Yalnızlık anksiyetesi ile başedemiyorum, ne önerirsiniz?

Yalnızlığın getirdiği üzüntü olmuyor bende. Çok sıkılırsam ya motor kullanırım ya hava iyi ise sahilde yürüyüş yapar oturur denizi, çevreyi izlerim. Ailem ile yaşamıyorum. Sadece benden 4 yaş büyük zihinsel engelli abim var. Onun ile de hali ile sohbet ve muhabbet edemiyorum. Yabancı dizilere, sosyal medya, gün içi uykusu, motor ve sahil yürüyüşü yaparak idare ediyorum. Evlenmeyi hiç bir zaman düşünmüyorum. Yaşlanınca ne olacak bilemiyorum. Abim olmasaydı motorla sürekli uzun yola çıkar gezer dururdum sanırım. Liseden ark. ile her cumartesi 2 saat telefonda konuşurum. Pek çevrem yok açıkcası. Öyle tercih ediyorum.

Uzun zamandır psikoz hastalığım var.
Rahatsızlığıma alıştım sayılır artık ayrıca zihnimin ürettiği düşüncelere kapılmamaya çalışıyorum.Son zamanlarda yalnızlığıma çok kafamı takıyorum.Hayata da karışamıyorum fazla kalabalık ortamlar ve gürültülü ortamlar beni rahatsız ediyor.
Hiç arkadaşım da yok.İnsanlara güven sorunum da var.Ne önerirsiniz ?

@Talebesrek insanlara güven sorununuz ne yaşadınızda oluştu? Yanlızmı yaşıyorsunuz yoksa insanlara güvenmediginiz için mi yanlızsınız?her insanın aynı olmadıgını düşünerek çok kalabalık olmayan ortamlara girerek insanlarla sohbet edebilirsiniz. Bu tür şeyleri yaparak arkadaş edinebilirsiniz. Insanın kendi ile zaman geçirmesi güzel

Yalnızlık insanı dahada kötü bir hale iter bence

Güven konusunda şöyle benim arkamdan konuşur mu arkamdan iş çevirir mi veya söylediklerimi başkalarına aktarır mı gibi şeyler Daha önce kursa gitmiştim ama beklediğim gibi bir ortam olmadı.Kurs dışında ne gibi ortamlar önerirsiniz ?

@Talebesrek güven çok zor oluşan kolay kaybedilen birşey insanlara karşı. İnsanlara kendinizle ilgili ne kadarını anlatırsanız o kadarını bilebilir. Sizi hiç tanımayan insanlar. Yeni tanıştıgınız kişilere hemen herşeyi anlatmayın. Genel konulardan konuşun. Arkanızdan iş çeviremeyecekleri konulardan. Başkalarıyla ilgili hemen konuşmayın. İnsanları tanıdıkca ne kadar güvenebileceginizi ancak o zaman anlayabilirsiniz. Daha önce kurs ta beklediginiz bir ortamı bulamama sebebi insanların engelli insanlara bakış açıları ve önyargıları ile ilgili. Oldugunu düşünüyorum bu tür ortamlarda karşı taraftaki kişilere sizin bir adım atarak yaklaşmanız olabilirdi. Sohbetlerine katılmayı deneyebilirsiniz. Kurs içinde hangi kursa gittiyse hoca ya sorular sorarak aktif katılım saglayabilirdiniz. Belkide yaptınız bilmiyorum. Engelli olarak ne kadar aktif olursak o kadar iyi olur diye düşünüyorum. Aile ile sohbet etmek yakın çevre ile sohbet etmek vb. şeyler bile faydalı uzun süre yanlızlık farklı sıkıntıları beraberinde getirir. Engelli derneklerine gidebilirsiniz

