Merhabalar
Engelli haklarına dair tüm içerikten üye olmaksızın yararlanabilirsiniz.
Soru sormak veya üyelere özel forumlarlardan ve özelliklerden yararlanabilmek içinse sitemize üye olmalısınız.
Sonradan özürlü olmak mı, doğuştan özürlü olmak mı zor?
- Konbuyu başlatan lady1260
- Başlangıç tarihi
Ben doğuştan engelliyim. Sağ kolumu kullanamıyorum. Konu aslında kesin hüküm verecek kadar kolay değil. Bazı arkadaşların da dediği gibi sonradan engelli olanlar engelsiz yaşamayı da tattıkları için bundan mahrum olmanın acısı büyük olacaktır.
Öte yandan doğuştan engelli olanlar bu duruma daha çok alışkın şekilde büyüyecek te denilebilir. Ama sorun engelli kişinin hayata bakışı ve çevresinden aldığı tepkiler...
Ben mesela kötü alkolik bir babanın mahvettiği bir ailede büyüdüm. Babamı sevdiğimi hiç hatırlamıyorum. Bana hiç yardımcı olmadı. Ne yardımı huzurlu bir hayat bile yaşatmadı. Anneme yaptığı eziyetleri anlatsam herhalde roman olurdu. Eve geleceği zamanlar sıkıntı basardı. Hatta ölmesini bile istemeye başlamıştım. Ne küçüklüğüm çocuk gibi geçti, ne gençliğimi yaşayabildim. Zaten üniversiteye başladığım sıralarda da ailem dağıldı.
Öyle bir babanın oluşturduğu bir aile ortamında benim mutlu ve kendiyle barışık bir birey olarak yetişmem herhalde mucize olurdu. İçine kapanık biri olarak yetiştim. Arkadaşlarım olmadı, kendimi toplumdan geri çektim.
Kusura bakmayın çok uzattım yani bana göre asıl sorun insanın ailesinden, çevresinden gördüğü ilgi, sıcaklık, yetişme ortamı. İnsanın kişilik yapısı da önemli. Ama bunu da oluşturan en önemli etken sanırım çevresi ve başta doğup büyüdüğü ailesi....
Doğuştan da olsa sonradan da olsa tabii ki engellilik avantajlı değil. Avantaj insanın engeline rağmen ve engeliyle beraber hayatına kattığı güzel şeyler...
Öte yandan doğuştan engelli olanlar bu duruma daha çok alışkın şekilde büyüyecek te denilebilir. Ama sorun engelli kişinin hayata bakışı ve çevresinden aldığı tepkiler...
Ben mesela kötü alkolik bir babanın mahvettiği bir ailede büyüdüm. Babamı sevdiğimi hiç hatırlamıyorum. Bana hiç yardımcı olmadı. Ne yardımı huzurlu bir hayat bile yaşatmadı. Anneme yaptığı eziyetleri anlatsam herhalde roman olurdu. Eve geleceği zamanlar sıkıntı basardı. Hatta ölmesini bile istemeye başlamıştım. Ne küçüklüğüm çocuk gibi geçti, ne gençliğimi yaşayabildim. Zaten üniversiteye başladığım sıralarda da ailem dağıldı.
Öyle bir babanın oluşturduğu bir aile ortamında benim mutlu ve kendiyle barışık bir birey olarak yetişmem herhalde mucize olurdu. İçine kapanık biri olarak yetiştim. Arkadaşlarım olmadı, kendimi toplumdan geri çektim.
Kusura bakmayın çok uzattım yani bana göre asıl sorun insanın ailesinden, çevresinden gördüğü ilgi, sıcaklık, yetişme ortamı. İnsanın kişilik yapısı da önemli. Ama bunu da oluşturan en önemli etken sanırım çevresi ve başta doğup büyüdüğü ailesi....
Doğuştan da olsa sonradan da olsa tabii ki engellilik avantajlı değil. Avantaj insanın engeline rağmen ve engeliyle beraber hayatına kattığı güzel şeyler...
