Sosyal fobi üzerine konuşalım mı?

sena sosyal fobiye sahip değil bence, ama asosyalliği tercih ediyor gibi bir durum söz konusu...
yani çok insanla muhatap olmak istemiyor ve aslında onun açısından bakarsak haklı da... ben de çok cıvıklığı sevmem, insanlarla sıkı fıkı ama insan bazı kişilerle mecburen konuşur bazılarıyla da dertleşmek için, tabii herkese saygı duyarım herkes tercihlerinde özgürdür

bir itirafta bulunayım konuyu tam okumadım ben enson mesaja göre yazmıştım..

death_king;
dürüstlüğünü takdir ettim merak etme ben de ilk sayfayı okudum sonra da senin yazını okuyunca yorum yapayım dedim yani uzun uzadıya ben de okumadım merak etme

Evet bir destek gurubu harika olurdu Çiğdem..Görüşelim muhakkak..ve dediğin gibi sf sorunu yaşayan diğer arkadaşlar da bizimle iletişim kurarsa çok seviniriz.Tabi bu biraz sosyal fobi açısından zor olabilir ama sorunu aşmak açısından çok çok faydalı olacaktır.. Görüşmek üzere..
Ve evet arkadaşlar a sosyal,anti sosyal ve sosyal fobik olmak birbirinden çok farklı şeyler.Diğer yorumlarda psikolog arkadaşlarımız bunun hakkında gerekli bilgileri paylaştılar.Aklında şüphe olanların incelemesini öneririm.

Melike yeri ve zamanı sen belirle .....Ben oraya geleyim....Antalyadaki arkadaşlar hadiiiiiiiiiiiii.....

bence sosyal fobi üzerine konuşma düşünme imkanın varsa eğer odandan dışarı cık. sosyal fobi üzerine konusmak istemen bile kötü doktora git seni gerçektende üzmeyecek yakınlarınla muhabbet et bu konu üzerine ve kesinlikle ve kesinlikle odandan ÇIK! yoksa hepten kaybedersin kendini bu bi ağ gibi takılırsın ama kendi içinde boğulursun...

Hadi o zaman dışarı çıkalımmmm...........

Bugün Çiğdem hanımla buluşup tanıştık. Kafe de kendisiyle çay ve sohbet keyfini tattım.Kendi adıma çok güzel dakikalar geçirdiğimi ve güzel gelişmeler yaşadığımı belirtmek isterim.Devamını getireceğiz.Birlikte olmak isteyen arkadaşlarımızı da bekleriz..

Üye olup olmamak ve sonra yazıp yazmamak konusunda epey tereddüt ettikten sonra yazmaya karar verdim. Yazılanların hepsini okudum açıkcası benim gibi insanların olduğunu gördüğüme hem sevindim hem üzüldüm hepimizin belirttiği gibi çok kötü bir tecrübe bu. Bende Antalya'dan taşınalı 1 sene oluyor keşke daha önce araştırsaymışım diye üzüldüm Melike hanım çok ilgili birine benziyor onunla konuşmayı isterim. Bu kimseye anlatılabilecek gibi birşey değil anlamıyorlar ancak bunu yaşamış yada şahit olmuş biri ne olduğunun farkına varabiliyor.

Lise dönemimden beri var bu ama o zamanlar pek farkında değildim çok komik gelecek belki ama populerdim,insanlar benimle arkadaş olmak isterdi dışardan gören biri için ışıltılı bir kişiliktim bunda küçük bir şehirde olmamın ve insanları uzun zamandır tanıyor olmamın etkisi büyükmüş bu zamana kadar sadece 2 kız arkadaşım oldu o da onların zorlamasıyla yoksa bende öyle bir cesaret yok... Üniversiteye başlayınca işler değişti o zaman anladım okula gidince sıkılıyordum,insanlarla konuşmaya tanışmaya çekiniyordum,sanki herkes bana bakıyor yanlış birşey söylesem dalga geçilecekmiş gibi geliyordu, çağırıldığım yerlere bahaneler bulup gitmiyordum falan falan bilinen şeyler hepimiz tarafından sonunda okulu bıraktım. Sırf sosyal ortamlardan kaçınmam yüzünden aöf'ye devam ettim ne de olsa 1 gün görüyorum o insanları falan diye kendimi telkin edip sınavlara girdim. İş görüşmeleri falan bana ölüm gibi geliyor bu yüzden biryerde çalışamadım gittiğim yerlerdede beceremem falan düşünceleriyle 2. gün kaçtım. Faydası kendi işimi kurmam oldu bu yüzden

Bence en büyük hata ailelerde; benim başıma gelmesinde de neden ailem aşırı korumacılık,yüksek beklentiler,yönlendirmeler ve çocuğun birey yerine koyulup fikrinin sorulmaması hepsinin sonunda birikim olarak şimdi böyle oldum. Bu zamana kadar kimseye anlatmadığım şeyleri yazmak gerçekten iyi geldi özellikle de yazdıklarımdan dolayı yargılanmayacağımı bilmek harika şimdilik bu kadar şimdiden biraz heyecanlandım ne olusa olsun okuduğunuz için teşekkürler...