Yorumunuz için teşekkür ederim.Güzel noktalara değindiniz.Yaz başında kurslara tekrar başvurmayı düşünüyorum.
İnsanlara karşı önyargılı ve pasif kalmamda insan ilişkilerindeki tecrübesizliğim ve çekingen olmam da etkili oluyor.Bir sohbette bulunurken hayata dair ne kadar bilgisiz olduğumu gözlemliyorum ve sohbet bitince gülünç duruma düşecek birşey söyledim mi diye vesveseye düşüp mutsuz oluyorum.Uzun yıllardır kendi kabuğunda yaşayınca insan dışarıya açılmak güçleşiyor.Olumsuz durumlarda sendeliyorum.Umarım toplumsal ilişkilerde yavaş da olsa mesafe katederim.

Annem babam benden önce ölürse yapayalnız kalırım korkusundan ilaç içerek intihara kalkıştım iki sene önce bir kış vakti. Kaygı, korku endişe hepsi iç içe geçmişti bende. O sıralar odama kapanıp kapanıp yalnız duruyordum sürekli. Yalnızlık insana iyi gelmiyor bunu anladım. Hiç gündüzleri yanında kalabileceğiniz bir akrabanız yok mu? Bir arkadaş? Varsa aklınız dağılsın diye orada kalın. Anksiyete krizinde insan yalnızken her şeyi gözünde büyütür çünkü. Hiçbir şey yapamıyorsanız birkaç saatliğine dışarıda dolaşın insanların kalabalık olduğu yerlerde. Yürüyüş yapın mesela, oturun bir yerlerde bir şey yiyip için. Ama içinize kapanmayın sakın. Ha bende çok sosyal biri değilim babaannem, annem babam var hayatımda bir tek. Onlarla vakit geçiriyorum odama kapanmaktansa. Yürüyüşe çıkıyorum, babam kuşçuluk yapıyor onlarla ilgileniyorum mesela. Bitkilerim var onların bakımıyla uğraşıyorum. Film izliyorum, ibadet yapıyorum. Öyle şeyler.

Bazı akrabalarımdan sıkıldım.Hep aynı şeyler konuşuluyor.Yürüyüş her gün olmasa da yapıyorum.Kaygılı zamanlarda kendime zarar verme düşünceleri geliyor.Hem insanlarla vakit geçiresim var hem de insanlarla bir aradayken çabuk sıkılıyorum.Bir denge bulunabilir tabi.Bu sıralar hem arayış içindeyim hem de kafam karışık.Umarım bir düzene girerim.Değerli yorumunuz için teşekkür ederim

@Talebesrek insanlar engelli bireylere karşı önyargılı. Sohbet ederken herşeyi bilmek zorunda degilsiniz, acaba bana sohbetimden sonra gülünç duruma düştümmü yerine sohbet etmek bana kendimi iyi hissettirdi diye düşünebilirsiniz. Sevdiginiz aktiviteleri yapabilirsiniz. Yemek yapabiliyorsanız. Farklı yemekler deneyebilirsiniz, yapabiliyorsanız çok zorlamayan ev işleri yapın. Meditasyon yazı yazın kişisel gelişim kitapları okuyun. Kaygılı hissettiginizde nefes egzersizleri yapın. Unutmamamız gereken şey üzüntü mutluluk huzur endişe korkular bütün duygular gelir ve geçer... Herşey geçer..

Zihnimdeki kalıpları kırmam lazım ama sürekli aklımı karıştıran düşüncelerden uzaklaşmam zaman alacak gibi.Yine de araştırmaya denemeye devam gerekiyor.Bu düşüncelere hapsolmam gençliğimin en verimli dönemini ziyan etti.Önerilerinizin birçoğunu düzenli olmasa da yapmaktayım.

Arkadaşlar ben yıllardır yalnızım.sukur Rabbime ki çalışıyorum yalnızlık aklıma gelmiyor .fakat akşam evime geldigim zaman yine yalnız yapayalnız dört duvar arasindayim.insan o an konuşmak paylaşmak dertleşmek istiyor.