Bence..
Bence her ne kadar sonradan sakatlanmak, engelli olmak ya da adına ne derseniz deyin bir şekilde bir uzvunuzu kaybetmek en başından beri o uzvunuz olmadan yaşamayı öğrenmekten daha zor gibi görünse de.. Olay insanın yaşadığı çevrede karşılaştığı engelleri atlatmasına yardımcı olacak insanları bulması ya da bulamamasından ibarettir. İster en başından beri olsun, ister sonradan engelli olsun eğer insan çevresinden kendisini sıradan bir insan gibi görüldüğü hissini alamaz; en basit hayallerini bile gerçekleştirmesinde başta ailesi, ardından arkadaşları tarafından yanında olunduğunu, kendisine yardımcı olunduğunu göremezse.. Yani bu zor hayatta tek başına bırakıldığı hissiyatına kapılırsa içine kapanması da, pısırık olması da, gerçeklerden ve dünyadan soyutlanması da kaçınılmazdır.
Bence her ne kadar sonradan sakatlanmak, engelli olmak ya da adına ne derseniz deyin bir şekilde bir uzvunuzu kaybetmek en başından beri o uzvunuz olmadan yaşamayı öğrenmekten daha zor gibi görünse de.. Olay insanın yaşadığı çevrede karşılaştığı engelleri atlatmasına yardımcı olacak insanları bulması ya da bulamamasından ibarettir. İster en başından beri olsun, ister sonradan engelli olsun eğer insan çevresinden kendisini sıradan bir insan gibi görüldüğü hissini alamaz; en basit hayallerini bile gerçekleştirmesinde başta ailesi, ardından arkadaşları tarafından yanında olunduğunu, kendisine yardımcı olunduğunu göremezse.. Yani bu zor hayatta tek başına bırakıldığı hissiyatına kapılırsa içine kapanması da, pısırık olması da, gerçeklerden ve dünyadan soyutlanması da kaçınılmazdır.
Bana göre engelli olmak ne şekilde olursa olsun çok zordur.
Doğuştan engelli olursan insanlar seni hep bir engelli olarak tanıdıkları için adeta geri plana itilirsin kimse seninle arkadaşlık yapmak istemez. Arkadaşlık yapanlar ise adeta acıyarak davranırlar v.s
Sonradan engelli olursan engelini kabullenmek çok daha zordur. O psikolojiyi yaşamak gerçekten yaşanılmasını istemediğimiz bir duygudur. Çevrendeki sana en yakın insanların senden uzaklaştığını görmek gerçekten zordur.
Ben bir engelli olarak Allah a çok şükür Bir engelli gibi yaşamadım. Arkadaşlarım genelde hep engelli olmayan kişiler oldu. Fakat bir engelliyi çok iyi anlayabilirim.
Doğuştan engelli olursan insanlar seni hep bir engelli olarak tanıdıkları için adeta geri plana itilirsin kimse seninle arkadaşlık yapmak istemez. Arkadaşlık yapanlar ise adeta acıyarak davranırlar v.s
Sonradan engelli olursan engelini kabullenmek çok daha zordur. O psikolojiyi yaşamak gerçekten yaşanılmasını istemediğimiz bir duygudur. Çevrendeki sana en yakın insanların senden uzaklaştığını görmek gerçekten zordur.
Ben bir engelli olarak Allah a çok şükür Bir engelli gibi yaşamadım. Arkadaşlarım genelde hep engelli olmayan kişiler oldu. Fakat bir engelliyi çok iyi anlayabilirim.