Bende yaşıyorum bu hastalığı çok zor bir durum Allah yardımcımız olsun

Çok zor bi hastalık Allah kimsenin başına vermesin ben kÇ YILDIR ÇEKİYORUM BUNU

Çok zor bi durum bende 10 11 yıldır yaşıyorum bunu inş. tez zamnda kurtuluruz bu hastalıktan korkudan iş görüşmesine bile gidemiyorum çok bunalımdayım

Bütün hayatı altüst eden birşey umarım herkes kurtulur...

Amin inşllah yaşamayan anlamıo herkese basit gelio Allah düşmanımın başına bile vermesin bu hastalığı

sosyal fobi kişinin çocukken yalşadıklarından kaynaklanıyormuş, daha doğrusu psikolog öyle diyor, bana göre ise engelimizin getirdiği bir olay, ben bazen kendimi çok çaresiz gibi hisessedebiliyorum , aslında değilim ama buda bir sosyal fobiymiş, daha neler göreceğim kim bilir

Slm herkese

Bende sf üzerine bi arama yaparken bu başlığı buldum.sf forumundan da bikaç kişiyi gördüm.

Kayseride bulunan sfli arkadaşlar varsa görüşelim,dertleşelim.

daha önce bi çok kez kayseride buluşma düzenledik ama sf forumu bu aralar pek aktif değil belki burda birileri vardır.

19 yaşındayım.Üniversite okuyorum ve işitme engelliyim.Duymakta çok zorlandığımdan yanlış anlayıp yanlış cevaplar veriirm diye konuşmaktan hep çekiniyorum.Bu nedenle sosyalfobiğim.Tüm hayatım üniversiteye gidip yoklama aldırmaktan ibaret.Bıktım böyle
hayattan.Allah hepimize sabır versin.Yokmuş kaderimizde insanlarla anlaşabilmek.Arkadaş olabilmek, evlenmek.Hayattan zevk almak...
Yalnızlığı seviyorum. En azından böyle daha iyi olduğuma kendimi ikna ettim.

insanlarla konuşurken terliyorum sıkılıyorum kalabalıkta pek duramıyorum sosyal fobim mi var benim ama ilk tanışmada sorun yaşamıorum insanlarla gayet girişkenim sonrası sıkıntılı birde sokağa çıkmak

fazla insanla sosyal olmaktansa az ama öz dostlarım bana yeterlidir. daha doğrusu yanımda kimse olmasa işte o zaman rahat ediyorum

çunku çok fazla rahatsız eden var dışarıda insan tabihi huzunu kaçıran topluluğa çıkmak istemiyor huzurunu yalnızlığında buluyor

bu memlekette kım dışarı çıkmak ısterkı bende cıkmıyorum acayıp bışey degıl yanı..

Bıktım böyle yaşamaktan demişsiniz : ) Senden daha kötü durumlarda olanlar ne yapsın ? allah sana akıl versin diğerlerinide sabır versın diyorum.hiç göremeyen var hiç yürüyemeyen var konuşamıyan var sağır olan var sen ilk önce halini şükret bende de işitme sorunları var ama hayata bu kadar küsmedim yahu

arkadaşlar bayağı bi dert döken olmuş.

eğer aynı şehirdeysek bi buluşma düzenleyip görüşebiliriz.

bizi bizden iyi başka kimse anlayamaz...

Merhaba arkadaşlar,

Ben de biraz olsun sosyal fobiklik var. Üniversitedeyken hocamın odasına girerken, bazen heyecanlanıyordum. Acaba girsem mi girmesem mi diye de düşünüyordum. Başka bir konu, karşı cinse karşı birşeyler hissediyorsam, kendimi ifade etmek benim için çok zor. Yaklaşamıyorum bile. Yüzüm kızarıyor hep, heyecanlandıgımda, korktugumda. Hep bu bendeki sosyal fobiklik yüzünden hep mutsuz oldum. Karşı cinse başka şekilde yaklaştıgımda bu sefer beni yanlış anlayıp tersliyor. Sanal hayatta tam tersiyim, hiç korkmuyorum. Çünkü endişe yok. Ama gerçekte niye böyleyim ben de bilmiyorum. Çocukluktan beri aynıyım. Bir süre ilaç tedavisi kullandım. Biraz olsun rahatlama oldu. Sade bunlar yetmez. Güçlü bir sosyal terapi lazım. Alıştırma lazım. Ben bunları aşamazsam, ileride mutsuz olacagımı düşünüyorum. Bu konularda muhabbet etmek isteyenler, gelsin ben burdayım.

