merhabalar
benim de sol kolumda brakial pleksus lezyonu var, cok iri bir bebek oldugum icin dogum esnasinda zorlamayla gerceklesmis. su anda disaridan bakildiginda ilk bakista fark edilmiyor. ancak incelenirse sol kolum 5cm kadar daha kisa ve daha ince. ayrica sol kurek kemigim disari cikik. kolumu kaldiramiyor, yana acamiyor ve dirsegimi duz acamiyorum. tabii bircok hareket kisitlamasi var. ancak elimi kullanabiliyor, agirlik tasiyabiliyorum. acikcasi gundelik hayatta cok sikinti cekmiyorum ama ornegin hicbir spor daliyla ilgilenmeye cesaret edemedim.
annemin anlattigina gore dogumdan sonra sol kolum et yigini gibiymis hic his hareket yokmus. gittikleri ilk doktor surekli egzersiz onermis. 3 ay boyunca hic bir gelisme goremeyince bu sefer cerrahpasa hastanesindeki baska bir doktorun tavsiyesiyle bir cihaz yapilmis ve sol kolumu yukari dogru duz bir pozisyonda tutan bu cihaz sayesinde birkac ay sonra koluma his ve hareket gelmeye baslamis. benim ilk hatiralarim beni yapmaya zorladiklari egzersizler, annemin surekli sol kolumu kullanmaya zorlamasi. bunlardan daha tatsiz ve can yakici olanlar sonradan geldi tabii; cocuklar acimasiz oluyor bilirsiniz..cok bilirim kucukken odamda gizli gizli agladigimi.
beni en cok ergenlik cagimda etkiledi. surekli insanlarin sol kolunu incelerdim hayranlikla. bir tek benim basima geldigini sanirdim bu durumun. bir ismi oldugunu bile bilmiyordum. gizli gizli istek duydugum her turlu aktiviteden (spor, dans, muzik aletleri, tiyatro) hep uzak durdum bu sorunumla yuzlesmek zorunda kalmamak icin. kacak oynadim yani. hep yoksaydim.
sonradan alistim bu duruma, acikcasi cogu zaman unutuyorum bu engelimi. tabii ilk bakista fark edilmemesi ve herhangi bir agrim olmamasi da onemli bir etken bunu bu kadar iyi yasamamda. muhendisim, iyi okullarda okudum ve hep iyi islerde calistim. rapor almak aklima bile gelmedi, belki erkek olsaydim dusunurdum tabii askerlik icin.
simdi 32 yasimdayim. evliyim, ve yeni anne oldum. sirf bu yuzden sezaryenle yaptim dogumumu. simdi en buyuk takintim kolum nedeniyle bebegimi iyi tutamamak koruyamamak. ornegin dusecek olursa yakalayamamak kucakta gezmek istiyor benim hemen omzum kolum agriyor...kendimi cocukluk ve ergenlik zamanlarindaki gibi tekrar eksik ,yetersiz hissetmeye basladim.
sanirim o yuzden buldum bu forumu da.
yalniz olmadigini bilmek insana her zaman iyi geliyor. benim gibi olup anne olanlar da varsa tanismak isterim.
bir de sizce bu yastan sonra egzersiz ise yarar mi?
sevgilerimle
benim de sol kolumda brakial pleksus lezyonu var, cok iri bir bebek oldugum icin dogum esnasinda zorlamayla gerceklesmis. su anda disaridan bakildiginda ilk bakista fark edilmiyor. ancak incelenirse sol kolum 5cm kadar daha kisa ve daha ince. ayrica sol kurek kemigim disari cikik. kolumu kaldiramiyor, yana acamiyor ve dirsegimi duz acamiyorum. tabii bircok hareket kisitlamasi var. ancak elimi kullanabiliyor, agirlik tasiyabiliyorum. acikcasi gundelik hayatta cok sikinti cekmiyorum ama ornegin hicbir spor daliyla ilgilenmeye cesaret edemedim.
annemin anlattigina gore dogumdan sonra sol kolum et yigini gibiymis hic his hareket yokmus. gittikleri ilk doktor surekli egzersiz onermis. 3 ay boyunca hic bir gelisme goremeyince bu sefer cerrahpasa hastanesindeki baska bir doktorun tavsiyesiyle bir cihaz yapilmis ve sol kolumu yukari dogru duz bir pozisyonda tutan bu cihaz sayesinde birkac ay sonra koluma his ve hareket gelmeye baslamis. benim ilk hatiralarim beni yapmaya zorladiklari egzersizler, annemin surekli sol kolumu kullanmaya zorlamasi. bunlardan daha tatsiz ve can yakici olanlar sonradan geldi tabii; cocuklar acimasiz oluyor bilirsiniz..cok bilirim kucukken odamda gizli gizli agladigimi.
beni en cok ergenlik cagimda etkiledi. surekli insanlarin sol kolunu incelerdim hayranlikla. bir tek benim basima geldigini sanirdim bu durumun. bir ismi oldugunu bile bilmiyordum. gizli gizli istek duydugum her turlu aktiviteden (spor, dans, muzik aletleri, tiyatro) hep uzak durdum bu sorunumla yuzlesmek zorunda kalmamak icin. kacak oynadim yani. hep yoksaydim.
sonradan alistim bu duruma, acikcasi cogu zaman unutuyorum bu engelimi. tabii ilk bakista fark edilmemesi ve herhangi bir agrim olmamasi da onemli bir etken bunu bu kadar iyi yasamamda. muhendisim, iyi okullarda okudum ve hep iyi islerde calistim. rapor almak aklima bile gelmedi, belki erkek olsaydim dusunurdum tabii askerlik icin.
simdi 32 yasimdayim. evliyim, ve yeni anne oldum. sirf bu yuzden sezaryenle yaptim dogumumu. simdi en buyuk takintim kolum nedeniyle bebegimi iyi tutamamak koruyamamak. ornegin dusecek olursa yakalayamamak kucakta gezmek istiyor benim hemen omzum kolum agriyor...kendimi cocukluk ve ergenlik zamanlarindaki gibi tekrar eksik ,yetersiz hissetmeye basladim.
sanirim o yuzden buldum bu forumu da.
yalniz olmadigini bilmek insana her zaman iyi geliyor. benim gibi olup anne olanlar da varsa tanismak isterim.
bir de sizce bu yastan sonra egzersiz ise yarar mi?
sevgilerimle