Yaşamak bir eziyet, işkence ve ızdırap haline geldiğinde ki geldiği dönemler oldu ama hiç özkıyıma kalkışmadım. Eski bir terapistim o zamanki yaşam tarzımdan (alkollü araç kullanmak, alkolle ilaçları karıştırmak, gece hayatındaki olaylar v.b. v.s) "Sen zaten pasif olarak intihar ediyorsun demişti". Fakat artık hiç bir umut kalmadığında, kendim ve ailem ona buna muhtaç duruma gelirse belki yapabileceğim bir eylemdir intihar. Hani olur ya bugünleri görmeseydim de keşke ölmüş olsaydım dersiniz. Maddi kaynaklar da çalışamadıktan sonra bir yere kadar yetiyor. 40'lı yaşlarıma doğru giderken ve bir mesleğim varken ama sağlık durumumdan kaynaklı olarak bir işte tutunamadığımdan özgeçmişim neredeyse boş olduğundan, kendi alanımda ve / veya vasıf gerektiren bir iş bulamazsam ya da hayat bana bedensel çalışmayı zorunlu kılarsa, sevenlerimi ve sevdiklerimi düşünmeyip intihar edebilirim. Belki ailem için bencilce bir davranış olabilir fakat ümit kalmamışsa, ömür bir eziyet, işkence ve ızdıraptan ibaretse son durak benim için budur diyebilirim. Belki onlara yük olarak asalak(parazit) yaşamamdan bu daha hayırlısıdır diye düşünüyorum..
Not 1 : Bu yazım sadece kendi şahsi iç dünyamı yansıtmaktadır.
Not 2 : Tarafımca, hiçkimsenin özkıyıma kalkışmamasını diler ve arzu ederim..