTAN YARARLANIR BOL BOL DUA DERİM..YANLIŞLARIMI,GÜNAHLARIMI AFFATTİRMEYE ÇALIŞIRIM...

Bunları yazdıklarım gibi düşündüğüm için rahat atlatıyorum..kafama hiç problem yapmıyorum..demekki benim yaşama şeklim buna göre ayarlanmış.bende uyarım..problem çıkarmam ..çıkanlarıda aklımı kullanarak çözerim...
YANİ İNSAN KENDİYLE BARIŞIK YAŞAYACAKTIR....DOSTUN OLMASINI ,ÇEVREN OLMASINI İSTİYORSAN SEN ÖNDER OLUCAN YARDIM BEKLEMEDEN ,YAPILMASI GEREKENİ AÇIKCA SÖYLEYECEKSİN..BENİ ŞÖYLE İNDİRİN..BANA ŞUNU VERİN..BEN BÖYLE RAHATIM..Kİ,MSE RAHATSIZ OLMASIN YOKSA GİDERİM GİBİ SENİN YANINDA OLANLAR NASIL DAVRANSAK ÜZÜLMEZ DİYE DÜŞÜNMELERİNE BİLE İMKAN VERMEYECEKSİNİZ..
işte ondan sonra DOSTUNDA ,ÇEVRENDE OLUR..SANA ENGELLİYMİŞ GİBİ DEĞİL DE KENDİLERİYLE DENKMİŞ GİBİ DAVRANIRLAR...
yaşamın zorluğunun % 85 i aşılmış olur.hem kendin,hemde çevren açısından..

ben 15.12.2002 de direkten düşme sonucu T 11-12 seviyesinde omirilik felçlisi oldum...hala çalışmaya çalışıyom..elektrik işi yapıyorum..özürlü otolara özel tertibat yapıyorum..birde arada sırada rehabilitasyon hastanelerinde hayata küsen arkadaşlara psikolojik yardımda bulunuyorum..pc başında msn den,faceden ,bazen cep telefonundan dert dinleyip derman bulmaya çalışıyorum...
çünkü ""BEN KENDİMİ SEVİYORUM.KENDİME BARIŞIĞIM...İNSANLARI AYIRT ETMEDEN SEVİYORUMMM"" yetmez mi...
İYİKİ SONRADAN ENGELLİ OLMUŞUM DİYORUMMM.NEDEN Mİ..? EEE,SİZLER GİBİ DOSTLARI NEREDEN TANIYACAKTIM...SİZLERDEN MAHRUM YAŞAYACAKTIM..
HEPİNİZİ SİZİN İÇİN SEVİYORUMMM,KENDİMİDE SİZLERDEN AYIRT ETMİYORUM...
HOŞCA VE DOSTCA YAŞAMAYA DEVAM.AMA İNADINA YAŞAMAK İNSANA EKSİK OLDUĞUNU HATIRLATIR..""BİZ "" YAŞAMAK İNSANI RAHATLATIR..
BAKIN "Sayın;OTURAN BOĞA' BİZ İSMİNİ SİTEMİZİN LOGOSUN DA KULLANMIŞ..DEMEK Kİ """BİZ""" İÇİN YAŞAMALIYIZ...
SAYĞILAR,

Değildir bu bana layık bu beden,bana bu lutuf ile ihsan nedendir...