Özür, başlı başına zaten zor bir durum...Öncesi de sonrası da insana acı verir...Kendimi bildim bileli kanedyenim hep yanımdaydı.Koşmak eylemini hiç gerçekleştiremedim.Koşmayı hiç tatmadım diye bunun eksikliğini hissetmiyor değilim.O duyguyu en azından yaşayanlara bakarak tanımaktayım.Sonradan engelli olan arkadaşlar bana biraz daha şanslı gibi geliyor.Kendilerinde hiçbir eksiklik hissetmedikleri bir dönem var ve bunun tadını çıkarabilirler... Geriye dönüp yaptıklarını hatırladıklarında "ukdesiz" olduklarını anlayacaklar.Sonradan engelli olan arkadaşlar, engellilik dönemi sancılarını arada maziye dönerek dindirebilir.Teselli olur mu bilmiyorum,ama düşündüğümde 12 yaşlarında kanedyeni attığım dönem aklıma geliyor.O kötü düşüşün gerçekleşmediği dönem.Yaklaşık 3-4 ay diğer insanlar gibi yürümeye başlamıştım.Kısa bir dönem "diğerleri gibi" olmak yetti bana...Halime kahretmemem, sanırım o kısa dönemin cazibesinden
Öte yandan, kendini bildi bileli engelli bulanlar...Kimse onlar için daha kolay deme gafletinde bulunmamalı bana göre... Tamam tadını bilmediğimiz bir meyveyi özlememiz beklenmez ama herkes o meyveden ve lezzetinden bahsederken canının çekmemesi de akıl alası değil...
"Durum budur" diyorum kendime..."Mutlu olmak istiyorsan elindekilerle yetin.Elinde olduğu halde kullanmayanlara da pişkin pişkin gülümse.."
Öte yandan, kendini bildi bileli engelli bulanlar...Kimse onlar için daha kolay deme gafletinde bulunmamalı bana göre... Tamam tadını bilmediğimiz bir meyveyi özlememiz beklenmez ama herkes o meyveden ve lezzetinden bahsederken canının çekmemesi de akıl alası değil...
"Durum budur" diyorum kendime..."Mutlu olmak istiyorsan elindekilerle yetin.Elinde olduğu halde kullanmayanlara da pişkin pişkin gülümse..
"
ben doğuştan engelliyim 2side kendine göre zor yanları var. sonradan olmak kişini kandıra bilme gücüne göre değişir bana kalırsa doğuştan olmaksa zaten bebekknden alışıyorsun tüm zorluklara dış etken kelimelere hayatı yaşaması bilmeyenlere her şekil zor bence
Aslında özürlü olmak kendinde çok zor bir şey...doğuştan da olsa , sonradan da olsa...
ya maça 1-0 yenik başlıyorsunuz..yada maçta 1-0 yeniliyorsunuz..Sonuç aynı...Ama kabullenişler farklı...
Ama engelsiz bir yaşamdan , engelli bir yaşama geçiş , yüzme bilmeyen birinin suya atılması gibi geliyor bana , ya çabalayıp suda boğulmadan yüzmeyi öğrenerek yoluna devam ediyor ki bunu " yaşamı böyle kabullenmek "diyoruz , ya da herşeyden vazgeçip boğulup gidiyor ki buna "Buna da hayata küsmek , elini eteğini çekmek" diyoruz..
Doğuştan engelli için bu daha farklı bir durum..O zaten suda doğmuş, yüzerek başlamış hayata.Onun için hayat bu, başka seçeneği hiç görmemiş..Onun için tek gerçek tek yaşam bu..bu yüzden hayatı böyle kabullenip , her türlü zorluğa rağmen yaşamına devam ediyor..
ya maça 1-0 yenik başlıyorsunuz..yada maçta 1-0 yeniliyorsunuz..Sonuç aynı...Ama kabullenişler farklı...
Ama engelsiz bir yaşamdan , engelli bir yaşama geçiş , yüzme bilmeyen birinin suya atılması gibi geliyor bana , ya çabalayıp suda boğulmadan yüzmeyi öğrenerek yoluna devam ediyor ki bunu " yaşamı böyle kabullenmek "diyoruz , ya da herşeyden vazgeçip boğulup gidiyor ki buna "Buna da hayata küsmek , elini eteğini çekmek" diyoruz..
