Başımızdan geçen benzeri bir durumu paylaşmak istiyorum ben de . Umarım aynı durumu yaşayan arkadaşlara faydam olur.
5 ay önce babam kalp durması sonucu yoğun bakıma kaldırıldı. Pazar günü iş yerini kapatıp eve giderken motorsikletin üzerinden birden yığılmış. Allahtan hastanenin tam karşısında bir petrolda oluyor olay. Hemen ambulansı arıyorlar ve hastaneye kaldırıyorlar. Hastaneden aradılar böyle böyle diye. Dünya başımıza yıkıldı. Büyük bir üzüntü ve şokla hastaneye koştuk.
Gittiğimizde yoğun bakım doktoru geldiğinde kalbinin durmuş olduğunu ama masajla geri döndürdüklerini söyledi. Tahminimize göre 10 dk. gibi bir zaman geçmiş. Yoğun bakıma girdiğimde babamı makinaya bağlamışlardı ve solunum cihazıyla nefes alıyordu. Karnı hızlı hızlı inip kalkıyordu. Şuuru kapalıydı, ağızdan oksijen veriyorlardı. Doktor kalp değerlerinin normale yaklaştığını ama şu sürecin ve sonraki 48 saatin çok kritik olduğunu söyledi. Her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğin filan ve yarına kadar sizi aramazsak şükredin filan dedi. Tabi babamı öyle görmenin verdiği acıyı tarif edemem. Babamın elini tutup öptüm, kokladım. Çıkarken doktora ne zaman uyandıracaklarını sordum, gülümsedi. Biz uyutmuyoruz kendi uyanmıyor dedi.
Sabahı zor ettik, her telefon çaldığında içimiz eriyordu. Sabah oldu yoğun bakım doktoru durumunun geldiği gibi olduğu ve durumunun hala kritik olduğunu söyledi, beklemekten başka bir çare yok dediler. Her şeye hazırlıklı olmamız gerektiğini söylediler. Biz de duayla, üzüntüyle, acıyla bekledik. 3 gün uyanmasını, o mutlu haberi bekledik ama uyanmadı. Solunum % 80 makinaya bağlıydı. Tabi bu arada sürekli ateşi yükseliyor, koltuk altlarına buz koyuyorlardı. Bu arada havale de geçirmiş bir defa. Bir daha havale geçirmesin diye uyutmaya karar verdiler. 3 günde öyle bekledik. Ama yine uyanmadı fakat solunumu bu süre zarfında kısmen düzeldi
Aradan bir kaç gün geçti, solunum %80 kendi başına almaya başlayınca parmaklarını ve gözlerini kıpırdatmaya başladı. Ama uyanmadı hala. Beyin filmi çektiler çok şükür temiz çıktı hasar alan bölge yok dediler ama uyanmıyordu. 8.gün sese tepki vermeye başladı. Sesin geldiği yere kafasını çeviriyor gözleri açık ama boş ve anlamsız bakıyordu. Sonraki günler solunum cihazından tamamen çektiler. 10.gün ilk defa amcama tepki vermiş, elini tutmuş amcam ve beni duyuyorsan elimi sık demiş, babam da hafiften sıkmış
) Bu haberi duyunca dünya bizim oldu.
Sonraki gün elini daha kuvvetli sıkmış. Bir kaç gün sonra daha anlamlı bakmaya başladı, sese gözünü açıp konuşmalara göz işaretiyle tepkiler vermeye başladı. Kendi kendine bir şeyler diyordu istemsiz kafasını sürekli sola çeviriyordu. Sesi çıkmıyordu ama. Bir kaç gün sonra gücü ve bilinci ve sesi yerine geldi, ağızdan hafif gıdalarla beslemeye başladılar ama bu defa anlamsız konuşuyordu. Selam verdiğinde alıyordu aleyküm selam deyip. Ama beni annemi amcamı kimseyi tanımıyordu. Bir kez daha yıkıldık. İsmini, annesini, babasını soruyorduk bilmiyordu, farklı isimler söylüyordu. Nerdesin diyorduk hapiste diyordu, hastane olduğunu bile bilmiyordu. Yaşını soruyorduk kimi zaman 25 kimi zaman 35 diyordu. Doktorlar bilincinin yerine gelebileceğini ama zaman alacağını söylediler.
15.gün yoğun bakımdan servise çıktık. MR, Tomografi her şey normal ama hafıza yok. Serviste bir kaç gün baktık, yürütmeye çalıştık ama unutmuştu yürümeyi. 5 günde gayet iyi yüremeye başladı ve 21.gün eve taburcu olduk.
Tuvaletini bilmiyordu, bez kullanıyorduk , sürekli hatırlattık sürekli söyledik. 30. gün ilk defa tuvalete gideceğini söyledi. Bazen unutuyor bazen söylüyordu. Bizi yavaş tanımaya başladı. Ama olayları ve geçmişi hatırlamıyordu. 2.ayında artık gördüğünü tanıyordu. Kısa sohbetler etmeye başladı. Tuvaletine tamamen kendi başına gitmeye başladı tabi biz yanında oluyorduk. Fiziksel hiç bir sıkıntımız yok çok şükür.
Şuan 5 ayı geçti, hafıza daha da düzeldi. İllerin plakalarını hatırlıyor, ne iş yaptığını, kendisi kardeşleri, anne baba herkesin doğum tarihini isimlerini sorduğumuzda biliyor. Namazını filan eksiksiz kılıyor, matematik işlemlerini, ben öğretmenim, benden daha hızlı ve iyi biliyor
) Mesleği terzi, arası dükkana götürüyorum ve dikişini dikebiliyor, ütü filan yapıyor
%70 eskisi gibi ama tek sıkıntımız şuan yeni şeyleri öğrenemiyor. Ne yediğini, kimle görüştüğünü aradan zaman geçince hatırlamıyor. Bazen zaman mekan nerede bulunduğunu karıştırıyor. Onun haricinde dışarıdan gören biri için gayet normal ve eve gelen misafilerle oturup sohbet edebiliyor. Daha duygusal eskiye göre. Şehit haberleri görünce gözleri yaşarıyor. Bir de eskisine göre durgun ve az konuşuyor. Umarım bunlar da zamanla geçecek ve babam tamamen düzelecek.
Bu yazımı okuyan arkadaşlara şunu diyeceğim: Ben de 5 ay önce bu siteden bu yazıları okuyup babamın durumuyla kıyaslıyor, ümit verici haberler arıyordum. Çok üzüldük, çok yıprandık ama bir an olsun ümidimizi kaybetmedik. Siz de sakın ümidinizi kaybetmeyin, dik durun, güçlü olun. Allah çok ama çok merhametli buna iman edin. Bu başınızdaki durum elbet geçecek. İnsan hiç bitmeyecek, hep bu acıyla yaşayacağım zannediyor ama değil. İçiniz rahat olsun, mutlaka şöyle veya böyle geçecek. Bol bol dua edin, mutlaka hem size hem de hastanıza faydası olacaktır. Rabbim tüm hastalarımıza şifa versin.
Yardımcı olabileceğim bir şey olursa mail adresim:
yilmazakif27@gmail.com