Devlet hastanelerinde on on beş dakikalık görüşmeler sonucunda sadece ilaç yazıyorlar. Zaten hhastaneye gidip gelmek başlı başına sorun. Doğru dürüst tedavi olamadığım için telefonla bile konuşamamaya başladım.

ben kesinlikle arkadaş guruplarında bi cafeye gidip sohbet edemez.birebir görüşmelerden kaçardım en ufak olayda yüzüm kızarırdı.hele akraba ziyaretlerine gittiğimde kimse bişey sormasın diye kıyıya köşeye saklanırdım.okulda bile bildiğim konularda konuşamazdım derslerim hep zayıftı(aslında bütün konuları biliyordum)belli bir zamandan sonra geçiyor bu durum.şu an timsah derisi gibi surat var ne kızarma ne bişey yüzsüzün teki oldum.hiç bir eser kalmadı o durumlardan..

sosyal fobi maalesef kanayan bir yara.
toplumumuzda çok fazla yaygın ve işin kötüsü çoğu kişi kendilerinde sosyal fobi olduğunun bile farkında değil.
eğer üzerine gidilmezse giderek artan ve hayatı yaşanmaz hale getirebilen bir sorum.
sosyal güvence ile halladilebilecek bir sorun da değil maalesef.çünkü dr ların 10 dk muayene ile halledebilecekleri bir sorun değil.
çoğu antidepresan türevi ilaçlar yazıp gönderiyor ve bu daha da ağır yan etkilere sebep olabiliyor.
özel psikologlar da maalesef sizi bir para makinesi olarak görüyor ve yüzeysel yaklaşımlarla bir sonuca varamıyorlar.

son yıllarda hipnoz ile tedavi gündemde ancak bu hipnoz konusunda piyasada çok fazla şarlatan var ve paranızı almaktan başka bir şey düşünmüyorlar.olumlu sonuç alanlar da var ama oran gayet düşük.

en iyi çözüm kendi kendinizi telkin,nefes uygulamaları,korkunuzun üstüne gitmek,belki daha önceden bildiğiniz antidepresanlar olabilir.

ama bence en etkili çözüm sizin gibi olanlarla tanışmak ve beraberce aktivitelere katılmak.yani beraberce korkularınızın üstüne gitmek.

unutmayın ne kadar kendinizi yalnızlaştırırsanız o kadar bu batağa saplanırsınız.

Bu sorunun temeli çoğu hastalıkta olduğu gibi hatta günlük ilişkilerde sosyal konularda bile farkında olmadan kullandığımız bilinçaltı savunma mekanızmaları.Terapistim bana özellikle bilinçaltı savunma mekanızmalarını anlatan kitapları önerdi ve sürekli üzerinde çalışmam gerektiğini çözümün buna bağlı olduğunu ısrarla söyledi.Çok da haklıymış.Çalışmalarım sonuç verdi ve sorunum şu an nerdeyse tamamen bitmek üzre. Doktorumun önerdiği kitaplar dışında ben özellikle Sevgili Doğan Cüceloğlu Kitaplarından çok fayda gördüm.Özellikle İçimizdeki Çocuk kitabını mutlaka okumanızı öneririm.Bu arada sadece psikoloji değil toplumsal ve kişisel konularda da kendimi eğittim. Bu durumda acele etmemek çok önemli.Sonuçta acele edilse de edilmese de bu sorun bizimle yaşıyor.

Bundan yıllar önce (lise dönemimde) bende de varmış bu durum, konuşmakta güçlük çektiğim için dinlemeyi ve kafa sallamayı daha uygun görüyordum taaa ki üniversiteye başlayıncaya kadar üniversitede kırdım o kabuğumu belki çok fazla sosyal olamıyordum ama sevdiğim şeyleri yapıyordum. Maçlara gidiyorum, sinemaya gidiyorum, alışverişe gidiyorum... Ve özellikle maçlarda tribünden bir sürü kişiyle tanıştım arkadaş oldum... Bence önemli olan sizin o kabuğunuzu kırmanız. Sonra insanlar sizi o şekilde kabul ediyor, benimsiyor ve o şekilde seviyor... Haaa bu arada çalıştığım yerde telefonlara ben bakıyorum, sizcede trajikomik değil mi ?

bu sorununu veya genel anlamıyla depresyonunu pskılog ıle cozebılen varmı, yanı hapsız ben cozemedım. dr gıtsen doktor kıtabı ezberlemış gıbı bak dışarıda sunlar var bunlar hayat şoyle boyle ıyı cık gezgıbı şeyler soyluyo dr suratına bakıyosun kendı bıle ınanmıyo.. zaten problem çıkamamak benım ve benım gıbı yureme problemı olanlar ve tek sandalyede olanlar için hıçbırşey bızım ıçın yapılmamış kaldrımlar yollar avmler plajlar vs.yapılabılecıgınde sanmıyorum ..buralara gıdemeyıncede hıçbır sosyal yasıntın olmuyo kımseyle taınışıp konuşamıyosun o kabugu kırıp atamıyosun .muebbet yıyenın bıle bı umuduvar belkı bı af cıkarda yırtarım bı gun dıye bu ulkede çok zor bunlar napıcaz bakalım

musty35;

İzmir'de engelliler için düzenlemeler yapılmadı mı ? Tekerlekli sandalyeyle ulaşımı sağlayabileceğin otobüsler yok mu ? Kaldırımlar Türkiye'nin her yerinde sorun maalesef de AVMlerde bu problem aşıldı en azından Antalya için, plajlarda da engelliye yönelik uygulamalar yapılmış gene Antalya için...

Benim %5 çıktı