İntihar etmedim, ama bazen düşünüyorum…
Maalesef hem hastalıklarla mücadele,
hem sosyal hayatta sürekli bir şeylerle savaşma,
hem de iş yerindeki o saçma sapan tayin süreci derken
psikoloji diye bir şey kalmadı
Bazen kendi kendime diyorum:
"La, git buradan… Yaşıyorsun da ne oluyor sanki?"
Bugünü kazandın, yarın yine sürüneceksin.
Yine o saçma acıları çekeceksin,
yine o gereksiz iş yerinde.
yüzüne yapışan sahte gülüşleri çekeceksin.
İnsanlara uzaktan mutluymuşsun gibi görünmeye çalışacaksın.
Sanki hayat bir diziymiş de sen mutlu karakteri oynuyormuşsun gibi.
Ama içeride figüran bile olmak istemiyorsun…
Ne bileyim ya.
Ama işte o son an var ya, ölüm anı…
Oraya geldiğinde içinden bir ses feryat ediyor:
"Yaşamak istiyorum!"
Ve o an korku…
Her yerini sarıyor.
Sonra kendine geliyorsun,
çayı demliyorsun,
ve "neyse ya" diyerek yeni güne başlıyorsun.