Doğuştan engelli için bu daha farklı bir durum..O zaten suda doğmuş, yüzerek başlamış hayata.Onun için hayat bu, başka seçeneği hiç görmemiş..Onun için tek gerçek tek yaşam bu..bu yüzden hayatı böyle kabullenip , her türlü zorluğa rağmen yaşamına devam ediyor..
ikisininde zor oldugu ortada
sonradan özürlü olanların yaşadıgı yıkım ve doguştan özürlü oanların hayata küskünlgü içine kapanıklıgı gibi durumlar agır durumlar var nereden tutsanız elinizde kalır meseleler tek bildigim nereden baksan tutarsızlık
sonradan özürlü olanların yaşadıgı yıkım ve doguştan özürlü oanların hayata küskünlgü içine kapanıklıgı gibi durumlar agır durumlar var nereden tutsanız elinizde kalır meseleler tek bildigim nereden baksan tutarsızlık
ister soradan ister doguştan olsun engelli olmak ve yaşamak çok zor.
her engelin kendine göre zorlukları var.bende ilk okul üçüncü sınıfa giderken oldum yani sonradan inanınki arkadaşlarım aralarına almazlardı bile vet alışıyorsun ama yanlızlıgın içine kapanıklıgın hayatın boyunca sürüyor çalıştıgın kurumlarda bile yüzüne karşı iyi görünüp arkanı döndünmü söylenen duydugun seni derinden üzüyor
her engelin kendine göre zorlukları var.bende ilk okul üçüncü sınıfa giderken oldum yani sonradan inanınki arkadaşlarım aralarına almazlardı bile vet alışıyorsun ama yanlızlıgın içine kapanıklıgın hayatın boyunca sürüyor çalıştıgın kurumlarda bile yüzüne karşı iyi görünüp arkanı döndünmü söylenen duydugun seni derinden üzüyor
sonradan sonradan....ne yaşadımsa sağlıklı bir insan olarak,yanıma kar kaldı.hatıralarım var özentim yok.paten kaydığımı hatırlıyorum,kaymak nasıldır demiyorum?bisiklete bindirmediler düşerim diye,keşke binseydim.ama koştuğum günler de çok,bunu hatırlamak ne güzel.okula koşarak 5 dakikada varırdım,ne güzeldi.ayakkabı derdi yok ama topuklu da giydirmediler ki...
daha az gezdim,sakat kalınca ne çok gezdim!
bilseydim ilerde bedensel özürlü olacağımı daha çok gezerdim sağlam halimde...diyeceğim ama diyemiyorum.aile faktörü.beni sağlıklıyken pek düşünmediler.sakat kaldım kendimi kendim düşündüm.kimseye muhtaç olmadan yaşayabiliyorum.bu çok önemli
daha az gezdim,sakat kalınca ne çok gezdim!
bilseydim ilerde bedensel özürlü olacağımı daha çok gezerdim sağlam halimde...diyeceğim ama diyemiyorum.aile faktörü.beni sağlıklıyken pek düşünmediler.sakat kaldım kendimi kendim düşündüm.kimseye muhtaç olmadan yaşayabiliyorum.bu çok önemli
engelli olmak başlı başına zor bir kavram değil mi? doğuştan olmanında sonradan olmanında zor yanları var kesinlikle...
annem zor bir gebelik geçirmiş, ben doğuştan skolyozum ama sonradan farkedildi. bebekken annemler sormuşlar bişiy yok denilmiş 6 yaşıma geldiğimde götürdükleri doktor skolyoz olduğumu söyleyip sakın ameliyat ettirmeyin demiş bana iyi bakmalarını falan söyledi yolladı o zaman anladım birşeyler olduğunu. okula başladım falan bizimkiler dikkat ediyor ama dışardan birşey belli olmuyordu. sonra ben büyüdükçe eğrilik belli olmaya başladı. ilkokul 5. sınıfa gidiyordum yanda ticaret meslek lisesi vardı. birgün okul çıkışı eve gidiyorduk onlardan da birkaç erkek lisenin önünde duruyordu birinin gözleri bana takıldı ben anlamadım neden baktığını yandakine dönüp "oysa ne kadar güzel" dedi bu oysa ne demek oluyordu geriye dönüp baktığımda ilk kez o zaman artık engelliyim dedim.
