Merhaba kaderdaşlarım 23 yaşında bir çoğunuz gibi doğumdan kaynaklı brakial pleksus hastasıyım sol kolum da benimde...
Sizlerle çok rahat konuşucam çünkü bizleri sadece bizim gibi olanlar anlar...Ben ters doğmuşum daha doğrusu doğmaya çalışmışım ya da bu hayata gelmek istememişim belli ki...Annem yalvarmış çok sevgili ebeme beni il e sevk et diye birşey yok demiş. Doğum başı para alacaklar ya.... Ve her gün kadının yüzünü görüyorum malum akrabamız... Küçük yaşlarda anlamıyordum pek hep sorduklarında ağlıyordum... Zamanla alışıyor insan galiba uzun zamandır ağlamıyordum bu durumuma yazdıklarınızı okuyana kadar...
Ortaokul ve lise de beden eğitimi derslerine alınmadım...Hiç eşofman giymedim okulda...Bando yürüyüşlerine katılamadım...O kadar öğrenci arasında ayrılmak nedir çok iyi bilirim.15 yaşımdaydım galiba ben Giresun'da yaşıyorum İstanbula Özel bir hastaneye götürmüştü canım babam... Doktor ameliyat olursun ama garanti veremem bypass ameliyatından daha zor demişti... Korktum olmadım şimdi keşke diyorum... Anlamadığım bir sürü soru var aslında yüz nakli olanlar, kol nakli olanlar var niye bizim bir ameliyatımız yok... Hiç fizik tedaviye gitmedim...Öyle durumu çok iyi olan bir ailenin kızı değilim ELHAMDÜLLİLAH. Babam ve annem hasta onların doktorları var Nöroloji doktoru hastalığımın ismini 1 yıl önce öğrenince doktorumuza gittim malesef tedavisi yok dedi...
3 Yıl önce rapor almak istedim %40 geçemedim bir daha da gidemedim... Dedim ya rahat olucam diye ne zor değil mi bazen erkek ya da kadın kolumun altına hala ablama aldırıyorum...Diğer temizlikleri zar zor yapıyorum... 5 senedir bir erkek arkadaşım var... Hiç sorun yapmadı ama ilerde birgün sorun yapar mı diyorum... Belki bazı isteklerine cevap veremeyeceğim istediklerini yapamayacağım... Belki çocuğumu tek başıma emziremeyeceğim... Onu doya doya kucağımda taşıyamayacağım.. Bunların hepsi bir sıkıntı ama çok şükür diyorum hep...
Bu aralar çok takmaya başladım...Evet bende saçlarımı toplayamıyordum ama artık kanepeye oturup dirseğimi sağ kolumla kanepenin arkasına koyup topluyorumm... Eyeliner bile çekiyorum
Ama hala üzülüyorum...Küçük bebeği olanlar dayımın torunu da öyle idi ama küçük yaşta olunca tedavi olmuştu ihmal etmeyin... Anne ve babamın yüzüne karşı söylemedim ama bazen diyordum keşke küçük yaşta tedavi olmam için birşeyler yapsalardı diye şimdi pişman oldum belli ki olanlar bir sonuç alamamış.
Avukat katibiyim ben ve bu yazıyı on parmak yazıyorum...İsteyince herşey oluyor...Dua edelim birbirimize.Allah ben size hastalığı veririm ama devasını da veririm sizin bulmanız lazım demiş... İnşAllah bizlerde buluruz.Evet hiç tşört giyemiyorum çünkü omuzla dirsek aram çok şiş benim... Ve 2-3 senedir kolumun köküne sırtıma ağrılar vuruyor çok... Benim kolumu da söylemesem kimse bilmiyor ama hep cebime koyuyorum görmesinler diye... Son zamanlarda fotoğraflarımda dikkat çekiyor sanki...Ya ben bildiğim için ya da herkesin dikkatini çekiyor...
Rahatsız olmuyorum ama ne bileyim keşke diyorum bazen...Niye ben diyorum...Ama hep bir umut var içimde belki bir gün yukarı kaldırırım diye... UMUT FAKİRİN EKMEĞİDİR...
Görüşmek dileğiyle...Sorularınıza veya sıkıntılarınıza hep destek olmak için artık bende burdayım.HOŞÇAKALIN...