Merhabalar adım Cenk ,37 yaşındayım.
Bende doğuştan ebe hatası nedeniyle sağ kol Brakial Pleksus lezyonundan rahatsızlandım. Öncelikle Bu formu açan kişiyi tebrik etmek isterim. Kiminin kendisi kiminin ise ne yazık ki çocuğunun aynı rahatsızlıktan mustarip olması beni daha çok üzdü. Nedeni benim doğumun 37 yıl önce oldu. Konya'nın küçük bir ilçesinde 6 kilo doğmuşum . Bu nedenle de ebe doğumu kolaylaştırmak için omuzumdan çekmiş ve sonuç ortada . Hep düşünmüşümdür şimdi olsa yine başıma aynı şer gelir miydi diye . Çünkü tıp ilerledi.Kilolu bebekler daha anne karnında anlaşılıyor ve büyük ihtimalle de sezaryen oluyorlar. Bu da doğumdan kaynaklı sakatlıkları en aza indiriyor. Fakat üzülerek yukarıda çok küçük yaşlarda bu problemi yaşayan çocukları okuduğumda gözlerim yaşardı.
Ben bile 37 yaşımda koluma vuran ağrılardan iki büklüm olurken küçücük yavrucakların bu acıları yaşama olasılığı bile bana çok büyük üzüntü veriyor.
Aranıza yeni katılmış bir arkadaşınız olarak bende elimden geldiğimce hayat tecrübelerimi paylaşmak isterim.
4 yıllık lisans mezunuyum. Daha sonra eskiler bilir GİMA adlı süpermarkette 5 sene ön muhasebe elemanı olarak görev yaptım. Sonra engelli raporu alarak ve bankanın sınavına girerek özel bir bankada çalışmaya başladım.4 senenin ardından da 2010 yılında yapılan engelli memur sınavı ile memur oldum.
Evliyim ve Allah bağışlarsa çirkin
) bir kızım var.
H sınıfı ehliyetim ve ÖTV indirimiyle aldığım ve 8 senedir kullandığım bir arabam var.
Vergi indiriminden faydalanıyorum ve kısmet olursa ilerde erken emekli olma hakkım var.
Aktif olarak ama amatörce futbol oynuyorum. Yukarıda bir arkadaş sormuştu. Bizim gibi rahatsızlığı olan ve futbola meraklı kişiler ilinizde bulunan Ampute futbol takımlarında kaleci olarak görev yapabilirler. Ben bir ara AYBESK takımında antrenmanlara çıkmıştım. Meraklısı you tube den videolara bakarak merakını giderebilir.
Ayrıca masa tenisi, voleybol, futbol ve satranç ilgi alanlarım. satranç hakemliği sertifikam var ve turnuvalarda görev alıyorum.
2. Üniversite olarak ücretsiz Açık öğretim fakültesi Sosyoloji bölümünü okuyorum.
Kendisi engelli olan veya ailesinde engelli bireyler bulunan herkes hayatın zor olduğunun farkındadır zaten .Birde benim söylememe gerek yok sanırım. Kolum ağrıdığında benden çok annem üzülür halen. Suçluluk hisseder kendince. Ergenliğimde bende az sövmedim ebeme
) Ama belki de hayatımı kurtarmıştır. Belki de daha büyük bir sakatlıktan kurtarmıştır beni kim bilir.
Kısa kollu giyemediğim, kolumu sakladığım, tatillerin benim için işkenceye dönüştüğü tamamıyla doğru. Ama ergenlikte...
Evlendikten sonra kim takar başkasını diyorsun. Beğenen beğenmiş
)
Benim hatırladığım herhangi bir tedavi süreci yok. Çocukken koluma yüzlerce iğne batırıldığını fakat acı benim hissetmediğim için çevreme gülücükler savurduğumu saymazsak.
Şimdilik yazacaklarım bu kadar . Sorularınız olursa buradan mümkün oldukça cevap verebilirim.
SAYGILARIMLA.