sevgili economystic:
Bir takım arkadaşlar devotee liğin aşağılayıcı bir durum olduğunu söylemektedirler. Mutlaka kendilerince haklı oldukları yanları vardır.
Gençliğimde akıl almaz bir şekilde saplantılarım ve gereksiz gurularım vardı. Mesela Arabası olan komşumuz okula giderken beni görüpte engelimden dolayı arabasına alıp, beni okula bırakmasın diye onun geldiğini görünce saklanırdım. Engelimi kabullenmezdim.
Hatta universte de okurken muhtemelen bana ilgi duyan yada benim ona ilgi duyduğum bir bayan varsa onunla asla özel konuşamaz, onu teklif yapamaz, teklif yaptığımda kabul etse bile onun beni acıdığı için kabul edeceğini düşünür hep geri adım atardım.
Aşklarım hep platonikti.
Hayatı tanıdıkça, insaların içine girdikçe aslında insanların benden çokta farklı olmadığını, engellerin beyinde olduğunu anladım.
Bir engelli olarak bazı meseleleri gereğinden fazla dert ettiğimi, boş yere içime kapanarak gençliğimi bitirdiğimi anladım.
Ama bu saplantılarımın sebebi ben değil, çevremdeki insanlardı. Toplum beni bir şekle sokmuştu ve ben o şeklin dışına asla çıkamayacak bir psikolojiye bürünmüştüm.
Çocukluğum ve Gençliğimde Ailem, öğretmenlerimin, büyüklerim :
Zafer akıllıdır,
Zafer Terbiyelidir.
Zafer Ahlaklıdır. V.s.
gibi tüm olumlu özellikleri benim sırtıma yüklemişti. Ve ben gençliğim boyunca bu yükü hep taşıdım. Taşımaya mecbur bırakıldım. O kadar şartlı bir hayat sürüyordum ki Hatta ben bile bu vasıflara haiz olduğuma inanmaya başlamıştım.
Oysa bu haksızlıktı. Bana iyilik ettiğini düşünenler aslında beni yaşamdan, istek ve arzularımdan yalıtmışlardı. Sanki ben terbiyeli, uslu, sessiz ve son derece çalışkan bir çocuk olmak zorundaymışım gibi büyüdüm.
Kaybettiklerim, nafile geçen gençliğime baktıkça anlıyorum ki Engelli bir insan da diğerleri kadar özgür olmalıdır. Engelli insanların bir çoğu kendine özgüveni olmadan, başkalarının izin verdiği ölçüde hayat sürdürmektedirler.
Bu devotee meselesinin engelli kişilerin beyninde aşağılanma gibi algılanması bence özgüvenlerinin yeterince olmamasından kaynaklanmaktadır.
Engellilerin en büyük engeli toplumun onlar için çizmiş olduğu kalıpların içine hapsolmalarıdır bile diyebilirim.
Ben bu oyuna gelmeyin derim.
Engellilerin diğerleri gibi yaşamaya hakları olduklarını savunuyorsak ahlaksız bir engelli, ahlaksız sağlıklı bir insan kadar tepki görmelidir.
Yada başarılı bir engelli, başarılı olan sağlıklı bir insan kadar alkış almalıdır.
Fazlası bizi bozar. Fazlası; olduğumuzdan faklı görünmemizi, yada göründüğümüzden farklı olmamamızı doğurur.