yaş ilerledikçe eğrilik arttı çok fazla kısıtlamasa da beni herşeyi yapamayacağımı biliyorum. kendimle de engelimle de barışığım. belki hayal bile etmediğim birçok şeye sahibim. engellerimizi kendimize engel görmemeliyiz. doğuştan yada sonradan engel dediğimiz durumlar bizi kısıtlayabilir ama ona boyun eğmemeli yapabileceğimizin en iyisini yapmalı en önemlisi kendimizle barışık olmalıyız.
annem zor bir gebelik geçirmiş, ben doğuştan skolyozum ama sonradan farkedildi. bebekken annemler sormuşlar bişiy yok denilmiş 6 yaşıma geldiğimde götürdükleri doktor skolyoz olduğumu söyleyip sakın ameliyat ettirmeyin demiş
bana iyi bakmalarını falan söyledi yolladı o zaman anladım birşeyler olduğunu. okula başladım falan bizimkiler dikkat ediyor ama dışardan birşey belli olmuyordu. sonra ben büyüdükçe eğrilik belli olmaya başladı. ilkokul 5. sınıfa gidiyordum yanda ticaret meslek lisesi vardı. birgün okul çıkışı eve gidiyorduk onlardan da birkaç erkek lisenin önünde duruyordu birinin gözleri bana takıldı ben anlamadım neden baktığını yandakine dönüp "oysa ne kadar güzel" dedi bu oysa ne demek oluyordu geriye dönüp baktığımda ilk kez o zaman artık engelliyim dedim.yaş ilerledikçe eğrilik arttı çok fazla kısıtlamasa da beni herşeyi yapamayacağımı biliyorum. kendimle de engelimle de barışığım. belki hayal bile etmediğim birçok şeye sahibim. engellerimizi kendimize engel görmemeliyiz. doğuştan yada sonradan engel dediğimiz durumlar bizi kısıtlayabilir ama ona boyun eğmemeli yapabileceğimizin en iyisini yapmalı en önemlisi kendimizle barışık olmalıyız.
aynen katılıyorum sıze ben hep umutla yasadım.ama olmadııı
sağlamlar acıyan gözlerle hep sorarlar zaten; doğuştan mı sonradan mı diye? eskiden baston kullanırken bindiğim her taksi şoförü sorardı. "Abla ne oldu? Doğuştan mı? Kaza mı?"
Eğer doğuştansa nasıl olsa sağlıklı olmayı hiç bilmiyor, daha kolaydır herhalde diye yürek soğutmaktır amaçları. Sonradan engelli olan birisi olarak Türkiye gibi engellilerin yok sayıldığı bir ülkede yaşadığımız için bence arada fark yoktur. Yakın zamanda İngiltere seyahatinden dönen kuzenimin, "Londra'da engelliler her yerde, en kalabalık caddeden, tiyatrolara sinemalara kadar... " cümlesiyle ifade ettiği gerçeğin tam tersi Türkiye'de yaşandığı için.
Ancak Türkiye'de sonradan engelli olmak aynı nedenle daha iyidir. Zira, eğitim hayatını tamamlayabilmek bir engelli çocuk ve ailesi için imkansız değildir ama bu ülkede çok zordur. Bu nedenle sadece biraz şanslı sayılabiliriz. Ama iş döner dolaşır, Türkiye'deki yok sayma, ötekileştirme, yardım ettiğini zannederek sevap kapısı yapma gibi sakatlarla ilgili arkaik zihniyetin değişmesine gelir dayanır. Bu köhne zihniyet değiştiği zaman, kabul edelim ki, yine de sakat olmak İngiltere'de de Türkiye'de de her zaman biraz zor olacak ama doğuştan ya da sonradan olsun her sakat hayatın içinde sağlamlarla birlikte yaşayacağı için şimdi olduğu kadar ağır gelmeyecek.
Sevgiler...
Eğer doğuştansa nasıl olsa sağlıklı olmayı hiç bilmiyor, daha kolaydır herhalde diye yürek soğutmaktır amaçları. Sonradan engelli olan birisi olarak Türkiye gibi engellilerin yok sayıldığı bir ülkede yaşadığımız için bence arada fark yoktur. Yakın zamanda İngiltere seyahatinden dönen kuzenimin, "Londra'da engelliler her yerde, en kalabalık caddeden, tiyatrolara sinemalara kadar... " cümlesiyle ifade ettiği gerçeğin tam tersi Türkiye'de yaşandığı için.
Ancak Türkiye'de sonradan engelli olmak aynı nedenle daha iyidir. Zira, eğitim hayatını tamamlayabilmek bir engelli çocuk ve ailesi için imkansız değildir ama bu ülkede çok zordur. Bu nedenle sadece biraz şanslı sayılabiliriz. Ama iş döner dolaşır, Türkiye'deki yok sayma, ötekileştirme, yardım ettiğini zannederek sevap kapısı yapma gibi sakatlarla ilgili arkaik zihniyetin değişmesine gelir dayanır. Bu köhne zihniyet değiştiği zaman, kabul edelim ki, yine de sakat olmak İngiltere'de de Türkiye'de de her zaman biraz zor olacak ama doğuştan ya da sonradan olsun her sakat hayatın içinde sağlamlarla birlikte yaşayacağı için şimdi olduğu kadar ağır gelmeyecek.
Sevgiler...
Ben hem doğuştan özürlüydüm hem de 27 yaşından sonra sakat kaldım. Komik bir durum gibi... 27 Yaşına kadar özürlü olduğumu hissetmediğim için doğuştan olmak daha güzel gibi geliyor. Sonradan sakat kalmak ve doğuştan özürlü olmak arasında değerlendirmeyi sanırım en iyi ben yapabilirim, çünkü iki durumuda yaşadım. Değerlendirme yaptığımda sonradan olması daha zor gibi....
Ben doğuştan engelliyim engelimle barışmamzor olsada kabullendim onu hayatım böyle başladı ilerleyerek iyiye gdiyor bence sonradan engelli olmak daha zor pek çok şeyin zewkine varmış tadını almışsınızdır ya hiç o duyguyu yaşayamayanlar bide onları düşünün gerçi, tadını bilipte yaşamak farklı hiç tadını almadan yaşamak farklı ben böyle düşünüyorum
işin aslı iksde zor sonuçta engelliyiz işte
işin aslı iksde zor sonuçta engelliyiz işte
Doğuştan özürlü olanlar rüyalarında bile yürüdüklerini göremezken sonradan özürlü olanların içerisinde ulan şu sahada ben ne top oynardım, nasıl koşarak su merdivenleri inerdim, ben olsam 5dakikada gidip gelirdim gibi yerli yersiz uhdeler öyle birikiyor ki..
AFERİST cok haklı bayan olmak ıkı kat.
Bence sonradan olmak daha zor bır sey.Dogustan olmak ayrı bır sey adı ustunde dogustan.ama Sonradan olmak yanı elınızden bır seyın alınması daha zor..Dogustan hıc bılmıyor yanı yasamadı farkı bu oldugu ıcın..
Bence sonradan olmak daha zor bır sey.Dogustan olmak ayrı bır sey adı ustunde dogustan.ama Sonradan olmak yanı elınızden bır seyın alınması daha zor..Dogustan hıc bılmıyor yanı yasamadı farkı bu oldugu ıcın..
